Although it is the most common meth

Although it is the most common method, paging is not the only way to implement
virtual memory. A second method employed by some systems is segmentation.
Instead of dividing the virtual address space into equal, fixed-size pages, and the
physical address space into equal-size page frames, the virtual address space is
divided into logical, variable-length units, or segments. Physical memory isn’t
really divided or partitioned into anything. When a segment needs to be copied
into physical memory, the operating system looks for a chunk of free memory
large enough to store the entire segment. Each segment has a base address, indicating
were it is located in memory, and a bounds limit, indicating its size. Each
program, consisting of multiple segments, now has an associated segment table
instead of a page table. This segment table is simply a collection of the
base/bounds pairs for each segment.
Memory accesses are translated by providing a segment number and an offset
within the segment. Error checking is performed to make sure the offset is within
the allowable bound. If it is, then the base value for that segment (found in the
segment table) is added to the offset, yielding the actual physical address.
Because paging is based on a fixed-size block and segmentation is based on a
logical block, protection and sharing are easier using segmentation. For example,
the virtual address space might be divided into a code segment, a data segment, a
stack segment, and a symbol table segment, each of a different size. It is much
easier to say “I want to share all of my data, so make my data segment accessible
to everyone” than it is to say “OK, in which pages does my data reside, and now
that I have found those four pages, let’s make three of the pages accessible, but
only half of that fourth page accessible.”
As with paging, segmentation suffers from fragmentation. Paging creates
internal fragmentation because a frame can be allocated to a process that doesn’t
need the entire frame. Segmentation, on the other hand, suffers from external
fragmentation. As segments are allocated and deallocated, the free chunks that
reside in memory become broken up. Eventually, there are many small chunks,
but none large enough to store an entire segment. The difference between external
and internal fragmentation is that, with external fragmentation, enough total
memory space may exist to allocate to a process, but this space is not contiguous—
it exists as a large number of small, unusable holes. With internal fragmentation,
the memory simply isn’t available because the system has over-allocated
memory to a process that doesn’t need it. To combat external fragmentation, systems
use some sort of garbage collection. This process simply shuffles occupied
chunks of memory to coalesce the smaller, fragmented chunks into larger, usable
chunks. If you have ever defragmented a disk drive, you have witnessed a similar
process, collecting the many small free spaces on the disk and creating fewer,
larger ones.

Results (Thai) 2:

แม้ว่ามันจะเป็นวิธีที่พบมากที่สุด, เพจนี้ไม่ได้เป็นวิธีเดียวที่จะใช้
หน่วยความจำเสมือน วิธีที่สองการว่าจ้างจากบางระบบคือการแบ่งส่วน.
แทนการแบ่งพื้นที่ที่อยู่เสมือนเป็นเท่ากับหน้าขนาดคงที่และ
พื้นที่ที่อยู่ทางกายภาพเป็นเฟรมหน้าเท่ากับขนาดพื้นที่ที่อยู่เสมือนถูก
แบ่งออกเป็นตรรกะหน่วยความยาวตัวแปร หรือกลุ่ม หน่วยความจำทางกายภาพไม่ได้
แบ่งออกจริงๆหรือกั้นเป็นอะไร เมื่อส่วนที่จะต้องมีการคัดลอก
ในหน่วยความจำทางกายภาพของระบบปฏิบัติการจะมองหาก้อนของหน่วยความจำฟรี
ที่มีขนาดใหญ่พอที่จะเก็บส่วนทั้งหมด แต่ละส่วนมีที่อยู่ฐานที่ระบุ
ถูกมันจะอยู่ในความทรงจำและการ จำกัด ขอบเขตแสดงให้เห็นขนาดของมัน แต่ละ
โปรแกรมประกอบด้วยหลายส่วนตอนนี้มีตารางส่วนที่เกี่ยวข้อง
แทนของตารางหน้า ตารางส่วนนี้เป็นเพียงคอลเลกชันของ
ฐานคู่ / ขอบเขตสำหรับแต่ละส่วน.
การเข้าถึงหน่วยความจำจะถูกแปลงโดยการให้หมายเลขส่วนและชดเชย
ส่วนภายใน การตรวจสอบข้อผิดพลาดจะดำเนินการเพื่อให้แน่ใจว่าการชดเชยอยู่ภายใน
ขอบเขตที่อนุญาต ถ้าเป็นแล้วค่าฐานสำหรับส่วน (ที่พบในที่
ตารางส่วน) จะมีการเพิ่มเพื่อชดเชยผลผลิตที่อยู่ทางกายภาพที่เกิดขึ้นจริง.
เพราะเพจจิ้งจะขึ้นอยู่กับบล็อกขนาดคงที่และการแบ่งส่วนจะขึ้นอยู่กับ
บล็อกตรรกะการป้องกัน และใช้งานร่วมกันได้ง่ายขึ้นโดยใช้การแบ่งส่วน ตัวอย่างเช่น
พื้นที่ที่อยู่เสมือนอาจจะมีการแบ่งออกเป็นส่วนของรหัสส่วนข้อมูล
ส่วนกองและส่วนตารางสัญลักษณ์แต่ละขนาดที่แตกต่างกัน มันเป็นเรื่อง
ง่ายที่จะบอกว่า "ฉันต้องการที่จะแบ่งปันข้อมูลทั้งหมดของฉันเพื่อให้ส่วนที่สามารถเข้าถึงข้อมูลของฉัน
กับทุกคน "มากกว่าที่จะบอกว่า" ตกลงที่หน้าไม่ข้อมูลของฉันอาศัยอยู่และตอนนี้
ที่ฉันได้พบผู้ที่สี่หน้า ขอให้สามของหน้าเว็บที่สามารถเข้าถึงได้ แต่
เพียงครึ่งหนึ่งของที่หน้าสี่เข้าถึงได้. "
เช่นเดียวกับเพจ, การแบ่งส่วนทนทุกข์ทรมานจากการกระจายตัว เพจสร้าง
การกระจายตัวภายในกรอบเพราะสามารถจัดสรรให้กระบวนการที่ไม่
จำเป็นต้องมีกรอบทั้งหมด การแบ่งส่วนในมืออื่น ๆ ที่ทนทุกข์ทรมานจากภายนอก
การกระจายตัว ในฐานะที่เป็นส่วนที่ได้รับการจัดสรรและ deallocated, ชิ้นฟรีที่
อาศัยอยู่ในหน่วยความจำกลายเป็นแตก ในที่สุดก็มีชิ้นเล็ก ๆ จำนวนมาก
แต่ไม่มีขนาดใหญ่พอที่จะเก็บส่วนทั้งหมด ความแตกต่างระหว่างภายนอก
และภายในการกระจายตัวคือมีการกระจายตัวภายนอกทั้งหมดพอ
พื้นที่หน่วยความจำอาจมีอยู่ที่จะจัดสรรให้กระบวนการ แต่พื้นที่นี้ไม่ได้ contiguous-
มันมีอยู่เป็นจำนวนมากขนาดเล็กหลุมใช้ไม่ได้ ด้วยการกระจายตัวภายใน
หน่วยความจำก็จะไม่สามารถใช้ได้เนื่องจากระบบมีกว่าการจัดสรร
หน่วยความจำในการดำเนินการที่ไม่จำเป็นต้องใช้มัน เพื่อต่อสู้กับการกระจายตัวภายนอกระบบ
ใช้การเรียงลำดับของการเก็บขยะบางอย่าง กระบวนการนี้ก็ shuffles ครอบครอง
ชิ้นของหน่วยความจำที่จะรวมกันมีขนาดเล็กลงในชิ้นแยกส่วนขนาดใหญ่ที่ใช้งานได้
ชิ้น หากคุณได้เคยจัดระเบียบดิสก์ไดรฟ์คุณได้เห็นคล้าย
กระบวนการเก็บรวบรวมพื้นที่ฟรีมากมายขนาดเล็กบนดิสก์และการสร้างน้อยกว่า
คนที่มีขนาดใหญ่

Results (Thai) 3:

แม้ว่าจะเป็นวิธีที่พบมากที่สุด , เพจไม่ได้เป็นวิธีเดียวที่จะใช้
หน่วยความจำเสมือน สองวิธีที่ใช้โดยบางระบบมีการแบ่งส่วน .
แทนที่จะแบ่งพื้นที่ที่อยู่เสมือนเป็นเท่ากับ ถาวร ขนาดหน้าและ
ที่อยู่ทางกายภาพพื้นที่ในเท่ากับขนาดหน้าเฟรม พื้นที่ที่อยู่เสมือน
แบ่งเป็นตรรกะตัวแปรความยาวของหน่วยหรือกลุ่ม หน่วยความจำทางกายภาพไม่ได้
จริงๆแบ่งหรือกั้นบ้าง เมื่อส่วนที่ต้องถูกคัดลอก
ในหน่วยความจำกายภาพระบบปฏิบัติการมองหาก้อนหน่วยความจำ
ฟรีขนาดใหญ่พอที่จะเก็บส่วนทั้งหมด แต่ละกลุ่มมีที่อยู่ฐานที่ระบุ
ถูกตั้งอยู่ในหน่วยความจำ และจำกัดขอบเขต ระบุขนาดของ แต่ละ
โปรแกรมประกอบด้วยส่วนต่างๆที่เกี่ยวข้อง ส่วนโต๊ะ
ตอนนี้แทนของตารางหน้า ส่วนโต๊ะนี้เป็นเพียงชุดของ
ฐาน / ขอบเขตคู่สำหรับแต่ละเซ็กเมนต์ หน่วยความจำจะถูกแปลโดยการให้เข้าถึง

ส่วนจำนวนและชดเชยภายในส่วน การตรวจสอบข้อผิดพลาดจะถูกดำเนินการเพื่อให้แน่ใจว่าชดเชยภายใน
ไว้ที่ . ถ้าเป็น แล้วฐานค่าสำหรับส่วนที่ ( พบใน
ส่วนโต๊ะ ) เพิ่มเพื่อชดเชยหยุ่นที่อยู่ทางกายภาพจริง .
เพราะเรียกตามขนาดคงที่และปิดกั้นการแบ่งส่วนตาม
บล็อกตรรกะ การคุ้มครอง และการแบ่งปันได้ง่ายขึ้น โดยใช้การแบ่งออกเป็นส่วน ตัวอย่างเช่น
พื้นที่ที่อยู่เสมือนอาจถูกแบ่งออกเป็นรหัสเซ็ก เซ็กเมนต์ข้อมูล
กองส่วนและตารางสัญลักษณ์ส่วนแต่ละขนาดแตกต่างกัน มันมาก
ง่ายที่จะพูดว่า " ฉันต้องการแบ่งปันข้อมูลทั้งหมดของฉัน เพื่อให้กลุ่มข้อมูล
ทุกคนเข้าถึงได้ " มากกว่าที่จะบอกว่า " โอเค ที่หน้ามีข้อมูลอยู่ และตอนนี้
ที่ฉันได้พบสี่หน้า ให้สามของหน้าเว็บที่สามารถเข้าถึงได้ แต่
แค่ครึ่งที่ 4 หน้าสามารถเข้าถึงได้ . "
กับเพจการทนทุกข์ทรมานจากกระจายตัว
หน้าสร้างภายในกรอบของเพราะสามารถจัดสรรให้กับกระบวนการที่ไม่ได้
ต้องการกรอบทั้งหมด การแบ่งส่วนบนมืออื่น ๆที่ได้รับความทุกข์จากการภายนอก

เป็นส่วนที่ถูกจัดสรรและ deallocated , chunks ฟรี
อาศัยอยู่ในหน่วยความจำจะเลิกกัน ในที่สุด , มีชิ้นเล็ก ๆหลาย
แต่ไม่มีขนาดใหญ่พอที่จะเก็บส่วนทั้งหมด ความแตกต่างระหว่างภายนอก
ของภายในและภายนอกที่มีการ พอรวม
หน่วยความจำอาจมีอยู่ เพื่อจัดสรรให้กับกระบวนการ แต่พื้นที่นี้ไม่ติดกัน -
มันมีอยู่เป็นจำนวนมากขนาดเล็กที่ไม่รู กับการแตกแยกภายใน
ความทรงจำก็ไม่ใช้เพราะระบบได้จัดสรร
ความทรงจำกระบวนการที่ไม่ได้ต้องการ การต่อสู้ของภายนอกระบบ
ใช้พวกเก็บขยะ . กระบวนการนี้เพียง shuffles ครอบครอง
chunks ของหน่วยความจำที่จะเชื่อมต่อกันแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นใหญ่ ใช้ได้

ถ้าคุณเคย defragmented ดิสก์ไดรฟ์ คุณได้เห็นกระบวนการที่คล้ายกัน
เก็บหลายขนาดเล็กว่างในดิสก์และการสร้างน้อยลง
ใหญ่กว่า