DESIGNING A PROTECTED AREA SYSTEM (

DESIGNING A PROTECTED AREA SYSTEM (PAS) III:
HABITAT CORRIDORS AND HUMAN FACTORS

Habitat Corridors

One way to overcome the problems of habitat fragmentation is to connect isolated habitat fragments with corridors along which plants and animals can migrate between fragments. The advantages of corridors are:

i) Populations of species becoming extirpated in one fragment can be re-established by immigration of the same species from extant populations in other fragments.

ii) Corridors allow genetic mixing between populations in different fragments, reducing the risks of inbreeding.

iii) Corridors allow natural seasonal or diurnal migrations to occur (e.g. annual migrations of herbivores between wet season and dry season habitats; daily movements of birds between feeding and roosting sites etc.).

The problems with corridors are:

i) Corridors are thin and edge effects are high. A forest corridor, for example, would favour species which live along the edges of forests. Species which prefer to live in the forest interior would probably not use it. To avoid this effect, corridors should be as wide as is feasible.

ii) Corridors can help movement of pests and diseases between habitat patches.

iii) Corridors can allow fire to spread from one habitat patch to another.

iv) Corridors are very easily affected by human disturbance. They are easily interrupted or cut by human activities and if large vertebrates are using them for migration, those animals are easily hunted. In this way badly designed corridors can act as a death trap - attracting animals away from their habitat, exposing them to danger and not delivering them safely to another safe patch of habitat.

How wide should the corridor be?

This depends on the animals likely to use the corridor. For insects and small birds, a single line of trees connecting two forest patches may be sufficient to allow them to move from one patch to another. For small mammals a width of a few hundred metres up to 2-3 km is sufficient, but for large mammals a minimum width of 10-20 km is necessary.

Corridors of vegetation along river banks make particularly effective wildlife corridors - so called RIPARIAN STRIPS. They serve as refuges for wildlife during the dry season and they can connect upland with lowland habitats in mountainous areas, thus providing for elevational migrations.
Buffer Zones

Conflicts often occur at the edges of PA's where wildlife habitats meet land used intensively by humans (e.g. agriculture, urban areas etc.). To reduce such conflicts buffers zones are created surrounding core areas of strictly protected habitat. A buffer zone is an area of mainly natural habitat, where some forms of human use, compatible with protection of the core area, are allowed. Such activities can include some timber harvesting, hunting, gathering of non-timber forest products, eco-tourism etc., but the basic habitat structure should be retained. Buffer zones should be less attractive to wildlife than the core areas, so that animals entering buffer zones tend to return to the core areas, rather than migrating out into developed areas. Buffer zones help protect people from wildlife and protect wildlife from people.

Hydrological Criteria

In some areas, protection of water resources, not wildlife, is the top priority, although watershed protection areas also benefit wildlife. The need for protection of a watershed depends on:

i) Susceptibility to flooding - which is determined by rain intensity and frequency, soil texture, steepness and length of slopes.

ii) History of flooding - areas with frequent flooding should receive the highest priority for watershed protection.

iii) Streams becoming more seasonal - streams which used to be permanent but which now flow only in the rainy season are a danger sign, warning that the forest in the watershed should be restored and protected.

iv) Socioeconomic Importance - this depends on the number of people that live in the watershed and the area and value of agricultural land in the watershed.

Tourism Criteria

Tourism plays an important part in the economy of many developing countries and the tourism potential of an area should be included in the selection process, once biological factors have been considered. e.g.

Is the area accessible?
Does the area have "star" wildlife species?
Are the animals easily seen?
Is the area scenically attractive?
Does the area also have cultural interest?
Does the area also have other recreational attractions e.g. beaches, waterfalls, etc.?
Is the area close to other tourist attractions?


Political, Social and Economic Criteria

In theory biological criteria such as species diversity and endemism etc. should determine whether or not an area is protected but in reality this is often determined by political or economic factors.

e.g.…

Is legislation adequate to protect the area? Can the government legally prevent businessmen developing the area? Does the government own the land?

Is the budget large enough? It's no good declaring an area protected, if there is no money to actually protect the area. Money is needed for guards, vehicles and radios etc.

Participation of local people

Unless local people support the creation of a PA, it will fail. Local people must be educated as to the value of the protected area. They must be involved in its creation and management. They should be employed as Forestry Department staff in the area. They should also benefit economically from tourists visiting the protected area e.g. by providing accommodation or food or by acting as guides.

Results (Thai) 1:

ออกแบบการตั้งระบบ (PAS) III:ทางเดินการอยู่อาศัยและปัจจัยมนุษย์อยู่อาศัยทางเดินวิธีหนึ่งที่จะเอาชนะปัญหาของการกระจายตัวของการอยู่อาศัยคือการ เชื่อมต่อชิ้นส่วนอยู่อาศัยแยกตามที่พืชและสัตว์สามารถย้ายระหว่างการกระจายตัวทางเดิน ข้อดีของทางเดินคือ:i) ประชากรพันธุ์กลายเป็น ส่วนหนึ่งใน extirpated สามารถสามารถสร้าง โดยการตรวจคนเข้าเมืองของชนิดเดียวกันจากประชากรยังเป็นชิ้นส่วนเล็ก ๆ อื่น ๆ อีกii) ทางเดินทำให้พันธุกรรมผสมระหว่างประชากรในชิ้นส่วนต่าง ๆ ลดความเสี่ยงของการ inbreedingiii) ทางเดินให้ธรรมชาติตามฤดูกาล หรือ diurnal ตั้งเกิดขึ้น (เช่นตั้งประจำปีของ herbivores ระหว่างฤดูฝนและแล้งอยู่อาศัย เคลื่อนไหวประจำวันของนกระหว่างอาหาร และ roosting อเมริกาฯลฯ)มีปัญหาเกี่ยวกับทางเดิน:i) ทางเดินบาง และขอบผลสูง ทางเดินเป็นป่า เช่น จะโปรดปรานชนิดที่อาศัยอยู่ตามขอบของป่า ชนิดที่ชอบอาศัยอยู่ในป่าภายในจะคงไม่ใช้มัน เพื่อหลีกเลี่ยงผลนี้ ทางเดินควรกว้างจะเป็นไปii) ทางเดินสามารถช่วยให้การเคลื่อนไหวของศัตรูพืชและโรคระหว่างซอฟต์แวร์อยู่อาศัยiii) ทางเดินสามารถทำให้ไฟลุกลามจากแพทช์อยู่อาศัยหนึ่งไปยังอีกiv) ทางเดินจะมีผลกระทบได้ง่ายมาก โดยรบกวนมนุษย์ ได้ถูกขัดจังหวะ หรือตัด โดยกิจกรรมมนุษย์ และถ้า vertebrates ขนาดใหญ่จะใช้สำหรับการย้าย สัตว์เหล่านั้นจะได้ล่าสัตว์หรือค้า วิธีนี้ ออกแบบมาไม่ดีทางเดินสามารถทำหน้าที่เป็นกับดักตาย - ดึงดูดสัตว์จากการอยู่อาศัย เปิดเผยนั้นอันตราย และไม่ส่งอย่างปลอดภัยไปยังโปรแกรมอื่นปลอดภัยที่ถิ่นที่อยู่ความกว้างทางเดินควรหรือไม่ นี้ขึ้นอยู่กับสัตว์มักจะใช้ทางเดิน แมลงและนกขนาดเล็ก แนวไม้ที่เชื่อมต่อสองป่าแพทช์เดียวอาจเพียงพอที่จะอนุญาตให้ย้ายจากโปรแกรมหนึ่งไปยังอีก เพียงพอสำหรับการเลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็กมีความกว้างหลายร้อยเมตร ถึง 2-3 กิโลเมตร แต่เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการเลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่ กว้างอย่างต่ำ 10-20 กิโลเมตรทางเดินของพืชริมฝั่งแม่น้ำทำให้ทางเดินของสัตว์ป่าที่มีประสิทธิภาพสูง - เรียกว่าแถบ RIPARIAN พวกเขาทำหน้าที่เป็นมาสำหรับสัตว์ป่าในฤดูแล้ง และสามารถเชื่อมต่อค่อยพร้อมอยู่อาศัยราบในพื้นที่ภูเขา ดังนั้น ให้ตั้ง elevationalบัฟเฟอร์โซนความขัดแย้งมักจะเกิดที่ขอบของป่าเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ป่าตามเรือก intensively โดยมนุษย์ (เช่นเกษตรกรรม เมืองฯลฯ) เพื่อลดความขัดแย้งเช่น บัฟเฟอร์โซนถูกสร้างละแวกหลักถิ่นที่อยู่ได้รับการป้องกันอย่างเคร่งครัด พื้นที่กันชนเป็นพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นธรรมชาติถิ่นที่อยู่ ที่ได้รับอนุญาตของมนุษย์ใช้ เข้ากันได้กับของพื้นที่หลัก กิจกรรมดังกล่าวสามารถรวมบางไม้เก็บเกี่ยว ล่าสัตว์ ควรเก็บรวบรวม ของผลิตภัณฑ์ไม่ใช่ไม้ป่า ท่องเที่ยวฯลฯ โครงสร้างพื้นฐานการอยู่อาศัย บัฟเฟอร์โซนควรน้อยดึงดูดสัตว์ป่ามากกว่าพื้นที่หลัก ให้ใส่บัฟเฟอร์โซนสัตว์มักจะกลับไปพื้นที่หลัก แทนที่โยกย้ายออกไปพัฒนาพื้นที่ บัฟเฟอร์โซนช่วยป้องกันผู้ใช้จากสัตว์ป่า และสัตว์ป่าป้องกันคนเกณฑ์ด้านชลศาสตร์ในบางพื้นที่ ป้องกันทรัพยากรน้ำ ไม่สัตว์ป่า มีความสำคัญสูงสุด แม้ว่าพื้นที่ลุ่มน้ำป้องกันยังประโยชน์ของสัตว์ป่า จำเป็นสำหรับการป้องกันของลุ่มน้ำขึ้นอยู่กับ:i) ง่ายน้ำท่วม - ซึ่งเป็นไปตามความสูงชันความเข้มและความถี่ เนื้อดิน ฝนและความยาวของลาดii) ประวัติของน้ำท่วม - พื้นที่ที่ มีน้ำท่วมบ่อยควรได้รับความสำคัญสูงสุดสำหรับการป้องกันลุ่มน้ำiii) กระแสข้อมูลเป็นตามฤดูกาลมาก - กระแสข้อมูลที่ใช้เป็นแบบถาวรแต่ตอนนี้ ไหลเฉพาะในฤดูฝนเป็นสัญญาณอันตราย เตือนว่า ป่าในลุ่มน้ำควรคืนค่า และป้องกันiv) ความสำคัญประชากร - ขึ้นอยู่กับจำนวนคนที่อาศัยอยู่ในลุ่มน้ำ และพื้นที่และมูลค่าของเกษตรในพื้นที่ลุ่มน้ำเกณฑ์ท่องเที่ยวท่องเที่ยวเล่นเป็นส่วนสำคัญในเศรษฐกิจของประเทศกำลังพัฒนา และศักยภาพการท่องเที่ยวของพื้นที่ควรจะรวมในกระบวนการเลือก เมื่อมีการพิจารณาปัจจัยทางชีวภาพ เช่น เป็นพื้นที่ที่สามารถเข้าถึงได้หรือไม่พื้นที่มี "ดาว" พันธุ์สัตว์ป่าหรือไม่สัตว์ได้เห็นเป็นพื้นที่น่าสนใจติดพื้นที่ยังมีไม่สนใจวัฒนธรรมพื้นที่นอกจากนี้ยังมีอื่น ๆ แหล่งท่องเที่ยวนันทนาการเช่นชายหาด น้ำตก ฯลฯ หรือไม่เป็นพื้นที่ท่องเที่ยวอื่น ๆ หรือไม่ เงื่อนไขทางการเมือง สังคม และเศรษฐกิจในทฤษฎีเงื่อนไขทางชีวภาพเช่นชนิด ความหลากหลายและ endemism ฯลฯ ควรกำหนดว่าพื้นที่ได้รับการป้องกันหรือไม่ แต่ ในความเป็นจริงซึ่งมักจะถูกกำหนด โดยปัจจัยทางการเมือง หรือเศรษฐกิจ เช่น...กฎหมายเป็นเพียงพอเพื่อป้องกันพื้นที่หรือไม่ รัฐบาลกฎหมายป้องกันไม่ให้นักพัฒนาพื้นที่หรือไม่ รัฐบาลเองแผ่นดิน มีงบประมาณมากพอ ประกาศพื้นที่ป้องกัน ถ้ามีเงินไม่จริง ป้องกันพื้นที่ไม่ดีได้ เงินเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเจ้าหน้าที่ ยานพาหนะ และวิทยุเป็นต้นมีส่วนร่วมของประชาชนUnless local people support the creation of a PA, it will fail. Local people must be educated as to the value of the protected area. They must be involved in its creation and management. They should be employed as Forestry Department staff in the area. They should also benefit economically from tourists visiting the protected area e.g. by providing accommodation or food or by acting as guides.

Results (Thai) 2:

การออกแบบระบบพื้นที่คุ้มครอง (PAS) iii: ที่อยู่อาศัยทางเดินและมนุษย์ปัจจัยทางเดินที่อยู่อาศัยวิธีหนึ่งในการแก้ไขปัญหาของการกระจายแหล่งที่อยู่อาศัยคือการเชื่อมต่อชิ้นส่วนที่อยู่อาศัยที่แยกกับทางเดินตามที่พืชและสัตว์สามารถโยกย้ายระหว่างชิ้นส่วน ข้อดีของการเดินคือ: i) ประชากรของสายพันธุ์ที่กลายเป็น extirpated ในส่วนที่สามารถสร้างขึ้นใหม่โดยการตรวจคนเข้าเมืองของสายพันธุ์เดียวกันจากประชากรที่ยังหลงเหลืออยู่ในชิ้นส่วนอื่น ๆ . ii) การเดินช่วยให้ทางพันธุกรรมผสมระหว่างประชากรในชิ้นส่วนที่แตกต่างกัน, การลดความเสี่ยงของ . แยะiii) การเดินช่วยให้การโยกย้ายตามฤดูกาลหรือรายวันตามธรรมชาติที่จะเกิดขึ้น (เช่นการโยกย้ายประจำปีของสัตว์กินพืชระหว่างฤดูฝนและที่อยู่อาศัยฤดูแล้ง; การเคลื่อนไหวในชีวิตประจำวันของนกระหว่างการให้อาหารและสถานที่เกาะอื่น ๆ ). ปัญหาเกี่ยวกับทางเดินคือi) ทางเดิน ผลกระทบบางและขอบสูง ทางเดินป่าเช่นจะสนับสนุนสายพันธุ์ที่อาศัยอยู่ตามขอบของป่า สายพันธุ์ที่ชอบอยู่ในการตกแต่งภายในป่าอาจจะไม่ใช้มัน เพื่อหลีกเลี่ยงผลกระทบนี้เดินควรจะกว้างที่สุดเท่าที่เป็นไปได้. ii) การเดินจะช่วยให้การเคลื่อนไหวของศัตรูพืชและโรคระหว่างแพทช์ที่อยู่อาศัย. iii) การเดินสามารถให้ไฟแพร่กระจายจากแพทช์ที่อยู่อาศัยที่หนึ่งไปยังอีก. iv) การเดินได้รับผลกระทบได้อย่างง่ายดายมาก โดยการรบกวนของมนุษย์ พวกเขาถูกขัดจังหวะได้อย่างง่ายดายหรือตัดจากกิจกรรมของมนุษย์และถ้าสัตว์มีกระดูกสันหลังขนาดใหญ่จะใช้พวกเขาสำหรับการโยกย้ายสัตว์เหล่านั้นจะถูกตามล่าได้อย่างง่ายดาย ด้วยวิธีนี้เดินออกแบบไม่ดีสามารถทำหน้าที่เป็นกับดักตาย -. ดึงดูดสัตว์ออกจากที่อยู่อาศัยของพวกเขาเปิดเผยให้อันตรายและไม่ได้ส่งมอบให้พวกเขาอย่างปลอดภัยไปยังแพทช์ที่ปลอดภัยอีกอย่างหนึ่งของที่อยู่อาศัย? กว้างว่าควรเดินเป็นนี้ขึ้นอยู่กับสัตว์มีแนวโน้มที่จะ ใช้ทางเดิน สำหรับแมลงและนกขนาดเล็กบรรทัดเดียวของต้นไม้เชื่อมต่อสองแพทช์ป่าอาจจะเพียงพอที่จะช่วยให้พวกเขาย้ายจากที่หนึ่งไปยังอีกแพทช์ สำหรับการเลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็กความกว้างของไม่กี่ร้อยเมตรถึง 2-3 กม. ก็เพียงพอแล้ว แต่สำหรับเลี้ยงลูกด้วยนมที่มีขนาดใหญ่มีความกว้างไม่ต่ำกว่า 10-20 กม. เป็นสิ่งที่จำเป็น. เดินของพืชตามริมฝั่งแม่น้ำทำให้ทางเดินของสัตว์ป่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีประสิทธิภาพ - เรียกว่าแถบชายฝั่ง . พวกเขาเป็นผู้ลี้ภัยของสัตว์ป่าในช่วงฤดูแล้งและพวกเขาสามารถเชื่อมต่อไร่ที่มีที่อยู่อาศัยที่ลุ่มในพื้นที่ภูเขาจึงให้สำหรับการโยกย้าย elevational. บัฟเฟอร์โซนความขัดแย้งมักจะเกิดขึ้นที่ขอบของป่าของที่อยู่อาศัยของสัตว์ป่าที่ตอบสนองความต้องการใช้ที่ดินอย่างหนาแน่นโดยมนุษย์ (เช่นการเกษตร พื้นที่เมือง ฯลฯ ) เพื่อลดความขัดแย้งดังกล่าวบัฟเฟอร์โซนจะถูกสร้างขึ้นโดยรอบพื้นที่หลักของที่อยู่อาศัยที่ได้รับการคุ้มครองอย่างเคร่งครัด เขตกันชนเป็นพื้นที่ส่วนใหญ่อยู่อาศัยตามธรรมชาติที่บางรูปแบบของการใช้งานของมนุษย์เข้ากันได้กับการป้องกันของพื้นที่หลักที่ได้รับอนุญาต กิจกรรมดังกล่าวอาจรวมถึงการเก็บเกี่ยวไม้บางล่าสัตว์การชุมนุมที่ไม่ใช่ไม้ผลิตภัณฑ์จากป่าไม้, การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ฯลฯ แต่โครงสร้างพื้นฐานที่อยู่อาศัยควรจะเก็บไว้ บัฟเฟอร์โซนควรจะเป็นที่น่าสนใจน้อยกว่าสัตว์ป่าพื้นที่หลักเพื่อให้สัตว์เข้าบัฟเฟอร์โซนมีแนวโน้มที่จะกลับไปที่พื้นที่หลักมากกว่าการย้ายออกไปในการพัฒนาพื้นที่ บัฟเฟอร์โซนช่วยปกป้องผู้คนจากสัตว์ป่าและคุ้มครองสัตว์ป่าจากคนที่. เกณฑ์อุทกวิทยาในบางพื้นที่คุ้มครองทรัพยากรน้ำไม่สัตว์ป่าเป็นสำคัญที่สุดแม้ว่าการป้องกันพื้นที่ลุ่มน้ำยังได้รับประโยชน์สัตว์ป่า ความจำเป็นในการป้องกันของลุ่มน้ำขึ้นอยู่กับ: i) ไวต่อน้ำท่วม - ซึ่งจะถูกกำหนดโดยความเข้มฝนและความถี่เนื้อดินความสูงชันและความยาวของความลาดชัน. ii) ประวัติความเป็นมาจากน้ำท่วม - พื้นที่ที่มีน้ำท่วมบ่อยควรจะได้รับความสำคัญสูงสุดสำหรับ . การป้องกันลุ่มน้ำiii) กระแสกลายเป็นมากขึ้นตามฤดูกาล - ลำธารซึ่งเคยเป็นแบบถาวร แต่ที่ตอนนี้ไหลเฉพาะในช่วงฤดูฝนที่มีสัญญาณอันตรายเตือนว่าป่าไม้ในพื้นที่ลุ่มน้ำที่ควรได้รับการฟื้นฟูและการป้องกัน. iv) ความสำคัญทางเศรษฐกิจและสังคม - นี้ขึ้น กับจำนวนคนที่อาศัยอยู่ในลุ่มน้ำและพื้นที่และมูลค่าของที่ดินเพื่อเกษตรกรรมในลุ่มน้ำ. เกณฑ์การท่องเที่ยวการท่องเที่ยวมีบทบาทสำคัญในระบบเศรษฐกิจของประเทศกำลังพัฒนาจำนวนมากและมีศักยภาพการท่องเที่ยวของพื้นที่ที่ควรจะรวมอยู่ในขั้นตอนการคัดเลือกปัจจัยทางชีวภาพที่ครั้งหนึ่งเคยได้รับการพิจารณา เช่นเป็นพื้นที่ที่สามารถเข้าถึงได้? ไม่พื้นที่มี "ดาว" สัตว์ป่า? เป็นสัตว์ที่เห็นได้อย่างง่ายดาย? เป็นพื้นที่ scenically น่าสนใจ? ไม่พื้นที่ยังมีความสนใจทางวัฒนธรรม? ไม่พื้นที่ยังมีสถานที่ท่องเที่ยวด้านนันทนาการอื่น ๆ เช่นชายหาดน้ำตก ฯลฯ . เป็นพื้นที่ใกล้กับสถานที่ท่องเที่ยวอื่น ๆทางการเมืองสังคมและเศรษฐกิจเกณฑ์ในเกณฑ์ที่ทางชีวภาพทฤษฎีเช่นความหลากหลายชนิดและอื่น ๆ ถิ่นควรกำหนดหรือไม่พื้นที่ที่ได้รับการคุ้มครอง แต่ในความเป็นจริงนี้มักจะถูกกำหนดจากปัจจัยทางการเมืองหรือเศรษฐกิจ . เช่น ... เป็นกฎหมายที่เพียงพอที่จะปกป้องพื้นที่หรือไม่ รัฐบาลสามารถป้องกันไม่ให้นักธุรกิจถูกต้องตามกฎหมายการพัฒนาพื้นที่หรือไม่ ไม่ที่รัฐบาลเป็นเจ้าของที่ดินหรือไม่เป็นงบประมาณที่มีขนาดใหญ่เพียงพอหรือไม่ มันประกาศที่ดีในพื้นที่ที่ไม่มีการป้องกันหากมีเงินที่จะปกป้องพื้นที่จริงไม่มี เงินเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับยามยานพาหนะและวิทยุ ฯลฯการมีส่วนร่วมของคนในท้องถิ่นยกเว้นกรณีที่คนในท้องถิ่นสนับสนุนการสร้างของ PA ที่มันจะล้มเหลว ผู้คนในท้องถิ่นจะต้องได้รับการศึกษาเป็นมูลค่าของพื้นที่คุ้มครองที่ พวกเขาจะต้องมีส่วนร่วมในการสร้างและการบริหารของ บริษัท พวกเขาควรจะได้รับการว่าจ้างเป็นพนักงานกรมป่าไม้ในพื้นที่ พวกเขายังจะได้รับประโยชน์ทางเศรษฐกิจจากนักท่องเที่ยวที่มาเยือนพื้นที่คุ้มครองเช่นโดยการให้บริการที่พักหรืออาหารหรือโดยทำหน้าที่เป็นไกด์

Results (Thai) 3:

การออกแบบระบบพื้นที่คุ้มครอง ( PAS ) 3 :
ทางเดินสิ่งแวดล้อมและปัจจัยมนุษย์

ทางเดินที่อยู่อาศัย

วิธีหนึ่งที่จะเอาชนะปัญหาของที่อยู่อาศัยเป็นตัวเชื่อมกับทางเดินแยกอาศัยเศษพร้อมซึ่งพืชและสัตว์สามารถโยกย้ายระหว่างเศษ ข้อดีของทางเดินเป็น :

ฉันมีชนิดของการเป็น extirpated ในหนึ่งชิ้นสามารถจะจัดตั้งขึ้นโดยตรวจคนเข้าเมืองของสปีชีส์เดียวกันจำนวนเท่าที่มีอยู่ในเศษอื่น ๆ .

2 ) ทางเดินให้พันธุกรรมผสมระหว่างประชากรในชิ้นส่วนที่แตกต่างกัน ลดความเสี่ยงของการ

3 ) ซึ่งอนุญาตให้โยกย้ายตามฤดูกาลหรือในธรรมชาติที่จะเกิดขึ้น เช่น