My husband left for work as usual,

My husband left for work as usual, and I
couldn’t think of anything to do. I sat alone
in the chair by the window, staring out at the
garden through the gap between the curtains.
Not that I had any reason to be looking at
the garden: There was nothing else for me to
do. And I thought that sooner or later, if I sat
there looking, I might think of something.
Of all the many things in the garden, the one
I looked at most was the oak tree. It was my
special favorite. I had planted it when I was a
little girl, and watched it grow. I thought of it
as my old friend. I talked to it all the time in
my head.
That day, too, I was probably talking to the
oak tree-I don’t remember what about. And I
don’t know how long I was sitting there. The
time slips by when I’m looking at the garden.
It was dark before I knew it: I must have been
there quite a while. Then, all at once, I heard
a sound. It came from somewhere far away-a
funny, muffled sort of rubbing sort of sound.
At first I thought it was coming from a place
deep inside me, that I was hearing things-a
warning from the dark cocoon my body was
spinning within. I held my breath and listened. Yes. No doubt about it. Little by little,
the sound was moving closer to me. What was
it? I had no idea. But it made my flesh creep.
The ground near the base of the tree began
to bulge upward as if some thick, heavy liquid
were rising to the surface. Again I caught my
breath. Then the ground broke open and the
mounded earth crumbled away to reveal a set
of sharp claws. My eyes locked onto them, and
my hands turned into clenched fists. Something’s going to happen, I said to myself. It’s
starting now. The claws scraped hard at the
soil, and soon the break in the earth was an
open hole, from which there crawled a little
green monster.
Its body was covered with shining green
scales. As soon as it emerged from the hole, it
shook itself until the bits of soil clinging to it
dropped away. It had a long, funny nose, the
green of which gradually deepened toward the
tip. The very end was narrow and pointed as
a whip, but the beast’s eyes were exactly like
a human’s. The sight of them sent a shiver
through me. They showed feelings, just like
your eyes or mine.
Without hesitation, but moving slowly and
deliberately, the monster approached my front
door, on which it began to knock with the
slender tip of its nose. The dry, rapping sound
echoed through the house. I tiptoed to the
back room, hoping the beast would not realize
I was there. I couldn’t scream. Ours is the only
house in the area, and my husband wouldn’t
be coming back from work until late at night.
I couldn’t run out the back door, either, since
my house has only the one door, the very one
on which a horrible green monster was now
knocking. I breathed as quietly as I could,
pretending not to be there, hoping the thing
would give up and go away. But it didn’t give
up. Its nose went from knocking to groping
at the lock. It seemed to have no trouble at all
clicking the lock open, and then the door itself
opened a crack. Around the edge of the door
crept the nose, and then it stopped. For a long
time it stayed still, like a snake with its head
raised, checking conditions in the house. If I
had known this was going to happen, I could
have stayed by the door and cut the nose off, I
told myself: The kitchen had plenty of sharp
knives. No sooner had the thought occurred
to me than the creature moved past the edge
The Little Green Monster
by Haruki Murakami
-translated by Jay Rubin
of the door, smiling, as if it had read my mind.
Then it spoke, not with a stutter, but repeating
certain words as if it were still trying to learn
them. It wouldn’t have done you any good, any
good, the little green monster said. My nose is
like a lizard’s tail. It always grows back stronger and longer, stronger and longer. You’d get
just the opposite of what what you want want.
Then it spun its eyes for a long time, like two
weird tops.
Oh, no, I thought to myself. Can it read
people’s minds? I hate to have anyone know
what I’m thinking-especially when that
someone is a horrid and inscrutable little
creature like this. I broke out in a cold sweat
from head to foot. What was this thing going
to do to me? Eat me? Take me down into the
earth? Oh, well, at least it wasn’t so ugly that I
couldn’t stand looking at it. That was good. It
had slender, pink little arms and legs jutting
out from its green-scaled body and long claws
at the ends of its hands and feet. They were almost darling, the more I looked at them. And
I could see, too, that the creature meant me no
harm.
Of course not, it said to me, cocking its
head. Its scales clicked against one another
when it moved-like crammed together coffee cups rattling on a table when you nudge
it. What a terrible thought, madam: Of course
I wouldn’t eat you. No no no. I mean you no
harm, no harm, no harm. So I was right: It
knew exactly what I was thinking.
Madam madam madam, don’t you see?
Don’t you see? I’ve come here to propose to
you. From deep deep deep down deep down
deep. I had to crawl all the way up here up
here up. Awful, it was awful, I had to dig and
dig and dig. Look at how it ruined my claws! I
could never have done this if I meant you any
harm, any harm, any harm. I love you. I love
you so much I couldn’t stand it anymore down
deep down deep. I crawled my way up to you,
I had to, I had to. They all tried to stop me, but
I couldn’t stand it anymore. And think of the
courage that it took, please, took. What if you
thought it was rude and presumptuous, rude
and presumptuous, for a creature like me to
propose to you?
But it is rude and presumptuous, I said in
my mind. What a rude little creature you are
to come seeking my love!
A look of sadness came over the monster’s
face as soon as I thought this, and its scales
took on a purple tinge, as if to express what it
was feeling. Its entire body seemed to shrink
a little, too. I folded my arms to watch these
changes occurring. Maybe something like
this would happen whenever its feelings altered. And maybe its awful-looking exterior
masked a heart that was as soft and vulnerable
as a brand-new marshmallow. If so, I knew I
could win. I decided to give it a try. You are
an ugly little monster, you know, I shouted in
my mind’s loudest voice-so loud it made my
heart reverberate. You are an ugly little monster! The purple of the scales grew deeper, and
the thing’s eyes began to bulge as if they were
sucking in all the hatred I was sending them.
They protruded from the creature’s face like
ripe green figs, and tears like red juice ran
down from them, splattering on the floor.
I wasn’t afraid of the monster anymore. I
painted pictures in my mind of all the cruel
things I wanted to do to it. I tied it down to
a heavy chair with thick wires, and with a
needle-nose pliers I began ripping out its
scales at the roots, one by one. I heated the
point of a sharp knife, and with it I cut deep
grooves in the soft pink flesh of its calves.
Over and over, I stabbed a hot soldering iron
into the bulging figs of its eyes. With each
new torture I imagined for it, the monster
would lurch and writhe and wail in agony as
if those things were actually happening to it.
It wept its colored tears and oozed thick gobs
of liquid onto the floor, emitting a gray vapor
from its ears that had the fragrance of roses.
Its eyes sent an unnerving glare of reproach
at me. Please, madam, oh please, I beg of you,
don’t think such terrible thoughts! it cried. I
have no evil thoughts for you. I would never
harm you. All I feel for you is love, is love. But
I refused to listen. In my mind, I said, Don’t be
ridiculous! You crawled out of my garden. You
unlocked my door without permission. You
came inside my house. I never asked you here.
I have the right to think anything I want to.
And I continued to do exactly that-thinking
at the creature increasingly terrible thoughts.
I cut and tormented its flesh with every machine and tool I could think of, overlooking
no method that might exist to torture a living
being and make it writhe in pain. See, then,
you little monster, you have no idea what a
woman is. There’s no end to the number of
things I can think of to do to you. But soon the
monster’s outlines began to fade, and even its
strong green nose shriveled up until it was no
bigger than a worm. Writhing on the floor, the
monster tried to move its mouth and speak to
me, struggling to open its lips as if it wanted to
leave me some final message, to convey some
ancient wisdom, some crucial bit of knowledge that it had forgotten to impart to me.
Before that could happen, the mouth attained
a painful stillness, and soon it went out of focus and disappeared. The monster now looked
like nothing more than a pale evening shadow.
All that remained, suspended in the air, were
its mournful, bloated eyes. That won’t do any
good, I thought to it. You can look all you want,
but you can’t say a thing. You can’t do a thing.
Your existence is over, finished, done. Soon the
eyes dissolved into emptiness, and the room
filled with the darkness of night.

Results (Thai) 1:

สามีของฉันที่เหลือสำหรับการทำงานตามปกติและฉัน
คิดไ​​ม่ออกว่าจะทำอะไร ฉันนั่งอยู่คนเดียว
ในเก้าอี้ข้างหน้าต่างมองออกไปที่สวน
ผ่านช่องว่างระหว่างผ้าม่าน
ไม่ได้ว่าฉันมีเหตุผลที่จะถูกมอง
สวนใดมีอะไรอย่างอื่นสำหรับผมที่จะทำ
และฉันคิดว่าไม่ช้าก็เร็วถ้าผมนั่ง
มีกำลังมองผมอาจคิดว่าบางสิ่งบางอย่าง
จากทั้งหมดหลายสิ่งหลายอย่างในสวนหนึ่ง
ผมมองที่มากที่สุดคือต้นโอ๊ก มันเป็นที่ชื่นชอบ
พิเศษ เราได้ปลูกมันเมื่อฉันถูกสาวน้อย
, และเฝ้าดูมันเติบโต ฉันคิดว่าของมัน
เป็นเพื่อนเก่าของฉัน ผมคุยกับมันตลอดเวลาในหัวของฉัน
.
วันที่เกินไปฉันอาจจะเป็นการพูดคุยกับโอ๊ค
ต้นไม้ผมจำไม่ได้สิ่งที่เกี่ยวกับ และฉัน
ไม่ทราบว่านานแค่ไหนที่ผมนั่งอยู่ที่นั่น
บิลเวลาโดยเมื่อฉันมองไปที่สวน
มันเป็นความมืดก่อนที่ผมจะรู้ว่ามัน: ฉันจะต้องได้รับ
มีมากในขณะที่ แล้วทั้งหมดในครั้งเดียวผมได้ยินเสียง
มันมาจากที่ไหนสักแห่งที่อยู่ห่างไกล-
ตลกเรียงอู้อี้, ถูของการจัดเรียงของเสียง
ตอนแรกผมคิดว่ามันมาจากสถานที่
ส่วนลึกของฉันที่ฉันได้ยินสิ่ง-
คำเตือนจากรังไหมสีเข้มร่างกายของฉันเป็น
ปั่นภายในผมกลั้นหายใจของฉันและฟัง ใช่ ข้อสงสัยเกี่ยวกับมันไม่ ทีละน้อย,
เสียงได้ย้ายใกล้ชิดกับฉัน สิ่งที่เป็น
หรือไม่ ฉันมีความคิดไม่มี แต่มันก็ทำให้คืบเนื้อของเรา.
พื้นดินใกล้โคนต้นไม้เริ่ม
ที่กระพุ้งขึ้นราวกับว่าบางหนา
ของเหลวหนักที่เพิ่มขึ้นไปยังพื้นผิว อีกครั้งผมจับลมหายใจของฉัน
พื้นดินแล้วยากจนและเปิด
แผ่นดิน mounded ร่วงออกเพื่อให้เห็นชุด
จากกรงเล็บที่คมชัด ตาของฉันถูกล็อคไปยังพวกเขาและ
มือของฉันกลายเป็นหมัด clenched บางสิ่งบางอย่างที่จะเกิดขึ้นผมพูดกับตัวเอง มัน
เริ่มต้นในขณะนี้ กรงเล็บขูดอย่างหนักในดิน
และเร็ว ๆ นี้ในการแบ่งดินเป็นหลุม
เปิดจากที่มีการรวบรวมข้อมูลมอนสเตอร์น้อย
สีเขียว.
ร่างของมันถูกปกคลุมด้วยเกล็ดสีเขียวส่องแสง
เร็วที่สุดเท่าที่มันโผล่ออกมาจากหลุมมัน
ส่ายตัวเองจนบิตของดินยึดมั่นกับมัน
ลดลงไป มันมีความยาวจมูกตลก, สีเขียว
ที่ค่อยๆลึกไปทางปลาย
ท้ายสุดแคบและชี้เป็น
แส้ แต่ดวงตาของสัตว์ที่เป็นเหมือนกัน
ของมนุษย์ สายตาของพวกเขาที่ส่งมา
สั่นตลอด ๆ ค่ะ พวกเขาแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกเช่นเดียว
ตาหรือเหมืองของคุณ.
โดยไม่ลังเล แต่ย้ายช้าและ
จงใจมอนสเตอร์เดินเข้ามาใกล้ประตูด้านหน้าของฉัน
ซึ่งมันก็เริ่มที่จะเคาะที่มีปลายเรียว
จากจมูกของมัน แห้ง
เสียงเคาะสะท้อนผ่านบ้าน ผม tiptoed ไปที่ห้องกลับ
หวังว่าสัตว์จะไม่ตระหนักถึง
ผมอยู่ที่นั่น ฉันไม่สามารถกรีดร้อง เราเป็นบ้าน
เฉพาะในพื้นที่และสามีของฉันจะไม่
จะกลับมาจากการทำงานจนดึกในเวลากลางคืน
ฉันไม่สามารถวิ่งออกประตูหลังทั้งสองตั้งแต่
บ้านของฉันมีเพียงหนึ่งประตูมากหนึ่ง
ที่มอนสเตอร์สีเขียวที่น่ากลัวตอนนี้
เคาะ ผมสูดลมหายใจเป็นอย่างเงียบ ๆ เท่าที่จะทำได้
แกล้งทำเป็นไม่ได้ที่จะมีหวัง
สิ่งที่จะให้ขึ้นและหายไป แต่มันไม่ได้ให้
ขึ้น จมูกของมันไปจากการเคาะไป
คล้าหาที่ล็อค ดูเหมือนว่ามันจะมีปัญหาไม่มีที่
คลิ๊กล็อคที่เปิดอยู่ทั้งหมดแล้วประตูตัวเอง
เปิดร้าว รอบขอบประตูของ
พุ่งจมูกแล้วมันหยุด เป็นเวลานาน
มันอยู่ยังคงเหมือนงูที่มีหัวของมัน
ยกการตรวจสอบเงื่อนไขในบ้าน ถ้าฉันได้รู้จัก
นี้จะเกิดขึ้นฉันสามารถ
มีอยู่ตามประตูและตัดจมูกออกไปผมบอกกับตัวเอง
: ห้องครัวมีความอุดมสมบูรณ์ของมีดคม
ความคิดที่ไม่เคยเกิดขึ้นเร็ว
กว่าที่ฉันสิ่งมีชีวิตย้ายผ่านมาขอบ

มอนสเตอร์สีเขียวเล็ก ๆ น้อย ๆ โดย Haruki Murakami
แปลโดย Jay Rubin
ของประตูรอยยิ้มราวกับว่ามันได้อ่านใจของฉัน
แล้วมันพูดไม่ได้กับการพูดติดอ่าง แต่คำซ้ำบาง
ราวกับว่ามันก็ยังคงพยายามที่จะเรียนรู้พวกเขา
มันจะไม่ได้ทำคุณความดีใด ๆ
ดีใด ๆ มอนสเตอร์สีเขียวเล็ก ๆ น้อย ๆ กล่าวว่า จมูกของฉันคือ
เหมือนหางจิ้งจก ก็มักจะกลับเติบโตแข็งแรงมากขึ้นและนานขึ้นและอีกต่อไป คุณจะได้รับ
ตรงข้ามของสิ่งที่สิ่งที่คุณต้องการต้องการ
แล้วก็ปั่นตามาเป็นเวลานานเช่นเดียวกับสองยอดแปลก
.
โอ้ไม่ฉันคิดกับตัวเอง สามารถอ่านจิตใจของผู้คน
? ฉันเกลียดที่จะมีใครรู้
สิ่งที่ฉันคิดโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีคน
ที่เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าเกลียดน่ากลัว
และลึกลับเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้โพล่งออกมาในเหงื่อเย็น
ตั้งแต่หัวจรดเท้า สิ่งนี้คือสิ่งที่เกิดขึ้น
จะทำกับผมหรือเปล่า Eat Me? พาฉันลงไปในพื้นดิน
? โอ้ดีอย่างน้อยมันก็ไม่น่าเกลียดเพื่อที่ฉัน
ไม่สามารถยืนมองมัน ว่าเป็นสิ่งที่ดี มัน
มีเรียวแขนเล็ก ๆ น้อย ๆ สีชมพูและขาที่ยื่นออกมา
ออกจากร่างกายสีเขียวปรับขนาดและกรงเล็บยาว
ที่ปลายของมือและเท้าของตน พวกเขารักเกือบยิ่งฉันมองไปที่พวกเขา และ
ฉันจะได้เห็นเช่นกันว่าสิ่งมีชีวิตที่มีความหมายฉันไม่เป็นอันตรายต่อ
.
แน่นอนไม่ได้ง้างมันพูดกับผมว่าหัวของ
ตาชั่งมันคลิกกับคนอื่น
เมื่อย้ายเหมือนกันหนาตาถ้วยกาแฟมีชีวิตชีวาบนโต๊ะเมื่อคุณดุน
มัน สิ่งที่คิดว่าแหม่มกลัว: แน่นอน
ฉันไม่อยากจะกินคุณ ไม่ไม่ไม่ ฉันหมายความว่าคุณเป็นอันตรายต่อ
ไม่มีไม่เป็นอันตรายไม่มีอันตรายใด ๆ ดังนั้นฉันถูกขวา: มัน
รู้ว่าสิ่งที่ฉันคิด.
แหม่มแหม่มแหม่ม, คุณไม่เห็น
ทำยังไม่เห็นหรือ ผมเคยมาที่นี่เพื่อเสนอให้
คุณ จากส่วนลึกลึกลึกลึกลงไปลึกลง
ฉันได้เพื่อรวบรวมข้อมูลทั้งหมดทางขึ้นที่นี่ขึ้น
ขึ้นที่นี่ อันยิ่งใหญ่มันก็น่ากลัวและฉันได้เพื่อขุดและขุด
และขุด มองไปที่วิธีการที่จะทำลายกรงเล็บของฉัน! ผม
ไม่เคยได้กระทำนี้ถ้าฉันหมายถึงคุณ
อันตรายใด ๆ อันตรายใด ๆ อันตรายใด ๆ ฉันรักคุณ ฉันรัก
คุณมากฉันไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป
ลงลึกลงไปลึก ผมคลานทางของฉันขึ้นอยู่กับคุณ
ฉันได้และฉันได้เพื่อ พวกเขาทั้งหมดพยายามที่จะหยุดฉัน แต่
ฉันไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป และคิดว่าของความกล้าหาญ
ว่าเอาเข้ามา สิ่งที่ถ้าคุณ
คิดว่ามันเป็นหยาบและองอาจ
หยาบและองอาจสำหรับสิ่งมีชีวิตที่เหมือนผมไป
เสนอให้คุณ
แต่มันเป็นหยาบและเกรงใจผมกล่าวในใจของฉัน
สิ่งที่สิ่งมีชีวิตที่หยาบเล็กน้อยคุณ
จะมาแสวงหาความรักของฉัน
รูปลักษณ์ของความโศกเศร้ามาให้ทั่วใบหน้า
มอนสเตอร์ตัวเร็วที่สุดเท่าที่ฉันคิดว่านี้และ
ตาชั่งมันเอาสีม่วงราวกับจะแสดงสิ่งที่มัน
คือ ความรู้สึก ร่างทั้งร่างของมันดูเหมือนจะหด
น้อยเกินไป ผมพับแขนของฉันเพื่อดูการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นเหล่านี้
บางทีสิ่งที่ชอบ
นี้จะเกิดขึ้นเมื่อใดก็ตามที่ความรู้สึกของตนเปลี่ยนแปลงไปและอาจจะน่ากลัวที่มองภายนอก
สวมหน้ากากหัวใจที่เป็น
อ่อนและเปราะบางเป็นขนมหวานแบรนด์ใหม่ ถ้าเป็นเช่นนั้นผมรู้ว่าผมสามารถชนะ
ฉันตัดสินใจที่จะให้มันลอง คุณเป็น
มอนสเตอร์น้อยน่าเกลียดที่คุณรู้ว่าผมตะโกนเสียงดังใน
ใจของฉันเสียงดังเพื่อให้มันทำให้หัวใจของฉันสั่นสะเทือน
คุณเป็นมอนสเตอร์น้อยน่าเกลียด! สีม่วงของเครื่องชั่งเติบโตลึกและ
สายตาของสิ่งที่เริ่มกระพุ้งราวกับว่าพวกเขา
ดูดในทุกความเกลียดชังที่ผมส่งพวกเขา
พวกเขายื่นออกมาจากใบหน้าของสิ่งมีชีวิตเช่น
สีเขียวผลมะเดื่อสุกและน้ำตาเช่นน้ำผลไม้สีแดงวิ่ง
ลงจากพวกเขาสาดบนพื้น.
ผมไม่กลัวที่ของมอนสเตอร์อีกต่อไป ผม
ภาพวาดในใจของฉันจากทุกสิ่งที่โหดร้าย
ฉันอยากจะทำกับมัน ผมผูกมันลงไป
เก้าอี้หนักกับสายหนาและมี
คีมเข็มจมูกฉันเริ่มฉีกออกตาชั่ง
ที่รากหนึ่งโดยหนึ่ง ผมร้อนจุด
ของมีดคมและกับมันผมตัดร่อง
ลึกลงไปในเนื้อสีชมพูอ่อนของวัวของตน
กว่าและมากกว่าผมแทง
เหล็กร้อนบัดกรีเข้าไปโปนมะเดื่อของตา กับแต่ละทรมานใหม่
ที่ฉันคิดมันมอนสเตอร์
จะฉับพลันและชักดิ้นชักงอและเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดเป็น
ถ้าสิ่งเหล่านั้นจริงที่เกิดขึ้นกับมัน
มันร้องไห้น้ำตาสีและ oozed gobs
หนาของของเหลวบนพื้น, เปล่ง
ไอสีเทาจากหูที่มีกลิ่นหอมของดอกกุหลาบ
ตาส่งแสงจ้าทำให้ตกใจของ
ตำหนิมาที่ฉัน โปรดแหม่มโอ้โปรดฉันขอจากคุณ
ไม่คิดว่าความคิดที่เลวร้ายดังกล่าว! มันร้องไห้ ผม
มีความคิดที่ชั่วร้ายสำหรับคุณ ผมจะไม่เป็นอันตรายต่อคุณ
ทั้งหมดที่ฉันรู้สึกสำหรับคุณคือความรักความรักคือ แต่
ฉันปฏิเสธที่จะรับฟัง ในใจของฉันฉันกล่าวว่าไม่ต้อง
ไร้สาระ! คุณคลานออกมาจากสวนของฉัน คุณ
ปลดล็อคประตูของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต คุณ
เข้ามาภายในบ้านของฉัน ฉันไม่เคยขอให้คุณที่นี่
ผมมีสิทธิที่จะคิดว่าอะไรที่ฉันต้องการ
และฉันยังคงทำสิ่งที่คิด
ที่สิ่งมีชีวิตความคิดที่เลวร้ายมากขึ้น
ผมตัดและทรมานเนื้อกับทุกเครื่องและเครื่องมือที่ฉันจะคิดมองเห็น
ไม่มีวิธีที่อาจมีอยู่จะทรมานชีวิต
ชักดิ้นชักงอเป็นอยู่และทำให้มันอยู่ในความเจ็บปวด ดูแล้ว
คุณมอนสเตอร์น้อยคุณจะมีความคิดว่าผู้หญิง
ไม่ ไม่มีที่สิ้นสุดมีจำนวนของสิ่งที่
ที่ฉันสามารถคิดที่จะทำเพื่อคุณ 's แต่ในไม่ช้า
เค้าร่างของสัตว์ประหลาดเริ่มจะจางหายไปและแม้กระทั่ง
จมูกของมันสีเขียวที่แข็งแกร่งหดขึ้นจนกระทั่งมัน
มีขนาดใหญ่กว่าหนอนไม่ ดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น, มอนสเตอร์
พยายามที่จะย้ายปากของมันและพูดคุยกับ
ฉันพยายามที่จะเปิดริมฝีปากของตนราวกับว่ามันต้องการที่จะทิ้งฉัน
บางข้อความสุดท้ายที่จะถ่ายทอดบาง
ภูมิปัญญาโบราณบางบิตสำคัญของความรู้ว่า ได้ลืมที่จะบอกกับฉัน
ก่อนที่อาจเกิดขึ้น,ปากบรรลุ
นิ่งเจ็บปวดและในไม่ช้ามันก็เดินออกจากโฟกัสและหายไป มอนสเตอร์ในขณะนี้มอง
เหมือนไม่มีอะไรมากไปกว่าเงาเย็นซีด
ทั้งหมดที่ยังคงลอยอยู่ในอากาศเป็น
เศร้าของตาบวม ว่าจะไม่ทำ
ดีใด ๆ ฉันคิดว่ามัน คุณสามารถดูทั้งหมดที่คุณต้องการ
แต่คุณไม่สามารถพูดสิ่งที่ คุณไม่สามารถทำสิ่งที่
การดำรงอยู่ของคุณมีมากกว่าเสร็จทำในไม่ช้าตา
สลายกลายเป็นความว่างเปล่าและ
ห้องพักที่เต็มไปด้วยความมืดของคืน

Results (Thai) 2:

สามีที่เหลือสำหรับการทำงานตามปกติ และ
ไม่สามารถคิดอะไรที่จะทำได้ ฉันนั่งคนเดียว
ในเก้าอี้โดยหน้าต่าง จ้องออกแบบ
สวนผ่านช่องว่างระหว่างม่าน
ไม่ที่มีเหตุผลใด ๆ ต้องมองที่
สวน: มีอะไรสำหรับฉัน
ทำ และฉันคิดว่า ที่ช้า ถ้าฉันนั่ง
มีมอง ฉันอาจคิดว่า ของบางสิ่งบางอย่าง
ของหลายสิ่งในสวน หนึ่ง
ช็อปปิ้งมากที่สุดมีต้นโอ๊ก มันเป็นของฉัน
พิเศษไม่ ผมได้ปลูกเมื่อมี
สาวน้อย และเฝ้าดูมันเติบโต คิดว่า
เป็นเพื่อนเก่าของฉัน ฉันพูดคุยกับมันตลอดเวลาใน
หัวของฉัน.
วัน เกินไป ฉันอาจพูดไป
โอ๊ก-ฉันจำอะไรเกี่ยวกับ และ
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนฉันนั่งมี ใน
เวลาจัดส่งโดยเมื่อกำลังที่สวน
มันเป็นสีเข้มก่อนรู้ว่ามัน: ฉันต้องการ
มีมากในขณะนั้น แล้ว กัน ผมได้ยิน
เสียง มันมาจากไหนไกลเก็บ-a
ตลก muffled ถูจัดเรียงของจัดเรียงของเสียง
ตอนแรก ฉันคิดว่า มันได้มาจาก
ลึกภายใน ผมว่า ผมได้ยินสิ่งที่
คำเตือนจากรังมืดของฉันร่างกายถูก
ปั่นภายใน ลมหายใจของฉันถือ และฟัง ใช่ ไม่ต้องสงสัยเลย น้อย,
เสียงถูกย้ายใกล้ชิดกับฉัน อะไรถูก
มัน ผมมีความคิด แต่มันทำคืบเนื้อของฉัน.
พื้นดินใกล้โคนต้นเริ่ม
ป่องขึ้นว่าบางของเหลวหนา หนัก
ได้ขึ้นสู่พื้นผิว อีกครั้ง ที่ฉันจับฉัน
ลมหายใจ แล้วดินยากจนเปิดและ
mounded โลกได้ขยี้ไปเฉลยชุด
ของเล็บคม ตาล็อก ไป และ
หมัดกัดมือของฉันเป็น สิ่งที่จะเกิดขึ้น ฉันพูดกับตัวเอง มี
เริ่มต้นในขณะนั้น เล็บขูดยากที่การ
ดิน และเร็ว ๆ นี้แบ่งในโลกการ
เปิดหลุม ซึ่งมีตระเวนน้อย
เขียวมอนสเตอร์
ร่างกายถูกปกคลุมไป ด้วยสีเขียวส่องแสง
ปรับขนาด ทันทีที่มันเกิดขึ้นจากหลุม มัน
จับตัวจนบางส่วนติดกับดิน
หลุดไป มันมีจมูกยาว ตลก
สีเขียวของที่ค่อย ๆ รายไป
แนะนำ สุดทางแคบ และชี้เป็น
แส้เป็น แต่ดวงตาของสัตว์ได้อย่างชัดเจนเช่น
ของมนุษย์ สายตาของพวกเขาส่งการ shiver
ทางเรา พวกเขาแสดงความรู้สึก เหมือน
ของคุณตาหรือเหมือง
โดยไม่ลังเล แต่ย้ายช้า และ
โดยเจตนา มอนสเตอร์ประดับหน้าฉัน
ประตู มันเริ่มกระแทกกับ
ปลายจมูกของสเลนเดอร์ แห้ง แร็ปเสียง
ได้พูดย้ำผ่านบ้าน ผม tiptoed ไป
หลังห้อง หวังเดอะบีสต์จะไม่ทราบ
มี ฉันไม่สามารถร้อง ของเราเป็นเดียว
บ้านในพื้นที่ และสามีไม่
มากลับจากทำงานจนดึก
ฉันไม่สามารถเรียกใช้ออกจากหลังประตู ทั้ง ตั้งแต่
บ้านของฉันมีเพียงหนึ่งประตู หนึ่งมาก
บนซึ่งสัตว์ประหลาดสีเขียวน่ากลัวถูกตอนนี้
เคาะ ฉันหายใจอย่างเงียบ ๆ เป็นสามารถ,
อ้างหวังสิ่งไม่ต้องมี
จะแพ้ และหายไป แต่มันไม่ให้
ค่า จมูกของมันไปจากเคาะการคล้าหา
ที่ล็อค เหมือนจะมีปัญหาไม่มีเลย
คลิเปิดล็อค แล้วประตูเอง
เปิดรอยแตก รอบขอบของประตู
crept จมูก แล้ว ก็หยุด ระยะยาว
เวลาที่มันอยู่ ยังคงคล้ายงูมีหัวเป็น
ยก การตรวจสอบเงื่อนไขในบ้าน ถ้าฉัน
รู้จักนี้กำลังจะเกิดขึ้น ฉันสามารถ
อยู่ตามประตู และตัดจมูกปิด ฉัน
บอกเอง: ครัวมีความคมชัดมากมาย
มีด ไม่เร็ว มีความคิดเกิด
ฉันมากกว่าสิ่งมีชีวิตย้ายเลยขอบ
เดอะลิตเติ้ลกรีนมอนสเตอร์
โดยฮารุกิมุราคามิ
-แปล โดยเจย์ Rubin
ของประตู ยิ้ม ว่ามันเกี่ยวกับจิตใจของฉัน
แล้วมันพูด ไม่ มีการพูด แต่ซ้ำ
บางคำเหมือนกับว่ามันยังพยายามเรียนรู้
พวกเขา มันไม่ได้ทำคุณความดี ใด ๆ
,มอนสเตอร์สีเขียวเล็กน้อยว่า จมูกเป็น
เช่นหางของจิ้งจก มันจะขยายกลับแข็งแกร่ง และยาว แข็งแกร่ง และยาว คุณจะได้รับ
เพียงตรงข้ามสิ่งที่คุณต้องการ
แล้ว มันปั่นตามันมานาน เช่นสอง
แปลกท็อปส์
โอ้ ไม่ ฉันคิดกับตัวเอง สามารถที่จะอ่าน
จิตใจของคน ฉันเกลียดเพื่อให้ทุกคนทราบ
อะไรผมคิดเฉพาะเมื่อที่
มี horrid และ inscrutable น้อย
สิ่งมีชีวิตเช่นนี้ ฉันร้องไห้ในกาฬ
ตั้งแต่หัวถึงเท้า สิ่งเกิดสิ่งนี้ขึ้น
ทำให้ฉัน กินฉัน พาฉันลงไป
โลก โอ้ ดี น้อยมันไม่ได้น่าเกลียดมากที่ฉัน
ไม่ยืนมองมันได้ ความสะอาด มัน
ได้สเลนเดอร์ สีชมพูเล็กน้อยแขนและขา jutting
ออกจากร่างกายปรับสีเขียวความยาวเล็บ
ที่ปลายมือและเท้า พวกเขาเกือบดาร์ลิง ยิ่งผมมองพวกเขา และ
สามารถเห็น เกินไป ว่า สิ่งมีชีวิตหมายถึง ฉันไม่
อันตราย.
แน่นอน ไม่ก็พูดกับฉัน cocking ของ
หัว ปรับขนาดของคลิกกับกัน
เมื่อมันเหมือนย้ายรับกันถ้วยกาแฟแสนยานุภาพในตารางเมื่อคุณเขยิบ
ก็ คิดว่าน่ากลัว ผู้หญิงเป็นอะไร: แน่นอน
ไม่กินคุณ ไม่มีหมายเลขไม่ฉันหมายความว่า คุณไม่
อันตราย ไม่อันตราย อันตรายไม่ ดังนั้นฉันถูก: มัน
สิ่งที่ฉันไม่รู้ว่าคิด
ม่ายม่ายม่าย ไม่คุณเห็น
คุณไม่เห็น ผมได้มาที่นี่เพื่อเสนอ
คุณ จากส่วนลึกลึกลึกลงลึกลง
ลึก ผมจะรวบรวมข้อมูลทุกค่านี่ค่า
นี่ขึ้น Awful ถูกมาก ผมจะขุด และ
ขุด และขุด ดูว่ามันเจ๊งเล็บของฉัน ฉัน
อาจไม่ได้ทำถ้าฉันตั้งใจ คุณใด ๆ
ต่ออันตราย อันตราย อันตรายใด ๆ ได้ ฉันรักเธอ รัก
คุณมากฉันไม่สามารถยืนได้อีกลง
ลึกลงลึกได้ ผมตระเวนวิธีของฉัน คุณ
ผมจะ ฉันได้ พวกเขาพยายามที่จะหยุดฉัน แต่
ฉันไม่สามารถยืนอีกต่อไป และคิดว่า
กล้าที่ใช้ กรุณา เอากัน ถ้าคุณ
รู้สึกหยาบ และถือดี หยาบ
และถือ ดี สำหรับสิ่งมีชีวิตเช่นฉัน
เสนอคุณ?
แต่ก็หยาบ และถือดี ผมว่า
ใจ สิ่งหยาบน้อยสัตว์คุณ
มาหารัก!
มาดูของความโศกเศร้าของมอนสเตอร์
หน้าทันทีที่คิดนี้ และเครื่องชั่งน้ำหนักของ
เอาบนสีม่วง เป็นการแสดงอะไรที่มัน
ถูกรู้สึก ร่างกายทั้งหมดดูเหมือนจะ หด
น้อย เกินไป ผมพับแขนดูเหล่านี้
เปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น บางทีบางสิ่งบางอย่างเช่น
นี้จะเกิดขึ้นเมื่อใดก็ ตามที่ความรู้สึกของการเปลี่ยนแปลง และบางทีมันมองร้ายนอก
หลอกลวงหัวใจที่อ่อนแอ และนุ่มเป็น
เป็นมาร์ชแมลโลว์เป็นแบรนด์ใหม่ ถ้าดังนั้น ฉันรู้ว่าฉัน
สามารถชนะได้ ฉันตัดสินใจที่จะให้มันลอง คุณ
สัตว์ประหลาดน่าเกลียดน้อย รู้ ฉันตะโกนใน
ใจของการ loudest เสียงดังเสียงดังมันทำฉัน
ระลอกหัวใจ คุณอยู่มอนสเตอร์น้อยน่าเกลียด สีม่วงของเกล็ดเติบโตลึก และ
สิ่งตาเริ่มป่องเป็น
ดูดในความเกลียดชังทั้งหมดฉันได้ส่งพวกเขา
พวก protruded จากใบหน้าของสิ่งมีชีวิตเช่น
มะเดื่อสุกสีเขียว และน้ำตาเช่นน้ำแดงวิ่ง
ลงจากพวกเขา splattering บนชั้น
ไม่ค่อยกลัวของมอนสเตอร์อีกด้วย ฉัน
วาดภาพในใจของโหดทั้งหมดร้าย
สิ่งที่ฉันอยากทำให้ เชื่อมโยงลงไป
เก้าอี้หนักสายหนา และกับการ
เข็มคีมเริ่มคัดลอกออกของ
ระดับที่ราก ทีละ ผมอุ่น
ชี้ ของมีดคม และกับผมตัดลึก
ร่องในเนื้อสีชมพูอ่อนของวัว
เล่า ฉันแทงหัวแร้งร้อน
เป็นมะเดื่อปูดของตาของมัน ละ
ทรมานที่ฉันคิดมัน มอนสเตอร์ใหม่
จะ lurch และดิ้น และ wail ควายเป็น
ถ้าสิ่งเหล่านั้นได้เกิดขึ้นจริงจะ
มันร้องไห้น้ำตาสีความ gobs สีหนา oozed
ของของเหลวบนพื้น เปล่งไอสีเทา
จากหูของมันที่มีกลิ่นหอมของกุหลาบ
ของตาส่งแสงจ้าทำให้ตกใจของประณาม
ที กรุณา ม่าย โอ้ โปรดเถอะของคุณ,
อย่าคิดว่า ความคิดดังกล่าวน่ากลัว มันร้องเรียก ฉัน
ไม่มีความคิดชั่วร้ายสำหรับคุณได้ ฉันไม่เคย
เป็นอันตรายต่อคุณ ทั้งหมดรู้สึกว่าคุณเป็นความรัก ความรัก แต่
ฉันปฏิเสธที่จะรับฟัง ในใจของฉัน กล่าวว่า ฉันไม่
ไร้สาระ คุณตระเวนออกจากสวน คุณ
ปลดล็อคประตูของฉันไม่ได้รับอนุญาต คุณ
มาภายในบ้านของฉัน ผมไม่เคยขอให้คุณที่นี่
ฉันมีสิทธิ์ที่จะคิดว่า สิ่งที่ต้องการ
และฉันยังคงไม่แน่นอนว่าคิด
ที่คิดมากกลัวสิ่งมีชีวิต
ผมตัด และทรมานของเนื้อ ด้วยทุกเครื่องและเครื่องมือที่สามารถคิดของ เห็น
ไม่มีวิธีการที่อาจมีอยู่เพื่อทรมานกิน
กำลัง และทำให้มันดิ้นอาการเจ็บปวด ดู แล้ว,
คุณมอนสเตอร์น้อย คุณมีความคิดอะไร
ผู้หญิงคนนั้น มีไม่สิ้นสุดจำนวน
สิ่งที่ฉันสามารถคิดทำเพื่อคุณ แต่เร็ว ๆ นี้
เค้าร่างของมอนสเตอร์เริ่มเลือนหาย และแม้กระทั่งของ
shriveled จมูกสีเขียวแข็งแรงขึ้นจนมันไม่
ใหญ่กว่าหนอน เขียนบนพื้น การ
มอนสเตอร์พยายามย้ายของปาก และพูด
ฉัน กับเปิดของริมฝีปากเหมือนอยากจะ
ฝากฉันบางข้อความสุดท้าย การถ่ายทอดบาง
ภูมิปัญญาโบราณ บางบิตที่สำคัญความรู้ที่จะได้ลืมสอนฉัน
ก่อนที่อาจเกิดขึ้น ปากบรรลุ
ความนิ่งความเจ็บปวด และเร็ว ๆ นี้จะออกโฟกัสไป และหายไป ตอนนี้ดูมอนสเตอร์
ชอบอะไรมากกว่าเงาเย็นซีด
ที่ก่อนหน้า หยุดชั่วคราวในอากาศ ถูก
mournful, bloated ตา ที่จะไม่ทำใด ๆ
ดี ฉันคิดว่า จะ คุณสามารถค้นหาทั้งหมดที่คุณต้องการ,
แต่คุณไม่สามารถบอกว่า สิ่งได้ คุณไม่สามารถทำสิ่ง
การดำรงอยู่จะผ่าน เสร็จ ทำ เร็ว ๆ นี้
ส่วนยุบตาเป็นความว่างเปล่า และห้อง
เต็มไป ด้วยความมืด