1.ADVANCED STUDENTS AND THEIR NEEDS

1.ADVANCED STUDENTS AND THEIR NEEDS

Advanced learners can generally communicate well, having learnt all the basic structures of the language. However, they need to broaden their vocabulary to express themselves more clearly and appropriately in a wide range of situations.

Students might even have a receptive knowledge of a wider range of vocabulary, which means they can recognise the item and recognise its meaning. Nevertheless, their productive use of a wide range of vocabulary is normally limited, and this is one of the areas that need greater attention. At this stage we are concerned not only with students understanding the meaning of words, but also being able to use them appropriately, taking into account factors such as oral / written use of the language; degree of formality, style and others, which we are going to detail in Part 2.

2. THE TEACHING OF VOCABULARY

Traditionally, the teaching of vocabulary above elementary levels was mostly incidental, limited to presenting new items as they appeared in reading or sometimes listening texts. This indirect teaching of vocabulary assumes that vocabulary expansion will happen through the practice of other language skills, which has been proved not enough to ensure vocabulary expansion.

Nowadays it is widely accepted that vocabulary teaching should be part of the syllabus, and taught in a well-planned and regular basis. Some authors, led by Lewis (1993) argue that vocabulary should be at the centre of language teaching, because ‘language consists of grammaticalised lexis, not lexicalised grammar’. We are going to discuss aspects of the ‘Lexical approach’ in Part 2.

There are several aspects of lexis that need to be taken into account when teaching vocabulary. The list below is based on the work of Gairns and Redman (1986):

· Boundaries between conceptual meaning: knowing not only what lexis refers to, but also where the boundaries are that separate it from words of related meaning (e.g. cup, mug, bowl).

· Polysemy: distinguishing between the various meaning of a single word form with several but closely related meanings (head: of a person, of a pin, of an organisation).

· Homonymy: distinguishing between the various meaning of a single word form which has several meanings which are NOT closely related ( e.g. a file: used to put papers in or a tool).

· Homophyny:understanding words that have the same pronunciation but different spellings and meanings (e.g. flour, flower).

· Synonymy: distinguishing between the different shades of meaning that synonymous words have (e.g. extend, increase, expand).

· Affective meaning: distinguishing between the attitudinal and emotional factors (denotation and connotation), which depend on the speakers attitude or the situation. Socio-cultural associations of lexical items is another important factor.

· Style, register, dialect: Being able to distinguish between different levels of formality, the effect of different contexts and topics, as well as differences in geographical variation.

· Translation: awareness of certain differences and similarities between the native and the foreign language (e.g. false cognates).

· Chunks of language: multi-word verbs, idioms, strong and weak collocations, lexical phrases.

· Grammar of vocabulary: learning the rules that enable students to build up different forms of the word or even different words from that word (e.g. sleep, slept, sleeping; able, unable; disability).

· Pronunciation: ability to recognise and reproduce items in speech.

The implication of the aspects just mentioned in teaching is that the goals of vocabulary teaching must be more than simply covering a certain number of words on a word list. We must use teaching techniques that can help realise this global concept of what it means to know a lexical item. And we must also go beyond that, giving learner opportunities to use the items learnt and also helping them to use effective written storage systems.

2.1. MEMORY AND STORAGE SYSTEMS

Understanding how our memory works might help us create more effective ways to teach vocabulary. Research in the area, cited by Gairns (1986) offers us some insights into this process.

It seems that learning new items involve storing them first in our short-term memory, and afterwards in long-term memory. We do not control this process consciously but there seems to be some important clues to consider. First, retention in short-term memory is not effective if the number of chunks of information exceeds seven. Therefore, this suggests that in a given class we should not aim at teaching more than this number. However, our long-term memory can hold any amount of information.

Research also suggests that our ‘mental lexicon’ is highly organised and efficient, and that semantic related items are stored together. Word frequency is another factor that affects storage, as the most frequently used items are easier to retrieve. We can use this information to attempt to facilitate the learning process, by grouping items of vocabulary in semantic fields, such as topics (e.g. types of fruit).

Oxford (1990) suggests memory strategies to aid learning, and these can be divided into:

· creating mental linkages: grouping, associating, placing new words into a context;

· applying images and sounds: using imagery, semantic mapping, using keywords and representing sounds in memory;

· reviewing well, in a structured way;

· employing action: physical response or sensation, using mechanical techniques.

The techniques just mentioned can be used to greater advantage if we can diagnose learning style preferences (visual, aural, kinesthetic, tactile) and make students aware of different memory strategies.

Meaningful tasks however seem to offer the best answer to vocabulary learning, as they rely on students’ experiences and reality to facilitate learning. More meaningful tasks also require learners to analyse and process language more deeply, which should help them retain information in long-term memory.

Forgetting seems to be an inevitable process, unless learners regularly use items they have learnt. Therefore, recycling is vital, and ideally it should happen one or two days after the initial input. After that, weekly or monthly tests can check on previously taught items.

The way students store the items learned can also contribute to their success or failure in retrieving them when needed. Most learners simply list the items learnt in chronological order, indicating meaning with translation. This system is far from helpful, as items are de-contextualised, encouraging students to over generalise usage of them. It does not allow for additions and refinements nor indicates pronunciation.

Teachers can encourage learners to use other methods, using topics and categories to organise a notebook, binder or index cards. Meaning should be stored using English as much as possible, and also giving indication for pronunciation. Diagrams and word trees can also be used within this topic/categories organisation. The class as a whole can keep a vocabulary box with cards, which can be used for revision/recycling regularly.

Organising this kind of storage system is time-consuming and might not appeal to every learner. Therefore adapting their chronological lists to include headings for topics and a more complete definition of meaning would already be a step forward.

2.2. DEALING WITH MEANING

In my opinion the most important aspect of vocabulary teaching for advanced learners is to foster learner independence so that learners will be able to deal with new lexis and expand their vocabulary beyond the end of the course. Therefore guided discovery, contextual guesswork and using dictionaries should be the main ways to deal with discovering meaning.

Guided discovery involve asking questions or offering examples that guide students to guess meanings correctly. In this way learners get involved in a process of semantic processing that helps learning and retention.

Contextual guesswork means making use of the context in which the word appears to derive an idea of its meaning, or in some cases, guess from the word itself, as in words of Latin origin. Knowledge of word formation, e.g. prefixes and suffixes, can also help guide students to discover meaning. Teachers can help students with specific techniques and practice in contextual guesswork, for example, the understanding of discourse markers and identifying the function of the word in the sentence (e.g. verb, adjective, noun). The latter is also very useful when using dictionaries.

Students should start using EFL dictionaries as early as possible, from Intermediate upwards. With adequate training, dictionaries are an invaluable tool for learners, giving them independence from the teacher. As well as understanding meaning, students are able to check pronunciation, the grammar of the word (e.g. verb patterns, verb forms, plurality, comparatives, etc.), different spelling (American versus British), style and register, as well as examples that illustrate usage.

Results (Thai) 1:

1.ADVANCED นักเรียนและของพวกเขาต้องการ

เรียนขั้นสูงสามารถโดยทั่วไปสื่อสารดี มีการเรียนรู้โครงสร้างพื้นฐานทั้งหมดของภาษาได้ อย่างไรก็ตาม พวกเขาต้องการขยายคำศัพท์ของพวกเขาสามารถแสดงอย่างเหมาะสม และชัดเจนมากขึ้นในสถานการณ์ที่หลากหลาย

เรียนอาจจะมีความรู้ครอบครัวช่วงกว้างของคำศัพท์ ซึ่งหมายความว่า พวกเขาสามารถรู้สินค้า และรู้ความหมาย อย่างไรก็ตาม การใช้ผลผลิตของความหลากหลายของคำศัพท์เป็นปกติจำกัด และเป็นหนึ่งในพื้นที่ที่ต้องการความสนใจมากกว่า ในขั้นตอนนี้ เรามีความกังวลไม่เท่ากับนักเรียนเข้าใจความหมายของคำ แต่ยัง จะสามารถใช้ได้อย่างเหมาะสม เข้าบัญชีปัจจัยเช่นใช้พูด / เขียนภาษา ระดับของระดับ รูปแบบ และคน อื่น ๆ ที่เราจะไปรายละเอียด 2 ส่วน

2 สอนของศัพท์

แบบดั้งเดิม สอนคำศัพท์ข้างต้นระดับประถมศึกษาเป็นส่วนใหญ่ผาดเผิน ๆ จำกัดนำเสนอสินค้าใหม่ ตามที่เคยปรากฏในการอ่าน หรือบางครั้งฟังข้อความ สอนคำศัพท์นี้ทางอ้อมถือว่า ขยายคำศัพท์จะเกิดขึ้นผ่านการฝึกทักษะภาษาอื่น ๆ ซึ่งได้รับการพิสูจน์ไม่เพียงพอที่จะให้ขยายคำศัพท์

ปัจจุบันมันเป็นที่ยอมรับกันว่า สอนคำศัพท์ควรเป็นส่วนหนึ่งของสอน และสอนในเกณฑ์ปกติ และวางแผนไว้อย่างดี ผู้เขียนบาง นำ โดย Lewis (1993) โต้แย้งว่า คำศัพท์ควรมีศูนย์กลางของการสอนภาษา เนื่องจาก 'ภาษาประกอบด้วย grammaticalised ดิค ไม่ lexicalised ไวยากรณ์' เราจะไปเพื่อหารือเกี่ยวกับลักษณะของ 'วิธีเกี่ยวกับคำศัพท์' ใน Part 2

มีหลายแง่มุมของดิคที่ต้องนำมาพิจารณาเมื่อสอนคำศัพท์ รายการด้านล่างจะขึ้นอยู่กับการทำงานของ Gairns และ Redman (1986):

· รอยต่อระหว่างแนวคิดความหมาย: ดิคอะไรไม่เท่ารู้ถึง แต่ยัง ขอบเขตที่แยกออกมาจากคำของความหมาย ที่เกี่ยวข้อง (เช่นถ้วย mug กระปุก)

· Polysemy: แยกความแตกต่างระหว่างความหมายต่าง ๆ ของแบบคำเดียวด้วย แต่อย่างใกล้ชิดที่เกี่ยวข้องกับความหมาย (หัว: คน ของ pin ขององค์การ) .

· Homonymy: แยกความแตกต่างระหว่างความหมายต่าง ๆ ของฟอร์มคำคำเดียวมีหลายความหมายอย่างใกล้ชิดไม่เกี่ยวข้อง (เช่นไฟล์: ใช้ใส่เอกสารในหรือเครื่องมือ)

· Homophyny:understanding คำที่ออกเสียงเหมือนกันแต่สะกดคำแตกต่างกันและความหมาย (เช่นแป้ง ดอกไม้)

· Synonymy: แยกความแตกต่างระหว่างสีต่าง ๆ ของความหมายที่มีคำพ้อง (เช่นขยาย เพิ่ม ขยาย) .

· ความหมายผล: แยกความแตกต่างระหว่างอารมณ์ และ attitudinal ปัจจัย (denotation และนัย), ซึ่งขึ้นอยู่กับทัศนคติลำโพงหรือสถานการณ์ ความสัมพันธ์ของสังคมวัฒนธรรมเกี่ยวกับคำศัพท์ต่าง ๆ เป็นปัจจัยที่สำคัญอีก

· สไตล์ ลง ทะเบียน ภาษา: ความสามารถในการแยกแยะระดับต่าง ๆ ของระดับ ผลของบริบทต่าง ๆ และหัวข้อ ตลอดจนความแตกต่างในการเปลี่ยนแปลงทางภูมิศาสตร์

· ผู้แปล: จิตสำนึกบางอย่างแตกต่างและความเหมือนระหว่างพื้นเมืองและภาษาต่างประเทศ (เช่นเท็จ cognates)

· ก้อนของภาษา: คำกริยาหลายคำ สำนวน ให้แข็งแกร่ง และอ่อนแอ สำนวน

· ไวยากรณ์คำศัพท์: เรียนรู้กฎที่ให้นักเรียนสร้างในรูปแบบต่าง ๆ ของคำหรือกลุ่มคำที่แม้จะแตกต่างจากคำว่า (เช่นนอน นอนหลับ นอน สามารถ สามารถ พิการ)

· ออกเสียง: ความรู้ และสร้างรายการในการพูด

เนื่องจากด้านที่กล่าวถึงในการสอนเพียงได้ว่า เป้าหมายของการสอนคำศัพท์ต้องเป็นมากกว่าเพียงแค่ครอบคลุมจำนวนคำในรายการคำ เราต้องใช้เทคนิคการสอนที่สามารถช่วยให้ตระหนักถึงแนวคิดโลกนี้มันหมายความว่า รู้สินค้าเกี่ยวกับคำศัพท์ และเรายังต้องไปนอกเหนือจากนั้น ให้โอกาสผู้เรียนใช้การเรียนรู้ และยัง ช่วยให้ใช้ระบบเก็บข้อมูลเขียนผล

2.1 หน่วยความจำและระบบเก็บ

ทำความเข้าใจวิธีการทำงานหน่วยความจำของเราอาจช่วยเราสร้างวิธีเพิ่มประสิทธิภาพในการสอนคำศัพท์ งานวิจัยในพื้นที่ อ้าง โดย Gairns (1986) เสนอให้เราบางลึกกระบวนการนี้

ดูเหมือนว่า รายการใหม่เรียนรู้เกี่ยวข้องกับการเก็บครั้งแรก ในหน่วยความจำระยะสั้นของเรา และหลังจากนั้น ในหน่วยความจำระยะยาว เราไม่ควบคุมกระบวนการนี้สติ แต่ดูเหมือน จะบางปมสำคัญในการพิจารณา ก่อน เก็บข้อมูลในหน่วยความจำระยะสั้นได้ผลจำนวนก้อนของข้อมูลเกินเจ็ด ดังนั้น แนะนำว่า ในคลาสที่กำหนด เราจะไม่มุ่งสอนมากกว่า นี้ อย่างไรก็ตาม หน่วยความจำระยะยาวของเราสามารถเก็บข้อมูลจำนวนเท่าใดก็ได้

วิจัยยังแนะนำว่า เรา 'ปทานุกรมจิต' เกาะพีพี และมีประสิทธิภาพสูง และให้ ความหมายที่เกี่ยวข้องเก็บสินค้ากัน ความถี่ของคำเป็นอีกหนึ่งปัจจัยที่มีผลต่อการจัดเก็บ เป็นสุด มักใช้ง่ายต่อการดึงข้อมูลการทำ เราสามารถใช้ข้อมูลนี้เพื่อพยายามที่จะอำนวยความสะดวกในกระบวนการเรียนรู้ โดยจัดกลุ่มรายการของคำศัพท์ในทางตรรก เช่นฟิลด์หัวข้อ (เช่นชนิดของผลไม้)

Oxford (1990) แนะนำกลยุทธ์ในหน่วยความจำเพื่อช่วยเรียนรู้ และเหล่านี้สามารถแบ่งออกเป็น:

· สร้างความเชื่อมโยงจิตใจ: การจัดกลุ่ม การเชื่อมโยง วางคำใหม่ในบริบท;

· การใช้ภาพและเสียง: ใช้ภาพ ความหมายการแม็ป ใช้คำสำคัญ และเป็นตัวแทนเสียงในหน่วยความจำ;

· ตรวจทานดี แบบโครงสร้าง;

· ใช้การดำเนินการ: ตอบสนองทางกายภาพหรือความรู้สึก การใช้เทคนิคกลการ

เทคนิคเพียงกล่าวถึงสามารถใช้ประโยชน์มากขึ้นถ้าเราสามารถวินิจฉัยลักษณะลักษณะ (การมองเห็น การฟัง การเรียนรู้ kinesthetic เพราะ) และทำให้นักเรียนตระหนักถึงกลยุทธ์หน่วยความจำที่แตกต่างกัน

งานที่มีความหมายอย่างไรก็ตาม ดูเหมือนการนำเสนอดีที่สุดตอบเพื่อเรียนรู้คำศัพท์ ตามที่พวกเขาอาศัยประสบการณ์และความเป็นจริงเพื่อให้ง่ายต่อการเรียนรู้ของนักเรียน ความหมายมากกว่างานยังต้องการผู้เรียนวิเคราะห์ และประมวลผลภาษายิ่งลึก ซึ่งจะช่วยให้เก็บข้อมูลในหน่วยความจำระยะยาว

ลืมน่าจะ เป็นกระบวนการหลีกเลี่ยงไม่ได้ ยกเว้นว่าผู้เรียนใช้สินค้าที่มีการเรียนรู้ ดังนั้น รีไซเคิลเป็นสำคัญ และดาวมันควรเกิดขึ้นหนึ่ง หรือสองวันหลังจากป้อนข้อมูลเริ่มต้น หลังจากนั้น รายสัปดาห์ หรือรายเดือนการทดสอบสามารถตรวจสอบสินค้าที่เคยเรียนรู้

เก็บนักเรียนวิธีการเรียนยังสามารถนำไปสู่ความสำเร็จหรือล้มเหลวเรียกได้เมื่อจำเป็น ผู้เรียนส่วนใหญ่เพียงแค่รายการที่เรียนเรียงตามลำดับ แสดงความหมาย มีคำแปล ระบบนี้เป็นแหล่งประโยชน์ เป็นสินค้า เด contextualised การส่งเสริมให้นักเรียนกว่า generalise ใช้ของพวกเขา มันไม่อนุญาตให้เพิ่มการ refinements หรือบ่งชี้ว่า การออกเสียง

คุณครูสามารถส่งเสริมให้ผู้เรียนใช้วิธีการอื่น ๆ ใช้หัวข้อและหมวดหมู่การจัดสมุดบันทึก แฟ้มเอกสาร หรือบัตรดัชนี ความหมายควรจัดเก็บโดยใช้ภาษาอังกฤษมากที่สุด และยัง ให้ข้อบ่งชี้สำหรับการออกเสียง ไดอะแกรมและคำต้นยังสามารถใช้ภายในองค์กรนี้ประเภทหัวข้อ เรียนทั้งหมดสามารถให้กล่องคำศัพท์กับบัตร ซึ่งสามารถใช้สำหรับการปรับปรุง/รีไซเคิลประจำ

จัดระบบเก็บข้อมูลชนิดนี้จะใช้เวลานาน และอาจไม่ดึงดูดผู้เรียนทุก ดังนั้น การปรับรายการตามลำดับเวลาของพวกเขารวมหัวข้อสำหรับหัวข้อและคำนิยามที่สมบูรณ์ของความหมายแล้วจะก้าวไปข้างหน้า

2.2 การจัดการกับความหมาย

ในความคิดของฉัน ด้านสำคัญที่สุดของคำศัพท์ที่สอนสำหรับการเรียนขั้นสูงจะส่งเสริมความเป็นอิสระของผู้เรียนเพื่อให้ผู้เรียนจะสามารถจัดการกับดิคใหม่ และขยายความคำศัพท์เกินสิ้นสุดหลักสูตร จึง ค้นพบตัว คาดหมายบริบท และใช้พจนานุกรมควรวิธีการหลักในการจัดการกับการค้นหาความหมาย

ค้นพบตัวเกี่ยวข้องกับการถามคำถาม หรือเสนอตัวอย่างที่แนะนำนักเรียนเดาความหมายได้อย่างถูกต้อง วิธีนี้ ผู้เรียนมีส่วนร่วมในกระบวนการของการประมวลผลทางตรรกที่ช่วยให้เรียนรู้และการเก็บรักษา

คาดหมายตามบริบทหมายถึง การใช้บริบทที่ คำปรากฏ ได้รับความคิดความหมาย หรือ ในบางกรณี เดาจากคำ เป็นคำพูดของละติน ความรู้ของผู้แต่งคำ เช่นคำนำหน้าและคำต่อท้าย ยังสามารถช่วยให้นักเรียนแนะนำการค้นพบความหมาย ครูสามารถช่วยให้นักเรียน มีเทคนิคเฉพาะและในบริบทนิ้ว ตัวอย่าง ความเข้าใจเครื่องหมายวาทกรรมและระบุหน้าที่ของคำในประโยค (เช่นคำกริยา คำคุณศัพท์ คำนาม) หลังได้นอกจากนี้ยังมีประโยชน์มากเมื่อใช้พจนานุกรม

เรียนควรเริ่มต้นใช้พจนานุกรม EFL ก่อนที่เป็นไป จากกลางขึ้น ด้วยการฝึกอบรมเพียงพอ พจนานุกรมเป็นเครื่องมือล้ำค่าสำหรับนักเรียน ให้ความเป็นอิสระจากอาจารย์ และเข้าใจความหมาย นักเรียนจะสามารถตรวจสอบการออกเสียง ไวยากรณ์ของคำ (เช่นกริยารูป รูปแบบคำกริยา ได้ comparatives ฯลฯ), การสะกด (อเมริกันกับอังกฤษ), ลักษณะ และทะเบียน รวมทั้งตัวอย่างที่แสดงให้เห็นถึงการใช้งาน

Results (Thai) 3:

1.advanced นักเรียนและความต้องการของพวกเขา

เรียนขั้นสูงโดยทั่วไปสามารถสื่อสารได้ดี มี เรียนรู้ ทั้งหมด พื้นฐานโครงสร้างของภาษา อย่างไรก็ตาม พวกเขาต้องการเพื่อขยายคำศัพท์ของพวกเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจนและเหมาะสมในหลากหลายสถานการณ์ นักศึกษา

อาจจะมีความรู้ความเข้าใจของช่วงกว้างของคำศัพท์ซึ่งหมายความว่าพวกเขาสามารถรับรู้รายการและจำความหมายของมันได้ อย่างไรก็ตาม การใช้ผลผลิตของพวกเขาที่หลากหลายของคำศัพท์เป็นปกติ จำกัด และนี้เป็นหนึ่งในพื้นที่ที่ต้องให้ความสนใจมากขึ้น ในขั้นตอนนี้เรากังวลไม่เพียง แต่กับนักเรียนเข้าใจความหมายของคำ แต่ยังสามารถใช้พวกเขาอย่างเหมาะสมพิจารณาปัจจัยบัญชีเช่นใช้ในช่องปาก / เขียนภาษา ระดับของพิธีการและรูปแบบอื่น ๆ ซึ่งเราจะต้องดูรายละเอียดในส่วนที่ 2

2 การสอนคำศัพท์

ผ้า สอนคำศัพท์สูงกว่าระดับประถมศึกษาส่วนใหญ่อุบัติเหตุ จำกัด เพื่อนำเสนอรายการใหม่เช่นที่พวกเขาปรากฏในการอ่านหรือบางครั้งการฟังข้อความสอนทางอ้อมของศัพท์สันนิษฐานว่าคำศัพท์จะเกิดขึ้นผ่านการฝึกทักษะ ภาษา อื่น ๆ , ซึ่งได้ถูกพิสูจน์ไม่เพียงพอที่จะรับประกันการขยายคำศัพท์

ทุกวันนี้เป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวางว่า การสอนคำศัพท์ที่ควรเป็นส่วนหนึ่งของหลักสูตร และการสอนในการวางแผนที่ดีและสม่ำเสมอ บางคนเขียนนำโดย ลิวอิส ( 1993 ) ยืนยันว่าศัพท์ที่ควรที่ศูนย์สอนภาษา เพราะภาษาประกอบด้วย grammaticalised lexis ไม่ lexicalised ไวยากรณ์ " เรากำลังจะหารือเกี่ยวกับด้านของ ' วิธีการ ' คำศัพท์ในส่วนที่ 2

มีหลายแง่มุมของ lexis ที่ต้องพิจารณาเมื่อการสอนคำศัพท์รายการด้านล่างจะขึ้นอยู่กับการทำงานของ gairns และเรดแมน ( 1986 ) :

ด้วยเขตแดนระหว่างความหมายแนวคิด : รู้ว่าไม่เพียง แต่สิ่งที่ lexis อ้างถึง แต่ยังที่ขอบเขตอยู่ที่แยกจากคำที่เกี่ยวข้อง : ( เช่น ถ้วย , แก้ว , ชาม ) .

ด้วย polysemy : ความแตกต่างระหว่างความหมาย ต่าง ๆของแบบฟอร์มคําเดียวมีหลายความหมาย แต่ที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิด ( และหัวของคนของขาขององค์กร ) .

ด้วย homonymy : ความแตกต่างระหว่างความหมายของคำต่าง ๆเดียวที่มีความหมายหลายรูปแบบซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิด ( เช่นไฟล์ : ใช้ใส่เอกสาร หรือเครื่องมือ ) .

ด้วย homophyny : คำความเข้าใจที่มีการออกเสียงเหมือนกัน แต่สะกดต่างกัน และ ความหมาย ( เช่น แป้ง , ดอกไม้

ด้วยการศึกษาเกี่ยวกับคำที่มีความหมายเหมือนกัน : )ความแตกต่างระหว่างเฉดสีที่แตกต่างกันของคำที่พ้องความหมาย ( เช่นขยาย , เพิ่ม , ขยาย ) .

ด้วยอารมณ์ ความหมาย : แตกต่างระหว่างทัศนคติและปัจจัยทางอารมณ์ ( ความหมายตรงและความหมายแฝง ) ซึ่งขึ้นอยู่กับลำโพงทัศนคติหรือสถานการณ์ วัฒนธรรมสังคมสมาคมคำศัพท์เป็นอีกหนึ่งปัจจัยสําคัญ

ด้วยสไตล์ , ลงทะเบียน , ภาษา :สามารถแยกความแตกต่างระหว่างระดับที่แตกต่างกันของระดับผลกระทบของบริบทที่แตกต่างกันและหัวข้อ ตลอดจนความแตกต่างในการเปลี่ยนแปลงทางภูมิศาสตร์

ด้วยการแปล : ความตระหนักในความแตกต่างบางอย่างและความคล้ายคลึงกันระหว่างชาวพื้นเมืองและภาษาต่างประเทศ ( เช่นเท็จเพื่อนแท้ ) .

ด้วยชิ้นของภาษา : หลายคำคำ สำนวน วลี คำศัพท์ที่แข็งแกร่งและ collocations

, อ่อนแอด้วยไวยากรณ์ศัพท์ : การเรียนรู้กฎที่ให้นักเรียนสามารถสร้างรูปแบบที่แตกต่างกันของคำ หรือคำต่าง ๆจากคำ ( เช่น นอน นอน นอน ได้ ไม่สามารถ ; ทุพพลภาพ )

ด้วยการออกเสียง : ความสามารถในการจำและทำซ้ำรายการในการพูด

ความหมายของการสอนด้านกล่าวเพียงว่า เป้าหมายของการสอนคำศัพท์ ต้องมากกว่าเพียงแค่ครอบคลุมจํานวนหนึ่งของคำพูดในรายการคำ เราต้องใช้เทคนิคการสอนที่สามารถช่วยให้เข้าใจแนวคิดนี้โลกของสิ่งที่มันหมายถึงว่ารายการคำศัพท์ และเรายังต้องไปไกลกว่านั้นการให้โอกาสผู้เรียนให้ใช้รายการ เรียนรู้ และยังช่วยให้พวกเขาที่จะใช้มีประสิทธิภาพเขียนระบบจัดเก็บข้อมูล .

2.1 . หน่วยความจำและระบบจัดเก็บข้อมูล

เข้าใจวิธีการทำงานของเรา อาจช่วยให้เราสร้างความมีประสิทธิภาพมากขึ้น วิธีการสอนคำศัพท์ การวิจัยในพื้นที่ โดยอ้าง gairns ( 1986 ) ให้เราบางข้อมูลเชิงลึกเข้าไปในกระบวนการนี้

ดูเหมือนว่า เรียนรู้สินค้าใหม่ที่เกี่ยวข้องกับการจัดเก็บไว้ในหน่วยความจำระยะสั้นของเรา และหลังจากนั้นในหน่วยความจำระยะยาว เราไม่ได้ควบคุมกระบวนการนี้อย่างมีสติ แต่จะมีบางส่วนที่สำคัญประเด็นเพื่อพิจารณา ก่อนการเก็บรักษาในหน่วยความจำระยะสั้นไม่มีประสิทธิภาพถ้าจำนวน chunks ของข้อมูลเกินเจ็ด ดังนั้นนี้แสดงให้เห็นว่าในให้ห้องเราไม่ควรมุ่งที่การสอนมากกว่าจำนวนนี้ อย่างไรก็ตาม หน่วยความจำระยะยาวสามารถถือปริมาณใด ๆของข้อมูล

การวิจัยยังแสดงให้เห็นว่าจิตใจของเรา ' พจนานุกรม ' เป็นอย่างสูงที่จัด และมีประสิทธิภาพ และรายการที่เกี่ยวข้องทางความหมายจะถูกเก็บไว้ด้วยกัน คำความถี่เป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่มีผลต่อกระเป๋า ,ที่ใช้บ่อยที่สุดรายการที่ง่ายต่อการเรียกใช้ . เราสามารถใช้ข้อมูลนี้เพื่อพยายามเพื่อความสะดวกในการเรียนรู้ โดยการจัดรายการของคำศัพท์ในแต่ละสาขา เช่น หัวข้อ ( เช่นชนิดของผลไม้ )

Oxford ( 1990 ) ได้เสนอกลยุทธ์หน่วยความจำเพื่อช่วยการเรียนรู้ และเหล่านี้สามารถแบ่งออกเป็น :

ด้วยการสร้างความเชื่อมโยงกลุ่ม ประกอบจิต ,การวางคำใหม่ในบริบท ;

ด้วยการใช้ภาพและเสียง : การใช้ภาพ , ระบบบำบัดน้ำเสีย , การใช้คำหลักและแสดงเสียงในความทรงจำ ;

ด้วยการทบทวนดีในโครงสร้างทาง ;

ด้วยการกระทำ : การตอบสนองทางร่างกายหรือความรู้สึกโดยใช้เทคนิคเครื่องกล

เทคนิคที่กล่าวถึงเพียงสามารถใช้ จะยิ่งได้เปรียบ ถ้าเราสามารถวินิจฉัยการเรียนรู้ลักษณะ ( ภาพเกี่ยวกับหู ,ระดับ , สัมผัส ) และให้นักเรียนตระหนักถึงกลยุทธ์หน่วยความจำที่แตกต่างกัน

ความหมายงานแต่ดูเหมือนจะให้คำตอบที่ดีที่สุดกับการเรียนรู้คำศัพท์ที่พวกเขาพึ่งพาประสบการณ์ของนักเรียนและความเป็นจริงเพื่อความสะดวกในการเรียนรู้ งานมีความหมายมากขึ้น ผู้เรียนยังต้องวิเคราะห์และประมวลผลภาษาอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น ซึ่งจะช่วยให้พวกเขาเก็บข้อมูลในหน่วยความจำระยะยาว

ลืมน่าจะเป็นกระบวนการที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าผู้เรียนอยู่เสมอ ใช้รายการที่พวกเขาได้เรียนรู้ ดังนั้น การรีไซเคิลเป็นสําคัญ และแน่นอนมันควรจะเกิดขึ้นหนึ่งหรือสองวันหลังจากการเริ่มต้น หลังจากนั้น รายสัปดาห์ หรือแบบรายเดือนสามารถตรวจสอบเคยสอนรายการ

ทางร้านรายการเรียนรู้ นักเรียนสามารถมีส่วนร่วมในความสำเร็จ หรือความล้มเหลวในการเรียกพวกเขาเมื่อมีความจำเป็นผู้เรียนส่วนใหญ่เพียงแค่รายการรายการเรียนรู้ในลำดับแสดงความหมายกับแปลภาษา ระบบนี้เป็นระบบที่ห่างไกลจากประโยชน์ เป็นสินค้าที่ เดอ contextualised ให้กำลังใจนักเรียนกว่ากล่าวสรุปการใช้งานของพวกเขา ไม่อนุญาตให้เพิ่มการปรับแต่งหรือแสดงการออกเสียง ครู

สามารถกระตุ้นให้ผู้เรียนใช้วิธีการอื่น ๆโดยใช้หัวข้อและประเภทจัดการโน๊ตบุ๊คเครื่องผูกหรือบัตรดัชนี ความหมาย ควรเก็บไว้ใช้ภาษาอังกฤษมากที่สุด และยังให้ข้อบ่งชี้สำหรับการออกเสียง แผนภาพต้นไม้ และคำที่สามารถใช้ในหัวข้อ / ประเภทองค์กร ชั้นเป็นทั้งสามารถเก็บกล่องบัตรคำศัพท์ด้วย ซึ่งสามารถใช้สำหรับการแก้ไข / รีไซเคิลอย่างสม่ำเสมอ

การจัดชนิดของระบบจัดเก็บข้อมูลจะใช้เวลานาน และอาจจะไม่ดึงดูดผู้เรียน . ดังนั้น การปรับลำดับรายการของพวกเขารวม 4 หัวข้อและคำนิยามที่สมบูรณ์มากขึ้นของความหมาย คงต้องก้าวไปข้างหน้า

. . การจัดการกับความหมาย

ในความเห็นของผม สิ่งสำคัญที่สุดของการสอนคำศัพท์สำหรับผู้เรียนขั้นสูงคือ เพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ด้วยตนเอง เพื่อให้ผู้เรียนสามารถจัดการกับ lexis ใหม่และเพิ่มศัพท์เกินจุดสิ้นสุดของหลักสูตร ดังนั้นแนวทางการค้นพบ การเดาบริบทและการใช้พจนานุกรมควรเป็นวิธีหลักที่จะจัดการกับการค้นพบความหมาย

ได้รับการเกี่ยวข้องกับการถามคำถามหรือให้ตัวอย่างที่แนะนำนักเรียนเดาความหมายได้ถูกต้อง ในวิธีนี้ผู้เรียนมีส่วนร่วมในกระบวนการของการประมวลผลคำที่ช่วยให้การเรียนรู้และความคงทนในการจำ

แบบคาดเดา หมายถึง การใช้บริบทที่คำจะปรากฏขึ้นเพื่อสืบทอดความคิดของความหมาย หรือในบางกรณี เดาจากคำพูดตัวเองเป็นคำที่มาจากภาษาละติน ความรู้เกี่ยวกับการสร้างคำเช่นคำนำหน้าต่อท้ายและยังสามารถช่วยให้นักเรียนคู่มือเพื่อค้นหาความหมาย ครูสามารถช่วยให้นักเรียนด้วยเทคนิคเฉพาะและการปฏิบัติในบริบทของการคาดเดา เช่น ความเข้าใจในปริจเฉทและระบุหน้าที่ของคำในประโยค ( เช่นคำกริยา , คำคุณศัพท์ , คำนาม )หลังยังเป็นประโยชน์อย่างมากเมื่อใช้พจนานุกรม นักศึกษา

ควรเริ่มใช้พจนานุกรมภาษาอังกฤษให้เร็วที่สุด ตั้งแต่ระดับกลางขึ้นไป ด้วยการฝึกอบรมที่เพียงพอ พจนานุกรมเป็นเครื่องมือที่ทรงคุณค่าสำหรับผู้เรียน การให้ความเป็นอิสระจากอาจารย์ รวมทั้งความเข้าใจความหมาย นักเรียนสามารถตรวจสอบการออกเสียงไวยากรณ์ของคำ ( เช่นรูปแบบกริยากริยารูปแบบ , เสียงข้างมาก , กรณี , ฯลฯ ) , การสะกดต่างกัน ( อเมริกันและอังกฤษ ) , สไตล์และลงทะเบียน รวมทั้งตัวอย่างที่แสดงให้เห็นถึงการใช้