Sin embargo, la Tragicomedia no se

Sin embargo, la Tragicomedia no se escribió en este ambiente de relativo escepticismo. Al terminar el siglo XIV, y durante todo el siglo siguiente, tanto la creencia como la práctica de la magia aumentaron notablemente en todos los países europeos y entre todas las clases sociales. No faltaron eminentes académicos que defendieron y explicaron con pormenores las operaciones de la astrología nigromántica y la invocación de los demonios, como lo hizo el médico bolonés Antonio de Montulmo en su tratado De occultis et manifestis artium19. El caso de Enrique de Villena, en Espana, no era, pues, tan raro como las historias de la literatura suelen sugerir. A la par que crecía la influencia de la magia, crecían también los intentos de las autoridades eclesiásticas y civiles de eliminar, mediante la hoguera y el encarcelamiento, a las personas sospechosas de practicar estas artes, esfuerzo que sólo sirvió para aumentar aún más la superstición general. Ya en tiempos del papa Juan XXII (1316-1334) la bula Super illius specula estableció que la Santa Sede aceptaba la realidad de las artes ocultas y reconocía que algunos clérigos las practicaban.
En Castilla seguía en vigor en la época en la que se publicó La Celestina la conocida ley de Don Juan II de 1410 «contra los que usan de hechicerías y adivinanzas y agüeros y otras cosas defendidas», ley que imponía la pena de muerte como único castigo en el caso de toda una serie de prácticas mágicas. Entre éstas se incluye el uso de hechizos, encantamientos, cercos, ligamentos de casados, etc. Esta ley continúa teóricamente en vigor en la época filipina pues aparece en la Recopilación de 1592 (Segunda parte, f. 154v). Pedro Ciruelo, en su Reprobación de las supersticiones y hechicerías (1530, pero tal vez publicada por vez primera mucho antes), insiste en que las leyes del reino «deberían mandar sentenciar a muerte a los hechiceros hombres y mujeres» puesto que «todo hechicero se ha de presumir ser homicida y traidor en la república»20. En un principio, la Inquisición, al extender su jurisdicción a los casos de hechicería y de brujería, parece haber procedido con no menos severidad que los tribunales civiles. Fue sólo después de 1530 que la Inquisición comenzó a actuar en este asunto con el escepticismo y la relativa blandura que salvaron a Espana de la manía antibrujeril que alcanzó a los demás países de Europa. El castigo que sufrió Dona Claudina, según cuenta Celestina (Acto VII, pp. 137-138), está, pues, perfectamente conforme con los procedimientos de un tribunal civil (o inquisitorial) en un caso de brujería hacia fines del siglo XV. Hay que recordar, además, que unos quince anos antes de publicarse la Tragicomedia de Calisto y Melibea, la bula de Inocencio VIII, Summis desiderantes affectibus (1484), al nombrar inquisidores para suprimir el notable desarrollo de la hechicería en Alemania, se expresaba en términos que parecían justificar todos los miedos del siglo ante las artes mágicas. Poco después (hacia 1484) se publicó el famoso Malleus maleficarum (El martillo de las hechiceras), obra de dos dominicos, Jacobo Sprenger y Enrique Institor, quienes, basándose en su experiencia como inquisidores en Alemania, establecieron la teoría de la hechicería sobre la que se fundó, durante casi dos siglos, la persecución de las hechiceras por la justicia civil y eclesiástica, tanto protestante como católica, en Europa21.

Results (Polish) 1:

Jednak tragikomedia została napisana w tej atmosferze sceptycyzmu względem. Pod koniec XIV wieku, a w następnym stuleciu przekonania i praktyki magii wzrosła znacznie we wszystkich krajach europejskich, a wśród wszystkich klas społecznych. Było również wybitnych uczonych, którzy bronili i wyjaśnia szczegóły operacji nekromantycznej astrologii i wywołania demonów, jak Antonio de Montulmo medyczne Bolognese w jego Traktat o occultis et manifestis artium19. W przypadku Enrique de Villena, w Hiszpanii, nie był w związku z tym, jak rzadko w historii literatury wydają się sugerować. W tym samym czasie rosnący wpływ magii również wzrosła próby przez władze zabić osób podejrzewanych o praktykowanie tych sztuk, wysiłek, który służył tylko do dalszego zwiększenia ogólnego przesądów przez ognisko i więzienia, świeckich i kościelnych. W tym czasie papież Juan XXII (1316-1334) bull Super specula illius ustalono, że Stolica Apostolska akceptowane rzeczywistości sztukach tajemnych i uznał, że w niektórych duchownych praktykował.
w Castilla był jeszcze w życie w tym czasie, który został opublikowany w La Celestina znane prawa Don Juan II 1410 «wobec tych, którzy używają czary, Wróżby i zagadki i bronił innymi», prawa, które nałożone kary śmierci jako kara, tylko w przypadku serii magicznych praktyk. Obejmują one wykorzystanie czary, zaklęcia, ogrodzenia, więzadeł żonaty, itp. Prawo to nadal teoretycznie w życie na czas Filipino jak okazuje się w zbiór 1592 (druga część, f. 154v). Pedro Ciruelo w jego hańbę i przesądy czary (1530, ale być może za pierwszym razem dużo wcześniej), podkreśla, że prawa Królestwa «należy wysłać zdanie na śmierć magów mężczyzn i kobiet» ponieważ «wszystkie czarnoksiężnika muszą ubiegać się morderczy i zdradziecki w Republice» 20. Początkowo inkwizycji, przedłużenie jurysdykcji do przypadków gusła i czary, wydaje się udał się z nie mniej ważności niż sądy cywilne. To było tylko po 1530, że inkwizycja zaczęła działać w tej kwestii ze sceptycyzmem i względne miękkość zapisane Hiszpania antibrujeril mania wyprzedził innych krajów Europy. Karę poniósł Dona Claudina, Według Celestyna (akt VII, str. 137-138), dlatego doskonale według sądu cywilnego (lub inkwizytorski) w przypadku czary pod koniec XV wieku. Musimy pamiętać, Ponadto, że niektóre piętnaście lat przed opublikowaniem tragikomedia Calisto i Melibea, Bulla Innocentego VIII (1484) Summis desiderantes affectibus, Aby wyznaczyć inkwizytorów do powstrzymania niezwykły rozwój czary w Niemczech, wyraża się w warunkach, które wydawało się usprawiedliwia wszystkie lęki wieku do sztuki magicznej. Niewiele później (1484) opublikowano słynnego Malleus maleficarum (mlot na czarownice), dzieło dwóch Dominikanów, Jacobo Sprenger i Enrique Institor, który oparty na jego doświadczenie jako Inkwizytorzy w Niemczech, ustalone teorii magii, która została założona, przez prawie dwa wieki, prześladowania czarownic sprawiedliwości świeckich i kościelnych, zarówno protestanckiej jako katolik, w Europa21.