The past decade has been marked by

The past decade has been marked by unprecedented interest in clinical practice guidelines and the processes by which they can best be developed and implemented. This worldwide interest has been prompted by concern about unjustifiable variations in clinical practice for the same condition, the increasing availability of new treatments and technologies, uncertainty about the effectiveness of many interventions in improving people’s health, and a desire to make the best use of available health resources.
Guidelines are being designed to improve the quality of health care and decrease the use of unnecessary, ineffective or harmful interventions. In an era of evidence-based medicine (Sackett et al. 1996), guidelines are becoming one of the critical links between the best available evidence and good clinical practice. Guidelines constitute one element of a systems approach to quality health care.
Despite the acknowledged need, there are few widely accessible, comprehensive guides for groups seeking to develop clinical practice guidelines. This document puts forward a method for developing clinical practice guidelines in Australia, based on the best available models worldwide. The method has been trialed in Australia in recent years and modified in the light of that experience; it is applicable to a variety of conditions and procedures. In this document the term ‘clinical’ takes in all health care providers.
1.1 Clinical practice guidelines
Clinical practice guidelines are ‘systematically developed statements to assist practitioner and patient decisions about appropriate health care for specific clinical circumstances’ (Field & Lohr 1990). There is a move towards developing such statements to assist clinicians in the management of specific conditions. The procedures used to develop the statements are increasingly based on a thorough evaluation of the evidence, including, when appropriate, meta-analysis of published research studies on the outcomes of various treatment options, rather than the consensus of expert panels. The statements are intended to be ‘a distillation of current evidence and opinion on best practice’ (Clover et al. 1995; Grimshaw & Russell 1993).
Clinical practice guidelines are often referred to as algorithms, clinical pathways, protocols and practice policies, although these differ from clinical practice guidelines in that they are often much more prescriptive and not always based on evidence.

Results (Thai) 1:

ทศวรรษที่มีการทำเครื่องหมาย โดยสนใจเป็นประวัติการณ์ในคลินิกแนวทางและกระบวนการที่พวกเขาสามารถดีสามารถพัฒนา และนำมาใช้ ดอกเบี้ยทั่วโลกนี้ได้รับการพร้อมท์ โดยกังวลเกี่ยวกับรูปแบบ unjustifiable ในคลินิกในเงื่อนไขเดียวกัน พร้อมใช้งานเพิ่มขึ้นใหม่และเทคโนโลยี ความไม่แน่นอนเกี่ยวกับประสิทธิผลของมาตรการต่าง ๆ ในการปรับปรุงสุขภาพของประชาชน และความปรารถนาที่จะทำให้ดีที่สุดใช้ทรัพยากรสุขภาพที่มีการ
แนวทางการออกแบบเพื่อปรับปรุงคุณภาพของการดูแลสุขภาพ และลดการใช้งานไม่จำเป็น ไม่มีประสิทธิภาพ หรือเป็นอันตราย ในยุคของยาตามหลักฐาน (Sackett et al. 1996), จะกลายเป็นแนวทางหนึ่งของการเชื่อมโยงที่สำคัญระหว่างส่วนหลักฐานที่มีการปฏิบัติทางคลินิกที่ดี แนวทางประกอบเป็นองค์ประกอบหนึ่งของวิธีการระบบการดูแลสุขภาพคุณภาพการ
แม้จำเป็นต้องรับการยอมรับ มีน้อยสามารถเข้าถึงได้อย่างกว้างขวาง ครอบคลุมการแนะนำสำหรับกลุ่มที่กำลังพัฒนาทางคลินิกปฏิบัติแนวทางการ เอกสารนี้ไปข้างหน้าวางวิธีการในการพัฒนาแนวปฏิบัติทางคลินิกในออสเตรเลีย ตามส่วนมีรูปแบบทั่วโลก วิธีได้รับ trialed ในออสเตรเลียในปีที่ผ่านมา และปรับเปลี่ยนนี้ประสบการณ์ที่ เงื่อนไขและวิธีการที่หลากหลายใช้ได้ ในเอกสารฉบับนี้ คำว่า 'คลินิก' ใช้ในทั้งหมดดูแลสุขภาพผู้ให้บริการ
1แนวทางปฏิบัติทางคลินิก 1
'งบพัฒนาระบบช่วยเหลือผู้ประกอบการและผู้ป่วยในการตัดสินใจเกี่ยวกับการดูแลสุขภาพที่เหมาะสมสำหรับสถานการณ์เฉพาะคลินิก' มีแนวทางปฏิบัติทางคลินิก (ฟิลด์& Lohr 1990) ย้ายไปพัฒนารายงานดังกล่าวจะช่วย clinicians ในการจัดการตามเงื่อนไขที่กำหนดไว้ ขั้นตอนที่ใช้ในการพัฒนางบขึ้นอยู่กับประเมินอย่างละเอียดของพยานหลักฐาน รวมทั้ง เหมาะสม meta-analysis ของการเผยแพร่งานวิจัยการศึกษาผลของตัวเลือกการรักษาต่าง ๆ แทนที่ช่วยติดตั้งผู้เชี่ยวชาญ งบที่มีวัตถุประสงค์เพื่อเป็นการ 'กลั่นปัจจุบันหลักฐานและความเห็นในส่วน' (โคล et al. 1995 Grimshaw &รัสเซล 1993) .
แนวทางปฏิบัติทางคลินิกมักเรียกว่าอัลกอริทึม มนต์ทางคลินิก โปรโตคอ ลและปฏิบัติ นโยบาย แม้ว่าเหล่านี้แตกต่างจากแนวทางปฏิบัติทางคลินิกที่มักมากขึ้นรับมือ และไม่เสมอตามหลักฐาน

Results (Thai) 3:

ทศวรรษที่ผ่านมาได้รับการทำเครื่องหมายโดยความสนใจเป็นประวัติการณ์ในแนวทางการปฏิบัติทางคลินิก และกระบวนการที่พวกเขาสามารถพัฒนาและใช้ ดอกเบี้ยทั่วโลกนี้ได้รับแจ้งจากความกังวลเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงในการปฏิบัติทางคลินิกไม่สมควรกับสภาพเดียวกัน การเพิ่มความพร้อมของการรักษาใหม่ และ เทคโนโลยีความไม่แน่นอนเกี่ยวกับประสิทธิผลของการแทรกแซงมากมายในการปรับปรุงสุขภาพของผู้คนและความปรารถนาที่จะทำให้การใช้งานที่ดีที่สุดของทรัพยากรสุขภาพที่มีอยู่
แนวทางถูกออกแบบมาเพื่อปรับปรุงคุณภาพของการดูแลสุขภาพและลดการใช้ที่ไม่จำเป็น ไม่ได้ผลหรือเป็นอันตรายคล้อย ในยุคของการแพทย์เชิงประจักษ์ ( แซคเค้ทท์ et al . 1996 )แนวทางจะเป็นหนึ่งของการเชื่อมโยงที่สำคัญระหว่างที่ดีที่สุดของหลักฐานทางคลินิกที่ดีและการปฏิบัติ แนวทางเป็นองค์ประกอบหนึ่งของระบบการดูแลสุขภาพที่มีคุณภาพ เป็นที่ยอมรับ ต้องการ
แม้จะมีไม่กี่อย่างสามารถเข้าถึงได้ , คู่มือที่ครอบคลุมสำหรับกลุ่มที่แสวงหาการพัฒนาแนวปฏิบัติทางคลินิกเอกสารนี้จะส่งต่อวิธีการการพัฒนาแนวปฏิบัติทางคลินิกในออสเตรเลีย ตามรุ่นที่ใช้ได้ดีที่สุดทั่วโลก วิธีการได้รับไปดำเนินคดีในออสเตรเลียในปีล่าสุด และดัดแปลงในแง่ของประสบการณ์นั้น มันใช้ได้กับความหลากหลายของเงื่อนไขและขั้นตอน ในเอกสารฉบับนี้คำว่า ' คลินิก ' ใช้ในการดูแลสุขภาพทั้งหมด .
11 แนวปฏิบัติทางคลินิก
แนวปฏิบัติทางคลินิก ' พัฒนาอย่างเป็นระบบเพื่อช่วยในการตัดสินใจของผู้ป่วยและแพทย์และการดูแลสุขภาพที่เหมาะสมสำหรับสถานการณ์ที่เฉพาะเจาะจงทางคลินิก ( สาขา& Lohr 1990 ) มีการย้ายต่อการพัฒนา เช่น งบเพื่อช่วยแพทย์ในการจัดการเงื่อนไขที่เฉพาะเจาะจงวิธีการที่ใช้ในการพัฒนา งบมีมากขึ้นขึ้นอยู่กับการประเมินอย่างละเอียดของหลักฐาน รวมทั้งเมื่อที่เหมาะสม การวิเคราะห์อภิมานงานวิจัยที่ศึกษาเกี่ยวกับผลของตัวเลือกการรักษาต่างๆมากกว่าฉันทามติของแผงผู้เชี่ยวชาญ งบมีวัตถุประสงค์เพื่อ ' การกลั่นของหลักฐานในปัจจุบัน และความเห็นเกี่ยวกับการปฏิบัติที่ดีที่สุด ( Clover et al . 1995 ;กริมชอ&รัสเซล 1993 ) .
แนวปฏิบัติทางคลินิกมักจะเรียกว่าขั้นตอนวิธีทางเส้นทางโปรโตคอลและปฏิบัตินโยบาย แม้ว่าเหล่านี้แตกต่างจากแนวปฏิบัติทางคลินิกที่พวกเขามักจะมากอายุความ และไม่เสมอตามหลักฐาน