In the second study, a more recent

In the second study, a more recent group of 12 sugarcane cultivars was examined in the same(Herbert) region in 1995–1998. Each cultivar was evaluated at between four to six sites across plant and first ratoon crops. The trial design at each site was a randomised block design with two replicates and plots four rows
10 m. Cane yield and CCS were
determined using procedures described by Jackson and Hogarth (1992). The broadly adapted cultivar,Q124, which was the dominant commercial cultivar at the time of the study, was included in all trials. In the Herbert region, large variation due to genotype X environment (GE) interaction is common, and some varieties are recognised as being adapted to specific sites but not to others. To compare varieties only at sites to which they are suited, only data from the three sites where each cultivar performed the best were considered. Data were expressed as a percentage of Q124 (Fig. 2, top). In this experiment, no significant differences in trends between the plant crop and ratoon crops were observed, and the results shown in Fig. 2 are averages across all crops. The results provide evidence for ongoing improvement in sugar yield in newer varieties. However, there was no difference in CCS between older and newer varieties, so that as with the first study above, improvements arose through gains in cane yield.
A third study was reported by Wallis (2001), of 15 cultivars of varying ages established in a trial near Atherton, Qld. Results in only the plant crop were reported. These results again demonstrate a significant trend for improved cane yield arising in the newer varieties (Fig. 2, bottom). However, for clones bred after 1960, there was no evidence for any improvement in CCS.The above three studies present a consistent picture of higher contributions to sugar yields by breeding in the last three to four decades from improved cane yields than CCS. In all three studies, it appears that there is a plateau in terms of CCS improvement.Possible reasons for this are explored later in this paper. The first study presented also clearly shows evidence for dramatic improvements in ratooning performance between old and new varieties. This effect was not clearly apparent in the second experiment in the Herbert, which featured varieties between the 1960s and 1990s.

Results (Thai) 2:

ในการศึกษาที่สองกลุ่มใหม่กว่า 12 สายพันธุ์อ้อยได้รับการตรวจสอบในเดียวกัน (เฮอร์เบิร์) ภูมิภาค 1995-1998 พันธุ์แต่ละคนได้รับการประเมินในระหว่าง 4-6 เว็บไซต์ทั่วพืชและพืชอ้อยตอแรก การออกแบบการทดลองในแต่ละเว็บไซต์ก็คือการออกแบบบล็อกสุ่มสองซ้ำและแปลงสี่แถว? 10 เมตร ผลผลิตอ้อยและ CCS
ถูกกำหนดโดยใช้วิธีการอธิบายโดยแจ็คสันและโฮการ์ธ (1992) ดัดแปลงกว้างพันธุ์, Q124 ซึ่งเป็นพันธุ์การค้าที่โดดเด่นในช่วงเวลาของการศึกษาที่ถูกรวมอยู่ในการทดลองทั้งหมด ในภูมิภาคเฮอร์เบิร์เปลี่ยนแปลงขนาดใหญ่เนื่องจากสภาพแวดล้อมพันธุ์ X (GE) การทำงานร่วมกันเป็นเรื่องธรรมดาและบางชนิดได้รับการยอมรับว่าเป็นไปปรับใช้กับเว็บไซต์ที่เฉพาะเจาะจง แต่ไม่ให้คนอื่น ๆ เพื่อเปรียบเทียบพันธุ์เฉพาะในเว็บไซต์ที่พวกเขามีความเหมาะสมเพียงข้อมูลจากสามเว็บไซต์ที่แต่ละพันธุ์ดำเนินการที่ดีที่สุดที่ได้รับการพิจารณา ข้อมูลแสดงเป็นร้อยละของ Q124 (รูป. 2 บน) ในการทดลองนี้ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญแนวโน้มระหว่างการเพาะปลูกพืชและพืชอ้อยตอถูกตั้งข้อสังเกตและผลที่แสดงในรูป 2 เป็นค่าเฉลี่ยทั่วพืชทั้งหมด ผลการให้หลักฐานสำหรับการปรับปรุงอย่างต่อเนื่องในผลผลิตน้ำตาลในสายพันธุ์ใหม่ แต่มีความแตกต่างใน CCS ระหว่างพันธุ์เก่าและใหม่กว่าไม่เพื่อที่ว่าเช่นเดียวกับการศึกษาครั้งแรกดังกล่าวข้างต้นการปรับปรุงที่เกิดขึ้นผ่านกำไรในผลผลิตอ้อย.
การศึกษาที่สามถูกรายงานโดยวาลลิส (2001), 15 สายพันธุ์ของทุกเพศทุกวัยที่แตกต่างกันขึ้นใน การพิจารณาคดีที่อยู่ใกล้ Atherton ควีนส์แลนด์ ผลเพียงพืชพืชที่ได้รับรายงาน ผลลัพธ์เหล่านี้อีกครั้งแสดงให้เห็นถึงแนวโน้มที่สำคัญสำหรับผลผลิตอ้อยที่เกิดขึ้นในการปรับปรุงสายพันธุ์ใหม่ (รูปที่ 2. ด้านล่าง) อย่างไรก็ตามสำหรับการโคลนพันธุ์หลังจากที่ปี 1960 มีหลักฐานสำหรับการปรับปรุงใด ๆ ใน CCS.The ข้างต้นสามการศึกษาในปัจจุบันภาพที่สอดคล้องกันของผลงานที่สูงกว่าอัตราผลตอบแทนไม่มีน้ำตาลโดยการผสมพันธุ์ในช่วง 3-4 ทศวรรษที่ผ่านมาอัตราผลตอบแทนจากอ้อยที่ดีขึ้นกว่าซีซีเอส ในการศึกษาทั้งสามก็ปรากฏว่ามีที่ราบสูงในแง่ของเหตุผล CCS improvement.Possible สำหรับการนี้มีการสำรวจต่อไปในบทความนี้ การศึกษาครั้งแรกที่นำเสนอนอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นชัดเจนหลักฐานการปรับปรุงอย่างมากในการทำงาน ratooning ระหว่างพันธุ์เก่าและใหม่ ผลกระทบนี้จะไม่ได้เป็นที่เห็นได้ชัดอย่างชัดเจนในการทดลองที่สองในเฮอร์เบิร์ซึ่งเป็นจุดเด่นพันธุ์ระหว่างปี 1960 และ 1990

Results (Thai) 3:

ในการศึกษาที่สอง กลุ่มล่าสุดของอ้อย 12 พันธุ์ที่ถูกตรวจสอบในภูมิภาคเดียวกัน ( เฮอร์เบิร์ ) ในปี 1995 และ 1998 แต่ละพันธุ์ประเมินอยู่ระหว่างสี่ถึงหกเว็บไซต์ในพืชพืชและตอซังก่อน การทดลองการออกแบบแต่ละเว็บไซต์ก็สามารถ Block มี 2 ซ้ำและแปลงแถวสี่
10 เมตร อ้อยผลผลิตและ CCS เป็น
การพิจารณาขั้นตอนการอธิบายโดยแจ็กสันและโฮการ์ธ ( 1992 ) ซึ่ง q124 ปรับปรุงพันธุ์ ซึ่งเป็นเด่นพาณิชย์พันธุ์ในช่วงเวลาของการศึกษา ถูกรวมอยู่ในการทดลอง ในภูมิภาคเฮอร์เบิร์ต , การเปลี่ยนแปลงขนาดใหญ่เนื่องจากพันธุกรรมกับสถานที่ ( GE ) มีปฏิสัมพันธ์กัน และบางพันธุ์มีการยอมรับว่าเป็นการดัดแปลงเฉพาะไซต์ แต่ไม่ใช่กับคนอื่นการเปรียบเทียบพันธุ์เฉพาะในเว็บไซต์ที่พวกเขาจะเหมาะ ข้อมูลเฉพาะจากสามเว็บไซต์ที่แต่ละพันธุ์ดำเนินการมากที่สุด คือ การพิจารณา ข้อมูลที่ถูกแสดงเป็นเปอร์เซ็นต์ของ q124 ( รูปที่ 2 ด้านบน ) ในการทดลอง ไม่มีความแตกต่างในแนวโน้มระหว่างพืชพืชและตอซังพืชที่พบ และผลลัพธ์ที่แสดงในรูปที่ 2 เป็นค่าเฉลี่ยในพืชผลให้หลักฐานสำหรับการปรับปรุงอย่างต่อเนื่องในผลผลิตน้ำตาลในสายพันธุ์ใหม่ พบว่า ไม่มีความแตกต่างกันใน CCS ระหว่างเก่าและพันธุ์ใหม่ เพื่อให้มีการศึกษาแรกข้างต้น การปรับปรุงที่เกิดขึ้นผ่านจากผลผลิตอ้อย
การศึกษาที่สามถูกรายงานโดยวาลลิส ( 2001 ) , 15 พันธุ์แตกต่างกันอายุก่อตั้งขึ้นในการทดลองใกล้ Atherton , QLD .ผลลัพธ์ในเฉพาะพืชพืชถูกรายงาน ผลลัพธ์เหล่านี้แสดงให้เห็นถึงแนวโน้มที่สำคัญอีกครั้งเกิดขึ้นในการปรับปรุงผลผลิตอ้อยพันธุ์ใหม่ ( รูปที่ 2 ด้านล่าง ) อย่างไรก็ตาม สำหรับโคลนพันธุ์หลังจาก 1960 ไม่มีหลักฐานสำหรับการปรับปรุงใด ๆ ใน CCS .ข้างต้นสามการศึกษาในปัจจุบันภาพที่สอดคล้องกันของผลงานที่สูงขึ้นเพื่อผลิตน้ำตาลทราย โดยผสมพันธุ์ในช่วงสามถึงสี่ทศวรรษ จากการปรับปรุงผลผลิตอ้อยกว่าซีซี ในการศึกษา 3 ปรากฏว่ามีที่ราบสูงในแง่ของการปรับปรุงซีซี เหตุผลที่เป็นไปได้นี้จะสำรวจในภายหลังในบทความนี้การศึกษาแรกที่นำเสนอยังชัดเจนแสดงหลักฐานสำหรับการปรับปรุงอย่างมากใน ratooning ประสิทธิภาพระหว่างเก่าและพันธุ์ใหม่ ผลกระทบนี้จะไม่ปรากฏอย่างชัดเจนในการทดลองในเฮอร์เบิร์ต , ซึ่งเป็นจุดเด่นของพันธุ์ระหว่างปี 1960 และ 1990 .