Clinical practice guidelines are on

Clinical practice guidelines are one component of good medical decision-making, which takes into account patients’ preferences and values, clinicians’ values and experience, and the available resources. The guidelines’ main purpose is to achieve better health outcomes by improving the practice of health professionals and providing consumers with better information about treatment options. Guidelines can inform consumers about risk factors and how to avert them; they can be used to broaden the education of practitioners and the community, thus contributing to quality assurance processes; and they can assist in the resolution of legal disputes and ethical dilemmas.
Research has shown that clinical practice guidelines can be an effective means of changing the process of health care and improving health outcomes (Grimshaw & Russell 1993, EHCB 1994). A systematic review of many studies of guidelines’ effectiveness revealed strong evidence that they can change clinical practice. Moreover, of those studies that assessed changes in consumer health, a majority reported an improvement in health outcomes (EHCB 1994).
Guidelines vary, however, in the extent to which they produce improved health outcomes. There are two main reasons for this. First, acceptance of a guideline is likely to depend on the quality of the evidence on which it is based. Second, the extent to which the potential health gain is realised from adherence to a guideline will depend on how effectively the guideline is implemented.
Traditionally, guidelines have been based on consensus among experts. But this method has its limitations. Expert opinion does not always reflect the state of current medical knowledge (Antman et al. 1992). And, even where guidelines are supported by literature surveys, if the medical literature has been analysed in an unsystematic way biased conclusions can result (Woolf 1992 Vol 152; Mulrow 1994; EHCB 1994). In the past this has led to unnecessary delays in the recommendation of effective interventions and delays in the withdrawal of ineffective or harmful treatments (Antman et al. 1992; Advisory Group on Health Technology Assessment 1992).
It is now acknowledged that guideline recommendations should be based on systematic identification and synthesis of the best available scientific evidence. Given the extensive research activity in some health care areas, identifying and synthesising the available evidence can be a major undertaking.
The formulation and drafting of guidelines is only one part of the guideline development process. Guidelines will be effective only if they are perceived to be useful and are actually used in clinical decision making. It is therefore important to ensure that clinicians are aware of the guidelines and that the guidelines are incorporated in clinical practice. At present little is known about the relative effectiveness of different dissemination and implementation strategies (Grimshaw

Results (Thai) 1:

แนวทางปฏิบัติทางคลินิกมีส่วนประกอบหนึ่งของการตัดสินใจทางการแพทย์ดี ซึ่งจะเป็นลักษณะบัญชีผู้ป่วย และค่า clinicians' ค่า และประสบการณ์ และทรัพยากรใช้ วัตถุประสงค์หลักของแนวทางที่จะบรรลุผลลัพธ์สุขภาพที่ดี โดยปรับปรุงการปฏิบัติของผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพ และให้ผู้บริโภค มีข้อมูลเกี่ยวกับตัวเลือกการรักษาที่ดี คำแนะนำสามารถแจ้งผู้บริโภคเกี่ยวกับปัจจัยเสี่ยงและวิธีหลบหลีกเหล่านั้น คุณสามารถใช้เพื่อขยายการศึกษาของผู้ชุมชน สนับสนุนกระบวนการประกันคุณภาพ ดังนั้น และพวกเขาสามารถช่วยในการแก้ปัญหาข้อพิพาททางกฎหมายและจริยธรรม dilemmas
งานวิจัยได้แสดงให้เห็นว่า แนวทางปฏิบัติทางคลินิกสามารถเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพของกระบวนการดูแลสุขภาพการเปลี่ยนแปลง และปรับปรุงผลลัพธ์สุขภาพ (Grimshaw &รัสเซล 1993, EHCB 1994) ทบทวนประสิทธิภาพของแนวทางการศึกษาในระบบเปิดเผยฐานที่พวกเขาสามารถเปลี่ยนคลินิก นอกจากนี้ ผู้ศึกษา ที่ประเมินสุขภาพผู้บริโภค การเปลี่ยนแปลง ส่วนใหญ่รายงานการปรับปรุงในผลสุขภาพ (EHCB 1994) .
แนวทางแตกต่างกัน อย่างไรก็ตาม ในขอบเขตที่พวกเขาผลิตผลลัพธ์สุขภาพที่ดีขึ้น มีเหตุผลหลักสองประการนี้ ครั้งแรก ยอมรับผลงานมีแนวโน้มขึ้นอยู่กับคุณภาพของหลักฐานตามที่ ที่สอง ขอบเขตที่กำไรสุขภาพอาจเกิดขึ้นได้เองก็ยังคิดจากต่าง ๆ เพื่อให้จะขึ้นอยู่กับวิธีมีประสิทธิภาพดำเนินการตามหลักเกณฑ์
ประเพณี การยึดแนวทางตามมติผู้เชี่ยวชาญ แต่วิธีนี้มีข้อจำกัดของ ความคิดเห็นผู้เชี่ยวชาญไม่แสดงสถานะของความรู้ทางการแพทย์ปัจจุบัน (Antman et al. 1992) เสมอ และ แม้แนวทางสนับสนุน โดยการสำรวจวรรณกรรม ถ้าเอกสารข้อมูลทางการแพทย์มีการ analysed ในการสรุปทาง biased unsystematic สามารถผล (1992 วูลฟ์ Vol 152 Mulrow 1994 EHCB 1994) ในอดีต นี้ได้นำไปสู่ความล่าช้าที่ไม่จำเป็นในการแนะนำของงานวิจัยที่มีประสิทธิภาพและความล่าช้าในการถอนรักษาผล หรืออันตราย (Antman et al. 1992 กลุ่มให้คำปรึกษาเกี่ยวกับสุขภาพเทคโนโลยีประเมิน 1992) .
ตอนนี้มันจะยอมรับว่า ผลงานแนะนำควรจะใช้กับระบบรหัสและการสังเคราะห์ที่ดีที่สุดมีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ กำหนดกิจกรรมการวิจัยในบางพื้นที่สุขภาพ ระบุ และ synthesising หลักฐานที่มีสามารถกิจการหลักได้
กำหนดและร่างแนวทางเป็นส่วนหนึ่งของการพัฒนาผลงาน แนวทางจะมีผลเฉพาะเมื่อพวกเขารับรู้ให้เป็นประโยชน์ และใช้จริงในการตัดสินใจทางคลินิก จึงเป็นสิ่งสำคัญเพื่อให้แน่ใจว่า clinicians จะทราบแนวทาง และให้คำแนะนำจะรวมอยู่ในคลินิก ที่อยู่น้อยเป็นที่รู้จักเกี่ยวกับประสิทธิภาพสัมพัทธ์ของต่าง ๆ เผยแพร่และการดำเนินกลยุทธ์ (Grimshaw

Results (Thai) 3:

แนวปฏิบัติทางคลินิกเป็นส่วนประกอบหนึ่งของการตัดสินใจทางการแพทย์ที่ดี ซึ่งใช้เวลาในผู้ป่วยบัญชีการตั้งค่าและค่าแพทย์ค่า และประสบการณ์ และใช้ทรัพยากร แนวทาง วัตถุประสงค์หลักคือ เพื่อให้เกิดผลลัพธ์สุขภาพที่ดีขึ้นโดยการปรับปรุงการปฏิบัติงานของผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพและผู้บริโภคให้กับข้อมูลที่ดีเกี่ยวกับตัวเลือกการรักษาแนวทางที่สามารถแจ้งให้ผู้บริโภคเกี่ยวกับปัจจัยเสี่ยงและวิธีการหลีกเลี่ยงพวกเขา พวกเขาสามารถใช้เพื่อขยายการศึกษาของผู้ปฏิบัติงาน และชุมชน จึงเกิดกระบวนการการประกันคุณภาพ และพวกเขาสามารถช่วยในการแก้ไขข้อพิพาททางกฎหมาย และประเด็นขัดแย้งทางจริยธรรม
.การวิจัยได้แสดงให้เห็นว่าแนวปฏิบัติทางคลินิกสามารถเป็นวิธีมีประสิทธิภาพในการเปลี่ยนแปลงกระบวนการของการดูแลสุขภาพและการปรับปรุงผลลัพธ์ด้านสุขภาพ ( กริมชอ&รัสเซล ehcb 1993 , 1994 ) ทบทวนอย่างเป็นระบบของการศึกษาหลายแนวทาง ' ประสิทธิผล พบหลักฐานว่า พวกเขาสามารถเปลี่ยนการปฏิบัติทางคลินิก นอกจากนี้ จากการศึกษาผู้ที่ประเมินการเปลี่ยนแปลงในสุขภาพของผู้บริโภคส่วนใหญ่รายงานการปรับปรุงในผลลัพธ์ด้านสุขภาพ ( ehcb 1994 )
แนวทางที่แตกต่างกัน แต่ในขอบเขตที่พวกเขาผลิต การปรับปรุงผลลัพธ์สุขภาพ มีสองเหตุผลหลักนี้ ก่อน การยอมรับแนวทางน่าจะขึ้นกับคุณภาพของหลักฐานที่ได้จาก ประการที่สองขอบเขตที่ได้รับสุขภาพที่อาจเกิดขึ้นคือตระหนักจากการยึดมั่นในแนวทางจะขึ้นอยู่กับวิธีการอย่างมีประสิทธิภาพแนวทางการ .
ตามแนวทางที่ได้รับการยึดฉันทามติในหมู่ผู้เชี่ยวชาญ แต่วิธีการนี้มีข้อ จำกัด ของมัน ความเห็นของผู้เชี่ยวชาญไม่ได้เสมอสะท้อนให้เห็นถึงสถานะในปัจจุบันความรู้ทางการแพทย์ ( แอนท์ แมน et al . 1992 ) และแม้ว่าแนวทางที่ได้รับการสนับสนุนโดยการสำรวจวรรณกรรม ถ้าวรรณกรรมทางการแพทย์ได้ถูกวิเคราะห์ในทางอคติไม่เป็นระบบสรุปได้ผล ( วูล์ฟ 2535 เล่มที่ 152 ; mulrow 1994 ; ehcb 1994 ) ในอดีตทำให้เกิดความล่าช้าที่ไม่จำเป็นในการแนะนำมาตรการที่มีประสิทธิภาพและความล่าช้าในการถอนการรักษาไม่ได้ผลหรือเป็นอันตราย ( แอนท์ แมน et al . 1992 ;กลุ่มที่ปรึกษาในการประเมินเทคโนโลยีสุขภาพ 1992 ) .
ตอนนี้ยอมรับว่าข้อเสนอแนะแนวทางควรขึ้นอยู่กับประชาชนอย่างเป็นระบบ และการสังเคราะห์ที่ดีที่สุดที่มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ . ให้กิจกรรมการวิจัยที่กว้างขวางในพื้นที่การดูแลสุขภาพ , การระบุและสังเคราะห์หลักฐานที่มีอยู่สามารถเป็นกิจการที่สำคัญ
ได้จัดทำร่างแนวทางและเป็นเพียงส่วนหนึ่งของแนวทางการพัฒนา แนวทางจะมีประสิทธิภาพเท่านั้นหากพวกเขาเห็นว่าจะเป็นประโยชน์ และใช้จริงในการตัดสินทางคลินิกการทํา มันจึงเป็นสิ่งสำคัญเพื่อให้แน่ใจว่าแพทย์จะทราบแนวทาง และแนวทางที่ใช้ในการปฏิบัติทางคลินิกปัจจุบันเป็นที่รู้จักกันเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับประสิทธิผลของการเผยแพร่และการใช้กลยุทธ์ที่แตกต่างที่เกี่ยวข้อง ( กริมชอ