In 1912, a progressive woman's maga

In 1912, a progressive woman's magazine Fujin no tomo (婦人の友) ran a contest for a heiminteki risouno daidokoro (平民的理想の台所), or "average person's dream kitchen." Heimin, literally "average person," was a popular phrase in the 1910s and 1920s, and it implied a well-educated and progressive person. Fifty-two contest entries were sent by readers, and two were awarded grand prizes. These winners were called "the city kitchen" and "the village kitchen".

The city kitchen was about 15.5 square metres in size and was intended to be used by a wife and her mother-in-law. The kitchen had doors leading to the dining room, the bath, and the laundry area. It had a wooden floor, roughly one-fourth of which included underfloor food storage lined with concrete. Two kamado were at one end, and a separate portable stove using charcoal was set up in the middle of the room. Next to the kamado was a stone sink without a water tap. Next to this sink were storage shelves with pots and pans on top, washed dishes in the middle, and vegetables and miso on the bottom. Next to the portable stove was a large food preparation table, with several drawers to store cooking utensils. Staples such as rice, sugar, and flour were kept in pots beneath this table. Additional shelves at the other end of the room could be accessed from both the kitchen and the dining room. Next to these shelves was another preparation table where foods were served onto individual dishes and then carried to the dining room. Kitchen windows and shoji were installed with glass panes to make the kitchen brighter, and electric lights were hung from the ceiling. This "dream kitchen" was spacious by today's standards, yet it lacked most modern post-industrial conveniences, although many smaller improvements had been made.

Also around this time, many families started to use a low table called chabudai. Everyone sat around it, rather than using individual daiban. Until the 1960s, sitting on chairs and eating around a dining table was considered "haikara".

Results (Thai) 1:

1912, Fujin นิตยสารของผู้หญิงก้าวหน้าไม่เดนส์ (婦人の友) เรียกการแข่งขันสำหรับการ daidokoro risouno heiminteki (平民的理想の台所), หรือ "ครัวฝันเฉลี่ยของบุคคล" Heimin อักษร "เฉลี่ยบุคคล วลียอดนิยมในปี 1920 และ 1910s และมันทั้งผู้ศึกษา และก้าวหน้า รายการประกวดมากกวาถูกส่ง โดยผู้อ่าน และสองได้รับรางวัล ผู้ชนะเหล่านี้เรียกว่า "ครัวเมือง" และ "บ้านครัว"ครัวเมืองประมาณ 15.5 ตารางเมตร และตั้งใจจะใช้เป็นภรรยาและแม่ผัวของเธอ ห้องครัวมีประตูนำไปสู่ห้องอาหาร อ่างอาบน้ำ และพื้นที่ซักรีด มีพื้นไม้ ประมาณหนึ่งในสี่ที่รวมเก็บอาหารใต้พื้นด้วยคอนกรีต สอง kamado ได้ที่ปลายด้านหนึ่ง และแบบพกพาแยกเตาใช้ถ่านตั้งอยู่กลางห้อง ถัดจาก kamado การแก้ไขอ่างล้างหน้าหินไม่ มีก๊อกน้ำ ถัดจากอ่างนี้มีชั้นเก็บหม้อและกระทะอาหารยอดนิยม ล้าง และผักและมิโซะอยู่ด้านล่าง ตารางการเตรียมอาหาร หลายลิ้นชักเก็บครัวได้ถัดจากเตาแบบพกพา ลวดเย็บกระดาษ เช่นข้าว น้ำตาล แป้งถูกเก็บไว้ในหม้อใต้ตารางนี้ ชั้นวางของเพิ่มเติมอีกด้านของห้องสามารถเข้าถึงได้จากห้องครัวและห้องอาหาร ถัดจากชั้นนี้คือตารางการเตรียมที่อื่นที่อาหารถูกเสิร์ฟบนจานแต่ละ และจากนั้น ดำเนินการไปห้องอาหาร โชจิและหน้าต่างห้องครัวติดตั้งกับกระจกเพื่อให้ครัวสว่างขึ้น และไฟที่แขวนจากเพดาน นี้ "ครัวในฝัน" เสร็จ โดยมาตรฐานของวันนี้ แต่มันขาดความสะดวกหลังอุตสาหกรรมที่ทันสมัยที่สุด แต่ได้ถูกทำการปรับปรุงที่มีขนาดเล็กมากรอบเวลา หลายครอบครัวเริ่มใช้ตารางต่ำที่เรียกว่า chabudai คนนั่งรอบ ๆ มัน มากกว่าการใช้แต่ละ daiban 1960 นั่งอยู่บนเก้าอี้ และรับประทานอาหารรอบโต๊ะอาหารถูกพิจารณา "haikara"

Results (Thai) 2:

ในปี 1912 นิตยสารผู้หญิงก้าวหน้า Fujin ไม่มี Tomo (婦人の友) วิ่งประกวดสำหรับ heiminteki risouno daidokoro (平民的理想の台所) หรือ "ห้องครัวในฝันของคนทั่วไป." Heimin อักษร "คนทั่วไป" เป็นวลีที่นิยมใน 1910s และ 1920s และโดยนัยเป็นคนที่มีการศึกษาดีและมีความก้าวหน้า ห้าสิบสองรายการประกวดที่ถูกส่งโดยผู้อ่านและทั้งสองได้รับรางวัลแกรนด์ ผู้โชคดีที่เหล่านี้ถูกเรียกว่า "เมืองห้องครัว" และ "ห้องครัวหมู่บ้าน".

ห้องครัวเมืองประมาณ 15.5 ตารางเมตรในขนาดและความตั้งใจที่จะนำมาใช้โดยภรรยาและแม่ของเธอในกฎหมาย ห้องครัวมีประตูที่นำไปสู่ห้องรับประทานอาหาร, ห้องอาบน้ำและพื้นที่ซักผ้า มันมีพื้นไม้ประมาณหนึ่งในสี่ของซึ่งรวมถึงการเก็บรักษาอาหารใต้พื้นคอนกรีตเรียงรายไปด้วย สอง Kamado อยู่ที่ปลายด้านหนึ่งและแยกแบบพกพาเตาใช้ถ่านได้ถูกจัดตั้งขึ้นในช่วงกลางของห้องพัก ถัดไปเพื่อ Kamado เป็นอ่างหินโดยไม่มีน้ำประปา ถัดไปไปที่อ่างล้างจานนี้มีชั้นวางจัดเก็บข้อมูลที่มีหม้อและกระทะบนล้างจานอยู่ตรงกลางและผักและมิโซะที่อยู่ด้านล่าง ถัดไปไปที่เตาแบบพกพาเป็นโต๊ะเตรียมอาหารขนาดใหญ่ที่มีหลายลิ้นชักในการจัดเก็บภาชนะปรุงอาหาร สเตเปิลเช่นข้าวน้ำตาลและแป้งที่ถูกเก็บไว้ในกระถางใต้ตารางนี้ ชั้นวางเพิ่มเติมที่ปลายอีกด้านของห้องพักที่สามารถเข้าถึงได้จากทั้งห้องครัวและห้องรับประทานอาหาร ถัดไปไปที่ชั้นวางเหล่านี้คือโต๊ะเตรียมอาหารอื่นที่ถูกนำมาเสิร์ฟอาหารบนจานของแต่ละบุคคลและดำเนินการแล้วไปที่ห้องรับประทานอาหาร หน้าต่างห้องครัวและโชจิได้รับการติดตั้งกับกระจกเพื่อให้ความสว่างห้องครัวและไฟถูกแขวนจากเพดาน นี้ "ห้องครัวในฝัน" เป็นที่กว้างขวางโดยมาตรฐานของวันนี้ แต่มันขาดสิ่งอำนวยความสะดวกหลังอุตสาหกรรมที่ทันสมัยที่สุดแม้ว่าการปรับปรุงขนาดเล็กจำนวนมากได้รับการทำ.

อีกรอบคราวนี้หลายครอบครัวเริ่มต้นที่จะใช้ตารางต่ำที่เรียกว่า Chabudai ทุกคนนั่งอยู่รอบ ๆ มันมากกว่าการใช้ daiban ของแต่ละบุคคล จนกระทั่งปี 1960 นั่งอยู่บนเก้าอี้และการรับประทานอาหารที่โต๊ะรับประทานอาหารได้รับการพิจารณา "Haikara"

Results (Thai) 3:

ในปี 1912 ) ผู้หญิงนิตยสาร Fujin ไม่มีโทโมะ ( 婦人の友 ) วิ่งประกวดสำหรับ heiminteki risouno daidokoro ( 平民的理想の台所 ) หรือ " คนเฉลี่ยห้องครัวในฝัน " heimin อักษร " คน " เป็นวลีที่เป็นที่นิยมในยุค 1890 และยุค 20 และมันเป็นประสบการณ์ และนัยคนก้าวหน้า ห้าสิบสองรายการประกวดถูกส่งโดยผู้อ่านและสองได้รับรางวัลรางวัลผล ผู้ชนะเหล่านี้ถูกเรียกว่า " เมืองครัว " และ " บ้านครัว "เมืองครัวประมาณ 15.5 ตารางเมตรในขนาดและมีวัตถุประสงค์ที่จะใช้ โดยภรรยาและแม่ยายเธอ ห้องครัวมีประตูนำไปสู่ห้องทานข้าว , อาบน้ำ , ซักผ้าและพื้นที่ มันมีพื้นไม้ ประมาณ 1 ใน 4 ของพื้นที่รวมอาหารกระเป๋าบุด้วยคอนกรีต สอง kamado อยู่ที่ปลายด้านหนึ่งและแยกเตาพกพาใช้ถ่าน ตั้ง อยู่กลางห้อง ถัดจาก kamado เป็นอ่างหิน ไม่มีน้ำประปา ข้างๆอ่างมีกระเป๋าแขวนหม้อและกระทะด้านบน ล้างจานอยู่ตรงกลาง และผักและมิโซะที่ด้านล่าง ถัดจากเตาแบบพกพาเป็นโต๊ะเตรียมอาหารขนาดใหญ่ มีหลายลิ้นชักเก็บอุปกรณ์ทำอาหาร ลวดเย็บกระดาษเช่น ข้าว น้ำตาล และแป้งไว้ในกระถางใต้โต๊ะนี้ ชั้นวางเพิ่มเติมที่ส่วนอื่น ๆของห้องสามารถเข้าถึงได้จากทั้งในครัวและห้องอาหาร ถัดจากชั้นเหล่านี้มีการเตรียมโต๊ะที่อาหารถูกเสิร์ฟลงบนจานของแต่ละบุคคลและจากนั้นดำเนินการไปยังห้องรับประทานอาหาร หน้าต่างห้องครัวและโชจิถูกติดตั้งกับบานหน้าต่างกระจกเพื่อให้ห้องครัวสว่างและไฟ ไฟฟ้า ถูกแขวนจากเพดาน " ห้องครัว " ความฝันคือกว้างขวาง โดยมาตรฐานของวันนี้ ยังขาดที่ทันสมัยที่สุดโพสต์อุตสาหกรรมสิ่งอำนวยความสะดวก ถึงแม้ว่าการปรับปรุงขนาดเล็กจำนวนมากที่ได้รับการทำก็เวลาประมาณนี้ หลายครอบครัวเริ่มที่จะใช้ตารางที่เรียกว่าต่ำ chabudai . ทุกคนนั่งรอบๆ มากกว่าการใช้ daiban แต่ละ จนกระทั่งทศวรรษที่ 1960 , นั่งอยู่บนเก้าอี้ และรับประทานอาหารรอบ ๆโต๊ะอาหารถือว่า " haikara "