Chapter 4MERRICK'S FIRST HOMEWe gav

Chapter 4
MERRICK'S FIRST HOME
We gave Merrick two rooms at the back of the hospital. One room was a bathroom, so he could have
a bath every day. Soon his skin was much better, and there was no horrible smell.
The second room had a bed, table, and chairs. I visited him every day, and talked to him. He loved
reading, and talking about books. At first he did not know many books: the Bible, and one or two
newspapers, that's aIl. But I gave him some books of love stories, and he liked them very much. He read them again and again, and talked about them often.

For him, the men and women in these books were alive, like you and me. He was very happy.
But sometimes it was difficult for him. At first, one or two people in the hospital laughed at Merrick
because he was ugly. Sometimes, they brought their friends to look at him. One day a new nurse came to the hospital, and nobody told her about Merrick. She took his food ta his room, and opened the door. Then she saw him. She screamed, dropped the food on the floor, and ran out of the room.
I was very angry with the nurse, and went to see Merrick. He was not happy about it, but he was not very angry. I think he felt sorry for the girl.

'People don't like looking at me. I know that, Dr. Treves,' he said. "They usually laugh or scream.'
'WeIl, I don't want nurses to laugh at you, Joseph,' I said angrily. 'I want them to help you.'
'Thank you, doctor,' he said, in his strange slow voice. 'But it's not important. Everyone laughs at me. I understand that.'
I looked at him sadly. ln his one good hand, his left hand, he had the little picture of his mother. He looked at the picture for a minute, and then put it by a flower on the table. A tear ran out of his eye and down the skin of his enormous, ugly face.
'Dr. Treves,' he said, slowly. 'You and the nurses are very kind, and l'm very happy here. Thank you very much. But ... I know I can't stay here long, and ... I would like ta live in a lighthouse, after the hospital, please. A lighthouse or a home for blind people. I think those are the best places for me.'
'What do you mean?' I asked. 'Why?'

He did not look at me. He put the flower on the picture and looked at it carefully.
'Lighthouses have sea ail round them, don't they?'
he said. 'Nobody could look at me in a lighthouse, so I would be happy there. And blind people can see
nothing, so they couldn't see me, could they?'
'But Joseph,' I said, 'this is your home. You live here now. You aren't going ta leave the hospital.'
'Not today, perhaps,' he said. 'But soon. You are a kind man, Dr. Treves. But I can't stay here very long. I have no money.'
I smiled. 'Joseph,' I said. 'This is your home now.
Don't you understand? You can stay here ail your life.'
Very carefully, I told him about the letter to The Times, and the money.
I don't think he understood at first, so I told him again. He was very quiet for a minute. Then he stood
up, and walked up and down the room very quickly. A strange sound came from him, like laughing.

Results (Thai) 1:

บทที่ 4บ้านแรกของเมอร์ริคเมอร์ริคสองห้องทางโรงพยาบาลให้เรา ห้องพักมีห้องน้ำ ดังนั้นเขาอาบน้ำทุกวัน เร็ว ๆ นี้ ผิวหนังของเขาดีกว่ามาก และมีกลิ่นไม่น่ากลัวห้องมีเตียง โต๊ะ และเก้าอี้ ผมชมเขาทุกวัน และพูดคุยกับเขา รักการอ่าน และการพูดคุยเกี่ยวกับหนังสือ ในตอนแรก เขาไม่รู้หนังสือจำนวนมาก: พระ คัมภีร์ และหนึ่ง หรือสองหนังสือพิมพ์ อุปกรณ์เครื่องลูกข่ายซึ่ง แต่ผมให้เขาบางเล่มของเรื่องราวความรัก และเขาชอบมาก เขาอ่านครั้งแล้วครั้งเล่า และพูดคุยเกี่ยวกับพวกเขามักจะสำหรับเขา ชายและหญิงในหนังสือเหล่านี้ได้มีชีวิตอยู่ คุณและฉัน เขามีความสุขมากแต่บางครั้งมันก็ยากสำหรับเขา ครั้งแรก หนึ่ง หรือสองคนในโรงหัวเราะที่เมอร์ริคเนื่องจากเขาได้น่าเกลียด บางครั้ง ที่พวกเขานำเพื่อนที่เขา วันหนึ่งพยาบาลใหม่มาถึงโรงพยาบาล และไม่มีใครบอกเธอเกี่ยวกับเมอร์ริค เธอเอาอาหารตา ห้องของเขา และเปิดประตู จากนั้น เธอเห็นเขา เธอกรีดร้อง ลดอาหารลงบนพื้น และวิ่งออกจากห้องฉันโกรธมากกับพยาบาล และไปดูเมอร์ริค เขาไม่ใช่ความสุขกับมัน แต่เขาไม่โกรธมาก ผมคิดว่า เขารู้สึกเสียใจสำหรับหญิงสาว' คนไม่ชอบฉัน ฉันรู้ว่า ดร. Treves เขากล่าวว่า "พวกเขามักจะหัวเราะ หรือร้อง ''WeIl ไม่ต้องการให้พยาบาลเย้ยคุณ โจเซฟ ฉันกล่าว angrily 'อยากให้ช่วยคุณ"ขอบคุณ แพทย์ เขากล่าวว่า ในเขาแปลกทำให้ช้าลงเสียง ' แต่มันไม่สำคัญ ทุกคนหัวเราะทีที ผมเข้าใจว่าการ 'ฉันมองเขาเศร้า ln ดีมือหนึ่ง มือซ้ายของเขา เขามีภาพของลูกน้อย เขามองภาพชั่ว แล้ว เก็บไว้ ด้วยดอกไม้บนโต๊ะ น้ำตาวิ่งออก จากตาของเขา และ ลงผิวของใบหน้าของเขาอย่างมาก น่าเกลียด'ดร. Treves เขากล่าว ช้า ' คุณและพยาบาลดี และ l ดีใจมากที่นี่ ขอบคุณมาก แต่... ฉันรู้ว่า ฉันไม่พักยาว และ... ฉันอยากพูดคุย อยู่ประภาคาร หลังโรงพยาบาล กรุณา เป็นประภาคารหรือบ้านสำหรับคนตาบอด ผมคิดว่า ผู้ที่ฉัน ""ไม่คุณหมายถึงอะไร" ถาม 'ทำไม'นอกจากนี้เขาไม่ได้มองที่ฉัน เขาใส่ดอกไม้บนรูปภาพ และมองมันอย่างระมัดระวัง'Lighthouses มีทะเล ail รอบพวกเขา ไม่พวกเขา"เขากล่าวว่า ' ไม่มีใครสามารถดูฉันในประภาคาร ดังนั้นฉันจะมีความสุขมีได้ และคนตาบอดสามารถมองเห็นอะไร เพื่อให้พวกเขาไม่สามารถเห็นฉัน อาจจะ?''แต่โจเซฟ ฉันว่า, ' นี้คือบ้านของคุณ คุณอยู่ที่นี่เดี๋ยวนี้ คุณไม่ได้ไปโรงพยาบาลตา ให้ '' ไม่วันนี้ บาง ที เขากล่าวว่า ' แต่เร็ว ๆ นี้ คุณเป็นคนดี ดร. Treves แต่ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่นานมาก ติดไม่ 'ฉันยิ้ม 'โจเซฟ ผมพูด ' นี้เป็นบ้านของคุณคุณไม่เข้าใจหรือไม่ คุณ ail ชีวิตของคุณที่นี่ 'ระมัดระวัง ผมบอกเกี่ยวกับจดหมายการไทม์ เงินผมไม่คิดว่า เขาเข้าใจในตอนแรก ดังนั้นฉันบอกเขาอีก เขาถูกเงียบประเดี๋ยวเดียว แล้ว เขายืนขึ้น และเดินขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว เสียงแปลก ๆ มาจากเขา เช่นการหัวเราะ

Results (Thai) 2:

บทที่ 4
MERRICK
แรกของหน้าแรกเราได้ให้Merrick สองห้องที่อยู่ด้านหลังของโรงพยาบาล
ห้องหนึ่งเป็นห้องน้ำเพื่อที่เขาจะต้องอาบน้ำทุกวัน เร็ว ๆ นี้ผิวของเขาดีขึ้นมากและไม่มีกลิ่นน่ากลัว.
ห้องที่สองมีเตียง, โต๊ะและเก้าอี้ ผมไปเยี่ยมเขาทุกวันและพูดคุยกับเขา
เขารักการอ่านและการพูดคุยเกี่ยวกับหนังสือ ในตอนแรกเขาไม่ได้รู้ว่าหนังสือหลายเล่ม:
พระคัมภีร์และหนึ่งหรือสองหนังสือพิมพ์ที่Ail แต่ฉันให้เขาหนังสือบางส่วนของเรื่องราวความรักและเขาชอบพวกเขามาก เขาอ่านพวกเขาอีกครั้งและอีกครั้งและพูดคุยเกี่ยวกับพวกเขามักจะ. สำหรับเขาที่ชายและหญิงในหนังสือเหล่านี้ยังมีชีวิตอยู่เช่นคุณและฉัน เขาเป็นคนที่มีความสุขมาก. แต่บางครั้งมันก็เป็นเรื่องยากสำหรับเขา ตอนแรกหนึ่งหรือสองคนที่อยู่ในโรงพยาบาลหัวเราะเยาะ Merrick เพราะเขาเป็นคนที่น่าเกลียด บางครั้งพวกเขานำเพื่อนของพวกเขาที่จะมองไปที่เขา วันหนึ่งพยาบาลใหม่เข้ามาที่โรงพยาบาลและไม่มีใครบอกเธอเกี่ยวกับ Merrick เธอเอาอาหารของเขาตาห้องของเขาและเปิดประตู จากนั้นเธอก็เห็นเขา เธอกรีดร้องลดลงอาหารบนพื้นและวิ่งออกไปจากห้อง. ผมโกรธมากกับพยาบาลและไปดู Merrick เขาไม่ได้มีความสุขกับมัน แต่เขาก็ไม่ได้โกรธมาก ผมคิดว่าเขารู้สึกเสียใจสำหรับสาว. 'คนไม่ชอบมองมาที่ฉัน ฉันรู้ว่าดร. ทรีฟส์ "เขากล่าวว่า "พวกเขามักจะหัวเราะหรือกรีดร้อง. '' Weil, ฉันไม่ต้องการพยาบาลที่จะหัวเราะเยาะคุณโจเซฟ 'ฉันกล่าวว่าด้วยความโกรธ." ผมต้องการให้พวกเขาเพื่อช่วยให้คุณ.' 'ขอขอบคุณคุณหมอ "เขากล่าวว่าในของเขา เสียงช้าแปลก. แต่มันไม่สำคัญ. ทุกคนหัวเราะที่ฉัน. ฉันเข้าใจว่า. ผมมองเขาเศร้า. LN หนึ่งของเขามือดีมือซ้ายของเขาเขามีภาพเล็ก ๆ น้อย ๆ ของแม่ของเขา. เขามองไปที่ภาพ สำหรับนาทีแล้วนำมาใส่โดยดอกไม้บนโต๊ะ. น้ำตาวิ่งออกมาจากตาและลงผิวของเขาอย่างมากของเขาใบหน้าน่าเกลียด. 'ดร. ทรีฟส์ "เขากล่าวว่าช้า.' คุณและพยาบาลที่มี ใจดีมากและแมงม. มีความสุขมากที่นี่. ขอบคุณมาก. แต่ ... ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่นานและ ... ผมอยากจะอยู่ในตาประภาคารหลังจากที่โรงพยาบาลโปรด. ให้ ประภาคารหรือที่บ้านสำหรับคนตาบอด. ผมคิดว่าผู้ที่เป็นสถานที่ที่ดีที่สุดสำหรับฉัน. '' คุณหมายถึงอะไร? ฉันถาม. ทำไม? 'เขาไม่ได้มองมาที่ฉัน. เขาวางดอกไม้บนรูปภาพและมองมันอย่างระมัดระวัง.' กระโจมไฟมีทะเล Ail รอบพวกเขาไม่พวกเขา? 'เขากล่าวว่า. ไม่มีใครสามารถมองมาที่ฉัน ในประภาคารดังนั้นฉันจะมีความสุขมี. และคนตาบอดสามารถมองเห็นอะไรเพื่อให้พวกเขาไม่สามารถมองเห็นฉันสามารถที่พวกเขา'' แต่โจเซฟ 'ผมพูดว่า' นี่คือบ้านของคุณ. คุณอาศัยอยู่ที่นี่ในขณะนี้. คุณ จะไม่ได้ไปตาออกจากโรงพยาบาล. '' ไม่ในวันนี้อาจจะเป็น "เขากล่าว. แต่ในไม่ช้า. คุณเป็นคนชนิด, ดร. ทรีฟส์. แต่ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่นานมาก. ฉันไม่มีเงิน. ฉันยิ้ม. โจเซฟ 'ฉันกล่าวว่า. นี่คือบ้านของคุณตอนนี้. คุณไม่เข้าใจหรือไม่คุณสามารถอยู่ที่นี่ลำบากในชีวิตของคุณ. อย่างระมัดระวังผมบอกเขาเกี่ยวกับจดหมายที่เขียนถึงไทม์และเงิน. ฉัน ไม่คิดว่าเขาเข้าใจในตอนแรกผมก็เลยบอกเขาอีกครั้ง. เขาเป็นคนเงียบมากสำหรับนาที. แล้วเขายืนขึ้นและเดินขึ้นและลงห้องพักได้อย่างรวดเร็ว. เสียงแปลก ๆ มาจากเขาชอบหัวเราะ

Results (Thai) 3:

บทที่ 4

บ้านแรกของเมอริคเราให้เมอริค 2 ห้อง อยู่หลังโรงพยาบาล ห้องหนึ่งเป็นห้องน้ำ ดังนั้นเขาน่าจะ
อาบน้ำทุกวัน แล้วผิวของเขาได้ดีมาก และมีกลิ่นไม่น่ากลัว
สองห้องมีเตียง , โต๊ะ , เก้าอี้ ฉันไปเยี่ยมเขาทุกวัน และคุยกับเขา เขารัก
อ่านและคุยกันเรื่องหนังสือ ตอนแรกเขาไม่ได้ว่าหนังสือหลายเล่ม : คัมภีร์ไบเบิลและหนึ่งหรือสอง
หนังสือพิมพ์ที่ป่วย แต่ฉันให้เขายืมหนังสือของเรื่องราวความรัก และเขาก็ชอบมันมาก เขาอ่านมันอีกครั้งและอีกครั้งและคุยกันบ่อยๆ

สำหรับเขาแล้ว ผู้หญิงและผู้ชายในหนังสือเหล่านี้ยังมีชีวิตอยู่ เช่นคุณและฉัน เขามีความสุขมาก .
แต่บางครั้งมันก็เป็นเรื่องยากสำหรับเขา ตอนแรกหนึ่งหรือสองคนในโรงพยาบาลหัวเราะเยาะ Merrick
เพราะเขาน่าเกลียด บางครั้งพวกเขาพาเพื่อนๆ ไปดูเขา วันหนึ่ง พยาบาลใหม่มาโรงพยาบาล และไม่มีใครบอกเธอเกี่ยวกับ เมอริค เธอเอาอาหารตา ที่ห้องของเขา และเปิดประตู แล้วเธอก็เห็นเขา เธอกรีดร้อง ทิ้งอาหารบนพื้น และวิ่งออกจากห้อง .
ผมโกรธมากกับพยาบาล และไปดู เมอร์ริค เขาไม่ได้ยินดีกับมัน แต่เขาก็ไม่ได้โกรธมากฉันคิดว่าเขารู้สึกสงสารหญิงสาว

'people ไม่ชอบมองฉัน ฉันรู้ว่า ดร. ที่ตั้ง ' เขากล่าว พวกเขามักจะหัวเราะหรือร้อง '
'weil ฉันไม่ต้องการพยาบาลหัวเราะเยาะคุณโจเซฟ ' ผมพูดด้วยความโกรธ . . . ผมต้องการให้พวกเขาช่วยให้คุณ '
ขอบคุณค่ะ คุณหมอ เขาบอกว่าเสียงช้าแปลกๆของเขา . . . แต่มันไม่สำคัญหรอก ทุกคนที่ฉันหัวเราะ ผมเข้าใจแล้วว่า '
ผมมองเขาอย่างเศร้าสร้อยในมือของเขาดี มือซ้ายของเขา เขามีภาพเล็ก ๆน้อย ๆของแม่ของเขา เขาดูรูปสักครู่แล้วใส่มันด้วยดอกไม้บนโต๊ะ น้ำตาออกจากดวงตาของเขาและลงผิวของใบหน้าน่าเกลียดของเขาอย่างมาก .
'dr. ที่ตั้ง ' เขาพูดช้าๆ . . . คุณพยาบาลใจดีมาก และฉันมีความสุขมากที่นี่ ขอบคุณมากครับ แต่ . . . . . . . ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นานและ . . . . . . .ผมชอบทาอยู่ในประภาคารหลังโรงพยาบาลครับ ประภาคารหรือบ้านสำหรับคนตาบอด . ฉันคิดว่ามันเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดสำหรับฉัน . '
' หมายถึงอะไร ? ผมถาม . . . ทำไมเหรอ ?

เขาไม่ได้มองฉัน เขาวางดอกไม้บนรูปภาพและมองมันอย่างรอบคอบ .
'lighthouses ทะเลป่วยรอบพวกเขา พวกเขาไม่ ?
' เขากล่าว ไม่มีใครมองมาที่ฉันในประภาคารดังนั้นผมจึงมีความสุขที่นั่น และคนตาบอดมองเห็น
ไม่มีอะไร ดังนั้นพวกเขาไม่สามารถมองเห็นฉันได้พวกเขา ?
แต่โจเซฟ ' ผมพูด ' นี่เป็นบ้านของคุณ คุณอยู่ที่นี่ตอนนี้ คุณไม่ได้จะทาออกจากโรงพยาบาล '
'not วันนี้ บางที ' เขาพูด ' แต่เร็ว ๆนี้ คุณเป็นคนใจดี ดร. ที่ตั้ง . แต่ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นาน ฉันไม่มีเงิน . '
' ฉันยิ้ม โจเซฟ ' ผมพูด ' นี่เป็นบ้านของเธอนะ
คุณไม่เข้าใจเหรอ ? คุณสามารถอยู่ที่นี่ทุกชีวิตของคุณ . '
อย่างระมัดระวัง ฉันบอกเขาเรื่องจดหมาย ให้เวลาและเงิน .
ผมไม่คิดว่าเขาจะเข้าใจในตอนแรก ผมบอกเค้าอีก เขาเป็นคนเงียบสักครู่ แล้วเขายืน
ขึ้นและเดินขึ้นลงห้องอย่างรวดเร็ว เสียงแปลกๆที่มาจากเขา เหมือนหัวเราะ