Chapter 2- DepressionAs dawn broke,

Chapter 2- Depression
As dawn broke, Ken finally began to stir. Groaning, he sat up, cradling his head as if it were made of glass. What happened? He was sore all over, and not just physically. Oh yeah… He doubled over as all the events, emotions, and actions of the day before came flooding back to him. He nearly let out a sob, but it was then that he sensed another presence in the room.
Turning to look behind him, Ken saw Ryu slumped against the wall, asleep. His legs were stretched out in front of him, and his shoulders were tense, evidence that he'd been up most of the night.
Great. As I slept, he stayed awake. Probably to protect me from the monks. Gods, I can't believe I did that… Guilt wrapped its cold fingers around his heart as Ken reached out to grab Ryu's leg and shake him awake. Still a little groggy and uncoordinated, he accidentally brushed the sole of Ryu's foot. Ryu fidgeted in his sleep and let out a chuckle, curling into a ball on the tatami floor.
Ken couldn't help but smile softly at the sight before him. Ryu was peacefully asleep, all curled up on the floor like he usually slept. Hard to believe that this strong, confident and deadly martial artist could sleep so adorably. Reaching down, he brushed a few of Ryu's bangs back into place. As he reached back, his fingers caressed Ryu's cheek on their own accord.
--
Starting at that touch, Ryu slowly began to awaken. Opening bleary eyes, the first thing he saw was Ken's open face, showing his content, loving smile for a second, but when Ken noticed he was looking at him, a cloud of guilt and sadness eclipsed it and he quickly pulled his hand back from Ryu. He was distressed to see Ken act like this, and even more so now that he knew why he was this way. As he sat up, Ken looked away, not meeting his gaze.
"Good morning." Ken's terse reply was bitingly brief, and Ryu inwardly winced at the tone. Just as he was about to return the greeting, a soft knock on the door caused him to stop. Getting up and sliding it open, Ryu found the entire group of monks outside his door.
"Good morning sir. I hope you had a good sleep, but I am sorry to say that, even though this temple is dedicated to training, the damage your companion caused yesterday has caused us to ask you to leave while we make repairs. Please, don't misunderstand. We welcome you to return after the repairs are done, but only once both he and you have your emotions under control. And please tell him to not worry. We've had worse happen to our temple."
Ryu nodded slightly. "I understand. Will you allow us one hour to prepare to depart?"
"Of course, sir, good day." Bowing, the monks turned and left. Closing the door, Ryu turned to look at Ken.
"Ken. We gotta go. The monks need to rebuild." Ryu winced again when he saw Ken flinch at that statement.
"Yeah… sure." Not saying anything more, Ken got up and proceeded to pack his things, his back turned. As he shoved things into his bag, he continued to think about the things that had led up to this. How can I tell Ryu why I lost control like that? How can I even start to tell Ryu why I had left the temple in such a state? Shaking his head, he continued packing. No. I can never tell him. If I do, and my nightmare comes true, I could completely snap… perhaps for good this time.
"Ready?" Ken nodded slightly and stood, shouldering his pack.
"Good. Then we're leaving." Ryu looked at Ken, a slightly sad expression on his face. He hadn't reached any conclusions last night, but the answer is in him somewhere, and he was determined to find out what it is.
Slipping on their sandals, they opened the door and were confronted by a lone monk. Looking at them seriously, he spoke.
"Do you know where you are going to go?" At their twin head-shakes, he said, "There is a cabin not too far from here. It has not been used in years, but it is still in good condition. You could stay there until the temple is fixed."
Ryu nodded. "Ken, what do you think?" He frowned at Ken's non-committal shrug. Turning back to the monk, he said, "We'll go. Can you please show us the direction we should go?"
"Of course sir. I would be happy to show you the way if you like." At Ryu's nod of thanks, the monk led them out of the temple and into the woods. The trip was silent, save for the sound of their feet on the leaves and twigs strewn on the forest floor.
As they walked, Ryu split his attention between their path and location, but also on Ken. He seemed far more subdued, quiet, and almost spiritless after what had happened. His face continued to show shame and sadness every time he looked in Ryu's direction. However, his face also showed a stubborn will that Ryu knew all too well. He knew that with that there, he could not get Ken to talk openly about what had happened.
Nodding to himself, Ryu resolved to break Ken out of this mood if it was the last thing he did. Turning his attention back to the path, he saw the monk stop at the top of the upcoming hill.
"Here we are." The monk pointed down the small slope to a lone cabin. The tile roof was tall and slanted to keep rainwater from pooling, and the walls, though a bit mossy, looked strong and sturdy.
"There is a well in the back, and we will bring you supplies every other day until the repairs are done." Ryu nodded.
"How long will those be?"
"About two months." Ryu blinked, surprised.
"That's pretty fast."
"We're used to fixing things, being a martial arts temple. However, we don't usually need to fix the temple on such a scale. Your friend is strong indeed."
Nodding, Ryu bowed to the monk, throwing a sidelong glance at Ken. Softly clearing his throat, he got Ken's attention enough for a half-hearted bow. The monk silently turned and disappeared into the woods.
Ryu watched him fade into the forest, then turned to Ken. Waving a hand in front of his face, he saw Ken's eyes stare at him disinterestedly.
"Let's get settled, then we'll continue training in about an hour." Ken nodded slightly in response and plodded to the cabin door. Opening it silently, he entered the cabin, the door closing behind him.
Ryu shook his head. Ken wasn't himself. Where was that spring in his step? The joy in his smile and sparkle in his eye? Maybe it was best to leave him alone and not push him for a while. Ryu shook his head again. No. That could only hurt him more. He needs me now, and if I go cold on him, it might break him at this stage. No, I'll focus on bringing him back to himself. Nodding to himself, he waited a moment longer before entering the cabin as well.
Slipping off his sandals, he padded over to the futon that Ken had evidently laid out on the floor, then promptly occupied. He was already asleep again, curled up into a ball. His face bore evidence of tears, and his hands were hugged around himself protectively. He stirred and moaned, constantly shifting around, his sleep restless.
Ryu watched this for only a second before lying down and spooning himself to Ken's back, his arm draped over Ken's waist. At that touch, Ken seemed to calm down, and his breathing grew deeper and more steady as he fell into a more relaxed sleep. His face relaxed and he unconsciously let out a small sigh as he cuddled up neared to the warm, comforting presence behind him.
I guess training can wait. Ryu thought. I got a feeling that he really needs this right now. He made himself more comfortable and soon drifted off as well, his arm over Ken's waist and his chin on Ken's shoulder.

Results (Thai) 1:

หมวด 2 - ภาวะซึมเศร้าเป็นยากจนรุ่งอรุณ เคนก็เริ่มกวน Groaning เขาเสาร์ cradling หัวเขาว่ามันทำแก้ว เกิดอะไรขึ้น เขาเจ็บไปหมด และไม่เพียงแค่ร่างกาย อ๋อ ใช่ เขาสองเท่ากว่าเป็นทุกเหตุการณ์ อารมณ์ และการดำเนินการของวันก่อนมาน้ำท่วมไปยังเขา เขาให้เกือบออกเป็น sob แต่ถูกแล้วว่า พระองค์ทรงอยู่อีกห้องเปิดดูหลังเขา เคนเห็น Ryu slumped กำแพง หลับ ขาของเขาถูกเหยียดหน้าเขา และหัวไหล่ของเขาถูกกาล หลักฐานที่เคยส่วนใหญ่กลางคืนดี ขณะที่ฉันนอนหลับ เขาอยู่ทำงาน คงจะปกป้องฉันจากพระสงฆ์ พระเจ้า ฉันไม่สามารถเชื่อไม่ได้ที่... ความผิดห่อนิ้วความเย็นรอบ ๆ หัวใจของเขาเป็นถึงเคนคว้าขาของ Ryu และจับเขาทำงาน ยัง น้อย groggy และด้วย เขาตั้งใจทาสีพื้นเท้าของ Ryu Ryu fidgeted ในการนอนหลับของเขา และให้ออกเป็น chuckle ดัดผมเป็นลูกชั้นดาร์ดเคนไม่ได้แต่ยิ้มเบา ๆ ที่เห็นก่อนเขา Ryu สงบ หลับทั้งโค้งขึ้นบนชั้นเหมือนจะนอนหลับ ยากที่จะเชื่อว่านี้แข็งแกร่ง ความมั่นใจ และอันตรายศิลปินศิลปะป้องกันตัวอาจนอนมาก adorably เขาถึงลง ทาสีบางเรียบของ Ryu กลับเข้า ขณะที่เขาเดินทางกลับ นิ้วมือของเขาคนนั้นกอดของ Ryu แก้มเจ้าด้วยตัวเอง--ราคาเริ่มต้นที่สัมผัสนั้น Ryu ช้าเริ่มตื่น เปิดตา bleary สิ่งแรกที่เขาเห็นเป็นของเคนหน้าเปิด แสดงเนื้อหาของเขา ความรักรอยยิ้มที่สอง แต่ เมื่อเคนพบเขาถูกมองว่า เมฆความผิดและความโศกเศร้าได้มัน และเขาได้อย่างรวดเร็วดึงมือกลับจาก Ryu เขาเป็นทุกข์ไปดูเคนทำเช่นนี้ และแม้แต่ดังนั้นหลังจากที่เขารู้ว่าเขามาอยู่ทางนี้ ขณะที่เขานั่งอัพ เคนมอง ประชุมสายตาของเขาไม่"สวัสดีตอนเช้า" ตอบ terse ของเคนถูกย่อ bitingly และ Ryu สองอย่างภายใน winced ที่เสียง เป็นเขา ที่เกี่ยวกับกลับอวยพร นุ่มเคาะประตูเกิดเขาหยุด เริ่ม และเลื่อนมันเปิด Ryu พบทั้งกลุ่มของพระสงฆ์นอกประตูของเขา"สวัสดีเจ้า ฉันหวังว่า คุณได้นอนหลับที่ดี แต่ฉันขอพูดว่า แม้ว่าวัดนี้จะทุ่มเทในการฝึกอบรม ความเสียหายที่เกิดจากเพื่อนของคุณ เมื่อวานเกิดเราจะขอให้คุณไปในขณะที่เราซ่อมแซม กรุณา ไม่หลงผิด เรายินดีต้อนรับคุณกลับหลัง จากทำการซ่อมแซม แต่เฉพาะ เมื่อทั้งเขาและคุณมีอารมณ์ภายใต้การควบคุมของคุณ และกรุณาบอกเขาไม่ต้องกังวล เราเคยได้เกิดขึ้นกับวัดของเราแย่ลง"Ryu พยักหน้าเล็กน้อย "ฉันเข้าใจ คุณจะอนุญาตให้เราหนึ่งชั่วโมงเพื่อเตรียมออกหรือไม่""ของหลักสูตร รัก วันดี" โค้ง พระสงฆ์เปิด และด้านซ้าย ปิดประตู Ryu หันไปมองเคน"เคน เราต้องไป คณะสงฆ์จำเป็นต้องสร้าง" Ryu winced อีกครั้งเมื่อเขาเห็นเคน flinch ที่นั้น"ใช่...แน่ใจ" ไม่พูดอะไรเพิ่มเติม เคนมีค่า และครอบครัวแพ็คสิ่งของเขา เขากลับมาเปิด เป็นเขา shoved สิ่งในกระเป๋าของเขา เขายังคงคิดถึงสิ่งที่มีค่านี้ ทราบ Ryu ทำไมหายควบคุมเช่นนั้นได้อย่างไร วิธีสามารถฉันได้เริ่มแจ้ง Ryu ทำไมฉันมีซ้ายวัดในสถานะดังกล่าว เขาสั่นศีรษะ ยังคงบันทึก หมายเลขที่ผมไม่สามารถบอกเขา ถ้า ฉัน และฉันฝันร้ายมาจริง ฉันไม่สามารถสมบูรณ์ชิด...บางทีสำหรับดีลนี้ได้"พร้อมหรือยัง" เคนพยักหน้าเล็กน้อย และ ยืน shouldering ชุดของเขา"ดี แล้ว เราจะปล่อย" Ryu มองเคน เศร้าเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา เขาไม่ได้มาถึงบทสรุปทุกคืน แต่คำตอบอยู่ในเขาแห่งหนึ่ง และเขากำหนดเพื่อค้นหามันคืออะไรลื่นไถลบนรองเท้าของพวกเขา พวกเขาเปิดประตู และได้เผชิญ โดยพระโลน เขามองพวกเขาอย่างจริงจัง พูด"คุณรู้ที่คุณจะไป" ที่ของเตียงหัวปั่น เขากล่าวว่า "มีกระท่อมไม่ไกลจากที่นี่ ไม่มีการใช้ในปี แต่ก็ยังอยู่ในสภาพที่ดี คุณสามารถมีอยู่จนกว่าคงวัด"Ryu พยักหน้า "เคน ไง" เขา frowned ที่ยักไม่ committal ของเคน หันหลังกลับพระสงฆ์ เขากล่าวว่า "เราจะไป สามารถคุณกรุณาแสดงให้เห็นทิศทางที่เราควรไปหรือไม่""แน่นอนที่รัก ฉันจะยินดีที่จะแสดงวิธีถ้าคุณต้องการ" ที่พยักหน้าของ Ryu ของขอบคุณ พระที่ทำ จากวัด และ ในป่า การเดินทางเงียบ บันทึกเสียงฝ่าเท้าบนใบไม้และกิ่งไม้ที่โรยบนพื้นป่าเดิน Ryu แบ่งความสนใจของเขา ระหว่างเส้นทางและสถานของพวกเขา แต่ยังเคน เขาลำบากมากปราบ เงียบสงบ และเกือบ spiritless หลังจากที่ได้เกิดขึ้น ใบหน้าของเขายังคงแสดงความอัปยศและความโศกเศร้าทุกครั้งที่เขามองในทิศทางของ Ryu อย่างไรก็ตาม หน้าที่ยังแสดงให้เห็นจะยังปากแข็งว่า Ryu รู้ทั้งหมดดีเกินไป เขารู้ว่า ที่ มี เขาไม่สามารถรับเคนพูดอย่างเปิดเผยเกี่ยวกับสิ่งที่ได้เกิดขึ้นNodding ตนเอง Ryu แก้ไขแหกเคนอารมณ์นี้ถ้ามันเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาไม่ได้ เขาเห็นพระด้านบนของเขากำลังจะเปลี่ยนความสนใจของเขากลับไปยังเส้นทาง"ที่นี่เราได้" พระสงฆ์ชี้ลาดขนาดเล็กลงไปกระท่อมเกาะโหลน กระเบื้องหลังคาสูง และเอียงเพื่อป้องกันไม่ให้แบบสายฝนร่วมกัน และผนัง แม้ว่าบิตมอสซี ดูแข็งแรง และทนทาน"มีดีในด้านหลัง และเราจะนำวัสดุทุกวันจนกว่าจะทำการซ่อมแซม" Ryu พยักหน้า"นานแค่ไหนที่จะ""ประมาณสองเดือน" Ryu คันนั้นกะพริบ ประหลาดใจ"ที่เป็นพริตตี้อย่างรวดเร็ว""เรากำลังใช้แก้ไขสิ่ง การวัดศิลปะการต่อสู้ อย่างไรก็ตาม เราไม่ต้องแก้ไขวัดในระดับดังกล่าว เพื่อนของคุณจะแข็งแรงแน่นอน"Nodding, Ryu ลงสงฆ์ ขว้างปาตาเคน sidelong เบา ๆ ล้างคอเขา เขาได้ของเคนสนใจพอสำหรับธนู half-hearted พระสงฆ์เปิดเงียบ ๆ และหายไปในป่าRyu เห็นเขาซึมซับป่า แล้วหันไปเคน เขาโบกมือต่อหน้าพระพักตร์ เห็นสายตาของเคนมองว่า disinterestedly"ลองรับแล้ว แล้วเราจะดำเนินการฝึกอบรมในประมาณหนึ่งชั่วโมง" เคนพยักหน้าเล็กน้อยตอบ แล้ว plodded ไปประตูห้องโดยสาร เขาเปิดอยู่เบื้องหลัง ใส่กระท่อม ประตูที่ปิดอยู่ด้านหลังเขาRyu จับศีรษะของเขา เคนไม่ได้เอง ที่มีสปริงนั้นในขั้นตอนของเขา ความสุขรอยยิ้มและประกายในตาของเขาของเขา บางทีมันเป็นดีที่สุดปล่อยให้เขาคนเดียว และไม่ผลักดันเขาในขณะ Ryu จับศีรษะของเขาอีกครั้ง ไม่ใช่ ที่ไม่เท่าเจ็บเขาเพิ่มเติม ต้องฉันตอนนี้ และถ้าไปเย็นบนเขา มันอาจทำลายเขาในระยะนี้ ไม่ ฉันจะเน้นนำเขากลับไปเอง Nodding ตนเอง เขารอช่วงยาวก่อนเข้าในห้องโดยสารด้วยลื่นไถลออกจากรองเท้าแตะของเขา เขาเบาะมากกว่ากับฟูกที่เคนมีกรีซวางบนชั้น แล้ว ครอบครองทันที เขาได้แล้วหลับอีก โค้งขึ้นเป็นลูก ใบหน้าของเขาเจาะร่องรอยของน้ำตา และมือของเขาถูก hugged รอบตัวเอง protectively เขากวน และ moaned ขยับรอบ นอนหลับของเขากระสับกระส่ายตลอดเวลาRyu ดูนี้สำหรับสองเฉพาะก่อนนอนลง และ spooning ตนเองเคนของหลัง แขนของเขาภาพยนตร์เหนือเอวของเคน ที่ที่สัมผัส เคนดูเหมือนสงบ และเติบโตของเขาหายใจลึก และมั่นคง ตามไปนอนหลับผ่อนคลาย ผ่อนคลายใบหน้าของเขา และเขารับให้ออกแยกกันเล็กเป็นเขานอนกอดค่า neared จะอบอุ่น เก่าอยู่หลังเขาผมคิดว่า การฝึกอบรมสามารถรอ Ryu ที่คิด ผมมีความรู้สึกว่า จริง ๆ ต้องนี้ขณะนี้ เขาทำเองสะดวกสบายมากขึ้น และเร็ว ๆ นี้ลอยออกเช่นกัน เขาแขนเอวของเคนและคางของเขาบนไหล่ของเคนกัน

Results (Thai) 2:

บทที่ 2 อาการซึมเศร้า
ในฐานะที่เป็นเช้าตรู่เคนในที่สุดก็เริ่มที่จะกระตุ้น ส่งเสียงพึมพัมเขาลุกขึ้นนั่งประคองศีรษะของเขาราวกับว่ามันถูกทำจากแก้ว เกิดอะไรขึ้น? เขาเป็นคนที่เจ็บทั่วทุกมุมและไม่เพียง แต่ร่างกาย Oh yeah ... เขาสองเท่ามาเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกอารมณ์และการกระทำของวันก่อนที่จะมาน้ำท่วมกลับไปให้เขา เขาเกือบจะให้ออกร้องไห้ แต่มันก็ถูกแล้วที่เขารู้สึกการปรากฏตัวอีกครั้งในห้องพัก.
หันไปมองข้างหลังเขาเคนเห็น Ryu ทรุดกับผนังหลับ ขาของเขาถูกยืดออกในหน้าของเขาและไหล่ของเขาก็เครียดหลักฐานว่าเขาได้รับการขึ้นมากที่สุดของคืน.
มหาราช ขณะที่ผมนอนหลับอยู่เขาตื่น น่าจะเป็นที่จะปกป้องฉันจากพระสงฆ์ พระเจ้าฉันไม่สามารถเชื่อว่าฉันไม่ว่า ... ความผิดห่อนิ้วมือเย็นทั่วหัวใจของเขาเป็นเคนเอื้อมมือออกไปคว้าขารและเขย่าเขาตื่น ยังคงเป็นเมาเล็กน้อยและพร้อมเพรียงกันเขาบังเอิญแปรงฝ่าเท้าร Ryu กระวนกระวายในการนอนหลับของเขาและให้ออกหัวเราะ, ดัดผมเป็นลูกบนพื้นเสื่อทาทามิ.
เคนไม่สามารถช่วย แต่รอยยิ้มเบา ๆ ที่เห็นก่อนหน้าเขา Ryu กำลังนอนหลับอย่างสงบทั้งหมดขดตัวอยู่บนพื้นเหมือนเขามักจะนอนหลับ ยากที่จะเชื่อว่านี่ที่แข็งแกร่ง, ความมั่นใจและมฤตยูศิลปินศิลปะสามารถนอนหลับเพื่อให้น่ารัก ถึงลงเขาแปรงไม่กี่เรียบรกลับเข้าที่ ขณะที่เขามาถึงหลังนิ้วมือของเขาลูบแก้มของ Ryu ในสอดคล้องของตัวเอง.
-
เริ่มต้นที่สัมผัสที่รช้าเริ่มที่จะตื่นขึ้นมา เปิดตามัว, สิ่งแรกที่เขาเห็นเป็นใบหน้าเปิดเคนแสดงเนื้อหาของความรักรอยยิ้มเป็นครั้งที่สอง แต่เมื่อเคนสังเกตเห็นเขากำลังมองไปที่เขามีเมฆของความผิดและความโศกเศร้าบดบังมันและเขาได้อย่างรวดเร็วดึงมือของเขากลับมาจาก Ryu เขาเป็นคนที่มีความสุขที่จะเห็นการกระทำเช่นนี้เคนและมากยิ่งขึ้นดังนั้นตอนนี้ว่าเขารู้ว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ ขณะที่เขาลุกขึ้นนั่งเคนมองออกไปไม่ได้ประชุมสายตาของเขา.
"อรุณสวัสดิ์". ตอบสั้นเคนเป็นช่วงสั้น ๆ bitingly และ Ryu ใจสะดุ้งกับเสียง เช่นเดียวกับที่เขากำลังจะกลับมาอวยพร, นุ่มเคาะประตูทำให้เขาต้องหยุด การขึ้นและเลื่อนเปิดรพบทั้งกลุ่มของพระสงฆ์นอกประตูของเขา.
"อรุณสวัสดิ์ครับ. ฉันหวังว่าคุณมีการนอนหลับที่ดี แต่ผมเสียใจที่จะบอกว่าถึงแม้ว่าวัดนี้จะทุ่มเทให้กับการฝึกอบรมความเสียหาย สหายของคุณที่เกิดเมื่อวานนี้ได้ก่อให้เกิดเราจะขอให้คุณออกในขณะที่เราทำการซ่อมแซม. โปรดอย่าเข้าใจผิด. เรายินดีต้อนรับคุณกลับมาหลังจากการซ่อมแซมจะทำได้ แต่เพียงครั้งเดียวทั้งเขาและคุณมีอารมณ์ของคุณภายใต้การควบคุม. และโปรด บอกให้เขาไม่ต้องกังวล. เราได้เลวร้ายที่เกิดขึ้นที่วัดของเรา. "
รพยักหน้าเล็กน้อย "ผมเข้าใจ. คุณจะช่วยให้เราหนึ่งชั่วโมงเพื่อเตรียมความพร้อมที่จะออก?"
"แน่นอนครับวันที่ดี." ก้มพระสงฆ์หันและซ้าย ปิดประตูรหันไปดูที่เคน.
"เคน. เราต้องไป. พระสงฆ์ต้องสร้าง." Ryu สะดุ้งอีกครั้งเมื่อเขาเห็นเคนสะดุ้งที่คำว่า.
"ใช่ ... แน่ใจว่า." ไม่ได้พูดอะไรมากเคนลุกขึ้นและเดินไปแพ็คสิ่งที่เขากลับมาของเขาหัน ขณะที่เขาผลักสิ่งที่เป็นกระเป๋าของเขาเขายังคงที่จะคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ได้นำขึ้นไปนี้ ฉันจะบอกว่าทำไมฉัน Ryu สูญเสียการควบคุมเช่นนั้น? ฉันจะได้เริ่มต้นที่จะบอกว่าทำไมฉัน Ryu ได้ออกจากวัดในรัฐดังกล่าวได้หรือไม่ สั่นศีรษะของเขาเขายังคงบรรจุ เลขที่ฉันไม่สามารถบอกเขา ถ้าฉันทำและฝันร้ายของฉันเป็นจริงฉันสมบูรณ์สามารถ snap ... บางทีอาจจะดีในเวลานี้.
"พร้อมหรือยัง?" เคนพยักหน้าเล็กน้อยและยืนแบกแพ็คของเขา.
"ดี. จากนั้นเรากำลังจะออกจาก." Ryu มองที่เคนแสดงออกเศร้าเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา เขาไม่ได้มาถึงข้อสรุปใด ๆ คืนที่ผ่านมา แต่คำตอบอยู่ในตัวเขาอยู่ที่ไหนสักแห่งและเขาก็ตัดสินใจที่จะหาสิ่งที่มันเป็น.
ลื่นไถลไปบนรองเท้าของพวกเขาเปิดประตูและกำลังเผชิญหน้าโดยพระภิกษุสงฆ์เดียว มองไปที่พวกเขาอย่างจริงจังเขาพูด.
"คุณรู้ว่าคุณกำลังจะไป?" ที่คู่ของพวกเขาหัวสั่นเขากล่าวว่า "มีห้องโดยสารไม่ไกลจากที่นี่. มันยังไม่ได้ถูกนำมาใช้ในปีที่ผ่านมา แต่ก็ยังอยู่ในสภาพที่ดี. คุณจะอยู่ที่นั่นจนกระทั่งพระวิหารได้รับการแก้ไข."
รพยักหน้า . "เคนสิ่งที่คุณคิดว่า?" เขาขมวดคิ้วที่เคนยักไม่ผูกมัด หันกลับไปพระภิกษุสงฆ์ที่เขากล่าวว่า "เราจะไป. คุณช่วยกรุณาแสดงให้เราเห็นทิศทาง? เราควรจะไป"
"ของเซอร์แน่นอน. ฉันก็ยินดีที่จะแสดงให้คุณเห็นวิธีการที่ถ้าคุณชอบ." ที่พยักหน้ารขอบคุณพระภิกษุสงฆ์นำพวกเขาออกจากวัดและเข้าไปในป่า การเดินทางเงียบบันทึกเสียงของเท้าของพวกเขาบนใบและกิ่งไม้เกลื่อนบนพื้นป่า.
ขณะที่พวกเขาเดิน Ryu แบ่งความสนใจของเขาระหว่างเส้นทางของพวกเขาและสถานที่ แต่ยังเกี่ยวกับเคน ดูเหมือนว่าเขาจะไกลมากขึ้นเงียบ, เงียบ, และเกือบเปียกหลังจากสิ่งที่เกิดขึ้น ใบหน้าของเขายังคงแสดงความอัปยศและความโศกเศร้าเวลาที่เขามองในทิศทาง Ryu ทุกคน แต่ใบหน้าของเขายังแสดงให้เห็นว่าจะปากแข็งรรู้ว่าทั้งหมดเป็นอย่างดี เขารู้ว่ากับที่นั่นเขาไม่สามารถรับเคนที่จะพูดคุยอย่างเปิดเผยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น.
Nodding กับตัวเองรมีมติที่จะทำลายเคนออกมาจากอารมณ์นี้ถ้ามันเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาทำ หันความสนใจของเขากลับไปยังเส้นทางเขาเห็นพระภิกษุสงฆ์หยุดที่ด้านบนของเนินเขาที่จะเกิดขึ้น.
"ที่นี่เรามี." พระภิกษุสงฆ์ชี้ลงทางลาดชันขนาดเล็กไปจนถึงห้องโดยสารคนเดียว กระเบื้องมุงหลังคาเป็นสูงและเป๋เพื่อให้น้ำฝนจากการรวมกำไรและผนัง แต่มอสบิตมองที่แข็งแกร่งและแข็งแรง.
"มีดีในการกลับมาเป็นและเราจะนำคุณวัสดุทุกวัน ๆ จนกว่าจะซ่อมแซมเสร็จแล้ว . " Ryu พยักหน้า.
"นานแค่ไหนจะผู้ที่จะเป็นอย่างไร"
"เกี่ยวกับสองเดือน." Ryu กระพริบตาประหลาดใจ.
"นั่นคือ. อย่างรวดเร็ว"
"เรากำลังนำมาใช้เพื่อแก้ไขสิ่งที่เป็นวัดศิลปะการต่อสู้. อย่างไรก็ตามเราไม่ได้มักจะต้องแก้ไขวัดในระดับดังกล่าว. เพื่อนของคุณมีความแข็งแรงแน่นอน."
พยักหน้ารโค้งคำนับให้กับพระภิกษุสงฆ์, การขว้างปาอย่างรวดเร็วเอียงที่เคน เบา ๆ ล้างลำคอของเขาเขาได้รับความสนใจของเคนพอสำหรับโบว์เต็มใจ พระภิกษุสงฆ์หันเงียบและหายเข้าไปในป่า.
รดูเขาจางหายเข้าไปในป่าแล้วหันไปเคน โบกมือในด้านหน้าของใบหน้าของเขาที่เขาเห็นสายตาของเคนจ้องมองที่เขา disinterestedly.
"เราได้รับการตัดสินแล้วเราจะดำเนินการฝึกอบรมในประมาณหนึ่งชั่วโมง." เคนพยักหน้าเล็กน้อยในการตอบสนองและ plodded ไปที่ประตูห้องโดยสาร เปิดมันเงียบ ๆ เขาเข้าห้องโดยสารปิดประตูหลังเขา.
รส่ายหัว เคนไม่ได้เป็นตัวเอง ที่เป็นฤดูใบไม้ผลิในขั้นตอนของเขาว่า? ความสุขในรอยยิ้มของเขาและประกายไฟในดวงตาของเขา? บางทีมันอาจจะเป็นการดีที่สุดที่จะปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวและไม่ได้ผลักดันให้เขาในขณะที่ Ryu ส่ายหัวของเขาอีกครั้ง ฉบับเท่านั้นที่สามารถทำให้เขาเจ็บปวดมากขึ้น เขาต้องการฉันตอนนี้และถ้าผมไปเย็นบนเขามันอาจจะทำลายเขาในขั้นตอนนี้ ไม่ฉันจะมุ่งเน้นไปที่การนำเขากลับมากับตัวเอง พยักหน้ากับตัวเองเขารอสักครู่อีกต่อไปก่อนที่จะเข้าห้องโดยสารได้เป็นอย่างดี.
ลื่นออกรองเท้าของเขาเขาไปยังเบาะฟูกที่เคนได้วางอย่างเห็นได้ชัดออกมาบนพื้นแล้วครอบครองทันที เขาได้รับอยู่แล้วนอนหลับอยู่อีกขดเป็นลูก ใบหน้าของเขาเบื่อหลักฐานของน้ำตาและมือของเขาได้รับการกอดรอบตัวเองปกป้อง เขาขยับและครางอย่างต่อเนื่องขยับไปรอบ ๆ เขาหลับกระสับกระส่าย.
รดูนี้เพียงสองก่อนที่จะนอนลงและ spooning ตัวเองให้กลับมาของเคนแขนของเขาพาดอยู่บนเอวของเคน ที่สัมผัสที่เคนดูเหมือนจะสงบลงและการหายใจของเขาเติบโตลึกและมั่นคงมากขึ้นในขณะที่เขาก้มลงนอนหลับผ่อนคลายมากขึ้น ใบหน้าของเขาผ่อนคลายและเขาไม่รู้ตัวให้ออกถอนหายใจเล็ก ๆ ในขณะที่เขา cuddled ขึ้นใกล้ที่จะอบอุ่นปรากฏปลอบโยนอยู่ข้างหลังเขา.
ผมคิดว่าการฝึกอบรมสามารถรอ Ryu คิด ผมมีความรู้สึกว่าเขาต้องการจริงๆในตอนนี้ เขาทำให้ตัวเองสะดวกสบายมากขึ้นและเร็ว ๆ นี้ลอยออกเป็นอย่างดีแขนของเขากว่าเอวของเคนและคางของเขาบนไหล่ของเคน

Results (Thai) 3:

บทที่ 2 - ภาวะซึมเศร้า
เป็นรุ่งอรุณยากจน เคนก็เริ่มกวน คราง เขาลุกขึ้นนั่งน้ำหนักหัวของเขาราวกับว่ามันถูกทำมาจากแก้ว เกิดอะไรขึ้น ? เขาปวดเมื่อยไปทั้งตัว และไม่ใช่แค่ทางร่างกาย โอ้ ใช่ . . . เขาเป็นสองเท่า และทุกเหตุการณ์ อารมณ์ และการกระทำของวันก่อนมาน้ำท่วมกลับมาให้เขา เขาเกือบจะหลั่งน้ำตา แต่ตอนนั้นเขารู้สึกว่าตนอื่นในห้อง
หันไปมองข้างหลังเขา เคนเห็นริวทรุดตัวพิงผนังหลับ ขาของเขายาวออกไปข้างหน้าเขา และไหล่ของเขาตึงเครียด หลักฐานที่เขาเคยตื่นทั้งคืน .
เยี่ยม ขณะที่ฉันหลับอยู่ตื่น อาจจะปกป้องฉันจากพระสงฆ์ พระไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันทำยังงั้น . . . . . . . ความรู้สึกผิดห่อนิ้วมือของรอบเย็นหัวใจของเขา เคนเอื้อมมือออกไปคว้าขาเรียวและเขย่าเขาตื่น ยังมึนๆ อยู่นะครับ และไม่พร้อมเพรียงกัน เขาเผลอปัด แต่เพียงผู้เดียวของเรียวเท้า ริวนอนกระสับกระส่ายอยู่ในของเขาและปล่อยหัวเราะ ม้วนเป็นลูกบอลบนพื้นเสื่อทาทามิ .
เคนไม่สามารถช่วย แต่รอยยิ้มเบา ๆสายตาก่อนที่เขาริวมันสงบหลับขดตัว ทั้งหมดบนพื้นเหมือนเขามักจะนอน ยากที่จะเชื่อว่านี้แข็งแรง มั่นใจ และมรณะศิลปะการต่อสู้จะหลับแล้วน่ารัก . ถึงลงได้ เขาปัดไม่กี่ของริวเป็นหน้าม้าให้กลับเข้าที่ ในขณะที่เขาเอื้อมมือมาลูบแก้ม นิ้วของเขาเรียวบนสอดคล้องของตัวเอง
--
เริ่มที่สัมผัส ริวก็เริ่มตื่นขึ้น ดวงตาพร่ามัวเปิด ,สิ่งแรกที่เขาเห็นคือเปิดหน้าของเคน แสดงเนื้อหาของเขา รอยยิ้ม ความรัก เป็นครั้งที่สอง แต่เมื่อเคนเห็นเขากำลังมองมาที่เขา เมฆบดบังความรู้สึกผิดและเสียใจ และเขารีบดึงมือกลับจากริว เขาถูกทำให้เห็นเคนทำแบบนี้ และยิ่งตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมเขาเป็นแบบนี้ เขาลุกขึ้นนั่ง เคนมองไป ไม่สบตาของเขา .
" อรุณสวัสดิ์" เคนตอบถูก bitingly สั้น กะทัดรัด และริวเข้ามา winced ที่เสียง . เช่นเดียวกับที่เขากำลังจะกลับไปทักทาย เคาะเบาๆที่ประตูทำให้เขาหยุด ลุกขึ้นและเลื่อนมันเปิดออก เรียว เจอทั้งกลุ่มของพระสงฆ์นอกประตูของเขา .
" อรุณสวัสดิ์ครับ ฉันหวังว่าคุณจะได้นอนหลับ แต่ฉันเสียใจที่ต้องบอกว่า แม้ว่าวัดนี้จะทุ่มเทเพื่อการฝึกอบรมความเสียหายที่เกิดจากเพื่อนของคุณเมื่อวานนี้ทำให้เราต้องขอให้คุณออกจากในขณะที่เราซ่อมแซม โปรดอย่าเข้าใจผิด เรายินดีต้อนรับคุณเพื่อกลับไปหลังจากซ่อมเสร็จแล้ว แต่เมื่อทั้งเขาและคุณได้อารมณ์ของคุณภายใต้การควบคุม และโปรดบอกเขาไม่ต้องเป็นห่วง เราเคยเลวร้ายเกิดขึ้นกับวัดของเรา . "
ริวพยักหน้าเล็กน้อย " ผมเข้าใจแล้วคุณจะอนุญาตให้เราหนึ่งชั่วโมงเพื่อเตรียมออกเดินทาง ?
" แน่นอนครับ โชคดี " คำนับพระหันซ้าย ปิดประตู ริวหันไปมองเคน .
" เคน เราต้องไปแล้ว พระสงฆ์ต้องสร้าง " ริว winced อีกครั้ง เมื่อเขาเห็นเคนสะดุ้งที่งบ .
" อืม . . . . . . . มั่นใจ ไม่พูดอะไรอีก เคนลุกขึ้นและเริ่มเก็บข้าวของของเขากลับเปลี่ยนไปเขาผลักมันเข้าไปในกระเป๋าของเขา เขายังคงคิดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆที่นำขึ้นนี้ ฉันจะบอกริว ทำไมฉันควบคุมไม่ได้แบบนั้น วิธีสามารถฉันเริ่มบอกริว ทำไมฉันต้องออกจากวัดในรัฐดังกล่าว ? สั่นศีรษะของเขา เขายังคงบรรจุ ไม่ ผมจะไม่บอกเขา ถ้าฉันทำ และฝันร้ายของฉันเป็นจริง ผมเลยงับ . . . . . . . บางทีช่วงเวลาที่ดีนี้ .
" พร้อม" เคนพยักหน้าเล็กน้อยและยืนรับแพ็คของเขา .
" แล้วเราจะไป " ริวมองเคน สีหน้าเศร้าเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา เขา ยัง ไม่ ถึง สรุปเมื่อคืน แต่คำตอบคือ เค้ามาก่อน และเขาก็ตัดสินใจที่จะหาสิ่งที่มันเป็น .
ลื่นบนรองเท้าของพวกเขา พวกเขาเปิดประตูและเผชิญหน้ากับพระคนเดียว มองพวกเขาจริงๆ
เขาพูด" แกรู้มั้ยว่าแกกำลังจะไป ? ที่หัวแฝดของเขาสั่น เขากล่าวว่า " มีกระท่อมอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ มันไม่ได้ใช้มาเป็นปีแล้ว แต่ยังคงสภาพดี คุณจะอยู่ตรงนั้น จนกระทั่งเป็นวัดถาวร . "
ริวพยักหน้า " เคน คุณคิดอย่างไร ? เขาขมวดคิ้วที่เคนไม่ใช่การให้สัญญายักไหล่ กลับสู่พระ เขากล่าวว่า " เราจะไปคุณสามารถกรุณาแสดงให้เราเห็นทิศทางที่เราควรจะไป ?
" แน่นอนครับ ฉันยินดีที่จะแสดงให้คุณเห็นวิธีที่ถ้าคุณต้องการ . " ริวพยักหน้าขอบคุณ พระที่นำพวกเขาออกไปจากวัด และเข้าไปในป่า การเดินทางคือเงียบ , บันทึกเสียงเท้าของพวกเขาบนใบและกิ่งไม้เกลื่อนบนพื้นป่า
ขณะที่พวกเขาเดิน ริวแยกความสนใจของเขาระหว่างเส้นทางและสถานที่ของพวกเขา แต่ยัง เคนเขาดูเหมือนไกลยิ่งปราบ , เงียบ , และเกือบซึ่งท้อแท้หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้น ใบหน้าของเขายังคงแสดงความอับอายและเสียใจทุกครั้งที่เขาเห็นริวทิศทาง แต่ใบหน้ายังแสดงความดื้อที่ริวรู้จักดี เขารู้ว่าที่นั้นเขาไม่ได้รับเคนพูดอย่างเปิดเผยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น .
พยักหน้ากับตัวเองริวเคนได้แบ่งออกอารมณ์ นี้ถ้ามันเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาทำ การเปลี่ยนความสนใจของเขากลับมาสู่เส้นทางที่เขาเห็นพระหยุดที่ด้านบนของเนินเขาต่อไป .
" เราอยู่ที่นี่ " พระชี้ลงความลาดชันขนาดเล็กกระท่อมโดดเดี่ยว กระเบื้องหลังคาสูงและเอียงเพื่อเก็บน้ำฝน จากการประกอบอาชีพ และผนัง แม้ว่าบิตสาหร่ายทะเลดูแข็งแรงและทนทาน .
" มีบ่อน้ำอยู่ข้างหลังและเราจะนำคุณวัสดุ ทุก ๆวัน จนกว่าจะเสร็จ " ริวพยักหน้า
" จะนานแค่ไหน ที่เป็น ?
" สองเดือน " ริวกระพริบตา ประหลาดใจ
" มันค่อนข้างรวดเร็ว . "
" เราใช้ในการแก้ไขสิ่งที่ถูกวัด ศิลปะการต่อสู้ อย่างไรก็ตาม เรามักจะไม่ต้องซ่อมวัด เช่นขนาด เพื่อนของคุณจะแข็งแรงแน่นอน "
พยักหน้า ริวก้มหัวให้พระสงฆ์ ,โยนอย่างรวดเร็วริมทางที่ เคน เสียงกระแอมเบา ๆของเขา เขามีความสนใจของเคน พอโบว์ครึ่งใจ พระเงียบเปิดและหายไปในป่า
ริวดูเขาหายไปในป่า แล้วหันไปหาเคน โบกมือมาตรงหน้าของเขา เขาเห็นเคนตาจ้องเขา disinterestedly .
" ไปเรียบร้อยแล้ว เราก็จะฝึกต่อไปในประมาณหนึ่งชั่วโมง" เคนพยักหน้าเล็กน้อยในการตอบสนอง และ plodded ประตูกระท่อม เปิดมันอย่างเงียบๆ เขาเข้าไปในห้อง ประตูปิดตามหลัง .
ริวส่ายหน้า เคน ไม่เป็นตัวของตัวเอง ที่เป็นฤดูใบไม้ผลิในขั้นตอนของเขา ความสุขของเขา รอยยิ้มและประกายในดวงตาของเขา บางทีมันอาจจะดีที่สุดที่จะปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวและไม่ได้ผลักเขา ริวส่ายหัวอีกครั้ง ไม่อาจทำร้ายเขาอีกเขาต้องการฉัน และถ้าฉันเย็นชากับเขา มันอาจจะทำลายเขาในขั้นตอนนี้ ไม่ ผมจะเน้นที่พาเขากลับไปเอง พยักหน้ากับตัวเอง เขารอสักครู่อีกต่อไป ก่อนเข้าห้องโดยสารได้เป็นอย่างดี
ลื่นไถลออกรองเท้าของเขา เขาไปที่ฟูกเบาะที่เคนได้เด่นชัดออกมาวางบนพื้น แล้วทันทีที่ถูกครอบครอง เขาได้นอนหลับอีกครั้ง ขดตัวเป็นลูกบอลใบหน้าของเขาถือหลักฐานของตาและมือของเขากอดรอบตัวเอง protectively . และเขาก็ครางตลอดเวลาเปลี่ยนรอบ นอนกระสับกระส่ายของเขา .
ริวดูเพียงสองวินาที ก่อนจะนอนลงไปทานข้าวกัน ตัวเคนกลับมา แขนของเขาพาดผ่านเอวของพี่เคน ที่สัมผัส เคนดูเหมือนจะใจเย็นและการหายใจลึกและมั่นคงของเขาเติบโตมากขึ้นเมื่อเขาก้มลงนอนผ่อนคลายมากขึ้น . หน้าผ่อนคลายและเขาโดยไม่รู้ตัว ถอนหายใจเล็กน้อย เขาเริ่มกอดกันอยู่ใกล้กับอบอุ่นปลอบโยนตนหลังเขา .
ผมว่าการฝึกอบรมสามารถรอ ริวว่า ฉันมีความรู้สึกว่าเขาต้องการจริงๆตอนนี้ เขาทำให้ตัวเองสะดวกสบายมากขึ้นและเร็ว ๆนี้ลอยออกไปเช่นกันแขนของเขามากกว่าเคนเอวและคางของเขาบนไหล่ของพี่เคน