Before reading anymore of this revi

Before reading anymore of this review, take the chance to watch Six Shooter, which is just under 30 minutes here.

Many have now watched Martin McDonagh’s terrific In Bruges, but fewer know of his brilliant short film Six Shooter. Six Shooter won the Oscar for Best Short Film in 2005, and features many of the same themes that have run through his entire career: the ambigious consequences of violence, guilt, the testing of moral mores, and the inner frustrations and entrapment of loniliness. All wrapped neatly in a black humour that isn’t afraid to push the limits of the audience.

I’ve always been a fan of McDonagh, when I saw his first play performed at the Citadel theatre The Beauty Queen of Leenane, as well as a few years later with, The Pillowman. My attraction to him stems from my fascination with Harold Pinter, which began when I directed The Dumb Waiter in high school. I remember struggling to find a play that I could direct, and when my drama teacher handed me Harold Pinter, I was immediately entralled with dialogue such as the hit “was a mess, women don’t hold together like men” and “gee, she sure did spread didn’t she”. There’s absolutely no doubt that McDonagh studied Pinter, hell, even In Bruges, like The Dumb Waiter, is a story about two hitmen ordered to room together, specifically for the purpose that one will kill the other.

Like Pinter, Six Shooter certinaly doesn’t hold back punches: here’s just a few of the whince-but-can’t-help-but-laugh quotes from the movie: “Like Marvin Gaye’s dad, I would have shot Marvin Gaye if I was Marvin Gaye’s dad, to get the cunt to shuttup”; calling the grieving couple on the train “Fred and Rosemary” (after the English sadiomascist serial killers); “put it in your dead baby bronski beat look alike file”.

All of these lines are said by the character we only know as the “kid”, a sociopath who rides the train with the lead character Donnelly. A recent article by Priya Jain noted that “in the absence of authority, McDonagh’s characters live by their own individual moral codes, and violence usually erupts when these codes collide”. I found this to be a curious comment, because in McDonagh’s everyday-Irish characterizations, there’s really no formal moral code being created: rather, there are the characters, like Donnelly, who adhere to modern liberal sensabilities to honour the dead, be polite, feel sympathy and compassion, etc, and others, like the kid, who don’t. Therefore, the real question is in whether the kid actually has a moral code at all.

What exactly do I mean by the question? Take Slavoj Zizek’s definition of a sociopath:

“the sociopath’s use of language paradoxically fits perfectly the standard commonsense notion of language as purely instrumental means of communication, as signs that transmit meanings. He uses language, he is not caught into it, and he is insensitive to the performative dimension. This determines a sociopath’s attitude towards morality: while he is able to discern moral rules that regulate social interaction, and even to act morally insofar as he establishes that it fits his interests, he lacks the “gut feeling” of right and wrong, the notion that one just cannot do some things, independently of the external social rules”

This definition is excellent for evaluating the kid, because throughout the duration of his dialogue, he interacts with people without regard for the social aspect of language (namely, in the interaction that drives the wife to kill herself). He clearly understands the moral order of Irish society, or else he couldn’t manipulate it. So it’s not so much about creating an individual moral code that eventually collides with others, but more that he has no regard for the dominant mores of the society he lives in, and relishes in transgressing them or using them for his own benefit.

The interesting part of the kid’s character rests in two impulses we feel as the audience. First of all, near the end of the film, the kid looks at Donnelly and tells him “sorry about your miss’s and all”, and like Donnelly, the audience feels some sort of authenticity in his sentence… or do we? The fact that this is one of the last things he speaks is meant to trouble the audience into whether or not he is capable of some sort of redemption past the actions he has committed. Is this a genuine gesture, or simply one he speaks in order to further his position (It certainly works on Donnelly, who almost gets shot in an attempt to protect him). I doubt whether the audience can really find a cohesive answer to this question, (hell, even the father even says “there’s no harm in him is there”).

The other impulse from the audience is the fact that we can’t help but like the kid. He’s incredibly funny, and given another social situation (i.e. not on a bus full of grieving individuals) he might be viewed in another light. His brash humour certainly isn’t for everyone, but notice how the train remains relatively empty: Donnelly could have moved to another seat, but something beyond the kid’s brashness attracts him to keep staying with him (a non-chalant attitude that provides lightness to his suffering? The chance to play a positive role in the kid’s otherwise sad life?).

While the kid occupies the critical catalyst to this film, he isn’t the central focus at the beginning or end of the film. In the overall scope, the other nagging question for Donnelly is ultimately meaning in the world: is there an afterlife? how can there be a God if couples lose their children and commit suicide, and what about the persistent violence of society? The complete lack of intervention into these affairs ultimately drives Donnelly to attempt suicide, and the cosmic ironic joke of the movie is the fact that “divine” intervention (or dumb luck) only occurs to the person who questions its fundamental lack in the universe. Also key is the fact that Donnelly’s humanitarian spirit ultimately saves his life as well: rather than leave his rabbit David alive without an owner, he mercifully kills the creature to spare further harm. This difficult moral choice (and an act of violence ultimately meant to spare the creature further pain) eliminates the extra bullet that could have been used to end his life. The hilarious end shot, with Donnelly holding a headless rabbit and commenting “What a fucking day”, provides a strange lightness to a dark scene: has Donnelly felt the touch of divine intervention? A realization into the absurdity of life? Or will he attempt to end his life again shortly thereafter? Once again, the audience is left with an open ended question: given the situation where we are thrown into utter loniliness and the bleak outcomes of the people surrounding us despite our best efforts, how do we make sense of our lives?

Big moral questions like the two above: the moral identity of social transgressors and meaning in a bleak life, pervade much of McDonagh’s work, but it certainly doesn’t do justice to what is enjoyable about a film like this. Take for instance the trapped wind cow story: what allegorical purpose does it serve? does it reveal to us, for example, that because this is the kid’s happiest day in his life, validation at his perhaps sad childhood, or his perverse animal cruetly? Does the midget’s stabbing actions once again hint at the possible need for moral violence of some sort? While I think these questions have some merit, it seems to miss the point: its simply funny. Ben Brantley noted that McDonagh character’s celebrate the “raw, vital human instinct to invent fantasies, to lie for the sport of it, to bait with red herrings” and I would add, to tell stories. To tell stories of weird and bizarre events in our lives that showcase something about our unique experience on earth, and provide identity in an age without overarching moral order to do so for us. -

Results (Thai) 1:

ก่อนที่จะอ่านอีกต่อไปของบทความนี้ มีโอกาสชมปืน 6 ซึ่งเป็นเพียงต่ำกว่า 30 นาทีที่นี่หลายตอนนี้ได้ดูมาร์ติน McDonagh ยอดเยี่ยมในบรูจส์ แต่น้อยรู้จักเขาภาพยนตร์สั้นยอดเยี่ยมนักกีฬา 6 นักกีฬา 6 ชนะ Oscar ที่สำหรับภาพยนตร์สั้นที่สุดในปี 2005 และคุณลักษณะของชุดรูปแบบเดียวกันที่มีรันผ่านอาชีพของเขาทั้งหลาย: ambigious ผลของความรุนแรง ความผิด การทดสอบคุณธรรมจารีตและวิถี ประชา หลงภายใน และ entrapment loniliness ทั้งหมดห่ออย่างในอารมณ์ขันดำที่ไม่กลัวที่จะผลักดันขีดจำกัดของผู้ชมฉันได้รับเป็นแฟนของ McDonagh เสมอเมื่อผมเห็นเขาเล่นครั้งแรกโรงละครป้อมนางงาม Leenane เป็นกี่ปีในภายหลัง ด้วย เดอะ Pillowman สถานที่ท่องเที่ยวของฉันกับเขามาจากเสน่ห์ของฉันกับฮาโรลด์พินเทอร์ ซึ่งเริ่มเมื่อฉันตรงที่เสิร์ฟใบ้ในโรงเรียนมัธยม ผมจำได้ว่า ดิ้นรนหาเล่นที่ผมได้โดยตรง และเมื่อครูละครของฉันส่งฉันฮาโรลด์พินเทอร์ ได้ทันที entralled กับบทสนทนาเช่นการตี "ถูกระเบียบ หญิงไม่ถือเช่นผู้ชาย" และ "gee เธอแน่ใจว่าได้แพร่กระจายไม่เธอ" มีแน่นอนไม่มีข้อสงสัยที่ McDonagh ศึกษาพินเทอร์ นรก แม้ในบรูจส์ เช่นพนักงานเสิร์ฟที่ใบ้ เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับสอง hitmen สั่งห้องกัน เฉพาะสำหรับวัตถุประสงค์ที่หนึ่งจะฆ่าอีก เช่นพินเทอร์ certinaly หกปืนไม่รั้งเจาะ: นี่เป็นเพียงไม่กี่ใบเสนอราคาที่ whince-but-can't-help-but-laugh จากภาพยนตร์: "เช่นพ่อ Marvin รหัส ฉันจะได้ยิง Marvin รหัสถ้าไม่พ่อ Marvin รหัส รับ cunt เพื่อ shuttup" เรียกคู่ grieving บนรถไฟ "Fred และโรสแมรี่" (หลังจาก sadiomascist อังกฤษประจำยา); "ใส่ไว้ในแฟ้มของคุณเด็กตาย bronski ชนะดูเหมือน"บรรทัดเหล่านี้ทั้งหมดจะกล่าวตามตัวอักษรที่เรารู้เป็น "เด็ก" sociopath ที่ขี่รถไฟ ด้วยอักขระนำ Donnelly บทความล่าสุด โดยปริยาเจนกล่าวว่า "ในกรณีผู้มีอำนาจ อักขระของ McDonagh อยู่ โดยรหัสคุณธรรมของตนเองแต่ละ และความรุนแรงมักจะระเบิดเมื่อเกิดการชนกันของรหัสเหล่านี้" พบนี้ให้ ข้อคิดเห็นอยากรู้อยากเห็น เพราะใน characterizations McDonagh ของไอริชทุกวัน จริง ๆ รหัสคุณธรรมทางถูกสร้างขึ้น: ค่อนข้าง มีตัว เช่น Donnelly ที่ยึดตาม sensabilities เสรีนิยมสมัยใหม่ให้เกียรติคนตาย มีความสุภาพ ความรู้สึกเห็นใจ และสงสาร ฯลฯ และอื่น ๆ เช่นเด็ก คนไม่ ดังนั้น ถามจริงอยู่ว่าเด็กจริงมีคุณธรรมรหัสเลยต้องทำไง โดยคำถาม ใช้กำหนด Slavoj Zizek sociopath เป็น:“the sociopath’s use of language paradoxically fits perfectly the standard commonsense notion of language as purely instrumental means of communication, as signs that transmit meanings. He uses language, he is not caught into it, and he is insensitive to the performative dimension. This determines a sociopath’s attitude towards morality: while he is able to discern moral rules that regulate social interaction, and even to act morally insofar as he establishes that it fits his interests, he lacks the “gut feeling” of right and wrong, the notion that one just cannot do some things, independently of the external social rules”This definition is excellent for evaluating the kid, because throughout the duration of his dialogue, he interacts with people without regard for the social aspect of language (namely, in the interaction that drives the wife to kill herself). He clearly understands the moral order of Irish society, or else he couldn’t manipulate it. So it’s not so much about creating an individual moral code that eventually collides with others, but more that he has no regard for the dominant mores of the society he lives in, and relishes in transgressing them or using them for his own benefit.The interesting part of the kid’s character rests in two impulses we feel as the audience. First of all, near the end of the film, the kid looks at Donnelly and tells him “sorry about your miss’s and all”, and like Donnelly, the audience feels some sort of authenticity in his sentence… or do we? The fact that this is one of the last things he speaks is meant to trouble the audience into whether or not he is capable of some sort of redemption past the actions he has committed. Is this a genuine gesture, or simply one he speaks in order to further his position (It certainly works on Donnelly, who almost gets shot in an attempt to protect him). I doubt whether the audience can really find a cohesive answer to this question, (hell, even the father even says “there’s no harm in him is there”).The other impulse from the audience is the fact that we can’t help but like the kid. He’s incredibly funny, and given another social situation (i.e. not on a bus full of grieving individuals) he might be viewed in another light. His brash humour certainly isn’t for everyone, but notice how the train remains relatively empty: Donnelly could have moved to another seat, but something beyond the kid’s brashness attracts him to keep staying with him (a non-chalant attitude that provides lightness to his suffering? The chance to play a positive role in the kid’s otherwise sad life?).While the kid occupies the critical catalyst to this film, he isn’t the central focus at the beginning or end of the film. In the overall scope, the other nagging question for Donnelly is ultimately meaning in the world: is there an afterlife? how can there be a God if couples lose their children and commit suicide, and what about the persistent violence of society? The complete lack of intervention into these affairs ultimately drives Donnelly to attempt suicide, and the cosmic ironic joke of the movie is the fact that “divine” intervention (or dumb luck) only occurs to the person who questions its fundamental lack in the universe. Also key is the fact that Donnelly’s humanitarian spirit ultimately saves his life as well: rather than leave his rabbit David alive without an owner, he mercifully kills the creature to spare further harm. This difficult moral choice (and an act of violence ultimately meant to spare the creature further pain) eliminates the extra bullet that could have been used to end his life. The hilarious end shot, with Donnelly holding a headless rabbit and commenting “What a fucking day”, provides a strange lightness to a dark scene: has Donnelly felt the touch of divine intervention? A realization into the absurdity of life? Or will he attempt to end his life again shortly thereafter? Once again, the audience is left with an open ended question: given the situation where we are thrown into utter loniliness and the bleak outcomes of the people surrounding us despite our best efforts, how do we make sense of our lives?
Big moral questions like the two above: the moral identity of social transgressors and meaning in a bleak life, pervade much of McDonagh’s work, but it certainly doesn’t do justice to what is enjoyable about a film like this. Take for instance the trapped wind cow story: what allegorical purpose does it serve? does it reveal to us, for example, that because this is the kid’s happiest day in his life, validation at his perhaps sad childhood, or his perverse animal cruetly? Does the midget’s stabbing actions once again hint at the possible need for moral violence of some sort? While I think these questions have some merit, it seems to miss the point: its simply funny. Ben Brantley noted that McDonagh character’s celebrate the “raw, vital human instinct to invent fantasies, to lie for the sport of it, to bait with red herrings” and I would add, to tell stories. To tell stories of weird and bizarre events in our lives that showcase something about our unique experience on earth, and provide identity in an age without overarching moral order to do so for us. -

Results (Thai) 2:

ก่อนที่จะอ่านอีกต่อไปในการตรวจสอบนี้จะใช้โอกาสในการชม Six Shooter ซึ่งเป็นเพียงภายใต้ 30 นาทีที่นี่. หลายคนได้ดูตอนนี้มาร์ตินที่ยอดเยี่ยมของ McDonagh ในบรูจส์ แต่น้อยรู้ของหนังสั้นยอดเยี่ยมของเขาหกยิง หกยิงได้รับรางวัลออสการ์สำหรับภาพยนตร์สั้นที่ดีที่สุดในปี 2005 และมีหลายรูปแบบเดียวกับที่มีการวิ่งผ่านตลอดอาชีพ: ผลกระทบของความรุนแรง ambigious ไม่ทั้งหมดเรียน, ความผิด, การทดสอบทางศีลธรรมวัฒนธรรมและความผิดหวังภายในและกับดักของ loniliness ทุกอย่างเรียบร้อยในห่อสีดำอารมณ์ขันที่ไม่กลัวที่จะผลักดันข้อ จำกัด ของผู้ชม. ฉันได้รับเสมอแฟนของ McDonagh เมื่อผมเห็นการเล่นครั้งแรกของเขาดำเนินการที่โรงละครป้อมงามราชินีแห่ง Leenane เช่นเดียวกับ ไม่กี่ปีต่อมากับ Pillowman สถานที่น่าสนใจของฉันกับเขาเกิดจากความหลงใหลของฉันกับฮาโรลด์พิซึ่งเริ่มขึ้นเมื่อฉันกำกับบริกรในโรงเรียนมัธยม ผมจำได้ว่าพยายามที่จะหาว่าผมเล่นได้โดยตรงและเมื่อครูละครของฉันมือฉันฮาโรลด์พิผม entralled ทันทีด้วยการเจรจาเช่นฮิต "เป็นระเบียบผู้หญิงไม่ถือกันเช่นผู้ชาย" และ "gee, เธอไม่แน่ใจว่าการแพร่กระจายที่เธอไม่ได้ " มีข้อสงสัยว่า McDonagh ศึกษาอย่างไม่เป็นพินรกแม้ในบรูจส์เช่นเดียวกับบริกรเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับสองมือปืนได้รับคำสั่งให้ไปที่ห้องด้วยกันเฉพาะสำหรับวัตถุประสงค์ว่าจะฆ่าคนอื่น ๆ . เช่นเดียวกับพิหกยิง certinaly doesn ' เสื้อถือกลับต่อย: นี่เป็นเพียงไม่กี่ของ whince แต่-ลาดเทช่วย แต่หัวเราะคำพูดจากภาพยนตร์ "เช่นเดียวกับพ่อของมาร์วินของผมจะได้ยิงมาร์วินถ้าผมเป็นพ่อของมาร์วินที่จะได้รับ หีเพื่อ shuttup "; เรียกคู่เสียใจบนรถไฟ "เฟร็ดและโรสแมรี่" (หลังจากที่ฆาตกรต่อเนื่อง sadiomascist ภาษาอังกฤษ); "วางไว้ใน Bronski ทารกตายของคุณเต้นดูไฟล์เหมือนกัน". ทั้งหมดของเส้นเหล่านี้จะบอกว่าตัวละครที่เรารู้ว่าเป็น "เด็ก" ต่อต้านสังคมที่ขี่รถไฟที่มีตัวละครนำ Donnelly บทความล่าสุดโดย Priya เชนกล่าวว่า "ในกรณีที่ไม่มีผู้มีอำนาจในตัวละครของ McDonagh อยู่ด้วยรหัสทางศีลธรรมของตัวเองของแต่ละบุคคลและความรุนแรงมักจะดังสนั่นเมื่อรหัสเหล่านี้ชนกัน" ฉันพบนี้เป็นความคิดเห็นที่อยากรู้อยากเห็นเพราะใน McDonagh ของสมบัติในชีวิตประจำวันของชาวไอริชมีจริงๆไม่มีศีลธรรมอย่างเป็นทางการถูกสร้าง: ค่อนข้างมีตัวละครเช่น Donnelly ซึ่งเป็นไปตาม sensabilities เสรีนิยมที่ทันสมัยเพื่อเป็นเกียรติแก่ความตายจะเป็นสุภาพ รู้สึกเห็นอกเห็นใจและความเมตตา ฯลฯ และคนอื่น ๆ เหมือนเด็กที่ทำไม่ได้ ดังนั้นคำถามที่แท้จริงไม่ว่าจะเป็นในเด็กจริงมีศีลธรรมที่ทุกคน. ผมว่าหมายถึงอะไรโดยคำถาม? ใช้นิยาม Slavoj Zizek ของพฤติกรรมต่อต้านสังคม: "ต่อต้านสังคมของการใช้ภาษาขัดแย้งลงตัวคิด commonsense มาตรฐานของภาษาเป็นวิธีการใช้เครื่องมืออย่างหมดจดของการสื่อสารเป็นสัญญาณที่ส่งหมาย เขาใช้ภาษาเขาไม่ได้จับเป็นมันและเขาก็รู้สึกถึงมิติในภาคปฏิบัติ นี้จะกำหนดทัศนคติต่อต้านสังคมที่มีต่อศีลธรรม: ในขณะที่เขามีความสามารถที่จะมองเห็นกฎทางศีลธรรมที่ควบคุมการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมและแม้กระทั่งการที่จะทำหน้าที่ทางศีลธรรมตราบเท่าที่เขากำหนดว่ามันเหมาะกับความสนใจของเขาเขาขาด "ความรู้สึก" ของถูกและผิดความคิด ที่หนึ่งก็ไม่สามารถทำบางสิ่งบางอย่างเป็นอิสระจากกฎระเบียบทางสังคมภายนอก " คำนิยามนี้เป็นที่ยอดเยี่ยมสำหรับการประเมินเด็กเพราะตลอดระยะเวลาของการสนทนาของเขาเขามีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนโดยไม่คำนึงถึงด้านสังคมของภาษา (กล่าวคือในการปฏิสัมพันธ์ ที่ไดรฟ์ภรรยาจะฆ่าตัวตาย) เขาเข้าใจอย่างชัดเจนเพื่อทางศีลธรรมของสังคมชาวไอริชหรืออื่น ๆ ที่เขาไม่สามารถจัดการกับมัน ดังนั้นจึงเป็นไม่มากเกี่ยวกับการสร้างศีลธรรมของแต่ละบุคคลว่าในที่สุดชนกับคนอื่น ๆ แต่มากขึ้นว่าเขามีคำนึงถึงวัฒนธรรมที่โดดเด่นของสังคมที่เขาอาศัยอยู่ในที่ใดและเต็มไปหมดในละเมิดพวกเขาหรือใช้พวกเขาเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง. ที่น่าสนใจ ส่วนหนึ่งของตัวละครที่เด็กอยู่ในสองแรงกระตุ้นที่เรารู้สึกว่าเป็นผู้ชม ครั้งแรกของทั้งหมดที่อยู่ใกล้ท้ายของหนังเด็กมีลักษณะที่ Donnelly และบอกเขาว่า "ขอโทษพลาดของคุณและทุกคน" และชอบ Donnelly ผู้ชมรู้สึกว่าการจัดเรียงของความถูกต้องบางอย่างในประโยคของเขา ... หรือเราจะ? ความจริงที่ว่านี้เป็นหนึ่งในสิ่งสุดท้ายที่เขาพูดจะหมายถึงปัญหาที่ผู้ชมเข้ามาหรือไม่ว่าเขามีความสามารถในการเรียงลำดับของการกระทำที่ผ่านมาไถ่ถอนที่เขามีความมุ่งมั่น นี้เป็นท่าทางของแท้หรือเพียงหนึ่งที่เขาพูดเพื่อที่จะส่งเสริมตำแหน่งของเขา (แน่นอนมันทำงานบน Donnelly ที่เกือบจะถูกยิงในความพยายามที่จะปกป้องเขา) ฉันสงสัยว่าผู้ชมจริงๆสามารถหาคำตอบเหนียวคำถามนี้ (นรกแม้พ่อแม้กระทั่งบอกว่า "มีอันตรายในตัวเขาไม่ได้จะมี"). แรงกระตุ้นอื่น ๆ จากผู้ชมเป็นความจริงที่เราไม่สามารถช่วย แต่ เหมือนเด็ก เขาเป็นคนที่ตลกอย่างไม่น่าเชื่อและได้รับอีกสถานการณ์ทางสังคม (เช่นไม่ได้อยู่ในรถเต็มไปด้วยความโศกเศร้าบุคคล) เขาอาจจะถูกมองในแง่อื่น อารมณ์ขันของเขาไตร่ตรองอย่างแน่นอนไม่ได้สำหรับทุกคน แต่แจ้งให้ทราบว่ารถไฟยังคงค่อนข้างว่างเปล่า: Donnelly จะได้ย้ายไปนั่งอีก แต่สิ่งที่อยู่นอกเหนือความสะเพร่าของเด็กที่ดึงดูดให้เขาพักอยู่กับเขา (ทัศนคติที่ไม่ chalant ที่ให้ความสว่างที่จะ ความทุกข์ทรมานของเขา? โอกาสที่จะมีบทบาทในเชิงบวกในเด็กเป็นชีวิตที่น่าเศร้าอย่างอื่น?). ในขณะที่เด็กหมกมุ่นอยู่กับตัวเร่งปฏิกิริยาที่สำคัญให้กับภาพยนตร์เรื่องนี้เขาไม่ได้เป็นจุดศูนย์กลางที่จุดเริ่มต้นหรือจุดสิ้นสุดของภาพยนตร์เรื่องนี้ โดยรวมอยู่ในขอบเขตคำถามจู้จี้อื่น ๆ สำหรับ Donnelly เป็นความหมายในท้ายที่สุดในโลก: มีชีวิตหลังความตาย? วิธีการอาจจะมีพระเจ้าถ้าคู่สูญเสียเด็กของพวกเขาและฆ่าตัวตายและสิ่งที่เกี่ยวกับความรุนแรงของสังคมถาวร? ขาดความสมบูรณ์ของการแทรกแซงในกิจการเหล่านี้ในที่สุดไดรฟ์ Donnelly ที่จะพยายามฆ่าตัวตายและตลกแดกดันจักรวาลของหนังเรื่องนี้คือความจริงที่ว่าการแทรกแซง "พระเจ้า" (หรือโชคใบ้) เท่านั้นที่เกิดขึ้นกับบุคคลที่ถามขาดพื้นฐานในจักรวาล ที่สำคัญยังเป็นความจริงที่ว่าจิตวิญญาณของมนุษยธรรม Donnelly ในที่สุดช่วยชีวิตของเขาเช่นกัน: แทนที่จะปล่อยให้กระต่ายของเขายังมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องเดวิดเจ้าของเขาเมตตาฆ่าสัตว์เพื่อสำรองเป็นอันตรายต่อ นี้ทางเลือกที่ยากลำบากทางศีลธรรม (และการกระทำของความรุนแรงในที่สุดหมายถึงสิ่งมีชีวิตที่จะสำรองความเจ็บปวดต่อไป) จะลดกระสุนพิเศษที่จะได้รับใช้ที่จะจบชีวิตของเขา ยิงท้ายเฮฮากับ Donnelly ถือกระต่ายโง่และแสดงความคิดเห็น "สิ่งที่เป็นวันร่วมเพศ" ให้ความสว่างแปลกที่จะเกิดเหตุมืด: Donnelly ได้รู้สึกสัมผัสของการแทรกแซงของพระเจ้า? ก่อให้เกิดการเข้ามาในความโง่ของชีวิต? หรือเขาจะพยายามที่จะจบชีวิตของเขาอีกครั้งหลังจากนั้นไม่นาน? อีกครั้งหนึ่งที่ผู้ชมจะทิ้งให้อยู่กับคำถามปลายเปิดให้สถานการณ์ที่เราจะโยนลงไปใน loniliness ที่สุดและผลลัพธ์ที่เยือกเย็นของผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ตัวเราแม้จะมีความพยายามที่ดีที่สุดของเราทำอย่างไรเราจะทำให้ความรู้สึกของชีวิตของเราหรือไม่คำถามทางศีลธรรมเช่นบิ๊ก ทั้งสองดังกล่าวข้างต้น: ตัวตนทางศีลธรรมละเมิดทางสังคมและความหมายในชีวิตเยือกเย็นแพร่หลายมากจากการทำงาน McDonagh แต่มันแน่นอนไม่ได้ทำเพื่อความยุติธรรมในสิ่งที่เป็นที่สนุกสนานเกี่ยวกับภาพยนตร์เช่นนี้ Take เช่นเรื่องวัวลมติด: สิ่งที่วัตถุประสงค์เชิงเปรียบเทียบที่ไม่ได้ทำหน้าที่? มันไม่เปิดเผยให้เราเช่นนั้นเพราะวันนี้เป็นวันที่มีความสุขของเด็กในชีวิตของเขาในวัยเด็กการตรวจสอบที่อาจจะเป็นที่น่าเศร้าของเขาหรือสัตว์ที่ผิดปกติของเขา cruetly? ไม่กระทำการแทงคนแคระของคำใบ้อีกครั้งที่ต้องเป็นไปได้สำหรับความรุนแรงทางศีลธรรมของการจัดเรียงบางอย่าง? ในขณะที่ผมคิดว่าคำถามเหล่านี้มีบุญบางอย่างก็ดูเหมือนว่าจะพลาดจุด: เพียงแค่ตลก เบน Brantley ตั้งข้อสังเกตว่าตัวละคร McDonagh เฉลิมฉลองของ "ดิบสัญชาตญาณของมนุษย์ที่สำคัญที่จะคิดค้นจินตนาการ, โกหกสำหรับการเล่นกีฬาของมันเหยื่อกับปลาเฮอริ่งแดง" และฉันจะเพิ่มที่จะบอกเล่าเรื่องราว เพื่อบอกเล่าเรื่องราวของเหตุการณ์ที่แปลกและแปลกประหลาดในชีวิตของเราที่แสดงบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับประสบการณ์ที่ไม่ซ้ำกันของเราบนโลกและให้ตัวตนในยุคโดยไม่ต้องเพื่อเสริมสร้างศีลธรรมที่จะทำสำหรับเรา -

Results (Thai) 3:

ก่อนที่จะอ่านแล้วทบทวนนี้ ไปดูปืนหกซึ่งเป็นเพียงภายใต้ 30 นาทีครับ

หลายคนตอนนี้ดู Martin เมิกดอน่ายอดเยี่ยมในบรูจส์ แต่ยิ่งรู้น้อยของเขายอดเยี่ยมภาพยนตร์สั้นหกนักกีฬา หกปืนชนะออสการ์สำหรับภาพยนตร์สั้นยอดเยี่ยมในปี 2005 และคุณสมบัติมากมายของรูปแบบเดียวกันที่วิ่งผ่านตลอดอาชีพของเขาผล ambigious ความรุนแรง ความรู้สึกผิด การทดสอบของประเพณี ศีลธรรม และภายในผนังของความผิดหวังและ loniliness . ทั้งหมดห่ออย่างเรียบร้อยในสีดำอารมณ์ขันที่ไม่กลัวที่จะผลักดันขีด จำกัด ของผู้ชม

ฉันเป็นแฟนของเมิกดอน่า ตอนที่ผมเห็นเขาก่อน เล่นไปแสดงที่โรงละคร Citadel ราชินีแห่งความงาม ตลอดจนไม่กี่ปีต่อมาด้วยการ pillowman . ฉันหลงเสน่ห์เขาเกิดจากความหลงใหลของฉันกับฮาโรลด์ พินเทอร์ ซึ่งเริ่มขึ้นเมื่อฉันกำกับบริกรซื่อบื้อในโรงเรียนมัธยม ผมจำได้ว่าดิ้นรนหาเล่นที่ผมได้โดยตรง และเมื่อครูละครของฉันมาให้ฉัน ฮาโรลด์ พินเทอร์ ฉันทันที entralled กับบทสนทนา เช่น กดปุ่ม " ก็ผู้หญิง ไม่ถือกันเหมือนผู้ชาย " และ " โอเธอแน่ใจว่ากระจายเธอไม่ได้ " ไม่มีข้อสงสัยว่าเมิกดอน่าศึกษาพิน , นรก , แม้ในบรูจส์ เหมือนบ๋อยเซ่อ เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับสอง hitmen สั่งห้องด้วยกัน โดยเฉพาะสำหรับวัตถุประสงค์หนึ่งจะฆ่าอีกคน

ชอบพินหกนักกีฬา certinaly ไม่ได้ถือกลับเจาะ : นี่เป็นเพียงไม่กี่ของ whince แต่สามารถ 't-help-but-laugh คำคมจากภาพยนตร์ :" เหมือนพ่อของมาร์วิน เกย์ ผมจะยิงมาร์วิน ถ้าผมเป็นพ่อของ Marvin Gaye , ได้รับหีให้เนเธˆเนˆเธก " ; เรียกเศร้าโศกคู่บนรถไฟ " เฟร็ดและโรสแมรี่ " ( หลังจากภาษาอังกฤษ sadiomascist ฆาตกรต่อเนื่อง ) ; " วางไว้ในทารกตาย bronski ชนะเหมือนกันแฟ้ม "

ของเส้นเหล่านี้จะกล่าวโดยตัวละครเราก็รู้แค่ว่าเป็น " เด็ก "ต่อต้านสังคมที่ขี่รถไฟกับตัวเอก ดอนเนลลี่ บทความล่าสุดโดยปรียา Jain กล่าวว่า " ในกรณีที่ไม่มีอำนาจ เมิกดอน่าของตัวละครอยู่ด้วยเองแต่ละรหัสคุณธรรม และความรุนแรงมักจะขึ้นเมื่อรหัสเหล่านี้ชนกัน " ฉันพบนี้เป็น ความคิดเห็นที่อยากรู้อยากเห็น เพราะในชีวิตประจําวัน characterizations เมิกดอน่าไอริช ,มีจริงๆไม่มีจริยธรรมรหัสที่ถูกสร้างขึ้นอย่างเป็นทางการ : ค่อนข้าง มีตัวละครอย่าง ดอนเนลลี่ ที่เป็นไปตาม sensabilities เสรีนิยมสมัยใหม่ แก่ ตาย สุภาพ รู้สึกเห็นใจและเมตตา ฯลฯ และอื่น ๆ เหมือนกับเด็กที่ไม่รู้ ดังนั้น คำถามที่แท้จริงคือว่ามีเด็กจริง ๆ รหัสคุณธรรมเลย

สิ่งที่ทำฉันหมายถึง โดยคำถาม ?