THE SENTINELArthur C. Clarke1951 Av

THE SENTINEL
Arthur C. Clarke
1951 Avon Periodicals Inc.
The next time you see the full moon high in the south, look carefully at its right-hand edge and let
your eye travel upward along the curve of the disk. Round about two o’clock you will notice a
small, dark oval: anyone with normal eyesight can find it quite easily. It is the great walled plain,
one of the finest on the Moon, known as the Mare Crisium-the Sea of Crises. Three hundred miles
in diameter, and almost completely surrounded by a ring of magnificent mountains, it had never
been explored until we entered it in the late summer of 1996.
Our expedition was a large one. We had two heavy freighters which had flown our supplies and
equipment from the main lunar base in the Mare Serenitatis, five hundred miles away. There were
also three small rockets which were intended for short-range transport over regions which our
surface vehicles couldn’t cross. Luckily, most of the Mare Crisiurn is very flat. There are none of
the great crevasses so common and so dangerous elsewhere, and very few craters or mountains of
any size. As far as we could tell, our powerful caterpillar tractors would have no difficulty in taking
us wherever we wished to go.
I was geologist-or selenologist, if you want to be pedantic in charge of. the group exploring the
southern region of the Mare. We had crossed a hundred miles of it in a week, skirting the foothills
of the mountains along the shore of what was once the ancient sea, some thousand million years
before. When life was beginning on Earth, it was already dying here. The waters were retreating
down the flanks of those stupendous cliff s, retreating into the empty heart of the Moon. Over the
land which we were crossing, the tideless ocean had once been half a mile deep, and now the only
trace of moisture was the hoarfrost one could sometimes find in caves which the searing sunlight
never penetrated.
We had begun our journey early in the slow lunar dawn, and still had almost a week of Earth-time
before nightfall. Half a dozen times a day we would leave our vehicle and go outside in the
spacesuits to hunt for interesting minerals, or to place markers for the guidance of future travelers.
It was an uneventful routine. There is nothing hazardous or even particularly exciting about lunar
exploration. We could live comfortably for a month in our pressurized tractors, and if we ran into
trouble we could always radio for help and sit tight until one of the spaceships came to our rescue.
I said just now that there was nothing exciting about lunar exploration, but of course that isn’t true.
One could never grow tired of those incredible mountains, so much more rugged than the gentle
hills of Earth. We never knew, as we rounded the capes and promontories of that vanished sea,
what new splendors would be revealed to us. The whole southern curve of the Mare Crisiurn is a
vast delta where a score of rivers once found their way into the ocean, fed perhaps by the torrential
rains that must have lashed the mountains in the brief volcanic age when the Moon was young.
Each of these ancient valleys was an invitation, challenging us to climb into the unknown uplands
beyond. But we had a hundred miles still to cover, and could only look longingly at the heights
which others must scale.
We kept Earth-time aboard the tractor, and precisely at 22.00 hours the final radio message would
be sent out to Base and we would close down for the day. Outside, the rocks would still be burning
beneath the almost vertical sun, but to us it was night until we awoke again eight hours later. Then
one of us would prepare breakfast, there would be a great buzzing of electric razors, and someone
would switch on the short-wave radio from Earth. Indeed, when the smell of frying sausages began
to fill the cabin, it was sometimes hard to believe that we were not back on our own world -
everything was so normal and homely, apart from the feeling of decreased weight and the unnatural
slowness with which objects fell.
It was my turn to prepare breakfast in the corner of the main cabin that served as a galley. I can
remember that moment quite vividly after all these years, for the radio had just played one of my
favorite melodies, the old Welsh air, “David of the White, Rock.”
Our driver was already outside in his space-suit, inspecting our caterpillar treads. My assistant,
Louis Garnett, was up forward in the control position, making some belated entries in yesterday’s
log.
As I stood by the frying pan waiting, like any terrestrial housewife, for the sausages to brown, I let
my gaze wander idly over the mountain walls which covered the whole of the southern horizon,
marching out of sight to east and west below the curve of the Moon. They seemed only a mile or
two from the tractor, but I knew that the nearest was twenty miles away. On the Moon, of course,
there is no loss of detail with distance-none of that almost imperceptible haziness which softens and
sometimes transfi

Results (Thai) 1:

เซนทิเนลArthur C. Clarke1951 วอนวารสาร อิงค์ในครั้งถัดไปที่คุณเห็นดวงจันทร์เต็มที่สูงในภาคใต้ ดูอย่างที่ขอบขวา และให้ตาเดินทางขึ้นไปตามโค้งของดิสก์ รอบประมาณสองโมงคุณจะสังเกตเห็นการรูปไข่ขนาดเล็ก มืด: ทุกคนที่ มีสายตาปกติสามารถค้นหาได้ค่อนข้างง่าย เป็นกำแพงล้วนดีหนึ่งดีที่สุดบนดวงจันทร์ เรียกว่าแมร์ซี Crisium วิกฤต สามร้อยไมล์เส้นผ่านศูนย์กลาง และเกือบทั้งหมดล้อมรอบ ด้วยวงแหวนเทือก มันไม่เคยการสำรวจจนกระทั่งเราป้อนในช่วงปลายฤดูร้อนของปี 1996ทางเราเป็นหนึ่งใหญ่ เรามีสอง freighters หนักซึ่งได้บินซัพพลายของเรา และอุปกรณ์จากฐานหลักจันทรคติใน Serenitatis แมร์ ห้าร้อยห่าง มีจรวดขนาดเล็กยังสามซึ่งมีเจตนาสำหรับการขนส่งช่วงสั้น ๆ ผ่านภูมิภาคซึ่งเราไม่สามารถข้ามพื้นผิวรถ โชคดี ส่วนใหญ่ของ Crisiurn แมร์จะแบนมาก มีไม่มีcrevasses ดีเพื่อร่วมกัน และเป็นอันตรายดังนั้นลัง อื่น ๆ และน้อยมาก หรือภูเขาขนาดใดก็ เท่าที่เราสามารถบอก รถแทรกเตอร์หนอนของเรามีประสิทธิภาพจะได้ไม่ยากในการเราอยู่ที่ไหนเราอยากไปผมเป็นนักธรณีวิทยา- หรือ selenologist ถ้าคุณต้องการให้ผ่าอวดความรู้ค่าใช้จ่ายของการ กลุ่มสำรวจการภาคของการแมร์ เราได้ข้ามร้อยไมล์ของมันในสัปดาห์ บัวเชิงเขาภูเขาตามชายฝั่งที่เป็นทะเลโบราณ บางพันล้านปีก่อนที่จะ เมื่อเริ่มมีชีวิตบนโลก แล้วมันก็ตายนี่แล้ว น้ำได้ชนิดถอยลงสีข้างของ s ที่หน้าผามากมาย ชนิดถอยหัวใจว่างของดวงจันทร์ ผ่านการเราได้ข้ามแผ่นดิน มหาสมุทร tideless มี เมื่อรับห่างลึก และตอนนี้เท่านั้นร่องรอยของความชื้นเป็นน้ำค้างแข็งที่หนึ่งบางครั้งอาจพบในถ้ำแสงหากไม่ทะลุเราเริ่มเดินทางในเช้าจันทรคติช้า และยัง มีเกือบสัปดาห์เวลาโลกก่อนพลบค่ำ ครึ่งโหลเท่า วันที่เราจะปล่อยให้รถของเราไปในตัวspacesuits ล่าสำหรับแร่ธาตุที่น่าสนใจ หรือเครื่องหมายสำหรับการแนะนำของนักท่องเที่ยวในอนาคตมันเป็นชุดคำสั่ง uneventful ไม่มีอะไรอันตราย หรือน่าตื่นเต้นอย่างยิ่งแม้เกี่ยวกับจันทรคติสำรวจ เราอยู่ได้สบายสำหรับเดือนในรถแทรกเตอร์ของเราพุ่ง และ ถ้าเราวิ่งเข้าไปในปัญหาเราเสมอสามารถวิทยุขอความช่วยเหลือ และคอยจนกว่ายานอวกาศอย่างใดอย่างหนึ่งมาช่วยเหลือเราผมบอกว่า ตอนนี้ว่า มีอะไรน่าตื่นเต้นเกี่ยวกับการสำรวจดวงจันทร์ แต่แน่นอนที่ไม่เป็นความจริงหนึ่งสามารถไม่เจริญเติบโตเหนื่อยเทือกนั้นน่าทึ่ง ทนทานมากยิ่งกว่าความอ่อนโยนฮิลล์ของโลก เราไม่เคยรู้ว่า เราปัด promontories ของทะเล vanished และหมวกเมืองอะไรใหม่จะถูกเปิดเผยแก่เรา เป็นเส้นโค้งใต้ทั้งหมดของ Crisiurn แมร์เดลต้าใหญ่ที่คะแนนของแม่เมื่อพบทางใน อาหารอาจจะ โดยการต่อฝนที่ต้องมี lashed ภูเขาในภูเขาไฟอายุสั้น ๆ เมื่อดวงจันทร์ถูกหนุ่มแต่ละหุบเขาโบราณเหล่านี้ถูกเชิญ ท้าทายเราปีนขึ้นไปโกรกที่ไม่รู้จักนอกจากนี้ แต่เรามีเป็นร้อยไมล์ยังคงครอบคลุม และสามารถดูเฉพาะ longingly ที่ความสูงซึ่งคนที่ต้องการปรับขนาดเราเก็บไว้เวลาโลกบนเรือรถแทรกเตอร์ และแม่นยำในเวลา 22.00 ข้อสุดท้ายวิทยุจะส่งออกไป และเราจะปิดลงในวันนั้น นอก หินจะยังคงลุกไหม้ภาย ใต้ดวงอาทิตย์ดิ่ง แต่เราก็คืนจนเราตื่นขึ้นมาอีกแปดชั่วโมง แล้วของเราจะเตรียมอาหารเช้าให้ จะมีดีพึมพำมีดโกน และคนจะเปลี่ยนวิทยุคลื่นสั้นจากโลก เมื่อกลิ่นของทอดไส้กรอกเริ่มจริงกรอกห้องโดยสาร เป็นบางครั้งยากที่จะเชื่อว่า เราไม่กลับมาบนโลกของเราเอง--ทุกอย่างเป็นปกติ และ อบอุ่น นอกจากความรู้สึกของน้ำหนักที่ลดลงและการผิดธรรมชาติดังนั้นความช้าที่วัตถุตกฉันหันไปเตรียมอาหารเช้าที่มุมของห้องโดยสารหลักที่เป็น galley ได้ ฉันทำได้จดจำช่วงเวลาที่ค่อนข้างสดใสหลังจากที่ทุกปี สำหรับการเล่นวิทยุได้มีเพียงหนึ่งของฉันชอบดี้ เวลส์เครื่องเก่า, " David ขาว ร็อค"เราควบคุมได้แล้วภายนอกในพื้นที่ชุดของเขา treads หนอนของเราตรวจสอบ ผู้ช่วยของฉันการ์เน็ต Louis รับขึ้นไปในตำแหน่งควบคุม ทำให้บางรายการสายของเมื่อวานนี้บันทึกในขณะที่ผมยืนอยู่ โดยกำลังรอกระทะ เช่นแม่บ้านใดบก สำหรับไส้กรอกสีน้ำตาล ผมให้สายตาของฉันเดินผ่านกำแพงภูเขาซึ่งครอบคลุมทั้งทิศใต้ เปล่า ๆสวนสนามจากสายตาตะวันออกและตะวันตกด้านล่างโค้งของดวงจันทร์ พวกเขาดูเหมือนไมล์เท่านั้น หรือสองจากรถแทรกเตอร์ แต่ฉันรู้ว่าใกล้เคียงที่สุดคือยี่สิบห่าง บนดวงจันทร์ แน่นอนไม่สูญเสียรายละเอียดระยะห่าง-ไม่มีการสับสนที่กระทำเกือบซึ่งนุ่ม และบางครั้ง transfi

Results (Thai) 2:

ยาม
อาร์เธอร์ซีคลาร์
1951 เอวอนวารสารอิงค์
ครั้งต่อไปที่คุณจะเห็นดวงจันทร์เต็มสูงในภาคใต้มองอย่างที่ขอบด้านขวามือของมันและปล่อยให้
การเดินทางของคุณตาขึ้นตามเส้นโค้งของดิสก์ รอบ 02:00 คุณจะสังเกตเห็น
ขนาดเล็กรูปไข่สีเข้ม: ทุกคนที่มีสายตาปกติสามารถหาได้ค่อนข้างง่าย มันเป็นธรรมดาที่มีกำแพงล้อมรอบที่ดี
ที่สุดแห่งหนึ่งบนดวงจันทร์เป็นที่รู้จัก Mare Crisium-ทะเลของวิกฤต สามร้อยไมล์
ในเส้นผ่าศูนย์กลางและเกือบจะล้อมรอบไปด้วยแหวนของภูเขาที่สวยงามมันก็ไม่เคย
ได้รับการสำรวจจนกว่าเราจะเข้ามาในช่วงปลายฤดูร้อนของปี 1996
การเดินทางของเราเป็นหนึ่งที่มีขนาดใหญ่ เรามีสองลำหนักซึ่งได้บินของเราวัสดุและ
อุปกรณ์จากฐานบนดวงจันทร์เป็นหลักใน Mare Serenitatis ห้าร้อยห่างออกไป นอกจากนั้น
ยังมีสามจรวดขนาดเล็กซึ่งมีวัตถุประสงค์สำหรับการขนส่งระยะสั้นมากกว่าภูมิภาคของเราซึ่ง
ยานพาหนะที่พื้นผิวไม่สามารถข้าม โชคดีที่สุดของเมีย Crisiurn แบนมาก มีไม่มีมี
หุบเขาที่ดีน้อยมากหลุมอุกกาบาตหรือภูเขาแห่งเพื่อร่วมกันและอันตรายดังนั้นอื่นและ
ขนาดใด เท่าที่เราสามารถบอก, รถแทรกเตอร์ Caterpillar มีประสิทธิภาพของเราจะมีความยากลำบากในการไม่มี
เราทุกที่ที่เราอยากจะไป.
ผมเป็นนักธรณีวิทยาหรือ selenologist ถ้าคุณต้องการที่จะอวดความรู้ในความดูแลของ กลุ่มสำรวจ
ภาคใต้ของม้า เราได้ข้ามร้อยไมล์ของมันในรอบสัปดาห์รอบเชิงเขา
ของภูเขาไปตามชายฝั่งของสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นทะเลโบราณบางพันล้านปี
ก่อน เมื่อชีวิตเป็นจุดเริ่มต้นบนโลกมันเป็นอยู่แล้วจะตายที่นี่ น้ำถูกถอย
ลงสีข้างของบรรดาหน้าผา s มากมายที่ล่าถอยเข้าไปในหัวใจที่ว่างเปล่าของดวงจันทร์ เหนือ
ดินแดนที่เรากำลังจะข้ามมหาสมุทร tideless ครั้งหนึ่งเคยเป็นครึ่งไมล์ลึกและตอนนี้มีเพียง
ร่องรอยของความชื้นเป็นน้ำค้างแข็งหนึ่งบางครั้งอาจพบในถ้ำซึ่งแสงแดด searing
ไม่เคยทะลุ.
เราได้เริ่มต้นการเดินทางของเราในช่วงต้น รุ่งอรุณดวงจันทร์ช้าและยังคงมีเกือบสัปดาห์ของโลกเวลา
ก่อนค่ำ ครึ่งโหลครั้งต่อวันเราจะปล่อยให้รถของเราและออกไปข้างนอกใน
อวกาศเพื่อการล่าสัตว์สำหรับแร่ธาตุที่น่าสนใจหรือจะวางเครื่องหมายสำหรับคำแนะนำของนักเดินทางในอนาคต.
มันเป็นกิจวัตรประจำวันเหตุการณ์ ไม่มีอะไรที่เป็นอันตรายหรือแม้กระทั่งโดยเฉพาะอย่างยิ่งน่าตื่นเต้นเกี่ยวกับดวงจันทร์คือ
การตรวจสอบข้อเท็จจริง เราสามารถใช้ชีวิตอย่างสบายสำหรับเดือนรถแทรกเตอร์แรงดันของเราและถ้าเราวิ่งเข้าไปใน
ปัญหาที่เราจะได้เสมอวิทยุเพื่อขอความช่วยเหลือและนั่งแน่นจนหนึ่งของยานอวกาศมาช่วยชีวิตของเรา.
ผมบอกว่าเพียงแค่ตอนนี้ว่ามีอะไรน่าตื่นเต้นเกี่ยวกับการสำรวจดวงจันทร์ แต่แน่นอนว่าไม่เป็นความจริง.
หนึ่งไม่สามารถเจริญเติบโตได้เบื่อของภูเขาที่น่าทึ่งเหล่านั้นมากขึ้นขรุขระกว่าอ่อนโยน
เนินเขาของโลก เราไม่เคยรู้ว่าในขณะที่เราอ้อมเสื้อคลุมและ promontories ที่หายไปทะเล
สิ่งที่งดงามใหม่ก็จะถูกเปิดเผยให้เรา ทั้งภาคใต้โค้งของ Mare Crisiurn เป็น
พื้นที่สามเหลี่ยมปากแม่น้ำกว้างใหญ่ที่คะแนนของแม่น้ำที่ครั้งหนึ่งเคยพบทางของพวกเขาลงไปในทะเลที่เลี้ยงอาจจะโดยกระหน่ำ
ฝนที่จะต้องมีการฟาดภูเขาในยุคภูเขาไฟสั้น ๆ เมื่อดวงจันทร์เป็นเด็ก.
แต่ละ หุบเขาโบราณเหล่านี้เป็นคำเชิญที่ท้าทายเราจะปีนเข้าไปโกรกไม่รู้จัก
เกิน แต่เรามีเป็นร้อย ๆ ไมล์ยังคงเพื่อให้ครอบคลุมและมีเพียงสามารถมอง longingly ที่สูง
ซึ่งคนอื่น ๆ ต้องปรับขนาด.
เราเก็บโลกเวลาบนรถแทรกเตอร์และแม่นยำเวลา 22.00 ชั่วโมงวิทยุข้อความสุดท้ายจะ
ถูกส่งออกไปฐานและเราต้องการ ปิดตัวลงในวันนั้น นอกหินจะยังคงได้รับการเผาไหม้
ภายใต้ดวงอาทิตย์แนวตั้งเกือบ แต่ให้เรามันเป็นคืนจนกว่าเราจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งแปดชั่วโมงต่อมา จากนั้น
หนึ่งของเราจะเตรียมอาหารเช้าจะมีการส่งข่าวที่ดีของมีดโกนไฟฟ้าและคนที่
จะเปลี่ยนวิทยุคลื่นสั้นจากโลก อันที่จริงเมื่อกลิ่นของทอดไส้กรอกเริ่ม
ที่จะเติมเต็มห้องโดยสารมันเป็นบางครั้งยากที่จะเชื่อว่าเราไม่ได้กลับมาอยู่บนโลกของเราเอง -
ทุกอย่างปกติและอบอุ่นนอกเหนือจากความรู้สึกของการลดลงน้ำหนักและผิดธรรมชาติ
ช้ากับที่ วัตถุลดลง.
ได้มีการเปิดของฉันที่จะเตรียมอาหารเช้าในมุมของห้องโดยสารหลักที่ทำหน้าที่เป็นห้องครัวบนเรือ ฉันสามารถ
จำได้ว่าช่วงเวลาที่ค่อนข้างเด่นชัดหลังจากที่ทุกปีเหล่านี้สำหรับวิทยุได้เล่นเพียงหนึ่งของฉัน
ท่วงทำนองที่ชื่นชอบอากาศเวลส์เก่า "เดวิดสีขาว, ร็อค."
ขับรถของเราที่มีอยู่แล้วนอกของเขาในพื้นที่ที่เหมาะกับการตรวจสอบ ดอกยาง Caterpillar ของเรา ผู้ช่วยของผม,
หลุยส์การ์เน็ต, ขึ้นไปข้างหน้าในตำแหน่งที่ควบคุมการทำรายการล่าช้าบางอย่างในเมื่อวานนี้
เข้าสู่ระบบ.
ขณะที่ผมยืนอยู่รอกระทะเช่นแม่บ้านบกใด ๆ สำหรับไส้กรอกสีน้ำตาลฉันปล่อยให้
สายตาของฉันเดินอย่างเกียจคร้านมากกว่า ผนังภูเขาซึ่งครอบคลุมทั้งขอบฟ้าภาคใต้
เดินออกไปจากสายตาไปทางทิศตะวันออกและทิศตะวันตกด้านล่างโค้งของดวงจันทร์ ดูเหมือนว่าพวกเขาเพียงไมล์หรือ
สองคนจากรถแทรกเตอร์ แต่ผมรู้ว่าที่ใกล้ที่สุดเป็นยี่สิบห่างออกไป บนดวงจันทร์ของหลักสูตรที่
มีการสูญเสียไม่มีรายละเอียดกับทางไกลไม่มีที่สับสนเกือบมองไม่เห็นที่นุ่มและ
บางครั้ง transfi