Después de tanta preparación, Rojas

Después de tanta preparación, Rojas no se atreve a poner en boca de la vieja un conjuro de Satanás que reprodujera los recomendados en los manuales, y como el que pone en boca de un clérigo nigromante Gil Vicente a principios de su Exhortaço da Guerra44. Siguiendo el ejemplo de Juan de Mena, aunque con fines muy diferentes, Celestina empieza conjurando a «Plutón». No obstante, los epítetos calificativos de él que siguen («emperador de la corte danada, capitán de los condenados ángeles [...] gouernador y veedor de los tormentos y atormentadores de las pecadores animas») hacen evidente que a quien conjura Celestina es a Satanás, ligeramente disfrazado bajo una capa clásica. Las amenazas de la vieja contra el demonio coinciden en parte, como ha senalado María Rosa Lida, con Mena. Pero tales amenazas eran, como ya dije, características de los conjuros medievales de demonios, y su función se discute a menudo en las obras de escritores medievales que tratan de la magia45. Las amenazas de Celestina contra el demonio, para los lectores contemporáneos de Rojas, indicaban que, por mala que fuera la escena que presenciaban, no cometía la vieja en ella un acto de herejía. Un conjuro sólo era un acto herético si el mago rogaba al demonio o daba otras senales de venerarle46. El anónimo jurista que comentó La Celestina en la última mitad del siglo XVI insiste mucho en que el conjuro de Celestina no era herético47.
El instrumento de la philocaptio será, como ya sabemos, la madeja de hilado en la que está presente el demonio. La tarea de Celestina -una vez consumado el conjuro- es la de persuadir a Melibea para que la compre, quedándose así el poderoso maleficio en posesión de la joven. Cuando el poder de este maleficio empiece a hechizar a Melibea, tendrá la vieja alcahueta obligación de aprovechar el camino así abierto para llevar a cabo su malévolo proyecto. Según los autores del Malleus maleficarum, hechicera y diablo tienen que obrar conjuntamente, pero Rojas probablemente aceptaba la doctrina más antigua de que todo era obra del demonio. De todos modos insiste en que la parte importante es la del demonio, como indica Celestina misma; es él quien, presente en el hilado, ha de lastimar a Melibea de «crudo y fuerte amor de Calisto, tanto que, despedida toda honestidad, se descubra a mi y me galardone mis passos y mensaje» (p. 78).
Al final del Acto III Celestina parte para la casa de Melibea, confiada, como ella dice, en el mucho poder que la ayuda diabólica le garantiza. Es curioso, al empezar el acto siguiente, hallarla, de camino, sufriendo una aparente crisis de ansiedad. Esta crisis, artísticamente, ensancha y humaniza la personalidad de la vieja. Teme que el intento de philocaptio urdido contra Melibea sea descubierto y teme sufrir ella los duros castigos que reservaba la ley a los condenados por hechicerías. Rojas, al parecer, quiere demostrar a sus lectores, por boca de la vieja hechicera, que no es posible jamás tener una confianza absoluta en el demonio; castigo que repite por boca de Celestina, en el Acto VII, al protestar ella que, después de la muerte de Dona Claudina, los diablos continuamente mienten. El martirio de la misma Claudina, claro está, demuestra que el demonio abandona aun a sus más entusiastas adeptos. Pero la ansiedad de la vieja no dura. Su conocimiento de la magia adivinatoria le hace reconocer que los agüeros son favorables. Tiene además sensaciones físicas de estar dotada de poderes sobrenaturales (p. 82, ll. 4-6); las adiciones hechas al texto en 1502 sirven para subrayar aún más la base sobrenatural de estas sensaciones. La vieja no sólo se siente libre de los achaques físicos de la edad; parece que los muros se le abren para facilitar su llegada a la casa de Pleberio. Es de notar también que, una vez llegada allí, las adiciones de 1502 (p. 85, ll. 7-9 y p. 93, ll. 4-5) sirven para poner fuera de duda el hecho de que Celestina cree que el demonio está realmente presente mientras ella habla con Melibea y con su madre. En dichas adiciones la vieja continúa dirigiéndose al demonio como si fuera un criado de casa.

Results (Polish) 1:

Po dużo preparatu, Rojas nie ośmielę się umieścić w ustach stare zaklęcie szatana, które replikują te zalecane w instrukcji, i jak on stawia w ustach duchownego Nekromanta Gil Vicente na początku swojej Exhortaco da Guerra44. Idąc za przykładem Juan de Mena chociaż do bardzo różnych celów, Celestina rozpocząć wyczarowuje "Pluton". Jednak, kwalifikacyjnej epitety, które należy wykonać, ("cesarz sąd uszkodzony, kapitan skazane aniołów [...] gouernador i Nadzorca Męki i oprawców przypadkach grzesznicy) jasno się, którą przywołuje Celestina jest Szatan, lekko ukryte pod warstwą klasycznego. Zagrożenia starego przeciwko demonowi zgadzają się w części, jak go wyznaczył María Rosa Lida, z Mena. Ale były takie zagrożenia, jak powiedziałem, cechy średniowieczne zaklęcia, demony, a jego funkcja jest często omawiane dzieł średniowiecznych autorów zajmujących się magia45. Zagrożenia Celestyna demona, dla współczesnych czytelników Rojas, wskazał, że źle, jak scena świadkiem, nie akt herezji popełnione stary w nim. Czar tylko był heretyckie akt, jeśli mag demon błagał lub dał inne objawy venerarle46. Anonimowy prawnik powiedział La Celestina w drugiej połowie XVI wieku bardzo podkreśla, że zaklęcie Celestyn był nie heretico47.
aktu philocaptio będzie, jak wiemy, motek przędzy w którym diabeł jest obecny. Zadaniem Celestina - po zakończeniu czar - to persuade Melibea kupić, pobyt jak również potężne zaklęcie w posiadaniu młodzieży. Gdy moc ta Klątwa zaczyna czarować Melibea, stare Procuress mają obowiązek wykorzystać na drodze, tym samym otwarty do przeprowadzenia ich zrobiony w złej intencji projektu. Według autorów Malleus maleficarum czarownica i diabeł trzeba działać razem, ale Rojas akceptowane chyba najbardziej starożytnej doktryny, że wszystko jest dziełem diabła. Jednak on twierdzi że ważne jest to, że diabeł, jak wskazano w Celestina; To kto, przędzy, boli do Melibea w "ropy naftowej i silna miłość Callisto, tyle że «Pożegnanie wszystkich uczciwość, odkryj do mojego i galardone mnie mój passos i wiadomości» (str. 78).
na koniec części akt III Celestina do domu Melibea, pewni, jak mówi, w dużo energii, która pomaga diabelski gwarantuje. To ma śmieszne, na początku następujący akt prawny, znaleźć, na drodze, cierpiących z powodu kryzysu wynika z lęku. Ten kryzys, artystycznie, Poszerza i uczłowieczyła osobowości stary. Lęki, które wykluły się przeciwko Melibea philocaptio próba odkrycia i obawia się jej ponieść surowe kary, które zarezerwowane ustawy do osób skazanych za czary. Rojas, najwyraźniej chce pokazać, że jego czytelnicy, przez usta starej czarownicy, która nie jest jeszcze możliwe mają absolutne zaufanie w demona; kara, która powtarza przez usta Celestina, akt VII, na znak protestu jej, że po śmierci Dona Claudina, Devils nieustannie kłamią. Męczeństwo sam Claudina, oczywiście, pokazuje, że demon opuszczony nawet w jego najbardziej entuzjastycznych zwolenników. Ale stary lęk nie ostatnia. Jego znajomość magii przepowiadania przyszłości sprawia, że uznają, że Wróżby są korzystne. Jest to również fizyczne odczucia są obdarzeni nadnaturalnymi mocami (str. 82, ll. 4-6); uzupełnienia wprowadzone do tekstu w 1502 roku służył do podkreślenia nawet więcej nadprzyrodzone podstawę tych uczuć. Stary Zapraszam nie tylko fizyczne dolegliwości wieku; Wydaje się, że ściany otworzyć do ułatwienia przyjazdu do domu Rajic. Warto zauważyć również, że Gdy przybył tam, uzupełnienia 1502 (str. 85, ll. 7-9 i str. 93, ll. 4-5) służą do umieścić wątpliwości fakt, że Celestina uważa, że diabeł jest rzeczywiście obecny, podczas gdy ona rozmawia z Melibea i ich matki. Te dodatki stary nadal będzie do diabła, jakby dom sługa.