Thailand can no longer argue it lac

Thailand can no longer argue it lacks the finances to improve and sustain an effective education system. The government’s budget for education has sharply increased from about USD 3.5 billion in 2003 to nearly USD 14.7 billion in 2012, and Thailand’s public spending on education constituted 4 per cent of its GDP in 2011, while Singapore’s equivalent is just 3.2 per cent of its GDP.

Thai students spend more hours in the classroom, while Singapore adopts the ‘teach less, learn more’ approach.

Yet Singapore does much better than Thailand. Thai students achieve some of the lowest scores in East Asia in the Programme for International Assessment (PISA) test, an international study which evaluates students worldwide. The average score among OECD countries is normalized to 500 points and the standard deviation to 100 points. The average 15-year-old in Singapore scores 526 in reading, 562 in mathematics and 542 in science, far above the OECD average. By contrast, their Thai counterparts achieve only 421, 419 and 425, respectively.

How can it be that Thailand spends so much on education but remains in this humiliating position?

At the Thai Development Research Institute (TDRI), we have found one fundamental problem in Thailand’s education system — a lack of accountability.

When Thai students are assessed as having poor learning performance, no one feels responsible. When teachers are unable to fulfill their role in providing the best possible teaching, no one in the education administration shows any concern. When the curriculum focuses on testing a student’s ability to memorise an answer rather than their understanding of a subject, again few seem to worry.

This lack of concern reflects a lack of accountability in the education system.

Neither teachers, school administrations, nor the government are accountable to the students and their parents. After all, their fates are not tied to students’ learning outcomes.

Teachers are still paid increasingly higher salaries and can be promoted to higher positions if they please school heads and those who evaluate them. School heads still keep their jobs even when most students fail tests.

Thailand needs a system of accountability.

Teachers and principals should be made more accountable to students and parents by linking their remuneration to improvements in students’ learning outcomes. This should be coupled with enhancing 21st-century skills among Thailand’s next generation.

The TDRI has developed five recommendations to improve Thai schools.

First, students must learn the skills and knowledge necessary to live and work in the 21st century.

The Thai education system fails to equip students with the ability to think for themselves. Individuals who know how to think, and can adapt themselves to new environments, are likely to excel in the world. It is depressing that Thailand trains its young people to read, write and do sums but neglects to incorporate other important learning skills such as critical thinking and teambuilding. Students should be well versed in the use of IT too. The current curriculum does not allow students to truly learn, as teachers have to cover the detailed content set by the Ministry of Education first, before they can turn to anything else.

Second, Thailand needs to reform performance assessments. The current Ordinary National Educational Test should be replaced with a literacy-based test system like PISA. Schools and teachers should be subject to regular assessment so they too are accountable for students’ learning progress. Regular formative assessment is also recommended so problems can be addressed as soon as possible.

Third, Thailand should give priority to teacher training. Teachers’ remuneration has been soaring but their performance has been in decline. The Ministry of Education should stop monopolising teacher training and decentralise this role to schools, which should be allowed to choose the training programs that most suit them. As different schools have different needs, the government should allow schools to make their own autonomous decisions, but maintain its role in providing the required resources.

Fourth, schools and other education institutions complain they are being ‘overly assessed’. They have a point. Thailand uses overly detailed assessment criteria, many of which are unnecessary and impose a huge burden of compliance. It would be better for the assessment criteria to only cover basic fundamentals such as students’ test results. Additionally, schools, with assistance from the Ministry of Education, should develop their own internal assessments that are tailor-made for their needs.

Finally, education funding should promote accountability by moving toward a voucher-like demand-side financing system. Under such system, the funding goes directly to students rather than schools, enabling the students to have more choices of schools to attend. Budget allocation should also promote equality of opportunity among the rich and the poor. More financial assistance should go to those schools that need it most.

If we believe education is crucial for our future then Thailand has been careless about its future. It has been careless in a way that will make it difficult for its young people to survive in an increasingly complex world.

Thailand needs to address these problems urgently, lest its failures beget an educational crisis.

Dr Somkiat Tangkitvanich is President of the Thailand Development Research Institute.

A version of this article was first published here, in the Bangkok Post.

Results (Thai) 2:

ประเทศไทยไม่สามารถเถียงมันขาดแหล่งเงินทุนในการปรับปรุงและรักษาระบบการศึกษาที่มีประสิทธิภาพ งบประมาณของรัฐบาลเพื่อการศึกษาได้มีการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจากประมาณ USD 3500000000 ในปี 2003 เกือบ USD 14700000000 ในปี 2012 และการใช้จ่ายของประชาชนในประเทศไทยเกี่ยวกับการศึกษาประกอบด้วยร้อยละ 4 ของ GDP ในปี 2011 ในขณะที่เทียบเท่าของสิงคโปร์เป็นเพียงร้อยละ 3.2 ของจีดีพี . นักเรียนไทยใช้เวลามากขึ้นในห้องเรียนในขณะที่สิงคโปร์กฎหมาย 'สอนน้อยเรียนรู้เพิ่มเติม' วิธี. แต่สิงคโปร์ไม่ดีกว่าประเทศไทย นักเรียนไทยประสบความสำเร็จบางส่วนของคะแนนที่ต่ำที่สุดในเอเชียตะวันออกในโครงการเพื่อการประเมินนานาชาติ (PISA) การทดสอบการศึกษาระหว่างประเทศที่ประเมินนักเรียนทั่วโลก คะแนนเฉลี่ยในกลุ่มประเทศ OECD เป็นปกติ 500 คะแนนและค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานถึง 100 จุด ค่าเฉลี่ย 15 ปีในสิงคโปร์ 526 คะแนนในการอ่าน, 562 ในวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ 542 ไกลสูงกว่าค่าเฉลี่ยของ OECD ในทางตรงกันข้ามคู่ไทยของพวกเขาประสบความสำเร็จเพียง 421, 419 และ 425 ตามลำดับ. วิธีที่จะสามารถเป็นไปได้ว่าประเทศไทยใช้เวลามากในการศึกษา แต่ยังคงอยู่ในตำแหน่งที่น่าอดสูเช่นนี้? ที่ไทยพัฒนา Research Institute (TDRI) เราได้พบหนึ่งปัญหาพื้นฐาน ในระบบการศึกษาของไทย -. ขาดความรับผิดชอบเมื่อนักเรียนไทยได้รับการประเมินว่ามีประสิทธิภาพในการเรียนรู้ที่น่าสงสารไม่มีใครรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบ เมื่อครูไม่สามารถที่จะตอบสนองบทบาทของพวกเขาในการให้บริการการเรียนการสอนที่ดีที่สุดหนึ่งในการบริหารการศึกษาแสดงให้เห็นว่าไม่มีความกังวลใด ๆ เมื่อหลักสูตรมุ่งเน้นไปที่การทดสอบความสามารถของนักเรียนในการจดจำคำตอบมากกว่าความเข้าใจของเรื่องอีกไม่กี่ดูเหมือนจะกังวล. ขาดความกังวลนี้สะท้อนให้เห็นถึงการขาดความรับผิดชอบในระบบการศึกษา. ทั้งครูผู้ปกครองโรงเรียนหรือรัฐบาล มีความรับผิดชอบต่อนักเรียนและผู้ปกครองของพวกเขา หลังจากที่ทุกชะตากรรมของพวกเขาจะไม่เชื่อมโยงกับนักเรียนผลการเรียนรู้. ครูยังคงจ่ายเงินเดือนที่สูงมากขึ้นและสามารถที่จะเลื่อนตำแหน่งให้เป็นตำแหน่งที่สูงขึ้นถ้าพวกเขาโปรดหัวของโรงเรียนและผู้ที่ประเมินพวกเขา หัวของโรงเรียนที่ยังคงเก็บงานของพวกเขาแม้ในขณะที่นักเรียนส่วนใหญ่ล้มเหลวในการทดสอบ. ประเทศไทยต้องรับผิดชอบระบบการทำงานของก. ครูและผู้บริหารควรจะทำรับผิดชอบมากขึ้นให้กับนักเรียนและผู้ปกครองโดยการเชื่อมโยงค่าตอบแทนของพวกเขาเพื่อการปรับปรุงในผลการเรียนรู้ของนักเรียน นี้ควรจะควบคู่ไปกับการเสริมสร้างทักษะในศตวรรษที่ 21 ในหมู่รุ่นต่อไปของประเทศไทย. TDRI ได้มีการพัฒนาห้าข้อเสนอแนะในการปรับปรุงโรงเรียนไทย. ครั้งแรกที่นักเรียนจะต้องเรียนรู้ทักษะและความรู้ที่จำเป็นในการอยู่อาศัยและทำงานในศตวรรษที่ 21. ระบบการศึกษาไทยล้มเหลว เพื่อให้นักเรียนที่มีความสามารถในการคิดว่าตัวเอง บุคคลที่รู้วิธีการคิดและสามารถปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่มีแนวโน้มที่จะเก่งในโลก มันเป็นเรื่องที่ว่าประเทศไทยตกต่ำรถไฟคนหนุ่มสาวในการอ่านเขียนและทำผลบวก แต่ไม่สนใจที่จะรวมทักษะการเรียนรู้ที่สำคัญอื่น ๆ เช่นการคิดอย่างมีวิจารณญาณและการสร้างทีม นักเรียนควรได้รับอย่างดีมีประสบการณ์ในการใช้งานของมันมากเกินไป หลักสูตรปัจจุบันไม่ได้ช่วยให้นักเรียนได้เรียนรู้อย่างแท้จริงที่จะเป็นครูต้องครอบคลุมเนื้อหารายละเอียดที่กำหนดโดยกระทรวงศึกษาธิการครั้งแรกก่อนที่พวกเขาสามารถเปิดให้สิ่งอื่น. ประการที่สองประเทศไทยต้องปฏิรูปการประเมินผลการปฏิบัติงาน การทดสอบทางการศึกษาระดับชาติขั้นพื้นฐานในปัจจุบันควรจะถูกแทนที่ด้วยระบบการทดสอบความรู้ตามเช่น PISA โรงเรียนและครูผู้สอนควรจะต้องมีการประเมินอย่างสม่ำเสมอเพื่อให้พวกเขาก็มีความรับผิดชอบสำหรับความคืบหน้าการเรียนรู้ของนักเรียน การประเมินปกติการก่อสร้างยังแนะนำเพื่อให้ปัญหาได้รับการแก้ไขโดยเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้. สามประเทศไทยควรให้ความสำคัญกับการฝึกอบรมครู ค่าตอบแทนของครูที่ได้รับการทะยาน แต่ประสิทธิภาพของพวกเขาได้รับในการลดลง กระทรวงศึกษาธิการควรจะหยุดการผูกขาดการฝึกอบรมครูและกระจายบทบาทให้กับโรงเรียนนี้ซึ่งควรได้รับอนุญาตให้เลือกโปรแกรมการฝึกอบรมที่เหมาะกับพวกเขามากที่สุด ในฐานะที่เป็นโรงเรียนที่แตกต่างกันมีความต้องการที่แตกต่างกันรัฐบาลควรอนุญาตให้โรงเรียนในการตัดสินใจอิสระของตัวเอง แต่ยังคงมีบทบาทในการจัดหาทรัพยากรที่จำเป็นต้องใช้. ประการที่สี่โรงเรียนและสถาบันการศึกษาอื่น ๆ บ่นพวกเขากำลังถูก 'ประเมินมากเกินไป' พวกเขามีจุด ประเทศไทยใช้เกณฑ์การประเมินที่มีรายละเอียดมากเกินไปหลายแห่งซึ่งเป็นที่ไม่จำเป็นและกำหนดภาระใหญ่ของการปฏิบัติตาม มันจะดีกว่าสำหรับเกณฑ์การประเมินครอบคลุมเพียงแค่ปัจจัยพื้นฐานขั้นพื้นฐานเช่นนักเรียนผลการทดสอบ นอกจากนี้โรงเรียนด้วยความช่วยเหลือจากกระทรวงศึกษาธิการควรพัฒนาการประเมินผลภายในของตัวเองที่ได้รับการตัดสำหรับความต้องการของตน. ในที่สุดการระดมทุนการศึกษาควรส่งเสริมความรับผิดชอบโดยการย้ายไปยังบัตรกำนัลเหมือนความต้องการด้านระบบการจัดหาเงินทุน ภายใต้ระบบเช่นการระดมทุนไปโดยตรงให้กับนักเรียนโรงเรียนมากกว่าการเปิดโอกาสให้นักเรียนที่จะมีทางเลือกมากขึ้นของโรงเรียนที่จะเข้าร่วม การจัดสรรงบประมาณยังควรส่งเสริมความเท่าเทียมกันของโอกาสในหมู่คนรวยและคนจน ความช่วยเหลือทางการเงินอื่น ๆ ควรจะไปโรงเรียนที่ต้องการมากที่สุด. ถ้าเราเชื่อว่าการศึกษาเป็นสิ่งสำคัญสำหรับอนาคตของเราแล้วประเทศไทยได้รับความประมาทเกี่ยวกับอนาคตของตน จะได้รับความประมาทในทางที่จะทำให้มันเป็นเรื่องยากสำหรับคนหนุ่มสาวที่จะอยู่รอดในโลกที่ซับซ้อนมากขึ้น. ประเทศไทยต้องแก้ไขปัญหาเหล่านี้อย่างเร่งด่วนเกรงว่าความล้มเหลวของการก่อให้เกิดวิกฤตการศึกษา. ดรสมเกียรติตั้งกิจวานิชย์เป็นประธานของการวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย สถาบัน. รุ่นของบทความนี้ได้รับการตีพิมพ์ครั้งแรกที่นี่ในบางกอกโพสต์

Results (Thai) 3:

ประเทศไทยไม่สามารถเถียงมันขาดแหล่งเงินทุน เพื่อปรับปรุงและรักษาระบบการศึกษาที่มีประสิทธิภาพ งบประมาณของรัฐบาลเพื่อการศึกษาได้อย่างรวดเร็วเพิ่มขึ้นจาก USD ประมาณ 3.5 พันล้านดอลลาร์ในปี 2003 เกือบ USD 14.7 พันล้านใน 2012 , ไทย และการใช้จ่ายของประชาชนในการศึกษาประกอบด้วย 4 ร้อยละของ GDP ของปี 2554 ในขณะที่เทียบเท่าของสิงคโปร์เป็นเพียง 3.2 ร้อยละของ GDP .

นักเรียนไทยใช้เวลามากขึ้นในห้องเรียน ในขณะที่สิงคโปร์ adopts ' สอนน้อย เรียนมาก วิธีการ

แต่สิงคโปร์ไม่ได้ดีกว่าประเทศไทย นักเรียนไทยให้บางอย่างของคะแนนต่ำที่สุดในเอเชียตะวันออกในโครงการการประเมินนานาชาติ ( PISA ) การทดสอบการศึกษาซึ่งประเมินนักเรียนนานาชาติทั่วโลกคะแนนเฉลี่ยในกลุ่มประเทศ OECD เป็นปกติถึง 500 คะแนน และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานที่ 100 คะแนน 15 ปีโดยเฉลี่ยในสิงคโปร์ได้คะแนนในการอ่าน คณิตศาสตร์ และวิทยาศาสตร์ในสังคมแล้ว เกินกว่า OECD เฉลี่ย โดยทางคู่ของไทยของพวกเขาบรรลุเพียง 421 แล้วนี่

)เป็นไปได้ยังไงที่ประเทศไทยใช้เวลามากในการศึกษา แต่ยังคงอยู่ในตำแหน่งที่น่าอายแบบนี้

ที่สถาบันวิจัยการพัฒนาประเทศไทย ( TDRI ) เราได้พบหนึ่งปัญหาพื้นฐานในระบบการศึกษาของไทยขาดความรับผิดชอบ .

เมื่อนักเรียนไทยที่ประเมินว่ามีคนจนเรียนการแสดง ไม่มีใครรับผิดชอบเมื่อครูไม่สามารถที่จะตอบสนองบทบาทของพวกเขาในการจัดการเรียนการสอนที่ดีที่สุดที่เป็นไปได้หนึ่งในการบริหารการศึกษาใดแสดงความกังวล เมื่อหลักสูตรมุ่งเน้นทดสอบความสามารถของนักเรียนท่องจำคำตอบมากกว่าความเข้าใจเรื่องน้อยอีกครั้งดูเหมือนจะเป็นห่วง

ขาดปัญหาสะท้อนให้เห็นถึงการขาดความรับผิดชอบในระบบการศึกษา .

ทั้งครู