Social and linguistic/communicative

Social and linguistic/communicative culture, as pointed out in chapter 2, are two of the
main areas of concern in the academics’ nihonjinron. These two types of culture also
predominate in the business elites’ discussions of Japanese uniqueness. In what ways,
then, does the businessmen’s concern with the uniqueness of Japan’s social and
linguistic/communicative culture promote their sense of cultural nationalism?
Social culture, as discussed by businessmen, refers largely to the distinctive
characteristics of Japan’s business culture covering such subjects as group-oriented
management, decision-making and industrial relations. The distinctiveness of Japan’s
social culture tends to be associated with Japan’s highly productive economic
performance and, as such, widely recognised as a source of national greatness. Social
culture is, therefore, an obvious source of cultural nationalism in contemporary Japan,
and the business elites’ emphasis on the strength of Japanese social culture is an obvious
manifestation of cultural nationalism. Also, international diffusion of Japan’s social
culture as manifested in management and employment practices is now widely discussed.
There has been a great deal of discussion among business executives (as well as
academics) as to which aspects of Japanese-style management can and cannot be diffused
to other countries. For example, Sakuma Masaru (1983), a research-oriented manager of
Mitsubishi Heavy Industries Ltd, discusses the possibilities and limitations of the
application of some aspects of the so-called Japanese-style management in other
countries on the basis of case studies.
Whereas social culture can be a source of universalistic national sentiment,
businessmen’s concern with Japan’s linguistic and communicative culture is more likely
to enhance the particularistic sentiment that the Japanese are intrinsically different from
non-Japanese

Results (Thai) 1:

สังคม และ สื่อทางภาษาวัฒนธรรม เป็นแหลมออกในบทที่ 2 เป็นสองตัวพื้นที่หลักของปัญหาใน nihonjinron ของนักวิชาการ วัฒนธรรมทั้งสองชนิดยังอิทธิพลเหนือในธุรกิจ elites สนทนาของเอกลักษณ์ญี่ปุ่น ในวิธีใดแล้ว ไม่กังวลของนักธุรกิจที่ มีเอกลักษณ์ของสังคมของญี่ปุ่น และวัฒนธรรมทางภาษาและสื่อสารส่งเสริมความรู้สึกชาตินิยมทางวัฒนธรรมสังคมวัฒนธรรม ตามที่กล่าวไว้ โดยนักธุรกิจ ถึงใหญ่โดดเด่นลักษณะของวัฒนธรรมทางธุรกิจของญี่ปุ่นครอบคลุมหัวข้อดังกล่าวเป็นกลุ่มที่มุ่งเน้นการจัดการ การตัดสินใจ และอุตสาหกรรมสัมพันธ์ เป็นเอกลักษณ์ของญี่ปุ่นสังคมวัฒนธรรมมีแนวโน้มที่จะสัมพันธ์กับของญี่ปุ่นมีประสิทธิภาพสูงทางเศรษฐกิจประสิทธิภาพ และ เช่น อย่างกว้างขวางในฐานะแหล่งที่มาของความยิ่งใหญ่ของชาติ สังคมวัฒนธรรมเป็น ดังนั้น แหล่งชัดเจนของชาตินิยมทางวัฒนธรรมในญี่ปุ่นร่วมสมัยและธุรกิจ elites เน้นความแข็งแรงทางสังคมวัฒนธรรมชัดเจนการรวมตัวของชาตินิยมทางวัฒนธรรม นอกจากนี้ แพร่นานาชาติของญี่ปุ่นทางสังคมของวัฒนธรรมเป็นที่ประจักษ์ในการบริหารและจ้างงานตอนนี้กล่าวถึงกันอย่างแพร่หลายมีการจัดการดีการสนทนาในหมู่นักธุรกิจ (เป็นนักวิชาการ) เป็นรูปแบบของสไตล์ญี่ปุ่นสามารถ และไม่สามารถกระจายไปไปยังประเทศอื่น ๆ ตัวอย่างเช่น Sakuma ตาราง (1983), ผู้จัดการศึกษาของMitsubishi Heavy Industries Ltd กล่าวถึงความเป็นไปได้และข้อจำกัดของการโปรแกรมประยุกต์บางด้านของการบริหารจัดการแบบญี่ปุ่นเรียกว่าในอื่น ๆประเทศถกกรณีศึกษาในขณะที่วัฒนธรรมทางสังคมสามารถเป็นแหล่งของความเชื่อมั่นก็ชาติความกังวลของนักธุรกิจกับวัฒนธรรมทางภาษา และการสื่อสารของญี่ปุ่นมีแนวโน้มเพื่อเพิ่มความเชื่อมั่น particularistic ที่ญี่ปุ่นมีความแตกต่างจาก-ญี่ปุ่น

Results (Thai) 2:

สังคมและภาษา / วัฒนธรรมการสื่อสารเป็นแหลมออกมาในบทที่ 2 เป็นสอง
พื้นที่หลักของความกังวลใน nihonjinron นักวิชาการ ' ทั้งสองประเภทของวัฒนธรรมยัง
ครอบงำในการอภิปรายชนชั้นธุรกิจ 'เอกลักษณ์ของญี่ปุ่น ในสิ่งที่วิธี
แล้วไม่กังวลนักธุรกิจที่มีเอกลักษณ์ของสังคมและของญี่ปุ่น
วัฒนธรรมภาษา / การสื่อสารส่งเสริมความรู้สึกของชาตินิยมทางวัฒนธรรม?
วัฒนธรรมสังคมตามที่กล่าวไว้โดยนักธุรกิจหมายส่วนใหญ่ที่โดดเด่น
ลักษณะของวัฒนธรรมทางธุรกิจของญี่ปุ่นครอบคลุมวิชาเช่น กลุ่มที่มุ่งเน้น
การจัดการการตัดสินใจและการแรงงานสัมพันธ์ ความเป็นเอกเทศของญี่ปุ่น
วัฒนธรรมสังคมมีแนวโน้มที่จะเชื่อมโยงกับเศรษฐกิจการผลิตสูงของญี่ปุ่น
ประสิทธิภาพการทำงานและเป็นเช่นนี้ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นแหล่งที่มาของความยิ่งใหญ่ของชาติ สังคม
วัฒนธรรมจึงเป็นแหล่งที่เห็นได้ชัดของลัทธิชาตินิยมทางวัฒนธรรมในสมัยญี่ปุ่น
และเน้นชนชั้นธุรกิจ 'กับความแรงของสังคมวัฒนธรรมญี่ปุ่นเป็นที่เห็นได้ชัด
การสำแดงของลัทธิชาตินิยมทางวัฒนธรรม นอกจากนี้ยังมีการแพร่กระจายระหว่างประเทศของสังคมของญี่ปุ่น
วัฒนธรรมเป็นที่ประจักษ์ในการบริหารจัดการและการจ้างงานอยู่ในขณะนี้มีการหารือกันอย่างแพร่หลาย.
ได้มีการจัดการที่ดีของการสนทนาระหว่างผู้บริหารทางธุรกิจ (เช่นเดียวกับ
นักวิชาการ) ซึ่งเป็นด้านของการจัดการสไตล์ญี่ปุ่นที่สามารถและไม่สามารถ กระจาย
ไปยังประเทศอื่น ๆ ยกตัวอย่างเช่นม่ามาซารุ (1983) ซึ่งเป็นผู้จัดการฝ่ายวิจัยเชิง
Mitsubishi Heavy Industries จำกัด กล่าวถึงความเป็นไปได้และข้อ จำกัด ของ
การประยุกต์ใช้บางแง่มุมของการบริหารสไตล์ญี่ปุ่นที่เรียกว่าคนอื่น ๆ ใน
ประเทศบนพื้นฐานของกรณีศึกษา
ในขณะที่สังคมวัฒนธรรมสามารถเป็นแหล่งของความเชื่อมั่นแห่งชาติ universalistic เป็น
ความกังวลของนักธุรกิจกับวัฒนธรรมทางภาษาและการสื่อสารของญี่ปุ่นมีแนวโน้ม
ที่จะเพิ่มความเชื่อมั่น particularistic ว่าญี่ปุ่นมีพื้นฐานที่แตกต่างจาก
ที่ไม่ใช่ชาวญี่ปุ่น

Results (Thai) 3:

สังคม วัฒนธรรม และภาษา / สื่อสาร , เป็นแหลมออกในบทที่ 2 สอง ของพื้นที่หลักของความกังวลในนักวิชาการ " nihonjinron . เหล่านี้สองชนิดของวัฒนธรรมยังการศึกษาในกลุ่มธุรกิจการอภิปรายของเอกลักษณ์ของญี่ปุ่น ในสิ่งที่วิธีการแล้ว นักธุรกิจกังวลกับเอกลักษณ์ของญี่ปุ่น และสังคมภาษา / วัฒนธรรมส่งเสริมการสื่อสารของพวกเขาความรู้สึกชาตินิยมทางวัฒนธรรม ?วัฒนธรรมทางสังคม ตามที่กล่าวไว้โดยนักธุรกิจ หมายถึงเฉพาะการโดดเด่นลักษณะของวัฒนธรรมทางธุรกิจของญี่ปุ่นครอบคลุมวิชาเช่นกลุ่มที่มุ่งเน้นการจัดการ การตัดสินใจ และอุตสาหกรรมสัมพันธ์ โดยความพิเศษของญี่ปุ่นวัฒนธรรมทางสังคมมีแนวโน้มที่จะเกี่ยวข้องกับญี่ปุ่นที่มีประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจประสิทธิภาพ และ เช่น การยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นแหล่งของความยิ่งใหญ่ของชาติ สังคมวัฒนธรรมจึงมีความชัดเจนแหล่งชาตินิยมทางวัฒนธรรมในญี่ปุ่นร่วมสมัยและการเน้นของผู้นำธุรกิจในความแข็งแรงของสังคม วัฒนธรรมญี่ปุ่น ที่เห็นได้ชัดการประกาศของชาตินิยมทางวัฒนธรรม นอกจากนี้ การแพร่กระจายระหว่างประเทศของสังคมญี่ปุ่นวัฒนธรรมที่ปรากฏในการจัดการและการจ้างงานการปฏิบัติอย่างแพร่หลายมากยิ่งขึ้นมีการจัดการที่ดีของการอภิปรายในหมู่นักธุรกิจ ( รวมทั้งนักวิชาการ ) ที่ด้านของการจัดการสไตล์ญี่ปุ่นสามารถ และไม่สามารถกระจายไปยังประเทศอื่น ๆ ตัวอย่างเช่น ซาคุมะ มาซารุ ( 1983 ) , research-oriented ผู้จัดการของมิตซูบิชิหนักอุตสาหกรรม จำกัด กล่าวถึงความเป็นไปได้และข้อจำกัดของการใช้ลักษณะบางอย่างของสิ่งที่เรียกว่าการจัดการสไตล์ญี่ปุ่นในอื่น ๆประเทศบนพื้นฐานของกรณีศึกษาในขณะที่สังคมวัฒนธรรมสามารถเป็นแหล่งที่มาของความเชื่อมั่น universalistic แห่งชาติ ,นักธุรกิจกังวลกับวัฒนธรรมทางด้านภาษาและการสื่อสารของญี่ปุ่นมีแนวโน้มมากขึ้นเพื่อเพิ่ม particularistic ความเชื่อมั่นที่ญี่ปุ่นภายในแตกต่างจากไม่ใช่ญี่ปุ่น