BackgroundA medication discrepancy

Background
A medication discrepancy is a specific type of medication error that occurs when unexplained differences among documented medication regimens occur. This type of error poses a major barrier to safe medication practices. Medication discrepancy errors often occur when there are differences between what a patient actually takes, based on self-reports, and what is listed in the medical record(s) (Bedell et al., 2000). These errors frequently include the wrong dosage, duplicate dosages, omission of prescribed or over-the-counter medications, and intended or unintended medication variances in the prescribed regimen (Gleason et al., 2010; Vira et al., 2006). Maintaining an accurate list of prescribed medications, including both the dosage and frequency of each medication is a challenge for both prescribers and users of medications. Inaccurate lists are a major cause of medication discrepancy errors. Often, there are several prescribers contributing to the medication regimen increasing the likelihood that discrepancy errors will occur. Common reasons for discrepancy errors in older adults include forgetting to have a new prescription filled, not changing a dose or frequency as instructed by a prescribing provider, and finishing an old prescription before obtaining new medication.
Transitions of care are an especially vulnerable time for medication discrepancies to occur (Sinvani et al., 2013). As a result, medication reconciliation is now a standard practice on admission to most healthcare settings. However, medication discrepancies remain prevalent. For example, studies of medication discrepancies on admission to the hospital range from 22% to 70% (Feldman et al., 2012; Hellstrom et al., 2012; Kilcup et al., 2013; Pourrat et al., 2013; Unroe et al., 2010; Wong et al., 2008; Ziaeian et al., 2012), admissions to the nursing home post hospitalization were reported to be 86% (Boockvar et al., 2006), and at discharge to home from skilled nursing facility 90% of patients were found to have a drug-related problem in their medication regimen (Delate et al., 2008). Examination of medication lists provided by patients during an emergency department visit revealed that 80% contained a discrepancy error (Caglar et al., 2011). On admission to assisted living communities post hospitalization 86.2% of the patient medication lists contained medication discrepancies (Fitzgibbon et al., 2013). Finally, a study of medication lists used by home healthcare providers following hospitalization found 59% contained medication discrepancies (Bruning & Selder, 2011).

Results (Thai) 1:

พื้นหลังความขัดแย้งของยาชนิดของยาข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้นเมื่อเกิดความแตกต่างไม่คาดหมายระหว่าง regimens ยาเอกสาร ได้ ข้อผิดพลาดชนิดนี้ซึ่งทำให้เกิดอุปสรรคสำคัญปฏิบัติยาปลอดภัย ยาขัดข้อผิดพลาดเกิดขึ้นบ่อยครั้งเมื่อมีความแตกต่างระหว่างสิ่งผู้ป่วยจริงเวลา ตามตัวเองรายงาน และแสดงเป็นรายการระเบียนทางการแพทย์ (Bedell et al., 2000) ข้อผิดพลาดเหล่านี้มักจะประกอบด้วยขนาดที่ไม่ถูกต้อง dosages ซ้ำ กระทำการอันกำหนด หรือยายา และผลต่างของการใช้ยาโดยไม่ได้ตั้งใจ หรือตั้งใจในการกำหนดระบบการปกครอง (Gleason et al., 2010 วีราและ al., 2006) รักษารายชื่อของยาที่กำหนดถูกต้อง รวมทั้งปริมาณและความถี่ของยาแต่ละเป็นสิ่งที่ท้าทายสำหรับ prescribers และผู้ใช้ยา รายการไม่ถูกต้องเป็นสาเหตุของข้อผิดพลาดขัดยา มักจะ มี prescribers หลายที่เอื้อต่อการยาระบบการปกครองการเพิ่มโอกาสที่จะเกิดข้อผิดพลาดของความขัดแย้ง สาเหตุทั่วไปของข้อผิดพลาดของความขัดแย้งในผู้ใหญ่เก่ารวมไปได้ยาใหม่เติม ไม่เปลี่ยนแปลงปริมาณหรือความถี่ตามที่แนะนำ โดยผู้ prescribing และจบที่ยาเก่าก่อนได้รับยาใหม่เปลี่ยนของเวลามีความเสี่ยงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับยาความขัดแย้งให้เกิดขึ้น (Sinvani et al., 2013) ได้ ดัง กระทบยอดยาขณะนี้ฝึกมาตรฐานบนเข้าตั้งค่าสุขภาพส่วนใหญ่ อย่างไรก็ตาม ความขัดแย้งในการใช้ยายังคงแพร่หลาย การศึกษาของยาความขัดแย้งในการเข้าโรงพยาบาลช่วงจาก 22% เป็น 70% (Feldman et al., 2012 ตัวอย่าง Al. ร้อยเอ็ด Hellstrom, 2012 Kilcup et al., 2013 Pourrat et al., 2013 Unroe et al., 2010 Al. วงศ์ร้อยเอ็ด 2008 Ziaeian et al., 2012), เข้าไป ๑๐๐๐ ลงพยาบาลได้รายงานว่า 86% (Boockvar et al., 2006), และปล่อยบ้านจากพยาบาลผู้เชี่ยวชาญสิ่งอำนวยความสะดวกที่ 90% ของผู้ป่วยพบว่ามีปัญหาที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดในของยาระบบการปกครอง (Delate et al., 2008) ตรวจสอบรายการยาโดยผู้ป่วยในระหว่างการเยี่ยมชมแผนกฉุกเฉินเปิดเผยว่า 80% ประกอบด้วยความผิดพลาดของความขัดแย้ง (Caglar et al., 2011) ในการเข้าช่วยชีวิตชุมชน ไปรษณีย์ ๑๐๐๐ 86.2% ของยาที่ผู้ป่วยรายการยาที่มีความขัดแย้ง (Fitzgibbon et al., 2013) ในที่สุด การศึกษารายการยาที่ใช้ โดยผู้ให้บริการดูแลสุขภาพที่บ้านที่ต่อ ๑๐๐๐ พบ 59% ประกอบด้วยยาความขัดแย้ง (Bruning & Selder, 2011)

Results (Thai) 2:

ประวัติความเป็นมา
ความแตกต่างเป็นยาชนิดใดชนิดของข้อผิดพลาดยาที่เกิดขึ้นเมื่อไม่ได้อธิบายความแตกต่างในหมู่สูตรยาเอกสารเกิดขึ้น ชนิดของข้อผิดพลาดนี้โพสท่าเป็นอุปสรรคสำคัญกับการปฏิบัติยาที่ปลอดภัย ข้อผิดพลาดคลาดเคลื่อนยามักจะเกิดขึ้นเมื่อมีความแตกต่างระหว่างสิ่งที่ผู้ป่วยจริงจะขึ้นอยู่กับการรายงานตนเองและสิ่งที่แสดงไว้ในเวชระเบียน (s) (Bedell et al., 2000) ข้อผิดพลาดเหล่านี้มักรวมถึงปริมาณที่ผิดโดที่ซ้ำกันงดยาที่กำหนดหรือที่เคาน์เตอร์และตั้งใจหรือความแปรปรวนยาที่ไม่ได้ตั้งใจในระบบการปกครองที่กำหนด (กลีสัน, et al, 2010;.. วีระ et al, 2006) การดูแลรักษาที่ถูกต้องของรายการยาที่กำหนดรวมทั้งปริมาณและความถี่ของแต่ละยาเป็นความท้าทายสำหรับผู้สั่งจ่ายยาและผู้ใช้ยา รายชื่อที่ไม่ถูกต้องเป็นสาเหตุสำคัญของความผิดพลาดคลาดเคลื่อนยา บ่อยครั้งที่มียาหลายที่เอื้อต่อระบบการปกครองยาเพิ่มโอกาสที่ผิดพลาดคลาดเคลื่อนที่จะเกิดขึ้น สาเหตุที่พบบ่อยสำหรับข้อผิดพลาดคลาดเคลื่อนในผู้สูงอายุรวมถึงการลืมที่จะมีใบสั่งยาใหม่ที่เต็มไปไม่เปลี่ยนแปลงปริมาณหรือความถี่ตามคำสั่งของผู้ให้บริการที่กำหนดและการตกแต่งตามใบสั่งเก่าก่อนที่จะได้รับการรักษาด้วยยาใหม่.
เปลี่ยนของการดูแลเป็นเวลาที่มีความเสี่ยงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการใช้ยา ความแตกต่างที่จะเกิดขึ้น (Sinvani et al., 2013) เป็นผลให้การตรวจสอบยาที่ตอนนี้กลายเป็นมาตรฐานการปฏิบัติในการเข้าสู่การตั้งค่าการดูแลสุขภาพมากที่สุด แต่ความแตกต่างการใช้ยายังคงแพร่หลาย ตัวอย่างเช่นการศึกษาความแตกต่างของยาในการเข้าศึกษาต่อในช่วงที่โรงพยาบาลตั้งแต่วันที่ 22% ถึง 70% (เฟลด์แมน, et al, 2012;. Hellstrom et al, 2012;. Kilcup et al, 2013;. Pourrat et al, 2013;. Unroe et อัล 2010. วงศ์ et al, 2008;.. Ziaeian et al, 2012) การรับสมัครการรักษาในโรงพยาบาลที่โรงพยาบาลโพสต์ที่ได้รับรายงานจะเป็น 86% (Boockvar et al, 2006) และในการปล่อยที่บ้านจากพยาบาลที่มีทักษะ. สิ่งอำนวยความสะดวก 90% ของผู้ป่วยที่พบว่ามีปัญหายาเสพติดที่เกี่ยวข้องกับระบบการปกครองยาของพวกเขา (Delate et al., 2008) การตรวจสอบรายการยาให้ผู้ป่วยในระหว่างการเยือนแผนกฉุกเฉินเปิดเผยว่า 80% มีความผิดพลาดคลาดเคลื่อน (Caglar et al., 2011) ในการเข้าสู่ชุมชนที่อาศัยอยู่ช่วยโพสต์ในโรงพยาบาล 86.2% ของรายการยาของผู้ป่วยที่มีความแตกต่างการใช้ยา (กิบบอน et al., 2013) ในที่สุดการศึกษาของรายการยาที่ใช้โดยผู้ให้บริการดูแลสุขภาพที่บ้านต่อไปรักษาในโรงพยาบาลพบว่า 59% ความแตกต่างที่มีอยู่ยา (Bruning และ Selder 2011)

Results (Thai) 3:

พื้นหลัง
ยาความขัดแย้งเป็นชนิดที่เฉพาะเจาะจงของความคลาดเคลื่อนที่เกิดขึ้นเมื่อความแตกต่างระหว่างเอกสารอธิบายยายาเกิดขึ้น ประเภทของข้อผิดพลาดนี้ poses เป็นอุปสรรคสําคัญที่จะปฏิบัติยาปลอดภัย ข้อผิดพลาดที่ใช้ยามักจะเกิดขึ้นเมื่อมีความแตกต่างระหว่างสิ่งที่ผู้ป่วยจะใช้เวลาจริง self-reports , ตาม ,และสิ่งที่อยู่ในบันทึกทางการแพทย์ ( s ) ( บีเดล et al . , 2000 ) ข้อผิดพลาดเหล่านี้บ่อยครั้งรวมผิดปริมาณยาซ้ำการละเลยของที่กำหนดไว้หรือโรค over-the-counter และตั้งใจ หรือ ไม่ตั้งใจ ยาแบบในการกำหนด ( กลีสัน et al . , 2010 ; วีระ et al . , 2006 ) รักษารายการที่ถูกต้องของ ยา กําหนดทั้งปริมาณและความถี่ของยาแต่ละเป็นความท้าทายทั้ง prescribers และผู้ใช้ยา รายการที่ไม่ถูกต้องเป็นสาเหตุหลักของข้อผิดพลาดที่ใช้ยา มักจะมีหลาย prescribers ร่วมกับยาต้านเพิ่มโอกาสความผิดจะเกิดขึ้นสาเหตุของความผิดพลาดในผู้สูงอายุ ได้แก่ ลืมมีใบสั่งยาใหม่เต็ม ไม่ใช่การเปลี่ยนแปลงปริมาณหรือความถี่ตามคำสั่งโดยการ ผู้ให้บริการ และสิ้นสุดอายุความเก่าก่อนรับยาใหม่
เปลี่ยนดูแลเป็นเวลาที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งความเสี่ยงยาความขัดแย้งที่จะเกิดขึ้น ( sinvani et al . , 2013 ) ผลการประนีประนอมเป็นมาตรฐานการปฏิบัติในการตั้งค่าการดูแลสุขภาพมากที่สุด อย่างไรก็ตาม ยาความขัดแย้งยังคงแพร่หลาย ตัวอย่างเช่น การศึกษายาความขัดแย้งในเข้าช่วงโรงพยาบาลจาก 22% ถึง 70% ( Feldman et al . , 2012 ; เฮลสเตริม et al . , 2012 ; kilcup et al . , 2013 ; pourrat et al . , 2013 ; unroe et al . , 2010 ; วง et al . , 2008 ; ziaeian และ al . , 2012 )รับสมัครพยาบาลโรงพยาบาลกับบ้านหลังมี 86 % ( boockvar et al . , 2006 ) , และ การบ้านจากสถานพยาบาลผู้เชี่ยวชาญ 90% ของผู้ป่วย พบว่ามีปัญหาจากการใช้ยาในการรักษาของพวกเขา ดีเลต et al . , 2008 )การตรวจสอบรายการยาให้ผู้ป่วยฉุกเฉินเข้าชมพบว่า 80% มีความขัดแย้งเกิดข้อผิดพลาด ( caglar et al . , 2011 ) ในการช่วยชีวิตชุมชนหลังโรงพยาบาลร้อยละ 86.2 ของรายการยาผู้ป่วยที่มียาความขัดแย้ง ( ฟิตส์จีเบิน et al . , 2013 ) ในที่สุดการศึกษาการใช้โดยผู้ให้บริการการดูแลสุขภาพที่บ้านตามรายชื่อโรงพยาบาลพบ 59 % บรรจุยาความขัดแย้ง ( bruning & selder
, 2011 )