4. Changes in sugar content through

4. Changes in sugar content through breeding
Studies comparing historical sequences of cultivars can be informative for several reasons. Such studies can help determine the rate of return from investment in breeding programs. Insights can also be obtained into understanding the components through which breeding programs have resulted in gains, or those components for which no gains have been made (e.g. Austin et al., 1980). This may provide leads on short cuts to faster progress or areas of weakness, which
justify alternative courses such as introgression of exotic germplasm to obtain new genetic diversity in particular traits. Unfortunately, there have been few if any study reported in the scientific literature relating to historical progress in sugarcane breeding, and this issue perhaps deserves some extra attention. Results from three small-scale comparative studies conducted in Australia are presented here and these provide some insights into the contribution made to sugarcane improvement to date by breeding programs in Australia. The first was conducted in the Herbert region by CSR Ltd. (CSR, 1983). Two original noble varieties (Korpi and Badila), two bred noble varieties(Q-813 and HQ-409), three early interspecific hybrid varieties (POJ2878, Trojan and Pindar), and two cultivars grown commercially at the time of the study in 1980–1982 (Triton and Cassius) were evaluated at two sites and cultivated following normal commercial procedures. The original noble varieties were grown in the early 1900s and the rest of the varieties represented important cultivars grown in the region between that time and the time of the study. The experiments were measured in plant and first and second ratoon crops. Some results are shown in Fig. 1. In general, the newer varieties produced higher sugar yields than the older ones in the plant crop, but the difference was most marked in the ratoon crops. Almost all the improvement in sugar yield in the newer cultivars has arisen through an increase in cane yield, rather than CCS,with the latter component being no different in the earliest and most recent cultivars.

Results (Thai) 1:

4. การเปลี่ยนแปลงในเนื้อหาน้ำตาลผ่านการผสมพันธุ์การศึกษาเปรียบเทียบลำดับประวัติศาสตร์ของพันธุ์ได้ข้อมูลจากหลายสาเหตุ การศึกษาดังกล่าวสามารถช่วยกำหนดอัตราผลตอบแทนจากการลงทุนในโปรแกรมการเพาะพันธุ์ ยังสามารถได้รับข้อมูลเชิงลึกในการทำความเข้าใจเกี่ยวกับส่วนประกอบที่โปรแกรมปรับปรุงพันธุ์ทำให้กำไร หรือส่วนประกอบเหล่านั้นซึ่งกำไรไม่ได้ทำ (เช่น Austin et al., 1980) นี้อาจมีเป้าหมายในทางลัดเพื่อความก้าวหน้าเร็วขึ้นหรือพื้นที่ของความอ่อนแอ การจัดหลักสูตรอื่นเช่น introgression germplasm แปลกใหม่เพื่อให้ได้พันธุใหม่ในลักษณะเฉพาะ อับ มีบางการศึกษารายงานในวรรณกรรมทางวิทยาศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ความคืบหน้าในการปรับปรุงพันธุ์อ้อย และปัญหานี้สมควรบางทีบางความสนใจเป็นพิเศษ มีแสดงผลจาก 3 ระบุเปรียบเทียบการศึกษาในออสเตรเลียที่นี่ และเหล่านี้ให้ลึกบางส่วนจะทำ โดยโปรแกรมในการปรับปรุงพันธุ์อ้อยปรับปรุงวันที่ ครั้งแรกได้ดำเนินการในภูมิภาคเฮอร์เบิร์ต โดย CSR (CSR, 1983) สองฉบับโนเบิลพันธุ์ (Korpi และ Badila), สอง bred โนเบิลพันธุ์ (Q-813 และ HQ-409), สามต้น interspecific ผสมพันธุ์ (POJ2878 โทรจัน และ Pindar), และสองพันธุ์ที่ปลูกในเชิงพาณิชย์ในขณะการศึกษาในปี 1980 – 1982 (ไตรตั้นและแคสเซียส) ได้ประเมินที่อเมริกาสอง และ cultivated ตามขั้นตอนทางการค้าปกติ โนเบิลพันธุ์เดิมที่ปลูกในภาพกลายต้น และส่วนเหลือของสายพันธุ์แสดงพันธุ์สำคัญที่เติบโตในภูมิภาคระหว่างเวลานั้นและเวลาของการศึกษา การทดลองแรก และวัดในโรงงาน และสอง ratoon พืช มีแสดงผลบางใน Fig. 1 ทั่วไป สายพันธุ์ใหม่ผลิตผลผลิตน้ำตาลสูงกว่าคนเก่าในพืชพืช ได้ถูกทำเครื่องหมายความแตกต่างมากที่สุดในพืชใน ratoon ปรับปรุงเกือบทั้งหมดในผลผลิตน้ำตาลในพันธุ์ใหม่ได้เกิดขึ้นผ่านการเพิ่มขึ้นในการพิมพ์เท้า CCS กับส่วนหลังที่ไม่แตกต่างในพันธุ์แรกสุด และล่าสุด

Results (Thai) 2:

4.
การเปลี่ยนแปลงในปริมาณน้ำตาลที่ผ่านการปรับปรุงพันธุ์ศึกษาเปรียบเทียบลำดับทางประวัติศาสตร์ของสายพันธุ์ที่สามารถให้ข้อมูลได้จากหลายสาเหตุ การศึกษาดังกล่าวสามารถช่วยในการกำหนดอัตราผลตอบแทนจากการลงทุนในโปรแกรมการผสมพันธุ์ ข้อมูลเชิงลึกยังสามารถได้รับเข้าสู่การทำความเข้าใจส่วนประกอบที่ผ่านโปรแกรมการปรับปรุงพันธุ์ที่มีผลกำไรหรือส่วนประกอบเหล่านั้นที่กำไรไม่ได้รับการทำ (เช่นออสติน et al., 1980)
ซึ่งอาจนำไปสู่การให้ตัดสั้นเพื่อความคืบหน้าเร็วขึ้นหรือจุดอ่อนซึ่งแสดงให้เห็นถึงหลักสูตรทางเลือกเช่นอินโทรของเชื้อพันธุกรรมที่แปลกใหม่ที่จะได้รับความหลากหลายทางพันธุกรรมในลักษณะใหม่โดยเฉพาะอย่างยิ่ง แต่น่าเสียดายที่มีการศึกษาไม่กี่ถ้าใด ๆ รายงานในวรรณกรรมทางวิทยาศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ความคืบหน้าในการผสมพันธุ์อ้อยและปัญหานี้อาจจะสมควรได้รับความสนใจเป็นพิเศษบางอย่าง ผลลัพธ์ที่ได้จากสามการศึกษาขนาดเล็กที่ดำเนินการเปรียบเทียบในออสเตรเลียจะนำเสนอที่นี่และสิ่งเหล่านี้ให้ข้อมูลเชิงลึกบางอย่างในผลงานที่เกิดขึ้นกับการปรับปรุงอ้อยวันที่โดยโปรแกรมการปรับปรุงพันธุ์ในออสเตรเลีย ครั้งแรกที่ได้ดำเนินการในภูมิภาคโดยเฮอร์เบิร์ จำกัด รับผิดชอบต่อสังคม (CSR, 1983) สองสายพันธุ์ขุนนางเดิม (Korpi และ Badila) สองสายพันธุ์ที่มีเกียรติพันธุ์ (Q-813 และ HQ-409) สามต้นพันธุ์ไฮบริด interspecific (POJ2878, โทรจันและพิน) และสายพันธุ์ที่ปลูกในเชิงพาณิชย์ในช่วงเวลาของการศึกษาในปี 1980 -1982 (ไทรทันและเสียส) ได้รับการประเมินที่สองเว็บไซต์และปลูกตามขั้นตอนปกติทางการค้า พันธุ์ขุนนางเดิมที่ปลูกในช่วงต้นทศวรรษ 1900 และส่วนที่เหลือของสายพันธุ์ที่เป็นตัวแทนของสายพันธุ์ที่ปลูกที่สำคัญในภูมิภาคระหว่างเวลานั้นและเวลาของการศึกษา การทดลองวัดในโรงงานและพืชอ้อยตอที่หนึ่งและสอง ผลบางอย่างที่แสดงในรูป 1. โดยทั่วไปสายพันธุ์ใหม่ผลิตน้ำตาลอัตราผลตอบแทนที่สูงกว่าคนเก่าในการเพาะปลูกพืช แต่ความแตกต่างที่ถูกทำเครื่องหมายมากที่สุดในพืชอ้อยตอ เกือบทั้งหมดในการปรับปรุงผลผลิตน้ำตาลในสายพันธุ์ใหม่ได้เกิดขึ้นผ่านการเพิ่มขึ้นของผลผลิตอ้อยที่มากกว่า CCS กับองค์ประกอบหลังถูกไม่แตกต่างกันในสายพันธุ์ที่เก่าแก่ที่สุดและล่าสุด

Results (Thai) 3:

4 . การเปลี่ยนแปลงของปริมาณน้ำตาลที่ผ่านการปรับปรุงพันธุ์
การศึกษาเปรียบเทียบลำดับประวัติศาสตร์ของพันธุ์สามารถเป็นข้อมูลสำหรับหลายสาเหตุ การศึกษาดังกล่าวจะช่วยกำหนดอัตราผลตอบแทนจากการลงทุนในโครงการปรับปรุงพันธุ์ ข้อมูลเชิงลึกยังสามารถได้รับความเข้าใจในองค์ประกอบที่ผ่านการผสมพันธุ์โปรแกรมมีผลกําไรหรือส่วนประกอบเหล่านั้นที่ไม่มีไรเกิดขึ้น ( เช่นออสติน et al . , 1980 ) นี้อาจให้เบาะแสในการตัดสั้นเร็วขึ้นความคืบหน้าหรือพื้นที่ของความอ่อนแอซึ่ง
ปรับหลักสูตรทางเลือก เช่น อินโทรเกรสชันที่แปลกใหม่ของพันธุกรรม เพื่อให้ได้ความหลากหลายทางพันธุกรรมใหม่ในลักษณะที่เฉพาะเจาะจง ขออภัยมีไม่กี่ถ้ามีการศึกษารายงานในทางวิทยาศาสตร์ วรรณกรรมที่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ความคืบหน้าในอ้อยพันธุ์ และปัญหานี้บางที deserves ความสนใจพิเศษบางอย่างผลจากการศึกษาเปรียบเทียบสามขนาดเล็กในออสเตรเลียจะเสนอที่นี่และเหล่านี้มีบางข้อมูลเชิงลึกในการสร้างการปรับปรุงพันธุ์อ้อยเพื่อเดทโดยโปรแกรมในออสเตรเลีย คนแรกที่ดำเนินการในภูมิภาคเฮอร์เบิร์ตโดย CSR ( CSR ) , 1983 ) สองสายพันธุ์ดั้งเดิม ( korpi โนเบิล , โนเบิลและ บาดิลา ) 2 พันธุ์พันธุ์ ( q-813 และ hq-409 )สามต้น interspecific ลูกผสมพันธุ์ ( poj2878 , โทรจันและพินดาร์ ) และ 2 พันธุ์ที่ปลูกในเชิงพาณิชย์ในช่วงเวลาของการศึกษาในพ.ศ. 2525 ( Triton ) และประเมินสองเว็บไซต์ยส ) ที่ปลูกเชิงพาณิชย์ตามขั้นตอนปกติต้นฉบับอริยพันธุ์ปลูกต้นตอและส่วนที่เหลือของนานาพันธุ์ที่ปลูกในภูมิภาคแทน ที่สำคัญระหว่างที่เวลาและช่วงเวลาของการศึกษา การทดลองวัดในโรงงานและเป็นครั้งแรกและครั้งที่สอง ตอซังพืช บางผลลัพธ์ที่แสดงในรูปที่ 1 โดยทั่วไป ผลผลิตสูงกว่าพันธุ์ใหม่ผลิตน้ำตาลมากกว่าเก่าในต้นพืชแต่ที่ต่างกันมากที่สุดคือเครื่องหมายในตอซังพืช เกือบทั้งหมดในการปรับปรุงผลผลิตน้ำตาลในพันธุ์ใหม่เกิดขึ้นผ่านการเพิ่มขึ้นของผลผลิตอ้อย แทน CCS กับหลังไม่แตกต่างกันในส่วนประกอบเป็นเก่าที่สุด และพันธุ์ล่าสุด