Species ConservationEven if the hab

Species Conservation

Even if the habitat of a species is well protected, the species may still decline and become endangered with extinction. This may occur because:

i) the area of habitat protected is too small to maintain a viable population;
ii) the species is threatened by introduced diseases, predators and/or competitors or/and
iii) the species is being illegally hunted.

Under these circumstances, special measures are taken to protect individual species. The smaller the remaining population, the more drastic is the action, which needs to be taken. Such measures may be broadly divided into those aimed at increasing the birth rate and those aimed at decreasing the death rate. Activities aimed at increasing the birth rate include habitat improvement, supplementary feeding, providing artificial breeding sites, captive breeding and re-introduction. Those aimed at reducing the death rate include control of disease, predators and competitors, protection against bad weather or fires and eliminating illegal hunting of the species.

Trade in Endangered Species

For centuries, Man has hunted wild animals to obtain food and other products. Hunting for subsistence usually poses no threat to the species as a whole. Hunters, who rely on wild animals as food, understand that if they kill too many at one time, there will be none left for the future. Also, subsistence hunters usually use primitive weapons and lack the technology to wipe out entire populations. The main problem with hunting arises when trade develops in a wild animal or in a product derived from wild animals (e.g. ivory from elephants). Plant species may also become threatened with extinction by over-collection usually for the horticulture industry.

International trade in endangered species of wildlife is big business and has brought many species to the edge of extinction. The largest importers of wildlife and wildlife products are (in order) Japan, the Arab countries, the USA and Europe. Exporters are usually tropical countries in Asia, Africa and South America, including many poor countries. Prices for wildlife and wildlife products is very high in developed countries. Hunting requires very little capital investment, so profit margins are exceptionally high.

Some species are traded live for the pet, zoo and horticulture Industries. These include primates, birds (especially parrots and mynahs), tortoises, tropical fish, cacti and orchids. Others are traded as wildlife products, including leather, furs and crocodile skins, ivory, horn, medicinal products (e.g. bears gall bladders), perfumes (e.g. musk), corals and mounted butterflies,

The profits involved are very large. For example an orangutan in Indonesia can be bought for about US$ 800 and sold in the USA for US$ 20,000. In Japan, gibbons and slow lorises from Thailand may be sold for US$ 2,000 and US$ 600 respectively. Tortoises sell for US$ 70-200 and a pair of birds of paradise (from Indonesia) cost US$1,000. A lady’s slipper orchid can fetch US$ 3,500. Wildlife products are similarly highly priced. Ivory and rhino horn sell for at least US$ 260 and 3600/kg respectively whilst black bear gall bladders are worth US$ 10,000/kg. The price of a panda skin is about US$ 25,000.

In 1981, the USA imported and exported wildlife and wildlife products worth over US$ 1,000,000,000. On a global scale it is estimated that the wildlife trade is worth about US$ 10 billion. It is the biggest smuggling business after drugs and weapons.

The dealers, not the hunters, make most of the profits from this trade. Nevertheless, the hunters, who are usually poor people, can often make more money than their normal annual income by capturing a single animal for the wildlife trade. So it is very much worth their while to go hunting. Annual sales of birds and mammals at Chatuchak market in about 12.8 million baht, of which 4.5 million is derived from the sale of wildlife species imported from other countries. About 77% of the species sold openly at Chatuchak are “protected” under Thai law.

Because wildlife and wildlife products originate in poor, tropical countries and are sold in developed countries, it was recognized that international co-operation was essential to control the trade. Therefore, an international convention was drawn up in 1973. The Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (CITES, for short) entered into force on 1st July 1975 and now has more than 120 member countries. Member countries of CITES promise to ban commercial trade in an agreed list of currently endangered species and to regulate and monitor trade in others which might become endangered.

Species listed in Appendix I to the Convention are those threatened with extinction because of trade. No permits are issued for international trade in these species, unless there are exceptional circumstances. Appendix I species include all apes, lemurs, the giant panda, many South American monkeys, great whales, cheetah, leopards, tiger, Asian and African elephants, all rhinoceroses, many birds of prey, cranes, pheasants and parrots, all sea turtles, some crocodiles and lizards, giant salamanders, and some mussels, orchids and cacti.

Appendix II to the Convention lists those species, which might become endangered if trade in them is not controlled and monitored “in order to avoid utilization incompatible with their survival”. International trade in Appendix II species is permitted with proper documentation issued by the government of the exporting country. Appendix II covers all primates, cats, otters, whales, dolphins, birds of prey, tortoises and crocodiles.

Appendix III species are those requiring protection in certain states only. Export from listed countries requires a permit. Among the species listed are the common hippo in Ghana, Cuvier’s gazelle in Tunisia and the royal cobra in India.

Member countries hold biennial meetings to discuss changes to the lists of species in the appendices.

There have been several problems with the implementation of CITES in several countries including:

i) Several countries do not have the legal means to arrest and prosecute violators of the CITES regulations. CITES is an international agreement. It is not a law, under which individuals can bee prosecuted. Each country is responsible for enacting its legislation to ensure that individuals who break the CITES regulations can be brought to trial.
ii) Corruption and lack of motivation amongst staff of organizations responsible for implementing the CITES regulation. In each country one organization (usually the police, customs or the forest department) is responsible for enforcing wildlife trade laws. In poorer countries such officials are often low paid and easily bribed.
iii) Lack of training. Officers often cannot distinguish between protected and non-protected species.
iv) Difficulties of marking or certifying legally traded products. Products traded under appendix II must be labeled and certificates provided as to their country of origin. It has proved very difficult to make forgery-proof labels and certificates.
v) Failure of member countries to report their wildlife trade. In order to know whether a species on appendix II should be moved to appendix I it is essential to know how many individuals are traded each year. Each country is therefore required to report their wildlife trade to the secretariat of CITES. Several countries fail to submit such reports.
vi) Any country may register a “reservation” against a particular species being listed in appendices. This means that the country is exempt from CITES regulations concerning that species.

Wildlife protection laws are aimed at reducing the supply of wildlife and wildlife products and prevent trade in them. A more effective way to conserve wildlife might be to reduce the demand for wildlife and wildlife products. Reducing demand for wildlife involves educating the general public. Many people are not aware that by buying wildlife products they are endangering a species with extinction. Conservation organizations have successfully run “consumer boycotts”. For example a boycott of tuna fish helped to persuade several countries to ban the use of drift net fishing which traps and kills dolphins. A consumer boycott of fish products from Canada also helped to ban the import of sealskins into the EEC.

Some wildlife products may be substituted with synthetic products e.g. ivory with plastic. Many medicinal products such as bears’ gall bladder and rhino horn have been shown in clinical trials to have no effect or less effect than cheaper modern drugs.

In some cases demand for wildlife can be met by farming or ranching animals or by propagating plants. It is argued that if wildlife as farmed, the price of wildlife products would fall and this would make hunting of wildlife animals uneconomic. However there are several disadvantages with this approach:

i) It is impossible to tell the difference between a farmed and a wild animal. So the marketing of farmed animals could hide a continuing trade in wild caught animals.
ii) To a poor man in a rural area, a wild animal is effectively a “free” resource. The only investment needed to hunt it is time and the price of a gun. So even if farming drove down the price off wildlife, it would still be worthwhile for poor rural people to go hunting.
iii) The stock for wildlife breeding projects would come from national parks and wildlife sanctuaries, further depleting wildlife populations in these areas. Animals captured from the forest could be passed off as bred in captivity.

Results (Thai) 1:

อนุรักษ์พันธุ์แม้ว่าของชนิดปก สายพันธุ์ยังคงปฏิเสธ และกลายเป็นทำให้ มีการสูญพันธุ์ นี้อาจเกิดขึ้น:i)ตั้งถิ่นที่อยู่ได้รับการป้องกันจะเล็กเกินกว่าจะรักษาประชากรได้ii) ชนิดการถูกคุกคาม โดยโรคนำ ล่า และ/หรือคู่แข่ง หรือ / และiii ชนิด)เป็นการผิดกฎหมายล่าสัตว์หรือค้าภายใต้สถานการณ์เหล่านี้ มีดำเนินมาตรการพิเศษเพื่อป้องกันแต่ละชนิด ขนาดเล็กที่เหลือประชากร รุนแรงมากขึ้นได้ การกระทำที่จำเป็นต้องปฏิบัติ มาตรการดังกล่าวอาจจะแบ่งเป็นผู้เพิ่มผู้มุ่งลดอัตราการตายและอัตราเกิดอย่างกว้างขวาง กิจกรรมที่มุ่งเพิ่มอัตราการเกิดได้แก่การปรับปรุงที่อยู่อาศัย เสริมอาหาร ผสมพันธุ์เทียมไซต์ ภายในกิจการและปรับปรุงพันธุ์ และแนะนำอีกด้วย ผู้มุ่งลดอัตราการตายรวมถึงควบคุมโรค การล่า และการ แข่ง ป้องกันสภาพอากาศที่เลวร้าย หรือไฟ และล่าสัตว์ผิดกฎหมายตัดของสายพันธุ์ค้าในพันธุ์สำหรับศตวรรษ มนุษย์ได้ล่าสัตว์หรือค้าสัตว์ป่าที่ได้รับอาหารและผลิตภัณฑ์อื่น ๆ ค้นหาชีพมักทำลคัดสายพันธุ์ทั้งหมด นายพราน ผู้อาศัยสัตว์ป่าเป็นอาหาร เข้าใจว่าถ้าจะฆ่าจำนวนมากในครั้งเดียว มีจะไม่ค้างในอนาคต ยัง นักล่าชีพมักจะใช้อาวุธดั้งเดิม และขาดเทคโนโลยีการล้างที่ประชากรทั้งหมด ปัญหาหลักที่ล่าสัตว์เกิดขึ้นเมื่อพัฒนาค้าสัตว์ป่า หรือผลิตภัณฑ์จากสัตว์ป่า (เช่นไอวอรี่จากช้าง) ชนิดพืชอาจยังกลายเป็นถูกคุกคาม ด้วยดับ โดยคอลเลกชันมากกว่าปกติสำหรับอุตสาหกรรมพืชสวนการค้าระหว่างประเทศในพันธุ์ของสัตว์ป่าเป็นธุรกิจขนาดใหญ่ และมีหลายชนิดนำไปขอบของดับ มีผู้นำเข้าที่ใหญ่ที่สุดของสัตว์ป่าและสัตว์ป่า (ตามลำดับ) ญี่ปุ่น ประเทศอาหรับ ประเทศสหรัฐอเมริกาและยุโรป ประเทศมักจะร้อนในเอเชีย แอฟริกา และ อเมริกาใต้ ประเทศยากจนรวมทั้งผู้ส่งออกได้ สัตว์ป่าและสัตว์ป่าผลิตภัณฑ์ราคาจะสูงมากในประเทศพัฒนาแล้ว ล่าสัตว์ต้องใช้ทุนน้อยมาก เพื่อให้กำไรสูงบางชนิดมีการซื้อขายสดสำหรับสัตว์เลี้ยง สัตว์ และพืชสวนอุตสาหกรรม เหล่านี้รวมถึง primates นก (โดยเฉพาะอย่างยิ่งแพร์รอทส์และ mynahs), กระดอง ปลา แคคตัส และกล้วยไม้ ผู้อื่นซื้อขายสินค้าสัตว์ป่า รวมหนัง หนังสัตว์ และจระเข้สกิน งาช้าง ฮอร์น ผลิตภัณฑ์ยา (เช่นหมีปากปราศรัยน้ำใจเชือด bladders), น้ำหอม (เช่นกลิ่นชะมด), ปะการัง และติด ผีเสื้อผลกำไรที่เกี่ยวข้องมีขนาดใหญ่มาก ตัวอย่าง การอุรังอุตังในอินโดนีเซียสามารถซื้อสำหรับเกี่ยวกับสหรัฐอเมริกา $ 800 และขายในสหรัฐอเมริกาสำหรับสหรัฐอเมริกา $ 20000 ในญี่ปุ่น gibbons และ lorises ช้าจากประเทศไทยอาจจะขายในสหรัฐอเมริกา $ 2000 และสหรัฐอเมริกา $ 600 ตามลำดับ กระดองขายสำหรับสหรัฐอเมริกา $ 70-200 และคู่ของสวรรค์ของนก (จากอินโดนีเซีย) ต้นทุน สหรัฐฯ $1, 000 กล้วยไม้รองเท้าแตะของผู้หญิงสามารถนำมาใช้สหรัฐอเมริกา $ 3500 ในทำนองเดียวกันมากเป็นราคาผลิตภัณฑ์สัตว์ป่า งาช้างและแรดฮอร์นขายที่สหรัฐอเมริกา $ 260 และ 3600 กิโลกรัมตามลำดับขณะที่สหรัฐอเมริกา $ 10000 กิโลกรัม bladders ปากปราศรัยน้ำใจเชือดหมีดำจะ สกินหมีแพนด้าราคาถูกเกี่ยวกับสหรัฐอเมริกา $ 25000ในปี 1981 สหรัฐอเมริกานำเข้า และส่งออกสัตว์ป่าและสัตว์ป่าผลิตภัณฑ์มูลค่ากว่าสหรัฐอเมริกา $ 1,000,000,000 ในระดับสากล นั้นคือประมาณว่าการค้าสัตว์ป่าคุ้มค่าประมาณ 10 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ มันคือธุรกิจลักลอบที่ใหญ่ที่สุดหลังจากยาเสพติดและอาวุธตัวแทนจำหน่าย ไม่พราน ส่วนใหญ่ของกำไรจากการค้านี้ได้ อย่างไรก็ตาม นักล่า ที่คนจนมักจะ สามารถมักจะได้เงินให้มากกว่ารายได้ประจำปีปกติของพวกเขา โดยจับสัตว์เดียวสำหรับการค้าขายสัตว์ป่า ดังนั้น ได้มากคุ้มค่าของพวกเขาในขณะที่ไปล่าสัตว์ ขายประจำปีของนกและการเลี้ยงลูกด้วยนมที่ตลาดนัดจตุจักรประมาณ 12.8 ล้านบาท ที่ได้ 4.5 ล้านจากการขายพันธุ์สัตว์ป่านำเข้าจากประเทศอื่น ๆ ประมาณ 77% ของสายพันธุ์ที่ขายที่จตุจักรอย่างเปิดเผยมี "ป้องกัน" ภายใต้กฎหมายไทยBecause wildlife and wildlife products originate in poor, tropical countries and are sold in developed countries, it was recognized that international co-operation was essential to control the trade. Therefore, an international convention was drawn up in 1973. The Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (CITES, for short) entered into force on 1st July 1975 and now has more than 120 member countries. Member countries of CITES promise to ban commercial trade in an agreed list of currently endangered species and to regulate and monitor trade in others which might become endangered. Species listed in Appendix I to the Convention are those threatened with extinction because of trade. No permits are issued for international trade in these species, unless there are exceptional circumstances. Appendix I species include all apes, lemurs, the giant panda, many South American monkeys, great whales, cheetah, leopards, tiger, Asian and African elephants, all rhinoceroses, many birds of prey, cranes, pheasants and parrots, all sea turtles, some crocodiles and lizards, giant salamanders, and some mussels, orchids and cacti.Appendix II to the Convention lists those species, which might become endangered if trade in them is not controlled and monitored “in order to avoid utilization incompatible with their survival”. International trade in Appendix II species is permitted with proper documentation issued by the government of the exporting country. Appendix II covers all primates, cats, otters, whales, dolphins, birds of prey, tortoises and crocodiles.Appendix III species are those requiring protection in certain states only. Export from listed countries requires a permit. Among the species listed are the common hippo in Ghana, Cuvier’s gazelle in Tunisia and the royal cobra in India.Member countries hold biennial meetings to discuss changes to the lists of species in the appendices.There have been several problems with the implementation of CITES in several countries including:i) Several countries do not have the legal means to arrest and prosecute violators of the CITES regulations. CITES is an international agreement. It is not a law, under which individuals can bee prosecuted. Each country is responsible for enacting its legislation to ensure that individuals who break the CITES regulations can be brought to trial.ii) Corruption and lack of motivation amongst staff of organizations responsible for implementing the CITES regulation. In each country one organization (usually the police, customs or the forest department) is responsible for enforcing wildlife trade laws. In poorer countries such officials are often low paid and easily bribed.iii) Lack of training. Officers often cannot distinguish between protected and non-protected species.iv) Difficulties of marking or certifying legally traded products. Products traded under appendix II must be labeled and certificates provided as to their country of origin. It has proved very difficult to make forgery-proof labels and certificates.v) Failure of member countries to report their wildlife trade. In order to know whether a species on appendix II should be moved to appendix I it is essential to know how many individuals are traded each year. Each country is therefore required to report their wildlife trade to the secretariat of CITES. Several countries fail to submit such reports.vi) Any country may register a “reservation” against a particular species being listed in appendices. This means that the country is exempt from CITES regulations concerning that species.Wildlife protection laws are aimed at reducing the supply of wildlife and wildlife products and prevent trade in them. A more effective way to conserve wildlife might be to reduce the demand for wildlife and wildlife products. Reducing demand for wildlife involves educating the general public. Many people are not aware that by buying wildlife products they are endangering a species with extinction. Conservation organizations have successfully run “consumer boycotts”. For example a boycott of tuna fish helped to persuade several countries to ban the use of drift net fishing which traps and kills dolphins. A consumer boycott of fish products from Canada also helped to ban the import of sealskins into the EEC.Some wildlife products may be substituted with synthetic products e.g. ivory with plastic. Many medicinal products such as bears’ gall bladder and rhino horn have been shown in clinical trials to have no effect or less effect than cheaper modern drugs.In some cases demand for wildlife can be met by farming or ranching animals or by propagating plants. It is argued that if wildlife as farmed, the price of wildlife products would fall and this would make hunting of wildlife animals uneconomic. However there are several disadvantages with this approach:i) It is impossible to tell the difference between a farmed and a wild animal. So the marketing of farmed animals could hide a continuing trade in wild caught animals.ii) To a poor man in a rural area, a wild animal is effectively a “free” resource. The only investment needed to hunt it is time and the price of a gun. So even if farming drove down the price off wildlife, it would still be worthwhile for poor rural people to go hunting.iii) The stock for wildlife breeding projects would come from national parks and wildlife sanctuaries, further depleting wildlife populations in these areas. Animals captured from the forest could be passed off as bred in captivity.

Results (Thai) 2:

การอนุรักษ์สายพันธุ์แม้ว่าที่อยู่อาศัยของสิ่งมีชีวิตที่ได้รับการคุ้มครองอย่างดีชนิดนี้อาจจะยังคงลดลงและกลายเป็นที่ใกล้สูญพันธุ์ด้วยการสูญเสีย นี้อาจเกิดขึ้นเนื่องจาก: i) พื้นที่ที่อยู่อาศัยที่มีการป้องกันที่มีขนาดเล็กเกินไปที่จะรักษาประชากรที่ทำงาน; ii) สายพันธุ์ที่ถูกคุกคามโดยการแนะนำให้รู้จักโรคล่าและ / หรือคู่แข่งและ / หรือiii) สายพันธุ์ที่ถูกตามล่าอย่างผิดกฎหมาย. ภายใต้เหล่านี้ สถานการณ์มาตรการพิเศษจะถูกนำไปปกป้องแต่ละชนิด ที่มีขนาดเล็กที่มีประชากรที่เหลืออยู่ที่รุนแรงมากขึ้นคือการกระทำที่ต้องดำเนินการ มาตรการดังกล่าวอาจจะถูกแบ่งออกเป็นผู้ที่มุ่งเป้าไปที่การเพิ่มอัตราการเกิดและผู้ที่มุ่งเป้าไปที่การลดอัตราการเสียชีวิต กิจกรรมที่มุ่งไปที่การเพิ่มอัตราการเกิดรวมถึงการปรับปรุงที่อยู่อาศัย, อาหารเสริมให้เว็บไซต์พันธุ์เทียมนักโทษพันธุ์ใหม่และการแนะนำ ผู้ที่มีวัตถุประสงค์เพื่อลดอัตราการเสียชีวิตรวมถึงการควบคุมโรคล่าและคู่แข่ง, การป้องกันสภาพอากาศที่ไม่ดีหรือเกิดเพลิงไหม้และกำจัดการล่าสัตว์ที่ผิดกฎหมายของสายพันธุ์. การค้าระหว่างประเทศในสัตว์ใกล้สูญพันธุ์สำหรับศตวรรษชายได้ล่าสัตว์ป่าที่จะได้รับอาหารและผลิตภัณฑ์อื่น ๆ การล่าสัตว์สำหรับการดำรงชีวิตมักจะไม่เป็นภัยคุกคามชนิดที่เป็นทั้ง นักล่าที่พึ่งพาสัตว์ป่าเป็นอาหารเข้าใจว่าถ้าเขาฆ่ามากเกินไปที่ครั้งหนึ่งจะมีใครเหลือในอนาคต นอกจากนี้การดำรงชีวิตนักล่ามักจะใช้อาวุธโบราณและขาดเทคโนโลยีที่จะเช็ดออกประชากรทั้งหมด ปัญหาหลักเกิดขึ้นเมื่อการล่าสัตว์การค้าพัฒนาในสัตว์ป่าหรือในผลิตภัณฑ์ที่ได้มาจากสัตว์ป่า (เช่นงาช้างจากช้าง) พันธุ์พืชที่อาจจะกลายเป็นยังถูกคุกคามด้วยการสูญเสียกว่าคอลเลกชันมักจะสำหรับอุตสาหกรรมพืชสวน. การค้าระหว่างประเทศในสัตว์ใกล้สูญพันธุ์ของสัตว์ป่าเป็นธุรกิจขนาดใหญ่และได้นำหลายชนิดไปที่ขอบของการสูญเสีย ผู้นำเข้าที่ใหญ่ที่สุดของผลิตภัณฑ์สัตว์ป่าและสัตว์ป่า (ตามลำดับ) ประเทศญี่ปุ่น, ประเทศอาหรับสหรัฐอเมริกาและยุโรป ผู้ส่งออกมักจะเป็นประเทศในเขตร้อนในเอเชียแอฟริกาและอเมริกาใต้รวมทั้งประเทศที่ยากจนจำนวนมาก ราคาผลิตภัณฑ์สัตว์ป่าและสัตว์ป่าที่อยู่ในระดับสูงมากในประเทศที่พัฒนาแล้ว การล่าสัตว์ต้องมีการลงทุนทุนน้อยมากดังนั้นอัตรากำไรที่สูงเป็นพิเศษ. บางชนิดที่มีการซื้อขายสดสำหรับสัตว์เลี้ยงที่สวนสัตว์และสวนอุตสาหกรรม เหล่านี้รวมถึงบิชอพ, นก (โดยเฉพาะนกแก้วและ mynahs), เต่า, ปลาเขตร้อน, cacti และกล้วยไม้ อื่น ๆ ที่มีการซื้อขายผลิตภัณฑ์สัตว์ป่ารวมถึงหนังสัตว์และหนังจระเข้, งา, ฮอร์น, ผลิตภัณฑ์ยา (เช่นหมีน้ำดีกระเพาะ), น้ำหอม (เช่นชะมด) ปะการังและติดผีเสื้อ, ผลกำไรที่เกี่ยวข้องกับการที่มีขนาดใหญ่มาก ตัวอย่างเช่นลิงอุรังอุตังในอินโดนีเซียสามารถซื้อประมาณ US $ 800 ขายในสหรัฐอเมริกาสหรัฐ $ 20,000 ในประเทศญี่ปุ่นและชะนี lorises ช้าจากประเทศไทยอาจจะขายของสหรัฐ $ 2,000 และ US $ 600 ตามลำดับ เต่าขาย US $ 70-200 และคู่ของนกของสวรรค์ (จากอินโดนีเซีย) ค่าใช้จ่ายสหรัฐ $ 1,000 กล้วยไม้รองเท้าสุภาพสตรีสามารถเรียก US $ 3,500 ผลิตภัณฑ์สัตว์ป่าในทำนองเดียวกันจะมีราคาสูง งาช้างและนอแรดขายอย่างน้อย US $ 260 3600 / กก. ตามลำดับในขณะที่หมีดำน้ำดีกระเพาะมีมูลค่า US $ 10,000 / กก ราคาของผิวแพนด้าประมาณ US $ 25,000. ในปี 1981 ประเทศสหรัฐอเมริกาเข้าและส่งออกผลิตภัณฑ์สัตว์ป่าและสัตว์ป่ามูลค่ากว่า US $ 1000000000 ในระดับโลกก็คาดว่าการค้าสัตว์ป่าที่มีมูลค่าประมาณ US $ 10000000000 มันเป็นธุรกิจที่ใหญ่ที่สุดของการลักลอบขนยาเสพติดและหลังจากอาวุธ. ตัวแทนจำหน่ายไม่ล่าสัตว์ให้มากที่สุดของผลกำไรจากการค้านี้ อย่างไรก็ตามนักล่าที่มักจะมีคนยากจนมักจะสามารถสร้างรายได้มากกว่ารายได้ประจำปีของพวกเขาตามปกติโดยจับสัตว์ที่เดียวสำหรับการค้าสัตว์ป่า ดังนั้นมันจึงเป็นอย่างมากในขณะที่มูลค่าของพวกเขาที่จะไปล่าสัตว์ ยอดขายประจำปีของนกและเลี้ยงลูกด้วยนมที่ตลาดจตุจักรในประมาณ 12,800,000 บาทที่ 4.5 ล้านที่ได้มาจากการขายของสัตว์ป่าที่นำเข้าจากประเทศอื่น ๆ เกี่ยวกับ 77% ของสายพันธุ์ที่ขายอย่างเปิดเผยที่จตุจักรเป็น "การป้องกัน" ภายใต้กฎหมายไทย. เพราะสัตว์ป่าและผลิตภัณฑ์สัตว์ป่าที่เกิดในยากจนประเทศในเขตร้อนและมีจำหน่ายในประเทศที่พัฒนาแล้วได้รับการยอมรับว่าความร่วมมือระหว่างประเทศมีความสำคัญในการควบคุมการค้า . ดังนั้นการประชุมระหว่างประเทศที่ถูกวาดขึ้นในปี 1973 อนุสัญญาว่าด้วยการค้าระหว่างประเทศในสัตว์ใกล้สูญพันธุ์ของสัตว์ป่าและพืช (CITES สำหรับสั้น) มีผลบังคับใช้วันที่ 1 กรกฎาคมปี 1975 และขณะนี้มีกว่า 120 ประเทศสมาชิก ประเทศสมาชิกของ CITES สัญญาที่จะห้ามการค้าเชิงพาณิชย์ในรายการที่ตกลงกันของสัตว์ใกล้สูญพันธุ์ในปัจจุบันและในการควบคุมและการค้าในการตรวจสอบอื่น ๆ ที่อาจจะกลายเป็นที่ใกล้สูญพันธุ์. สปีชีส์ที่ระบุไว้ในภาคผนวกของอนุสัญญาเป็นผู้ที่ถูกคุกคามด้วยการสูญเสียเนื่องจากการค้า ไม่มีใบอนุญาตจะออกสำหรับการค้าระหว่างประเทศในสายพันธุ์นี้เว้นแต่มีกรณีพิเศษ ภาคผนวกชนิด ได้แก่ ลิงทั้งหมดค่างหมีแพนด้าหลายลิงอเมริกาใต้ปลาวาฬที่ดีเสือชีต้าเสือดาวเสือช้างเอเชียและแอฟริกาแรดทั้งหมดนกล่าเหยื่อเครน, ไก่ฟ้าและนกแก้วทั้งหมดเต่าทะเล จระเข้และจิ้งจกซาลาแมนเดยักษ์และหอยบางกล้วยไม้และ cacti. ภาคผนวก II ของอนุสัญญาแสดงสายพันธุ์เหล่านั้นซึ่งอาจจะกลายเป็นที่ใกล้สูญพันธุ์ถ้าการค้าในพวกเขาไม่ได้ถูกควบคุมและตรวจสอบ "เพื่อหลีกเลี่ยงการใช้กันไม่ได้กับรอดของพวกเขา" การค้าระหว่างประเทศในภาคผนวกที่สองสายพันธุ์ที่ได้รับอนุญาตที่มีเอกสารที่ถูกต้องที่ออกโดยรัฐบาลของประเทศที่ส่งออก ภาคผนวก II ครอบคลุมทุกบิชอพ, แมว, นาก, ปลาวาฬปลาโลมา, นกล่าเหยื่อเต่าและจระเข้. ภาคผนวกที่สามชนิดคือผู้ที่ต้องการความคุ้มครองในบางรัฐเท่านั้น การส่งออกจากประเทศที่ระบุไว้ต้องมีใบอนุญาต ในบรรดาสายพันธุ์ที่ระบุไว้เป็นฮิปโปที่พบบ่อยในประเทศกานา, ละมั่งเด็ดเดี่ยวในตูนิเซียและงูเห่าพระราชในอินเดีย. ประเทศสมาชิกมีการประชุมทุก ๆ สองปีเพื่อหารือเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงรายชื่อของสายพันธุ์ในภาคผนวกที่. มีปัญหาหลายอย่างที่มีการดำเนินงานของ CITES ใน หลายประเทศ ได้แก่ : i) หลายประเทศไม่ได้หมายถึงกฎหมายที่จะจับกุมและดำเนินคดีผู้ฝ่าฝืนของ CITES ระเบียบ CITES เป็นข้อตกลงระหว่างประเทศ มันไม่ได้เป็นกฎหมายภายใต้ซึ่งประชาชนสามารถผึ้งดำเนินคดี แต่ละประเทศจะเป็นผู้รับผิดชอบในการชิงตัวประกันออกกฎหมายเพื่อให้แน่ใจว่าผู้ที่ทำลายกฎระเบียบ CITES สามารถนำไปทดลองใช้. ii) การทุจริตและการขาดแรงจูงใจในหมู่พนักงานขององค์กรที่รับผิดชอบในการดำเนินการตามกฎระเบียบ CITES ในแต่ละประเทศองค์กรหนึ่ง (โดยปกติตำรวจศุลกากรหรือกรมป่าไม้) เป็นผู้รับผิดชอบในการบังคับใช้กฎหมายการค้าสัตว์ป่า ในประเทศที่ยากจนกว่าเจ้าหน้าที่ดังกล่าวมักจะจ่ายต่ำและติดสินบนได้อย่างง่ายดาย. iii) การขาดของการฝึกอบรม ผู้นำมักจะไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างการป้องกันและไม่ได้รับการคุ้มครองชนิด. iv) ความยากลำบากของการทำเครื่องหมายหรือได้รับการรับรองผลิตภัณฑ์ที่ถูกต้องตามกฎหมายการซื้อขาย ผลิตภัณฑ์ภายใต้การซื้อขายภาคผนวก II จะต้องติดป้ายชื่อและใบรับรองให้เป็นไปยังประเทศของตน มันได้รับการพิสูจน์ว่าเป็นเรื่องยากมากที่จะทำให้ป้ายปลอมแปลงหลักฐานและใบรับรอง. V) ความล้มเหลวของประเทศสมาชิกที่จะรายงานการค้าสัตว์ป่าของพวกเขา เพื่อที่จะทราบว่าสายพันธุ์ในภาคผนวก II ควรจะย้ายไปอยู่ที่ภาคผนวกมันเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าบุคคลจำนวนมากที่มีการซื้อขายในแต่ละปี แต่ละประเทศจึงต้องรายงานการค้าสัตว์ป่าของพวกเขาไปยังสำนักเลขาธิการของอนุสัญญาไซเตส หลายประเทศล้มเหลวที่จะส่งรายงานดังกล่าว. vi) ประเทศใด ๆ อาจลงทะเบียน "สำรองห้องพัก" กับสายพันธุ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีการระบุไว้ในภาคผนวก ซึ่งหมายความว่าประเทศที่ได้รับการยกเว้นจากกฎระเบียบที่เกี่ยวข้องกับการ CITES ว่าสายพันธุ์. กฎหมายคุ้มครองสัตว์ป่ามีจุดมุ่งหมายเพื่อลดอุปทานของผลิตภัณฑ์สัตว์ป่าและสัตว์ป่าและป้องกันไม่ให้การค้าในพวกเขา เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นเพื่อการอนุรักษ์สัตว์ป่าที่อาจจะมีการลดความต้องการผลิตภัณฑ์สัตว์ป่าและสัตว์ป่า ลดความต้องการของสัตว์ป่าที่เกี่ยวข้องกับการให้ความรู้แก่ประชาชนทั่วไป หลายคนไม่ทราบว่าโดยการซื้อผลิตภัณฑ์ของสัตว์ป่าที่พวกเขาจะอันตรายสายพันธุ์ด้วยการสูญเสีย องค์กรอนุรักษ์ได้ทำงานประสบความสำเร็จ "คว่ำบาตรของผู้บริโภค" ยกตัวอย่างเช่นการคว่ำบาตรของปลาทูน่าจะช่วยโน้มน้าวให้หลายประเทศที่จะห้ามการใช้งานของการประมงสุทธิดริฟท์ซึ่งกับดักและฆ่าปลาโลมา คว่ำบาตรของผู้บริโภคผลิตภัณฑ์ปลาจากแคนาดายังช่วยที่จะห้ามการนำเข้า sealskins เข้าสู่ประชาคมเศรษฐกิจยุโรป. ผลิตภัณฑ์สัตว์ป่าบางคนอาจจะแทนด้วยผลิตภัณฑ์สังเคราะห์เช่นงาช้างด้วยพลาสติก ผลิตภัณฑ์ยาหลายอย่างเช่นหมี 'ถุงน้ำดีและนอแรดได้รับการแสดงในการทดลองทางคลินิกเพื่อไม่มีผลกระทบหรือผลน้อยกว่ายาแผนปัจจุบันที่ถูกกว่า. ในบางกรณีความต้องการสำหรับสัตว์ป่าที่สามารถพบโดยการทำฟาร์มปศุสัตว์หรือสัตว์หรือโดยการขยายพันธุ์พืช มันเป็นเรื่องที่ถกเถียงกันอยู่ว่าถ้าเป็นสัตว์ป่าทำไร่ไถนาราคาของผลิตภัณฑ์สัตว์ป่าจะลดลงและจะทำให้การล่าสัตว์สัตว์ป่าไม่ได้ผล อย่างไรก็ตามมีหลายข้อเสียด้วยวิธีนี้: i) มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกความแตกต่างระหว่างฟาร์มและสัตว์ป่า ดังนั้นการตลาดของสัตว์เลี้ยงในฟาร์มสามารถซ่อนการค้าอย่างต่อเนื่องในป่าจับสัตว์. ii) เพื่อให้คนยากจนในชนบท, สัตว์ป่าได้อย่างมีประสิทธิภาพเป็นทรัพยากรที่ "ฟรี" การลงทุนเฉพาะที่จำเป็นเพื่อการล่าสัตว์มันเป็นเวลาและราคาของปืน ดังนั้นแม้ว่าการเลี้ยงขับรถลงราคาออกสัตว์ป่าก็ยังจะคุ้มค่าสำหรับคนยากจนในชนบทที่จะไปล่าสัตว์. iii) สต็อกสำหรับโครงการปรับปรุงพันธุ์สัตว์ป่าจะมาจากสวนสาธารณะแห่งชาติและเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าต่อไปทำลายประชากรสัตว์ป่าในพื้นที่เหล่านี้ สัตว์ที่ถูกจับจากป่าที่อาจจะส่งออกเป็นพันธุ์ในกรง

Results (Thai) 3:

การอนุรักษ์สายพันธุ์

ถ้าที่อยู่อาศัยของชนิดดี ป้องกัน ชนิดที่อาจจะยังคงลดลงและกลายเป็นอันตรายกับการสูญพันธุ์ นี้อาจเกิดขึ้นเนื่องจาก :

i ) พื้นที่ที่อยู่อาศัยการป้องกันน้อยเกินไปที่จะรักษาประชากรได้ ;
2 ) สายพันธุ์ที่ถูกคุกคามโดยแนะนำโรคสัตว์และ / หรือคู่แข่งและ / หรือ
III ) ชนิดที่ถูกลักลอบล่า

ภายใต้สถานการณ์เหล่านี้ มาตรการพิเศษมาเพื่อปกป้องเผ่าพันธุ์ของแต่ละบุคคล ขนาดเล็กประชากรที่เหลืออยู่ที่รุนแรงมากขึ้นคือ การกระทำ ซึ่งต้องรับ มาตรการดังกล่าวอาจเป็นวงกว้างแบ่งออกเป็นผู้ที่มุ่งเป้าไปที่การเพิ่มอัตราการเกิดและผู้ที่มุ่งลดอัตราการตาย กิจกรรมมีวัตถุประสงค์เพื่อเพิ่มอัตราเกิด ได้แก่ การปรับปรุงสิ่งแวดล้อมให้อาหารเสริมให้เว็บไซต์พันธุ์เทียม การเพาะเลี้ยงและขยายพันธุ์และแนะนำ ทั้งมีวัตถุประสงค์เพื่อลดอัตราการเสียชีวิต ได้แก่ การควบคุมโรค นักล่า และคู่แข่งป้องกันสภาพอากาศเลวร้ายหรือไฟไหม้และการล่าของชนิดที่ผิดกฎหมาย การค้าสัตว์ที่ใกล้จะสูญพันธุ์



สำหรับศตวรรษ มนุษย์ได้ล่าสัตว์ป่า เพื่อให้ได้อาหารและผลิตภัณฑ์อื่น ๆล่าสัตว์เพื่อยังชีพมักจะไม่ส่อเค้าคุกคามชนิดที่เป็นทั้ง นักล่าผู้พึ่งพาสัตว์ป่าเป็นอาหาร เข้าใจว่าถ้าพวกเขาฆ่ามากเกินไปในครั้งเดียว ก็จะไม่มีเหลือไว้สำหรับอนาคต นอกจากนี้ นักล่าผู้หญิงมักจะใช้อาวุธดั้งเดิม และขาดเทคโนโลยีที่จะเช็ดออกประชากรทั้งหมดปัญหาหลักที่มีการล่าเกิดขึ้นเมื่อการค้าพัฒนาในสัตว์ป่า หรือผลิตภัณฑ์ที่ได้จากสัตว์ ( เช่น งาช้างจากช้าง ) ชนิดพืชอาจจะคุกคามจนสูญพันธุ์ โดยคอลเลกชันมักจะสำหรับอุตสาหกรรมพืชสวน .

การค้าระหว่างประเทศ ซึ่งชนิดสัตว์ป่าเป็นธุรกิจขนาดใหญ่ และมีหลายพันธุ์เพื่อขอบของการสูญพันธุ์นำเข้าของสินค้าที่ใหญ่ที่สุดของสัตว์ป่าและสัตว์ป่า ( เพื่อ ) ญี่ปุ่น ประเทศอาหรับ ประเทศสหรัฐอเมริกา และยุโรป ผู้ส่งออกมักเป็นประเทศเขตร้อนในเอเชีย แอฟริกา และอเมริกาใต้ รวมทั้งประเทศที่ยากจนมาก ราคาผลิตภัณฑ์สำหรับสัตว์ป่าและสัตว์ป่าสูงมากในประเทศที่พัฒนา ล่าต้องมีการลงทุนน้อยมาก ดังนั้นผลกำไรจะสูงเป็นพิเศษ