6.3. Selection of parents and cross

6.3. Selection of parents and crosses
In sugarcane, studies have suggested that sugar content, and related measurements such as juice brix content, have a high proportion of the total genetic variance under additive genetic control (Brown et al.,1968, 1969; Hogarth, 1971a, 1987; Hogarth et al.,1981). This contrasts with the other major character under selection in sugarcane breeding programs, cane yield, in which non-additive genetic control is more important (Hogarth, 1987). This indicates that, in breeding programs, selection of parents with high sugar content should be effective in producing high sugar content progeny, more so than with cane yield.Further, results from the first molecular marker studies in sugarcane involving mapping quantitative trait loci(QTL) suggest that sugar content is controlled by a large number of segregating alleles, each of relatively small effect, as opposed to being under control by a small number of genes with large effect (Hoarau et al.,2001; Ming et al., 2002). The presence of a large number of segregating loci in parental clones would imply that the probability of obtaining progeny clones with near to the best combination of alleles in a single crossing cycle is low. This situation and the high narrow sense heritability of sugar content means that recurrent selection programs based on sugar content should be effective in improving this trait. There is some empirical evidence supporting this, with promising results from such programs being reported(Legendre, 1995; Lo and Chen, 1995; Cox, 1999;Anthony Kennedy, West Indies Central Sugarcane Breeding Station, personal communication). However,an important issue in the value of such programs in producing cultivars (compared with programs based on selection for a combination of cane yield and sugar content) is whether at least some of the genes under co-selection with sugar content or its components have negative effects on cane yield (due to plieotropy or linkage), and this is not yet clear.

Results (Thai) 2:

6.3 การเลือกของพ่อแม่และกากบาทในอ้อยศึกษาได้ชี้ให้เห็นว่าปริมาณน้ำตาลและการวัดที่เกี่ยวข้องเช่นเนื้อหาน้ำบริกซ์มีสัดส่วนที่สูงของความแปรปรวนทางพันธุกรรมรวมภายใต้การควบคุมทางพันธุกรรมสารเติมแต่ง (บราวน์, et al, 1968, 1969. โฮการ์ ธ , 1971a 1987. โฮการ์ ธ , et al, 1981)
นี้แตกต่างกับตัวละครอื่น ๆ ที่สำคัญภายใต้การเลือกในโปรแกรมการปรับปรุงพันธุ์อ้อยผลผลิตอ้อยในที่ที่ไม่ได้ควบคุมสารเติมแต่งทางพันธุกรรมเป็นสิ่งที่สำคัญมากขึ้น (โฮการ์ ธ 1987) นี้บ่งชี้ว่าในโปรแกรมการปรับปรุงพันธุ์การเลือกผู้ปกครองที่มีปริมาณน้ำตาลสูงควรจะมีประสิทธิภาพในการผลิตลูกหลานปริมาณน้ำตาลสูงมากไปกว่าที่มี yield.Further อ้อยผลลัพธ์ที่ได้จากการศึกษาเครื่องหมายโมเลกุลครั้งแรกในอ้อยที่เกี่ยวข้องกับการทำแผนที่ตำแหน่งลักษณะเชิงปริมาณ (QTL ) ชี้ให้เห็นว่าปริมาณน้ำตาลจะถูกควบคุมโดยจำนวนมากของอัลลีลแยกแต่ละผลมีขนาดค่อนข้างเล็กเมื่อเทียบกับการอยู่ภายใต้การควบคุมโดยจำนวนเล็ก ๆ ของยีนที่มีผลขนาดใหญ่ (Hoarau et al, 2001;.. หมิง, et al, 2002 ) การปรากฏตัวของจำนวนมากของการแยกตำแหน่งในโคลนของผู้ปกครองที่จะบ่งบอกว่าน่าจะเป็นของการได้รับการโคลนลูกหลานที่มีอยู่ใกล้กับชุดที่ดีที่สุดของอัลลีลในรอบเดียวข้ามอยู่ในระดับต่ำ สถานการณ์เช่นนี้และความหมายแคบสูงพันธุกรรมของปริมาณน้ำตาลหมายความว่าโปรแกรมเลือกกำเริบขึ้นอยู่กับปริมาณน้ำตาลที่ควรจะมีประสิทธิภาพในการปรับปรุงลักษณะนี้ มีหลักฐานเชิงประจักษ์สนับสนุนนี้ด้วยแนวโน้มผลจากโปรแกรมดังกล่าวถูกรายงานเป็น (Legendre, 1995; แท้จริงและเฉิน 1995; Cox, 1999; แอนโธนีเคนเนดี, หมู่เกาะอินเดียตะวันตกกลางสถานีเพาะพันธุ์อ้อย, การสื่อสารส่วนบุคคล) แต่เรื่องที่สำคัญมูลค่าของโครงการดังกล่าวในการผลิตพันธุ์ (เมื่อเทียบกับโปรแกรมที่ใช้ในการเลือกสำหรับการรวมกันของผลผลิตอ้อยและน้ำตาลก) คือว่าอย่างน้อยบางส่วนของยีนที่อยู่ภายใต้การร่วมเลือกที่มีปริมาณน้ำตาลหรือส่วนประกอบที่มี ผลกระทบเชิงลบต่อผลผลิตอ้อย (เนื่องจาก plieotropy หรือการเชื่อมโยง) และนี่คือยังไม่ชัดเจน

Results (Thai) 3:

6.3 . การเลือกของพ่อแม่และลูกผสม
ในอ้อย ศึกษาพบว่า มีปริมาณน้ำตาล และวัดที่เกี่ยวข้อง เช่น ปริมาณน้ำสูงโดยมีสัดส่วนของความแปรปรวนทั้งหมดภายใต้การบวกการควบคุมพันธุกรรม ( สีน้ำตาล et al . , 1968 , 1969 ; โฮการ์ท , 1971a , 1987 ; โฮการ์ธ et al . , 1981 ) นี้แตกต่างกับตัวละครหลักอื่น ๆภายใต้การเลือกในโปรแกรมการปรับปรุงพันธุ์อ้อย ,ผลผลิตอ้อย ซึ่งไม่ใช่สารพันธุกรรมการควบคุมเป็นสำคัญ ( โฮการ์ท , 1987 ) นี้บ่งชี้ว่า ในโปรแกรมการปรับปรุงพันธุ์ การเลือกผู้ปกครองที่มีปริมาณน้ำตาลสูงควรมีประสิทธิภาพในการผลิตทายาทปริมาณน้ำตาลสูง มากกว่า กับ อ้อย เพิ่มเติมผลลัพธ์จากการศึกษาเครื่องหมายโมเลกุลที่เกี่ยวข้องกับครั้งแรกในการทำแผนที่ปริมาณอ้อยแต่ละโลกัส ( QTL ) ชี้ให้เห็นว่า ปริมาณน้ำตาลที่ถูกควบคุมโดยจำนวนมากของการแยกในแต่ละขนาดเล็กค่อนข้างผลตรงข้ามกับที่ถูกควบคุมโดยยีนที่มีผลขนาดเล็กจำนวนขนาดใหญ่ ( hoarau et al . , 2001 ; หมิง et al . , 2002 )มีจำนวนมากของเทคนิคในการแยกโคลนผู้ปกครองจะบ่งบอกว่าน่าจะเป็นของการโคลนลูกผสมกับอยู่ใกล้กับชุดที่ดีที่สุดของอัลลีลในรอบข้ามเดียวต่ำ สถานการณ์นี้และสูงให้ความรู้สึกการน้ำตาลหมายความว่ากำเริบเลือกโปรแกรมตามปริมาณน้ำตาล ควรมีประสิทธิภาพในการเพิ่มคุณลักษณะนี้มีหลักฐานเชิงประจักษ์สนับสนุนนี้ด้วยสัญญาผลลัพธ์จากโปรแกรมดังกล่าวถูกรายงาน ( legendre , 1995 ; โล และ เฉิน , 1995 ; Cox , 1999 ; แอนโทนี่เคนเนดี้ , West Indies กลางสถานีปรับปรุงพันธุ์อ้อย , การสื่อสารส่วนบุคคล ) อย่างไรก็ตามเป็นปัญหาสำคัญในค่าของโปรแกรมดังกล่าวในการผลิตพันธุ์ ( เมื่อเทียบกับโปรแกรมบนพื้นฐานของการรวมกันของผลผลิตอ้อยและน้ำตาล ) คือว่าอย่างน้อยบางส่วนของยีนภายใต้การ ร่วม กับ น้ำตาล หรือส่วนประกอบของมีผลกระทบทางลบต่อผลผลิตอ้อย ( เนื่องจาก plieotropy หรือเชื่อมโยง ) , และ นี่ คือ แต่ที่ชัดเจน