Los autores del Malleus, citando no

Los autores del Malleus, citando no sólo las teorías de teólogos y canonistas, sino su propia experiencia práctica del problema, aseguraban que quienes supusieran que todos los efectos de la hechicería se debían meramente a la ilusión y a la imaginación, se enganaban grandemente. Y, lo que es más importante, rechazaban la antigua doctrina ortodoxa de que los demonios siempre pudiesen actuar sin la ayuda del hechicero, al declarar: «concludamus quod ad maleficiales effectus de quibus ad praesens loquimur malefici cum demonibus semper concurrere et unus sine altero nihil posse efficere»22. Ofrecían argumentos razonados para apoyar la opinión general de que los hechizos tenían eficacia especial en lo que atanía a las cosas amorosas. Según ellos, Dios permite al Diablo poderes más amplios con respecto al acto venéreo que a ningún otro. Aunque la hechicería se usaba muchas veces para impedir el amor entre dos personas -el laboratorio de Celestina contenía algunos de los maleficios usados para este fin-, la actividad más común de las hechiceras era, según los autores del Malleus, la de producir por medios mágicos una violenta pasión hacia una persona determinada en la mente de la víctima del hechizo23. Esto se llamaba philocaptio y es, no hace falta insistir en ello, el fin con que se introduce el tema del conjuro en la Tragicomedia. La teoría del Malleus sobre la philocaptio -que no hace más que reproducir la opinión común de la época-, explica por qué tanto la tradición literaria como el juicio de autores que reflejaban más explícitamente la actualidad social, establecían una relación íntima entre la alcahuetería y la hechicería.
Los datos publicados por Menéndez y Pelayo (Heterodoxos, III) y por otros estudiosos del tema que han escrito sobre él más recientemente (véanse las notas 15, 16 y 17) confirman que Espana participó ampliamente en el interés que la Europa medieval sentía hacia la magia. Espana, además, hizo importantes contribuciones teóricas a esta ciencia. Allí circulaban, o en latín o en los idiomas vernáculos, los más conocidos manuales de la magia práctica o mística, como la famosa Clavicula Salomonis24, el Liber de Raziel (escrito por el judío zaragozano Abraham ben Samuel Abulafia en la última mitad del siglo XIII, libro de fondo cabalístico citado por Lope de Barrientos como «más multiplicado en las partes de Espana que en las otras partes del mundo»), el De arte notoria, el Semaforas o Semíphoras, otro manual cabalístico que Juan Gerson menciona varias veces, y otros más. Tampoco cabe pensar que este interés por la magia práctica representase solamente un fenómeno popular. El caso de Juan I de Aragón y el de Enrique de Villena, discutidos por Menéndez y Pelayo, no fueron nada raros en la Espana culta del siglo XIV o XV. Según Hernán Núnez, los que apoyaban a Don Álvaro de Luna en las guerras civiles contra los Infantes de Aragón consultaron a una maga de Valladolid para saber cómo iba a terminar la lucha, mientras estos últimos, con el mismo propósito, consultaron a un fraile del monasterio de La Mejorada, «el qual era gran nigromante, e assí mismo como don Enrique de Villena»25.

Results (Polish) 1:

Autorzy Malleus, powołując się na nie tylko teorii teologów i canonists, ale praktyczne doświadczenie problemu, twierdził, którzy stwarzane wszystkie efekty czarów jest spowodowany jedynie do iluzji i wyobraźni, jest znacznie enganaban. I, co jest ważniejsze, rechazaban la antigua doctrina ortodoxa de que los demonios siempre pudiesen actuar grzech la ayuda del hechicero, al declarar: «concludamus quod ad maleficiales effectus de conditiones ad praesens loquimur malefici cum demonibus semper concurrere et jest n sinus altero nihil posse efficere» 22. Pod warunkiem uzasadnione argumenty na poparcie ogólny pogląd, że czary miał specjalne w których skuteczność atani miłości rzeczy. Według nich Bóg pozwala diabeł dotyczące aktu wenerycznych że szerszych uprawnień do innych. Chociaż czary wykorzystano wiele razy aby zapobiec miłość między dwojgiem ludzi - laboratorium Celestina zawarte niektóre czary wykorzystywane do tego celu, najczęściej działalność czarodziejek był, według autorów Malleus, produkcji w magiczny sposób gwałtownej namiętności do osób określonych w umysł ofiary hechizo23. To się nazywa philocaptio i to, trzeba nalegać na to, więc, że przedmiotem zaklęcie jest wprowadzony w tragikomedii. Teoria młoteczek na philocaptio - który ma więcej niż grać wspólnej opinii czas, wyjaśnia, dlaczego obu tradycji literackiej w opinii autorów, że bardziej wyraźnie odzwierciedla obecny, założyli intymnej relacji między schlebianie i Czarodziejstwa.
dane publikowane przez Menéndez y Pelayo (III heretyckie) i innych uczonych, którzy napisali o tym więcej niedawno (patrz uwagi, 15, 16 i 17) potwierdzają, że Hiszpania uczestniczyła w szeroko w interesie w średniowiecznej Europie czuli w stosunku do magii. Ponadto, Hiszpania Wniósł istotny wkład teoretyczny do tej nauki. Były w obiegu, w języku łacińskim lub w języku ojczystym, najbardziej znanych podręczników magii praktycznej lub mistyczne, jak słynny Clavicula Salomonis24, łyka Raziel (napisany przez ben Saragossa Żyd Abraham Samuel Abulafia w drugiej połowie XIII wieku, Książki kabalistyczny Funduszu powołuje Lope de Barrientos jako «więcej razy w części Hiszpanii niż w innych częściach świata»), notorycznie sztuki Semaforas lub Semiphoras, inne kabalistyczny ręczne Juan Gerson wymienione kilka razy i więcej. Nie ma też myślę, że to zainteresowanie Totalna magia reprezentowane tylko popularne zjawisko. W przypadku Juan Aragonii I Enrique de Villena, omówione przez Menéndez y Pelayo, nie było nic, nie rzadko w kulturalny Hiszpania w XIV lub XV wieku. Według Hernán Nunez zwolennicy Don Álvaro de Luna w wojen przeciwko Infantes Aragon spojrzał maga z Valladolid wiedzieć, jak to będzie koniec walki, a ostatnio, w tym samym celu, patrzyli na mnicha klasztoru La Mejorada, «który był wielki nekromanta i tym samym assi jako don Enrique de Villena» 25.