obra, Celestina efectivamente tendr

obra, Celestina efectivamente tendría que depender de sus propios recursos humanos. Es que, desprovista de la ayuda demoníaca, le cuesta ya trabajo recordar lo que debe a ella. Cuando lo recuerda, como enseguida ocurre, es para tratar al mismo demonio, fatal error, como criatura suya («O diablo a quien yo conjuro; como compliste tu palabra en todo lo que te pedi» [p. 104]).
El desarrollo de la Tragicomedia, una vez consumado el hechizo en el Acto IV, puede ser interpretado no como un ejemplo de las operaciones de «la fortuna variable» sino como una prueba de la doctrina formulada por Nicolás Oresme y por muchos otros que trataron de la magia medieval, de que quien se entromete en esta ciencia perversa siempre ha de terminar mal. Así, Celestina misma muere sin poder confesarse. Los dos criados que habían estado confabulados con ella mueren a manos de la justicia; al parecer, también sin poder confesarse. Igual pasa con Calisto, culpable de haber utilizado los servicios de la hechicera y muerto en pecado mortal. Melibea, inconsciente víctima del pacto diabólico, se suicida, creyéndose culpable de todo, debido a una irresistible pasión sexual de origen normal y no a los efectos de un maleficio demoníaco. El punto clave en esta serie es la muerte de Melibea. Las otras muertes podrían ser interpretadas como castigo de corrientes pecados de tipo moral. Pero el suicidio de Melibea, aunque ella crea lo contrario, no puede -si leemos bien el texto de la Tragicomedia- atribuirse a tal causa. Fue la philocaptio, es decir un hechizo, lo que causó el loco amor de Melibea y, por consiguiente, su muerte.
Se ha supuesto a veces que, después de la philocaptio de Melibea, o por lo menos después de la muerte de Celestina y de los criados de Calisto (Acto XII), Rojas abandona el tema de la magia. Pero el texto no apoya semejante conclusión. En cuanto lo permite la verosimilitud, dada la autonomía que concede Rojas a sus personajes y la ausencia de un portavoz oficial del autor, se sigue recordando a los lectores el papel fundamental de dicho tema. Algunas de estas ocasiones ya han sido mencionadas. Se podrían anadir bastantes más. Importante desde este punto de vista es la situación de la criada de Melibea, Lucrecia. Lucrecia sabe perfectamente, y recuerda más de una vez a los lectores, que la pasión de Melibea representa un caso de philocaptio (véanse las pp. 179 y, sobre todo, p. 187, l. 5: «El seso tiene perdido mi senora. Gran mal ay. Catiuadola ha esta fechizera»). Después de la serie de muertes, Lucrecia es el único personaje restante quien está enterado, como testigo, de lo que realmente ha ocurrido. Sólo ella hubiera podido contárselo o a Melibea o, después del suicidio de la joven, a Pleberio. No se atreve porque ella misma se ha dejado corromper por la vieja: para intentar salvar a Melibea o para comunicar la verdad a Pleberio, tendría que descubrir su propia deslealtad. Lucrecia, después de corrompida por Celestina, pertenece al número de sirvientes desleales contra quienes, según el título de la obra, ésta, entre otros fines, debe servir de escarmiento.

Results (Polish) 1:

obra, Celestina skutecznie musiał polegać na własnych zasobów ludzkich. To jest to, że pozbawiony pomocy demoniczne, kosztuje już pamiętać, co zawdzięczam jej pracy. Jeśli pamiętasz, jak wtedy, jest w leczeniu samej demona, błąd krytyczny, jak jego istota ("lub diabeł do kogo adjure; («jako compliste Twoim słowem wszystkiego, co pytasz "[str. 104]).
Rozwój tragikomedia, po zakończeniu zaklęcia w akcie czwartym, może być interpretowany, nie jako przykład «zmienne szczęście» operacje, ale jako badanie doktryny sformułowanej przez Nicolás Oresme i wielu innych, którzy próbowali średniowiecznych magii, który miesza w to przewrotne nauki zawsze zakończyła się źle. Jak to Sam Celestina umiera bez móc wyznać. Dwóch pracowników, którzy byli w zmowie z jej śmierć z rąk sprawiedliwości; Widocznie również bez móc wyznać. To samo dzieje się z Calisto, winny korzystała z usług czarownica i zmarł w grzechu śmiertelnego. Melibea, nieświadome ofiary faustowskiej Paktu, popełnia samobójstwo, wierząc w siebie wszystko, winny z nieodpartym seksualnej namiętności pochodzenia normalne i nie w celach demoniczną czaru. Najważniejsze w tej serii jest śmierć Melibea. Innych zgonów może być interpretowany jako kara grzechów bieżącego rodzaju moralne. Ale samobójstwo Melibea, nawet jeśli ona uważa inaczej, nie może być - jeśli czytamy również tragikomedia tekst nadana taka przyczyna. To był philocaptio, czyli czar, który spowodował szalone miłości Melibea i, w związku z tym, ich śmierć.
została w czasach, po philocaptio Melibea, lub przynajmniej po śmierci Celestyna i pracowników Calisto (akt XII), czerwone liście temat magii. Ale tekst nie obsługuje takiego wniosku. Tak szybko, jak prawdopodobieństwo pozwalające na niezależnością dając Rojas jego znaków i braku oficjalnej rzecznik praw autorskich, jest wciąż przypomina czytelników zasadniczą rolę podmiotu. Niektóre z tych okazjach już zostały wymienione. Więcej można dodać. Z tego punktu widzenia to pokojówka Lucrecia, Melibea. Lucrecia zdaje sobie sprawę, i więcej niż jeden raz przypominał czytelników, że pasja Melibea reprezentuje przypadek philocaptio (patrz str. 179 i, przede wszystkim, str. 187, l. 5: "mózg stracił moja pani.) Wielki zły Oh. («Catiuadola ma ten fechizera»). Po serii zgonów Lukrecja jest tylko charakter pozostałych, którzy są świadomi, jako świadka, co się właściwie stało. Tylko była w stanie powiedzieć, czy Melibea lub po samobójczym młodych, aby Rajic. Nie śmiał, bo ona sama nie jest uszkodzony przez stary: spróbuj zapisać Melibea lub przekazywać prawdę Rajic, należy odkryć własne nielojalność. Lukrecja, po skażone przez Celestina, należy do liczby nieuczciwych urzędników, przeciwko której, Zgodnie z tytułem pracy, jest, między innymi, powinny służyć jako przykład.