The study of the writing, or "hand"

The study of the writing, or "hand" in surviving manuscripts is termed palaeography. In the Western world, from the classical period through the early centuries of the Christian era, manuscripts were written without spaces between the words (scriptio continua), which makes them especially hard for the untrained to read. Extant copies of these early manuscripts written in Greek or Latin and usually dating from the 4th century to the 8th century, are classified according to their use of either all upper case or all lower case letters. Hebrew manuscripts, such as the Dead Sea scrolls make no such differentiation. Manuscripts using all upper case letters are called majuscule, those using all lower case are called minuscule. Usually, the majuscule scripts such as uncial are written with much more care. The scribe lifted his pen between each stroke, producing an unmistakable effect of regularity and formality. On the other hand, while minuscule scripts can be written with pen-lift, they may also be cursive, that is, use little or no pen-lift.

Results (Thai) 1:

การศึกษาการเขียน หรือ "มือ" เป็นรอดตายเรียกว่า palaeography ในโลกตะวันตก จากยุคคลาสสิกผ่านศตวรรษแรก ๆ ของยุคคริสเตียน ต้นฉบับเขียนโดยไม่เว้นวรรคระหว่างคำ (scriptio continua), ซึ่งทำยากโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับฝึกฝนการอ่าน ยังคัดลอกของเหล่านี้เป็นช่วงที่เขียนในภาษากรีกละติน และมักจะหาคู่จากศตวรรษ 4 ถึงศตวรรษ 8 มีการจัดประเภทตามการใช้ตัวพิมพ์ใหญ่ทั้งหมดหรือตัวพิมพ์เล็กทั้งหมด ต้นฉบับภาษาฮิบรู เช่นเลื่อนเดดซีไม่ดังกล่าวสร้างความแตกต่างได้ เป็นการใช้ตัวอักษรตัวพิมพ์ใหญ่ทั้งหมดจะเรียกว่า majuscule ผู้ใช้ทั้งหมดเล็กจะเรียกว่า minuscule มักจะ การ majuscule สคริปต์เช่น uncial จะเขียน ด้วยการดูแลที่มากขึ้น สไครบ์ที่ยกปากกาของเขาระหว่างจังหวะ ผลิตผลแน่แท้ความและระดับ บนมืออื่น ๆ ในขณะ minuscule สคริปต์สามารถเขียน ด้วยปากกายก พวกเขายังอาจเขียน ที่อยู่ ใช้น้อย หรือไม่มีปากกายก

Results (Thai) 3:

การศึกษาการเขียน หรือ " มือ " ในการต้นฉบับเป็น termed ด้าน . ในโลกตะวันตก จากระยะเวลาคลาสสิกผ่านศตวรรษแรกของยุคคริสเตียน ต้นฉบับถูกเขียนขึ้นโดยไม่มีช่องว่างระหว่างคำ ( scriptio มาตรฐาน ) , ซึ่งทำให้พวกเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งยากสำหรับมือใหม่ต้องอ่านฉบับเท่าที่มีอยู่ของเหล่านี้ก่อนเขียนต้นฉบับกรีกหรือละตินและมักจะเดทจากศตวรรษที่ 4 ศตวรรษที่ 8 โดยจำแนกตามการใช้ตัวพิมพ์ใหญ่ทั้งหมดหรือทั้งกรณีที่ต่ำกว่าตัวอักษร ต้นฉบับภาษาฮิบรู เช่นม้วนหนังสือเดดซี ทำให้ไม่มีความแตกต่าง . ต้นฉบับที่ใช้ตัวอักษรกรณีบนตัวอักษรตัวพิมพ์ใหญ่ทั้งหมดจะเรียกว่า ,ผู้ที่ใช้กรณีที่ต่ำกว่าทั้งหมด เรียกได้ว่าเล็กมาก โดยปกติ ตัวอักษรตัวพิมพ์ใหญ่สคริปต์เช่นตัวหนังสือชนิดหนึ่งที่เขียนด้วยความระมัดระวังมากขึ้น เสมียนยกปืนปากการะหว่างแต่ละเส้น ผลิตผลแน่แท้ของความสม่ำเสมอ และพิธี บนมืออื่น ๆในขณะที่เพลงสคริปต์สามารถเขียนได้ด้วยปากกา ลิฟท์ พวกเขายังอาจจะเขียนติดกัน นั่นคือ ใช้น้อยยก
ปากกาไม่มี