ConclusionThis study has examined t

Conclusion

This study has examined the impact of and the responses to the December 2004 tsunami disaster in Thailand, the worst natural disaster in the world’s recorded history, using both official and other publicly available data supplemented by a field survey of affected households, tourists, and NGOs. Two years after the tsunami, while the human dimensions of the tragedy will take much longer to heal, the country has made major steps towards recovering from the worst economic effects of the disaster.

There is a general consensus that the initial relief effort was quite satisfactory, given the unpredicted nature of the disaster and the further complications created by having a very large number of foreign tourists among the victims. The huge international media coverage of the disaster led to an outpouring of offers of assistance from governments and communities around the world. Thailand, however, refused to solicit official financial assistance for the recovery and reconstruction phase, relying on domestic sources and organizations. The domestic community and corporate sector response was very positive, leading some analysts to argue that the decision to rely on domestic finances probably ensured a stronger overall response than would have otherwise have been the case.

The largest economic impact was on the tourism industry, followed by the fisheries sector in the affected southern regions. In contrast to the situation in Indonesia and Sri Lanka, the economic losses were not primarily from damages to physical assets and infrastructure but to losses from foregone earnings from the tourism industry. In the tourism industry itself, the tsunami did not completely destroy all hotels and other facilities even in the affected regions, but large losses came from the sharp falls in tourist arrivals. The immediate impact on the regional economy was severe. But the overall effects of the tsunami on the wider national economy—even in the short term—were muted to some extent by the fact that alternative destinations in the country were able to become substitute destinations for tourists. Overall, initial estimates of the negative impact on the economy were quickly revised. Over the past two years we have also witnessed a general recovery in tourist arrivals, though Asian tourists have been more reluctant to return and the fisheries sector has had most of the necessary boats, equipment, and so on restored.

The relief and subsequent reconstruction efforts were facilitated by the relative proximity of the affected areas to the Bangkok metropolitan region. Relatively easy access to the region meant that emergency assistance could be rushed in quickly. The availability of a large pool of construction labour and materials allowed reconstruction activities to be undertaken without major supply-side constraints. In particular, with a construction sector that had yet to recover fully from depressed demand in the wider economy, the demand generated by large- scale reconstruction did not produce the kinds of cost increases seen elsewhere. In other words, reconstruction efforts were not affected by cost increases associated with Dutch disease effects of a construction boom.

Though the immediate response to the disaster within the first few weeks of the tsunami can be considered a success, poor coordination among aid donors, NGOs, and aid recipients hampered effective delivery, and sometimes led to inequities and waste in aid distribution. Some job training programmes did not lead to employment because they did not provide skills that were in demand in regional labour markets. In any case, the fact that the disaster was seen as a temporary (one-off) shock of which the effects would not last for long meant that most people were not interested in undertaking costly training for a new occupation. The assistance they sought in the short term was primarily financial assistance (cash) and/or access to credit markets so that they could cope with the immediate problems caused by loss of incomes and livelihoods. In the longer term, they primarily sought assistance to restore their damaged or destroyed assets.

The overall reconstruction effort, despite some of these limitations, is seen by most people as reasonably successful. However, the experience of post-tsunami reconstruction suggests that greater direct cash assistance, improved access to credit markets (including microfinance), and better coordination among assistance agencies could significantly improve the performance of future programmes in dealing with the effects of natural disasters. That kind of assistance can also address possible concerns about the development of aid dependency. Our study showed no evidence that the growth of aid dependency was a problem. Most people who continued to ask for assistance did so because they were genuinely in need of financial assistance because they had lost their livelihoods and were unemployed, with little or no access to credit markets.

Many of the inefficiencies in aid programmes reflected the problems of supply-driven assistance. Beyond the immediate emergency relief stage where food, medicine, clothing and basic shelter were priorities, direct financial assistance would have allowed most households to obtain what they required from the markets. While supply-oriented assistance cannot be avoided during the immediate response phase because donating agencies and corporations are most efficient in utilizing their core competencies, the reconstruction experience has highlighted the need to adopt a more demand-oriented, participatory approach during the period of rehabilitation and reconstruction so that aid can be effectively channelled into areas of greatest need in cooperation with local communities.18

Broader issues have been raised about the need for greater preparedness to face natural disasters. These include establishment of early warning systems, development of greater community awareness about natural disasters and how to prepare for them, and use of market instruments on the part of the private sector and households to insure against damages from such disasters. Subsidized insurance policies covering catastrophic losses, through providing tax incentives to market participants, can develop disaster insurance markets and induce private firms to get involved. This public subsidy would be less costly than spending on relief programs after disasters strike. Some progress has already been made with early warning systems. However, the relative infrequency of this kind of major disaster may mean that in the absence of any similar disaster in the near future, community recognition of the dangers of such disasters may not be sustained.

Broader lessons and issues have also been raised for the international community. The Thai government did not specifically ask for financial aid from the international community; indeed it encouraged international donors to direct their assistance to other countries, such as Indonesia and Sri Lanka, which suffered more than Thailand and which were less able to generate the financial resources needed for reconstruction. However Thailand did ask for a different form of assistance from developed countries: It requested the lifting of barriers that prevented access to donor markets for Thailand’s exports. Thailand argued that the removal of tariff and non-tariff barriers is the best kind of assistance developed countries can give to developing countries hit by disasters. Such market access would give developing countries a chance to achieve sustainable recovery. Regrettably, this request was largely ignored despite the rhetoric of many foreign governments that trade is better than aid as a form of assistance for development.

Results (Thai) 1:

สรุป

การศึกษานี้ได้ตรวจสอบผลกระทบและการตอบรับเดือนธันวาคมปี 2004 สึนามิในไทย ภัยธรรมชาติเลวร้ายที่สุดในโลกบันทึกประวัติศาสตร์ การใช้อย่างเป็นทางการและข้อมูลอื่น ๆ เผยเสริม โดยการสำรวจครัวเรือนที่ได้รับผลกระทบ ท่องเที่ยว และองค์กรพัฒนาเอกชน สองปีหลังจากสึนามิ ในขณะที่ขนาดของโศกนาฏกรรมมนุษย์จะใช้เวลานานกว่าการรักษา ประเทศได้ทำขั้นตอนที่สำคัญต่อการฟื้นตัวจากเลวร้ายที่สุดเศรษฐกิจผลกระทบของภัยพิบัติ

มีฉันทามติทั่วไปที่ว่า ภัยเริ่มต้นค่อนข้างน่าพอใจ ให้ธรรมชาติ unpredicted ภัยและภาวะแทรกซ้อนเพิ่มเติมที่สร้างขึ้น โดยมีจำนวนนักท่องเที่ยวต่างประเทศระหว่างเหยื่อขนาดใหญ่ ความครอบคลุมสื่อนานาชาติขนาดใหญ่ของภัยที่นำไปเป็นภาพการไหลของข้อเสนอความช่วยเหลือจากรัฐบาลและชุมชนทั่วโลก ประเทศไทย แต่ ปฏิเสธที่จะชวนอย่างเป็นทางการเงินความช่วยเหลือสำหรับขั้นตอนการกู้คืนและฟื้นฟู พึ่งพาแหล่งภายในประเทศและองค์กร ชุมชนประเทศและภาคธุรกิจผลตอบรับเป็นบวกมาก นักวิเคราะห์บางเถียงว่า ตัดสินใจพึ่งเงินทุนภายในประเทศคงมั่นใจตอบสนองโดยรวมแข็งแกร่งกว่าจะมีผู้นำเป็นอย่างอื่นได้กรณี

ผลกระทบทางเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว ตาม ด้วยภาคการประมงในภูมิภาคภาคใต้ได้รับผลกระทบได้ ตรงข้ามกับสถานการณ์ในอินโดนีเซียและศรีลังกา สูญเสียทางเศรษฐกิจได้ไม่จากหายสินทรัพย์ทางกายภาพและโครงสร้างพื้นฐาน แต่ขาดทุนจาก foregone รายได้จากอุตสาหกรรมท่องเที่ยว ในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวเอง สึนามิได้ไม่สมบูรณ์ทำลายโรงแรมและสิ่งอำนวยความสะดวกอื่น ๆ ในภูมิภาคได้รับผลกระทบ แต่สูญเสียใหญ่มาตกคมชัดในการท่องเที่ยวที่เข้ามา ทันทีผลกระทบต่อเศรษฐกิจภูมิภาคอย่างรุนแรงได้ แต่ผลโดยรวมของสึนามิเศรษฐกิจชาติกว้าง — แม้ในระยะสั้น — ถูกปิดเสียงบ้างความจริงที่ว่า สถานที่ท่องเที่ยวอื่นในประเทศมีความสามารถเป็น สถานที่ท่องเที่ยวทดแทนสำหรับนักท่องเที่ยว ปรับปรุงประเมินผลกระทบเชิงลบในเศรษฐกิจโดยรวม เริ่มต้นอย่างรวดเร็ว สองปีผ่านมา เรามียังเห็นกู้ทั่วไปในแหล่งท่องเที่ยวที่เข้ามา แม้ว่านักท่องเที่ยวเอเชียได้มากขึ้นไม่กลับ และภาคการประมงมีทั้งเรือจำเป็น อุปกรณ์ และเรียกคืน

บรรเทาและฟื้นฟูภายหลังความพยายามได้อาศัยใกล้ญาติในพื้นที่ได้รับผลกระทบกรุงเทพมหานครและปริมณฑล ค่อนข้างง่ายถึงภูมิภาคหมายถึง ให้ ความช่วยเหลือฉุกเฉินอาจจะรีบอย่างรวดเร็ว กิจกรรมฟื้นฟูที่จะดำเนินการโดยไม่จำกัดหลัก supply-side พร้อมสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ของแรงงานก่อสร้างและวัสดุได้ กับภาคการก่อสร้างที่ยังไม่ได้มีการกู้คืนทั้งหมดจากความตกต่ำในเศรษฐกิจกว้าง โดยเฉพาะ ความต้องการสร้างขึ้น โดยฟื้นฟูขนาดใหญ่ไม่ได้ผลิตชนิดที่เพิ่มต้นทุนอื่น ๆ เห็น ในคำอื่น ๆ ความพยายามฟื้นฟูไม่ถูกกระทบจากการเพิ่มต้นทุนที่เกี่ยวข้องกับโรคดัตช์ผลของการก่อสร้างบูม

แต่การตอบสนองทันทีเพื่อความเสียหายภายในสองสามสัปดาห์แรกของสึนามิถือได้ว่าประสบความสำเร็จ ดีประสานงานระหว่างผู้บริจาคความช่วยเหลือ Ngo และผู้รับช่วยขัดขวางการจัดส่งที่มีประสิทธิภาพ และบางครั้งนำเสนอการเสียในการกระจายความช่วยเหลือ ไม่ได้นำโปรแกรมการฝึกอบรมบางงานการจ้างงานเนื่องจากพวกเขาไม่มีทักษะที่อยู่ในความต้องการในตลาดแรงงาน ในกรณีใดๆ ความจริงที่ว่า ภัยถูกมองว่าเป็นช็อต (ใช้ครั้งเดียว) ชั่วคราวซึ่งผลกระทบจะไม่ล่าสุดสำหรับระยะยาวหมายถึง ว่า คนส่วนใหญ่ไม่สนใจในการฝึกอบรมเสียค่าใช้จ่ายของกิจการสำหรับอาชีพใหม่ ความช่วยเหลือที่พวกเขาพยายามในระยะสั้นเป็นหลักช่วยเหลือทางการเงิน (เงินสด) และ/หรือการเข้าถึงสินเชื่อการตลาดเพื่อให้พวกเขาสามารถรับมือกับปัญหาเฉพาะหน้าที่เกิดจากการสูญเสียรายได้และวิถีชีวิต ในระยะยาว เขาหลักขอความช่วยเหลือเพื่อกู้คืนความเสียหาย หรือทำลายสินทรัพย์

พยายามฟื้นฟูโดยรวม แม้ มีบางข้อจำกัดเหล่านี้ เห็นคนส่วนใหญ่เป็นความสำเร็จ อย่างไรก็ตาม ประสบการณ์ฟื้นฟูหลังสึนามิแนะนำว่า เหลือเงินสดโดยตรงมากขึ้น ปรับปรุงการเข้าถึงตลาดสินเชื่อ (รวมไมโครไฟแนนซ์ใน), และการประสานงานที่ดีระหว่างหน่วยงานความช่วยเหลือได้อย่างมีนัยสำคัญเพิ่มประสิทธิภาพของโครงการในอนาคตในการจัดการกับผลกระทบของภัยธรรมชาติ แบบของความช่วยเหลือยังสามารถเป็นความกังวลเกี่ยวกับการพัฒนาพึ่งพาความช่วยเหลือ การศึกษาของเราพบหลักฐานไม่ว่า ปัญหาเกิดการเติบโตของการพึ่งพาความช่วยเหลือ คนส่วนใหญ่ที่ยังคงถามสำหรับความช่วยเหลือได้มาก เพราะจริงใจต้องการความช่วยเหลือทางการเงิน เพราะพวกเขาได้สูญเสียวิถีชีวิตของพวกเขา และมีงาน มีน้อย หรือไม่มีการเข้าถึงสินเชื่อตลาด การ

มาย inefficiencies ในโครงการช่วยเหลือสะท้อนให้เห็นปัญหาของการขับเคลื่อนการจัดหาความช่วยเหลือ นอกเหนือจากระยะการบรรเทาทุกข์ฉุกเฉินทันทีที่อาหาร ยา เสื้อผ้า และที่พักอาศัยพื้นฐานสำคัญ โดยตรงการความช่วยเหลือทางการเงินจะได้รับอนุญาตให้ครอบครัวส่วนใหญ่จะได้รับสิ่งที่พวกเขาต้องการจากตลาด ในขณะที่มุ่งเน้นการจัดหาความช่วยเหลือจะเกิดระหว่างขั้นตอนการตอบสนองทันทีเนื่องจากอาคารหน่วยงาน และองค์กรมีประสิทธิภาพสูงสุดในการใช้ความสามารถของพวกเขาหลัก ประสบการณ์ฟื้นฟูได้เน้นต้องนำการเพิ่มเติมความแปลก วิธีการมีส่วนร่วมในระหว่างรอบระยะเวลาการฟื้นฟูสมรรถภาพและฟื้นฟูเพื่อให้ความช่วยเหลือสามารถได้อย่างมีประสิทธิภาพ channelled เป็นของจำเป็นมากที่สุดในความร่วมมือกับท้องถิ่น communities.18

Broader ปัญหาได้รับการเลี้ยงเกี่ยวกับความต้องการมากขึ้นเตรียมความพร้อมเพื่อเผชิญกับภัยธรรมชาติ ได้แก่การจัดตั้งระบบการเตือนล่วงหน้า พัฒนาชุมชนรับการรับรู้เกี่ยวกับภัยพิบัติและการเตรียมความพร้อมสำหรับพวกเขา และใช้เครื่องมือการตลาดในส่วนของภาคเอกชนและครัวเรือนเพื่อประกันกับความเสียหายจากภัยพิบัติดังกล่าว ทดแทนกันได้กรมธรรม์ประกันภัยครอบคลุมความสูญเสียรุนแรง ผ่านการให้สิ่งจูงใจภาษีการตลาดร่วม สามารถพัฒนาตลาดการประกันภัย และหน่วยงานเอกชนจะมีส่วนร่วมก่อให้เกิด เงินสมทบนี้สาธารณะจะเสียค่าใช้จ่ายน้อยกว่าค่าใช้จ่ายในโปรแกรมการบรรเทาหลังจากการนัดหยุดงานภัย ทำความคืบหน้าบาง ด้วยระบบแจ้งเตือนภัยล่วงหน้า อย่างไรก็ตาม infrequency สัมพันธ์ของภัยพิบัติใหญ่ชนิดนี้อาจหมายถึง ที่ของภัยพิบัติใด ๆ คล้ายในอนาคต ชุมชนรับรู้อันตรายจากภัยดังกล่าวอาจไม่สามารถยั่งยืนได้

เรียนกว้างขึ้นและปัญหาได้ยังรับการเลี้ยงในประเทศได้ รัฐบาลไทยได้ไม่โดยเฉพาะขอความช่วยเหลือทางการเงินจากชุมชนนานาชาติ แน่นอนมันสนับสนุนให้ประเทศผู้บริจาคโดยตรงของความช่วยเหลือประเทศอื่น ๆ เช่นอินโดนีเซียและศรีลังกา ซึ่งทุกข์ทรมานมากกว่าที่ไทยและที่มีน้อยสามารถสร้างทรัพยากรทางการเงินที่จำเป็นสำหรับการฟื้นฟู อย่างไรก็ตาม ไทยได้ขอแบบแตกต่างกันของความช่วยเหลือจากพัฒนาประเทศ: ขอยกของอุปสรรคที่ไม่สามารถเข้าถึงเพื่อให้ประเทศผู้บริจาคเพื่อการส่งออกของไทย ไทยโต้เถียงว่า การกำจัดอุปสรรคภาษีและไม่ใช่ภาษีเป็นชนิดดีที่สุดของความช่วยเหลือในการพัฒนาประเทศให้กับประเทศกำลังพัฒนาที่ตี โดยภัย เข้าถึงตลาดดังกล่าวจะให้ประเทศกำลังพัฒนามีโอกาสเพื่อให้ฟื้นตัวอย่างยั่งยืน ล้วน คำขอนี้ถูกละเว้นแม้สำนวนของรัฐบาลต่างประเทศจำนวนมากส่วนใหญ่ทางการค้าที่เป็นดีกว่าช่วยเหลือรูปแบบของความช่วยเหลือเพื่อการพัฒนา

Results (Thai) 3:

สรุป การศึกษานี้ได้ตรวจสอบผลกระทบและการตอบสนองต่อภัยพิบัติสึนามิในเดือนธันวาคม 2547 ประเทศไทย , ภัยพิบัติทางธรรมชาติที่เลวร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์ของโลกที่ใช้ทั้งอย่างเป็นทางการและข้อมูลที่เปิดเผยต่อสาธารณชนอื่นเสริมด้วยการสำรวจผลกระทบ ครอบครัว นักท่องเที่ยว และองค์กรพัฒนาเอกชน สองปีหลังจากเกิดสึนามิในขณะที่ขนาดของโศกนาฏกรรมของมนุษย์จะใช้เวลานานเพื่อรักษาประเทศได้ทำขั้นตอนที่สำคัญต่อการฟื้นตัวทางเศรษฐกิจที่เลวร้ายที่สุดจากผลกระทบของภัยพิบัติ

มีมติทั่วไปว่า ความพยายามในการบรรเทาเบื้องต้นได้น่าพอใจทีเดียวให้ธรรมชาติ unpredicted ของภัยพิบัติและภาวะแทรกซ้อนเพิ่มเติม สร้างขึ้น โดยมีขนาดใหญ่มาก จำนวนนักท่องเที่ยวต่างชาติของเหยื่อ ใหญ่ระหว่างประเทศคุ้มครองสื่อของภัยพิบัตินำไปสู่การล้นของข้อเสนอของความช่วยเหลือจากรัฐบาล และชุมชนทั่วโลก ประเทศไทย , อย่างไรก็ตามปฏิเสธที่จะเรียกร้องขอความช่วยเหลือทางการเงินอย่างเป็นทางการสำหรับการกู้คืนและการฟื้นฟูระยะที่อาศัยแหล่งในประเทศและองค์กร ชุมชนในประเทศและองค์กรที่ตอบสนองภาคเป็นบวกมาก นำทาง นักวิเคราะห์บางคนเถียงว่า การตัดสินใจที่จะพึ่งพาแหล่งเงินทุนภายในประเทศอาจมั่นใจปลอดภัยโดยรวมการตอบสนองมากกว่าจะเป็นอย่างอื่นได้รับคดี

ผลกระทบทางเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว รองลงมา คือ ภาคการประมงในภูมิภาคได้รับผลกระทบภาคใต้ ในทางตรงกันข้ามกับสถานการณ์ในอินโดนีเซียและศรีลังกา ความเสียหายทางเศรษฐกิจเป็นหลักจากความเสียหายของสินทรัพย์ทางกายภาพและโครงสร้างพื้นฐาน แต่ขาดทุนจากการสูญเสียรายได้จากอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว ในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวนั้นเองสึนามิไม่สมบูรณ์ทำลายทั้งหมดที่โรงแรมและสถานที่อื่น ๆในภูมิภาคได้รับผลกระทบ แต่ความสูญเสียขนาดใหญ่มาจากตกคมชัดในนักท่องเที่ยวที่เดินทางมา ผลกระทบทันทีต่อเศรษฐกิจภูมิภาครุนแรงแต่โดยรวมผลของสึนามิในกว้างแห่งชาติเศรษฐกิจในระยะสั้นคือไม่ออกเสียงบ้างโดยความจริงที่ว่าเลือกจุดหมายปลายทางในประเทศที่ได้กลายเป็นปลายทางแทน สำหรับนักท่องเที่ยว โดยรวม , ประมาณการเบื้องต้นของผลกระทบเชิงลบต่อเศรษฐกิจได้อย่างรวดเร็วแก้ไขในช่วงสองปีที่ผ่านมาเราได้เห็นการฟื้นตัวทั่วไป นักท่องเที่ยว แต่นักท่องเที่ยวชาวเอเชียมีมากกว่าเต็มใจที่จะกลับและภาคประมงมีมากที่สุดของเรือ อุปกรณ์ที่จำเป็น , และดังนั้นบน คืน

โล่งและภายหลังการฟื้นฟูความพยายามมีความสะดวกโดยความใกล้ชิดกับพื้นที่ได้รับผลกระทบกับเขตกรุงเทพมหานครค่อนข้างง่ายในการเข้าถึงพื้นที่หมายถึงความช่วยเหลือฉุกเฉินอาจจะวิ่งเร็ว มีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ของแรงงานก่อสร้างและอนุญาตกิจกรรมฟื้นฟูมีปัญหาโดยไม่มีข้อจำกัดด้านอุปทาน ที่สําคัญ โดยเฉพาะกับภาคการก่อสร้างที่ยังกู้คืนอย่างเต็มที่จากความต้องการในกว้างกดดันเศรษฐกิจความต้องการที่สร้างขึ้นโดยการก่อสร้างขนาดใหญ่ ไม่ผลิตชนิดของต้นทุนเพิ่มมากขึ้น เห็นได้จากที่อื่น ในคำอื่น ๆความพยายามฟื้นฟูไม่ได้รับผลกระทบจากต้นทุนที่เพิ่มขึ้นเกี่ยวข้องกับดัตช์โรค ผลกระทบของการก่อสร้างตูมตาม

แม้ว่าการตอบสนองทันทีเพื่อภัยพิบัติภายในไม่กี่สัปดาห์แรกของสึนามิถือได้ว่าประสบความสำเร็จยากจนการประสานงานระหว่างผู้บริจาคช่วยเหลือเอ็นจีโอ และผู้รับช่วยเหลือ hampered การจัดส่งที่มีประสิทธิภาพ และบางครั้งนำไปสู่ inequities และของเสียในการกระจายความช่วยเหลือ บางงานโครงการอบรมไม่ได้นำไปสู่การจ้างงาน เพราะพวกเขาไม่ได้มีทักษะที่อยู่ในความต้องการในตลาดแรงงานในภูมิภาค ในกรณีใด ๆความจริงที่ว่าภัยพิบัติถูกมองว่าเป็นชั่วคราว ( ซึ่ง ) ช็อก ซึ่งผลจะไม่ล่าสุดนาน หมายความว่า คนส่วนใหญ่ไม่ได้สนใจในกิจการฝึกบทเรียนราคาแพงสำหรับอาชีพใหม่ความช่วยเหลือที่พวกเขาแสวงหาในระยะสั้นเป็นหลักให้ความช่วยเหลือทางการเงิน ( เงินสด ) และ / หรือการเข้าถึงตลาดสินเชื่อเพื่อให้พวกเขาสามารถรับมือกับปัญหาที่เกิดจากการสูญเสียของรายได้ ได้ทันที และการดำรงชีวิต ใน ระยะยาว พวกเขาส่วนใหญ่แสวงหาความช่วยเหลือเพื่อเรียกคืนของพวกเขาเสียหายหรือทำลายทรัพย์สิน

ความพยายามฟื้นฟูโดยรวมแม้จะมีบางส่วนของข้อ จำกัด เหล่านี้เห็นคนส่วนใหญ่ที่ประสบความสำเร็จพอสมควร อย่างไรก็ตาม ประสบการณ์ของการโพสต์แสดงให้เห็นว่ามากกว่าสึนามิโดยตรงเงินให้ความช่วยเหลือ การปรับปรุงการเข้าถึงตลาดสินเชื่อ รวมถึงการเงิน ) และดีกว่าการประสานงานระหว่างหน่วยงานที่ให้ความช่วยเหลือสามารถปรับปรุงประสิทธิภาพของโปรแกรมต่อไปในการจัดการกับผลกระทบจากภัยพิบัติธรรมชาติชนิดของความช่วยเหลือที่สามารถแก้ไขข้อกังวลที่สุดเกี่ยวกับการพัฒนาช่วยเหลือพึ่งพา การศึกษาของเรา ไม่พบหลักฐานว่า การช่วยเหลือพึ่งพาคือปัญหา คนส่วนใหญ่ที่ยังคงขอความช่วยเหลือทำเพราะพวกเขาอย่างแท้จริงในความต้องการของความช่วยเหลือทางการเงินเนื่องจากพวกเขาได้สูญเสียวิถีชีวิตของพวกเขาและมีการว่างงานที่มีการเข้าถึงเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลยในตลาดสินเชื่อ .

หลายของการไม่มีประสิทธิภาพในโปรแกรมช่วยสะท้อนให้เห็นปัญหาของอุปทานขับเคลื่อน ช่วยเหลือ นอกเหนือจากขั้นตอนฉุกเฉินทันทีที่ อาหาร ยา เสื้อผ้า และที่พักพื้นฐานเป็นหลัก ความช่วยเหลือทางการเงินโดยตรงจะได้รับอนุญาตให้ครอบครัวมากที่สุดที่จะได้รับสิ่งที่พวกเขาต้องการจากตลาดในขณะที่อุปทานมุ่งเน้นให้ความช่วยเหลือไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ในระหว่างขั้นตอนการตอบสนองทันที เพราะการบริจาค หน่วยงานและ บริษัท ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการใช้ความเชี่ยวชาญของพวกเขาหลัก , ประสบการณ์การฟื้นฟูได้เน้นต้องอุปการะมากขึ้นความต้องการการสื่อสารแบบมีส่วนร่วมในช่วงของการฟื้นฟูและบูรณะเพื่อให้ช่วยเหลือให้มีประสิทธิภาพขึ้นในพื้นที่ของความต้องการที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในความร่วมมือกับชุมชนท้องถิ่น 18

กว้างขึ้นปัญหาได้รับการยกเกี่ยวกับความต้องการความพร้อมมากขึ้นที่จะเผชิญกับภัยพิบัติธรรมชาติ เหล่านี้รวมถึงระบบการเตือนก่อนการก่อตั้งของการพัฒนาชุมชนความรู้เกี่ยวกับภัยพิบัติธรรมชาติและวิธีการเตรียมความพร้อมสำหรับพวกเขาและใช้เครื่องมือการตลาดในส่วนของภาคเอกชนและครัวเรือนจะรับประกันความเสียหายจากภัยพิบัติดังกล่าว เงินอุดหนุนนโยบายการประกันครอบคลุมความสูญเสียที่รุนแรง โดยให้สิทธิประโยชน์ทางภาษีแก่ผู้เข้าร่วมของตลาดสามารถพัฒนาตลาดประกันภัยพิบัติให้บริษัทเอกชนเข้าไปเกี่ยวข้อง เงินอุดหนุนสาธารณะนี้จะเป็นค่าใช้จ่ายน้อยกว่าการใช้โปรแกรมการบรรเทาหลังจากภัยพิบัติโจมตี เสร็จเรียบร้อยแล้วกับระบบการเตือนภัยล่วงหน้า อย่างไรก็ตาม การเกิดไม่ถี่สัมพัทธ์ของชนิดของภัยพิบัติที่สำคัญอาจหมายความว่า ภัยพิบัติที่คล้ายกันในใกล้อนาคตการรับรู้ของชุมชน อันตรายจากภัยพิบัติดังกล่าวอาจไม่ยั่งยืน ประเด็น

กว้างบทเรียนและยังได้รับการยกสำหรับชุมชนระหว่างประเทศ รัฐบาลไทยไม่ได้โดยเฉพาะขอความช่วยเหลือทางการเงินจากนานาชาติ แน่นอนมันมีผู้บริจาคระหว่างประเทศโดยความช่วยเหลือของพวกเขาไปยังประเทศอื่นๆ เช่น อินโดนีเซียและศรีลังกาที่ได้รับความเดือดร้อนมากกว่าประเทศไทย ซึ่งมีความสามารถน้อยกว่าการสร้างทรัพยากรทางการเงินที่จำเป็นสำหรับการฟื้นฟูบูรณะ อย่างไรก็ตาม ไทยได้ขอความช่วยเหลือในรูปแบบต่างๆจากประเทศพัฒนา : ขอยกอุปสรรคที่ขัดขวางการเข้าถึงตลาดของผู้บริจาค สำหรับส่งออกของไทย .ไทยโต้แย้งว่า การกำจัดภาษีศุลกากรและอุปสรรคที่ไม่ใช่ภาษีเป็นชนิดที่ดีที่สุดของความช่วยเหลือเพื่อการพัฒนาประเทศ พัฒนาประเทศให้โดนภัยพิบัติ การเข้าถึงตลาดดังกล่าวจะให้ประเทศกำลังพัฒนามีโอกาสที่จะบรรลุการกู้คืนที่ยั่งยืน เสียใจครับคำขอนี้ส่วนใหญ่ไม่สนใจแม้จะมีวาทศิลป์ของรัฐบาลหลายประเทศที่การค้าดีกว่าช่วยเป็นรูปแบบของความช่วยเหลือเพื่อการพัฒนา