Opera originated in Italy in the la

Opera originated in Italy in the late 16th century during the time of the Florentine Camerata. Through the centuries that followed, opera traditions developed in Naples and Venice; the operas of Claudio Monteverdi, Alessandro Scarlatti, and, later, of Gioacchino Rossini, Vincenzo Bellini, and Gaetano Donizetti flourished. Opera has remained the musical form most closely linked with Italian music and Italian identity. This was most obvious in the 19th century through the works of Giuseppe Verdi, an icon of Italian culture and pan-Italian unity. Italy retained a Romantic operatic musical tradition in the early 20th century, exemplified by composers of the so-called Giovane Scuola, whose music was anchored in the previous century, including Arrigo Boito, Ruggiero Leoncavallo, Pietro Mascagni, and Francesco Cilea. Giacomo Puccini, who was a realist composer, has been described by Encyclopaedia Britannica Online as the man who "virtually brought the history of Italian opera to an end".[19]

After World War I, however, opera declined in comparison to the popular heights of the 19th and early 20th centuries. Causes included the general cultural shift away from Romanticism and the rise of the cinema, which became a major source of entertainment. A third cause is the fact that "internationalism" had brought contemporary Italian opera to a state where it was no longer "Italian".[2] This was the opinion of at least one prominent Italian musicologist and critic, Fausto Terrefranca, who, in a 1912 pamphlet entitled Giaccomo Puccini and International Opera, accused Puccini of "commercialism" and of having deserted Italian traditions. Traditional Romantic opera remained popular; indeed, the dominant opera publisher in the early 20th century was Casa Ricordi, which focused almost exclusively on popular operas until the 1930s, when the company allowed more unusual composers with less mainstream appeal. The rise of relatively new publishers such as Carisch and Suvini Zerboni also helped to fuel the diversification of Italian opera.[2] Opera remains a major part of Italian culture; renewed interest in opera across the sectors of Italian society began in the 1980s. Respected composers from this era include the well-known Aldo Clementi, and younger peers such as Marco Tutino and Lorenzo Ferrero.[2]

Results (Thai) 1:

ต้นกำเนิดในอิตาลีในปลายศตวรรษ 16 ในช่วงเวลาของ Camerata ฟลอรองตีนโอเปร่า ผ่านศตวรรษที่ตาม โอเปร่าประเพณีพัฒนาในเนเปิลส์และเวนิส โอเปร่า ของ Claudio Monteverdi เอ Scarlatti และ โรสซิ นิ Gioacchino, Vincenzo เบลลินี และ Gaetano Donizetti เจริญรุ่งเรือง โอเปร่ามียังคง แบบดนตรีที่เชื่อมโยงกับเพลงภาษาอิตาลีและภาษาอิตาลีตัวสุด นี้ได้ชัดเจนมากที่สุดในคริสต์ศตวรรษที่ 19 ผ่านผลงานของแวร์ดีจูเซ ไอคอนของวัฒนธรรมอิตาลีและสามัคคีแพนอิตาลี อิตาลีรักษาประเพณีดนตรี operatic โรแมนติกในช่วงต้นศตวรรษที่ 20, exemplified โดยคีตกวี Giovane Scuola เรียก เพลงถูกยึดในศตวรรษก่อนหน้า Arrigo Boito, Ruggiero Leoncavallo ซีวิ คเลีย Pietro และฟรานเชสโค Cilea อธิบายจาโกโมปุชชีนี ผู้เป็นนักประพันธ์ realist โดยในสารานุกรม Britannica ออนไลน์เป็นคนที่ "จริงนำประวัติของโอเปร่าอิตาลีสิ้นสุด" [19]หลังจากสงครามโลก แต่ โอเปร่าปฏิเสธ โดยความสูง 19 และต้นศตวรรษนิยม สาเหตุรวมกะวัฒนธรรมทั่วไปศิลปะจินตนิยมและการเพิ่มขึ้นของโรงภาพยนตร์ ซึ่งเป็นแหล่งใหญ่ของความบันเทิง สาเหตุที่สามคือ ความจริงที่ว่า "internationalism" ได้นำโอเปร่าอิตาลีร่วมสมัยกับสิ่งที่มันไม่ "อิตาลี" [2] นี้เป็นความเห็นของ musicologist อิตาเลียนที่โดดเด่นและวิจารณ์ Fausto Terrefranca ที่ ในแผ่นซาวน่าสิทธิปุชชีนี Giaccomo และโอเปร่านานาชาติ ปุชชีนี "พบ" และมีร้างอิตาลีประเพณีที่ถูกกล่าวหาว่า น้อย โอเปร่าโรแมนติกแบบดั้งเดิมที่ยังคงนิยม แน่นอน ผู้เผยแพร่หลักโอเปร่าในศตวรรษที่ 20 ต้นมีคา Ricordi ซึ่งมุ่งเน้นโดยเฉพาะโอเปร่านิยมจนถึงช่วงทศวรรษ 1930 เมื่อบริษัทได้รับอนุญาตคีตกวีมากผิดปกติ มีน้อยหลักอุทธรณ์ เพิ่มขึ้นของผู้เผยแพร่ที่ค่อนข้างใหม่เช่น Carisch และ Suvini Zerboni ยังช่วยให้เชื้อเพลิงวิสาหกิจของโอเปร่าอิตาลี [2] โอเปร่ายังคงเป็น ส่วนสำคัญของวัฒนธรรมอิตาลี สนใจต่ออายุในโอเปร่าในภาคสังคมอิตาลีเริ่มขึ้นในทศวรรษ 1980 คีตกวีที่ยอมรับจากยุคนี้รวมถึงรู้จัก Aldo Clementi และเพื่อนวัย Tutino มาร์โคและ Lorenzo Ferrero [2]

Results (Thai) 2:

โอเปร่าที่เกิดขึ้นในอิตาลีในช่วงปลายศตวรรษที่ 16 ในช่วงเวลาของฟลอเรนซ์ทา ผ่านศตวรรษที่ตามประเพณีโอเปร่าพัฒนาในเนเปิลส์และเวนิซ; โอเปร่าของเคลาดิโอแวร์ที่เลสซานโดร Scarlatti และต่อมาของ Gioacchino Rossini, Vincenzo Bellini และ Gaetano Donizetti เจริญรุ่งเรือง Opera ยังคงรูปแบบดนตรีส่วนใหญ่ที่เชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับเพลงและเอกลักษณ์ของอิตาลีอิตาลี นี้เป็นสิ่งที่ชัดเจนที่สุดในศตวรรษที่ 19 ผ่านการทำงานของ Giuseppe Verdi ไอคอนของวัฒนธรรมอิตาเลียนและความสามัคคีทั่วอิตาลี อิตาลีสะสมประเพณีดนตรีโอเปร่าโรแมนติกในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 โดยนักประพันธ์เพลงแบบสุดขั้วของสิ่งที่เรียกว่า Giovane Scuola ซึ่งเพลงที่ทอดสมออยู่ในศตวรรษที่ผ่านมารวมทั้ง Arrigo Boito, Ruggiero Leoncavallo เปียโตร Mascagni และฟรานเชส Cilea จาโกโมปุชชินีซึ่งเป็นนักแต่งเพลงความจริงได้รับการอธิบายจากสารานุกรม Britannica ออนไลน์เป็นคนที่ "อย่างแท้จริงนำประวัติศาสตร์ของโอเปร่าอิตาลีถึงจุดสิ้นสุด". [19] หลังจากสงครามโลกครั้ง แต่โอเปร่าลดลงเมื่อเทียบกับที่เป็นที่นิยม ความสูงของ 19 และต้นศตวรรษที่ 20 สาเหตุรวมถึงการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมทั่วไปห่างจากยวนใจและการเพิ่มขึ้นของโรงภาพยนตร์ซึ่งกลายเป็นแหล่งสำคัญของความบันเทิง สาเหตุที่สามคือความจริงที่ว่า "สากล" ได้นำโอเปร่าร่วมสมัยอิตาลีรัฐที่มันก็ไม่ได้เป็น "อิตาลี". [2] นี่เป็นความเห็นของอย่างน้อยหนึ่งที่โดดเด่นอิตาลีนักดนตรีและนักวิจารณ์, ฟอสโต้ Terrefranca ที่ใน 1912 แผ่นพับสิทธิ Giaccomo ปุชชีนีและโอเปร่านานาชาติกล่าวหา Puccini ของ "พ่อค้า" และมีประเพณีร้างอิตาลี โอเปร่าโรแมนติกแบบดั้งเดิมคงเป็นที่นิยม; แน่นอนสำนักพิมพ์โอเปร่าที่โดดเด่นในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 เป็นคาซ่า Ricordi ซึ่งมุ่งเน้นไปเกือบเฉพาะในน้ำเน่าที่นิยมจนถึงปี 1930 เมื่อ บริษัท ได้รับอนุญาตให้นักประพันธ์เพลงที่ผิดปกติมากขึ้นที่มีการอุทธรณ์หลักน้อย การเพิ่มขึ้นของสำนักพิมพ์ที่ค่อนข้างใหม่เช่น Carisch และ Suvini Zerboni ยังช่วยเป็นเชื้อเพลิงในการกระจายความเสี่ยงของอิตาเลียนโอเปร่า [2] Opera ยังคงเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของวัฒนธรรมอิตาลี. ความสนใจในละครทั่วทุกภาคของสังคมอิตาลีเริ่มต้นขึ้นในปี 1980 นักประพันธ์เพลงที่เคารพนับถือจากยุคนี้ ได้แก่ ที่รู้จักกันดีอัลโด Clementi และเพื่อนร่วมงานที่อายุน้อยกว่าเช่นมาร์โกและลอเรน Tutino Ferrero. [2]

Results (Thai) 3:

โอเปร่าดั้งเดิมของอิตาลีในศตวรรษที่ 16 ในระหว่างเวลาของ Florentine camerata . ผ่านศตวรรษที่ตามประเพณีตะวันตกพัฒนาในเนเปิลส์และเมืองเวนิส ; น้ำเน่าของมอนเตแวร์ดีเคลาดิโอ , อเลสซานโดร สคาร์แลตตี้ และ ต่อมา ของจิโอชิโน รอซซินิ , วินเซนโซ เบลลินี่ และ เกตาโน โดนีเซตติเจริญรุ่งเรืองงิ้ว ยังคงรูปแบบดนตรีอย่างใกล้ชิดมากที่สุด เชื่อมโยงกับเพลงอิตาลีและเอกลักษณ์ของอิตาลี นี้เป็นที่ชัดเจนมากที่สุดในศตวรรษที่ 19 ผ่านผลงานของ Giuseppe Verdi , ไอคอนของวัฒนธรรมอิตาเลียนและความสามัคคี แพน อิตาลี อิตาลีรักษาโรแมนติกเสียงดนตรีประเพณีในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 , exemplified โดยคีตกวีของสิ่งที่เรียกว่าจิโอวาน scuola ,ซึ่งเพลงที่ถูกยึดในศตวรรษก่อนหน้านี้ รวมทั้งอรีโก้ boito Ruggiero leoncavallo , Pietro , เลเซอร์ , และ Francesco Cilea . จาโกโม ปุชชีนี ใครเป็นนักสัจนิยมนักแต่งเพลง ได้รับการอธิบายโดยสารานุกรม Britannica ออนไลน์เป็นคนที่ " เกือบได้นำประวัติของอุปรากรภาษาอิตาลีสิ้นสุด " [ 19 ]

หลังจากสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง อย่างไรก็ตามโอเปร่าลดลงเปรียบเทียบกับความสูงของความนิยมของศตวรรษที่ 20 ที่ 19 และต้น สาเหตุรวมทั่วไปวัฒนธรรมเปลี่ยนแปลงไปจากแนวโรแมนติกและการเพิ่มขึ้นของหนัง ซึ่งได้กลายเป็นแหล่งที่มาของความบันเทิง สาเหตุที่สามคือความจริงที่ว่า " สากลนิยม " นำอุปรากรอิตาเลียนร่วมสมัยกับรัฐ ซึ่งมันก็ไม่ " อิตาลี "[ 2 ] นี้คือความคิดเห็นของอย่างน้อยหนึ่งนักดนตรีอิตาเลียนที่โดดเด่นและนักวิจารณ์ เฟา terrefranca , ใคร , ใน 1912 แผ่นพับเรื่อง giaccomo ชินีและโอเปร่าระหว่างประเทศกล่าวหาชินี " พาณิชย์ " และมีร้างประเพณีอิตาลี อุปรากรโรแมนติกแบบดั้งเดิมยังคงเป็นที่นิยม แน่นอน สำนักพิมพ์ละครเด่นในต้นศตวรรษที่ 20 เป็น ricordi ซ่า ,ซึ่งมุ่งเน้นเกือบเฉพาะในอุปรากรที่นิยมจนกระทั่งช่วงทศวรรษที่ 1930 เมื่อ บริษัท ได้รับอนุญาต คีตกวีผิดปกติมากขึ้นด้วยการอุทธรณ์หลักน้อยลง การเพิ่มขึ้นของผู้เผยแพร่ที่ค่อนข้างใหม่ เช่น carisch suvini zerboni และยังช่วยในการกระจายเชื้อเพลิงของอุปรากรภาษาอิตาลี . [ 2 ] Opera ยังคงเป็นส่วนสําคัญของวัฒนธรรมอิตาลี ;ต่ออายุดอกเบี้ยใน Opera ในภาคส่วนของสังคมอิตาลีเริ่มขึ้นในไฟต์ เคารพคีตกวีในยุคนี้รวมถึงที่มีชื่อเสียง Aldo Clementi และเพื่อนน้อง เช่น มาร์โก tutino [ 2 ] และ ลอเรนโซ เฟอร์เรโร่