The first decade of the new millenn

The first decade of the new millennium saw a boom in rubber prices. This led to rapid and widespread land conversion to monoculture rubber plantations in continental SE Asia, where natural rubber production has increased >50% since 2000. Here, we analyze the subsequent spread of rubber between 2005 and 2010 in combination with environmental data and reports on rubber plantation performance. We show that rubber has been planted into increasingly sub-optimal environments. Currently, 72% of plantation area is in environmentally marginal zones where reduced yields are likely. An estimated 57% of the area is susceptible to insufficient water availability, erosion, frost, or wind damage, all of which may make long-term rubber production unsustainable. In 2013 typhoons destroyed plantations worth US$ >250 million in Vietnam alone, and future climate change is likely to lead to a net exacerbation of environmental marginality for both current and predicted future rubber plantation area. New rubber plantations are also frequently placed on lands that are important for biodiversity conservation and ecological functions. For example, between 2005 and 2010 >2500 km2 of natural tree cover and 610 km2 of protected areas were converted to plantations. Overall, expansion into marginal areas creates potential for loss-loss scenarios: clearing of high-biodiversity value land for economically unsustainable plantations that are poorly adapted to local conditions and alter landscape functions (e.g. hydrology, erosion) – ultimately compromising livelihoods, particularly when rubber prices fall

Results (Thai) 1:

ทศวรรษแรกของมิลเลนเนียมใหม่เห็นบูมราคายาง นี้นำไปสู่แผ่นดินอย่างรวดเร็ว และแพร่หลายแปลงสวนยางเรื่องในทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ที่ผลิตยางพาราได้เพิ่มขึ้น > 50% ตั้งแต่ 2000 ที่นี่ ให้เราวิเคราะห์การแพร่กระจายต่อ ๆ ไปของยางระหว่าง 2005 และ 2010 ร่วมกับข้อมูลด้านสิ่งแวดล้อมและรายงานเกี่ยวกับประสิทธิภาพการทำงานสวนยาง เราแสดงว่า มีการปลูกยางในสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมย่อยมากขึ้น ขณะนี้ 72% ของพื้นที่สวนอยู่ในโซนร่อแร่สิ่งแวดล้อมมีแนวโน้มผลผลิตลดลง ประมาณ 57% ของพื้นที่จึงไวต่อน้ำไม่เพียงพอพร้อมใช้งาน พังทลาย น้ำแข็ง หรือลม หาย ที่อาจทำให้ระยะยาวผลิตยาง unsustainable ในปี 2013 ไต้ฝุ่นทำลายไร่มูลค่า$สหรัฐอเมริกา > 250 ล้านในเวียดนามที่มีการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเพียงอย่างเดียว และในอนาคตมีแนวโน้มนำ exacerbation สุทธิของ marginality สิ่งแวดล้อมทั้งปัจจุบัน และคาดการณ์ในอนาคตยางไร่พื้นที่ไป ปลูกยางใหม่มักจะวางอยู่บนดินแดนที่มีความสำคัญต่อการอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพและนิเวศวิทยาฟังก์ชัน ตัวอย่าง ระหว่างปี 2005 และ 2010 > km2 2500 ปกต้นไม้ธรรมชาติและ km2 610 ของพื้นที่ที่ได้รับการป้องกันถูกแปลงเป็นสวน โดยรวม ขยายเป็นพื้นที่กำไรสร้างอาจขาดทุนขาดทุนสถานการณ์: การล้างของความหลากหลายทางชีวภาพสูงค่าที่ดินปลูก unsustainable อย่างที่ไม่ดีปรับสภาพภายใน และเปลี่ยนฟังก์ชั่นแนวนอน (เช่นอุทกวิทยา พังทลาย) – ในที่สุด สูญเสียวิถีชีวิต โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อยางราคาตก

Results (Thai) 2:

ทศวรรษแรกของสหัสวรรษใหม่เห็นความเจริญในราคายาง นี้นำไปสู่​​ดินแดนอย่างรวดเร็วและแพร่หลายแปลงสวนยางพาราเชิงเดี่ยวในทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ผลิตยางธรรมชาติได้เพิ่มขึ้น> 50% ตั้งแต่ปี 2000 ที่นี่เราวิเคราะห์การแพร่กระจายที่ตามมาของยางระหว่างปี 2005 และ 2010 ในการรวมกันกับข้อมูลด้านสิ่งแวดล้อมและรายงานเกี่ยวกับ ยางประสิทธิภาพการเพาะปลูก เราแสดงให้เห็นว่ายางได้รับการปลูกในสภาพแวดล้อมมากขึ้นย่อยที่ดีที่สุด ปัจจุบัน 72% ของพื้นที่เพาะปลูกอยู่ในโซนร่อแร่สิ่งแวดล้อมที่ผลผลิตลดลงมีแนวโน้มที่ ประมาณ 57% ของพื้นที่ที่มีความเสี่ยงที่จะมีน้ำไม่เพียงพอชะน้ำค้างแข็งหรือความเสียหายลมซึ่งทั้งหมดนี้อาจทำให้การผลิตยางในระยะยาวที่ไ​​ม่ยั่งยืน ในปี 2013 พายุไต้ฝุ่นทำลายสวนมูลค่า US $> 250 ล้านในเวียดนามเพียงอย่างเดียวและการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศในอนาคตมีแนวโน้มที่จะนำไปสู่​​อาการกำเริบสุทธิขอบเขตด้านสิ่งแวดล้อมทั้งในปัจจุบันและคาดการณ์พื้นที่ปลูกยางในอนาคต สวนยางใหม่จะวางบ่อยในดินแดนที่มีความสำคัญในการอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพและการทำงานของระบบนิเวศ ยกตัวอย่างเช่นระหว่างปี 2005 และ 2010> 2,500 กิโลเมตร 2 ของฝาครอบต้นไม้ธรรมชาติและ 610 กิโลเมตร 2 พื้นที่คุ้มครองเปลี่ยนพื้นที่เพาะปลูก โดยรวมขยายตัวเข้าไปในพื้นที่ชายขอบสร้างศักยภาพสำหรับสถานการณ์การสูญเสียการสูญเสีย: การหักบัญชีของมูลค่าสูงความหลากหลายทางชีวภาพที่ดินเพื่อการเพาะปลูกที่ไม่ยั่งยืนทางเศรษฐกิจที่สามารถปรับตัวได้ไม่ดีกับสภาพท้องถิ่นและปรับเปลี่ยนฟังก์ชั่นภูมิทัศน์ (เช่นอุทกวิทยาการกัดเซาะ) - ในที่สุดสูญเสียวิถีชีวิตโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อยาง ราคาตก

Results (Thai) 3:

ทศวรรษแรกของสหัสวรรษใหม่เห็นบูมในราคายาง นี้นำไปสู่อย่างรวดเร็วและแพร่หลายผ่านที่ดินแปลงสวนยางพาราในภาคพื้นเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ผลิตยางธรรมชาติเพิ่มขึ้น 50 % ตั้งแต่ปี 2000 นี่เราวิเคราะห์กระจายตามมาของยางระหว่างปี 2005 และ 2010 ในการรายงานข้อมูลด้านสิ่งแวดล้อมและประสิทธิภาพในสวนยางเราพบว่ามีการปลูกยางมากขึ้นย่อยในสภาพแวดล้อมที่เหมาะสม ขณะนี้ 72 % ของพื้นที่การเพาะปลูกอยู่ในโซนของสิ่งแวดล้อมที่ลดผลผลิตมีแนวโน้ม . ประมาณ 57 เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่ที่เสี่ยงต่อการถูกใช้ น้ำไม่เพียงพอ การกร่อน ฟรอสต์ หรือลมความเสียหายทั้งหมดซึ่งอาจทำให้ในระยะยาวการผลิตยางไม่ยั่งยืนใน 2013 ไต้ฝุ่นทำลายสวนยางพารา มูลค่า US $ > 250 ล้านในเวียดนามเท่านั้น และการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศในอนาคตมีแนวโน้มที่จะนำไปสู่อาการกำเริบสุทธิขานรหัสสิ่งแวดล้อมทั้งในปัจจุบันและคาดการณ์พื้นที่ปลูกยางพาราในอนาคต สวนยางใหม่ก็บ่อยอยู่ในดินแดนที่สำคัญสำหรับการอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพและฟังก์ชั่นทางนิเวศวิทยา ตัวอย่างเช่นระหว่างปี 2005 และ 2010 > 2 , 500 ตารางกิโลเมตร ครอบคลุมต้นไม้ธรรมชาติและ 610 ตารางกิโลเมตรของพื้นที่เป็นแปลงปลูก โดยรวมแล้ว การขยายตัวในพื้นที่ชายขอบสร้างศักยภาพสำหรับสถานการณ์การสูญเสียการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพ : การล้างที่ดินมูลค่าสูงสำหรับสวนป่ายั่งยืนทางเศรษฐกิจที่ไม่ดี เหมาะกับสภาพท้องถิ่นและปรับเปลี่ยนฟังก์ชันแนวนอน เช่น อุทกวิทยาการกัดกร่อนและในที่สุด กระทบวิถีชีวิต โดยเฉพาะเมื่อราคายางตก