4.1. The risk associated with Pb in

4.1. The risk associated with Pb in lip products
There have been a number of studies that have assessed the concentrations
of heavy metals, such as Pd, cadmium, and chromium,
in lip products (Al-Saleh et al., 2009; Hepp et al., 2009; Hepp, 2012;
Gondal et al., 2010; Wang et al., 2010; Al-Saleh and Al-Enazi, 2011;
Adepoju-Bello et al., 2012; Brandao et al., 2012; Gunduz and Akman,
2012; Ullah et al., 2013). However, the majority of these studies
focused solely on the development and assessment of analytical techniques
for the detection of these metals rather than assessing the
risk posed by their presence in the products. To date, only a few
such risk assessments have been conducted (e.g., Liu et al., 2013),
and our study is the only analysis to address the risk posed to women
and children by modeling BLLs resulting from ingestion of Pb in lipstick.
In addition, we evaluated the risk associated with Pb ingestion
in the context of probable background exposures, which is a more
realistic scenario and an improvement on previous efforts.
Liu et al. (2013) examined the metal content in 32 lip products,
estimated potential daily metal intake from these products,
and compared their estimates to existing health exposure guidelines.
Similar to the current analysis, the authors determined
estimated daily intakes based on usage patterns reported by Loretz
et al. (2005), but compared these estimations with the derived acceptable
daily intakes (ADI) for the metals of interest. Pb was detected
in 75% of the lip products with an average concentration of 0.36 ppm.
The authors reported an ADI for Pb of 0.95 μg/day, indicating that
Pb ingestion was less than 20% of ADIs from average and high lip
product usage and, in turn, should pose little risk to human health.
However, the incomplete digestion of samples in their study may
have resulted in apparent concentrations being less than the actual
levels in the lip products (Liu et al., 2013); this suggests that their
analysis may not have completely characterized the risk associated
with this Pb exposure.
The human health risk for Pb is best characterized in terms of
blood Pb concentrations as opposed to comparing exposure concentrations
with an ADI value. Therefore, in the current analysis the
IEUBK and ALM models were used to estimate changes in blood Pb
concentrations from exposure to reported Pb concentrations in lipstick.
A similar approach was recently employed to evaluate the risk
of Pb exposure from apple juice consumption in children (Tvermoes
et al., 2014). In the current analysis, it was demonstrated that background
Pb exposure the current models was the primary contributor
to BLL in both children and adults. As reported in Tables 6 and 7,
Pb ingestion from lipstick did not substantially alter the BLL predictions
in children, and increased the BLL estimation in adults by
0.02 μg/dL in the high exposure scenario only. Furthermore, it should
be noted that the background blood Pb concentrations in children
in both the average and high exposure scenarios exceeded several
blood Pb guidance or reference values of interest.
In November of 2010, the Advisory Committee on Childhood Lead
Poisoning Prevention (ACCLP) established a blood Pb working group
to recommend how to best replace the “level of concern” for blood
Pb in children in response to increasing evidence of adverse health
effects at BLLs < 10 μg/dL (ACCLP, 2012). Subsequently in 2012, the
committee recommended that: (1) the term “level of concern” be
eliminated from policies and guidance documents and, (2) that the
CDC should use a childhood blood Pb reference value based on the
97.5th percentile of the blood Pb concentrations found in children
between the ages of 1 and 5 years old to identify children in environments
associated with Pb exposure hazards. The current 97.5th
percentile in children aged 1–5 years is 5 μg/dL, and is used to identify
children with blood Pb levels that are higher than most others
(CDC, 2014).
OEHHA has proposed an incremental change in blood Pb concentration
of 1 μg/dL as a benchmark for risk assessments in children.
This value is stated to represent the estimated incremental increase
in a child’s blood Pb concentrations that would reduce a child’s
IQ by up to one point (Carlisle and Dowling, 2007). The results from
the current analysis indicate that an increase in blood Pb concentration
of 1 μg/dL would require at least 174 applications/day in an
adult for a year (Table 8). Furthermore, the number of tubes of lipstick
that would need to be ingested over the course of a year to
elevate the blood Pb concentration in a child by 1 μg/dL is approximately
90–120 tubes/year (Table 10).
4.2. Limitations of this analysis
There are several aspects of Pb toxicity that make modeling exposure
scenarios challenging due to inter-individual differences. In
particular, the toxicokinetics of orally ingested Pb is dependent on
numerous factors, including age, genetics, diet composition, nutritional
status, as well as the presence or absence of food (i.e., a fasting
state) at the time of ingestion (reviewed by McCabe, 1979; Mahaffey,
1990; Onalaja and Claudio, 2000; Ros and Mwanri, 2003). Therefore,
for our analysis we chose the IEUBK and ALM models, which
utilize more of a general, population-based consideration of these
toxicokinetic parameters, rather than the O’Flaherty (1993, 1995,
1998, 2000) or Leggett (1993) models, which adopt more of an
individual-specific approach to modeling BLLs. More specifically, for
instance, the IEUBK model is not a physiologically-based pharmacokinetic
model, and although it is a compartment-based model,
its purpose is largely descriptive (O’Flaherty, 1998). In turn, it remains
to be seen if similar conclusions would be reached regarding the
risk posed by ingestion of Pb in lipstick with models capable of a
more personalized analysis, especially since the O’Flaherty model
exhibits a tendency to over predict BLLs as a result of underestimating
Pb clearance (O’Flaherty, 2000). Furthermore, the O’Flaherty
model cannot be initiated with a starting BLL above zero, and in turn,
does not permit modeling of in utero Pb exposures (maternal to fetal
transfer), which was a key consideration of our analysis.
The EPA’s ALM model utilizes a fetus to maternal ratio of 0.9,
suggesting that a fetus’s BLL will be 90% of the maternal BLL, while
the EPA’s IEUBK model utilizes a ratio of 0.85. Although these
numbers are similar and both are derived from empirical data,
neither necessarily account for situations in which a mother’s chronic
exposure results in increased bone Pb that is released into the bloodstream
as a result of resorption during pregnancy (US EPA, 1996).
Lastly, we assumed that the form of Pb in lipstick was Pb acetate.
This was the major determinant of the gastrointestinal absorption
values used in our analysis, as well as a parameter which could considerably
affect our findings. In particular, the Pb present in cosmetics
may be in a different chemical form(s), rendering the Pb more or
less readily absorbable. Furthermore, after absorption and subsequent
metabolism, the amount of “free” Pb, and in turn resultant
BLLs, may vary considerably depending on how readily the Pb is released
from a given chemical structure. However, treating the Pb
as an acetate is generally a conservative assumption due to its high
gastrointestinal absorption, especially in children, thereby assuring
the relevance of our safety assessment.

Results (Thai) 1:

4.1.ความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับ Pb ในผลิตภัณฑ์ลิมีหลายการศึกษาที่มีประเมินความเข้มข้นที่โลหะหนัก เช่น Pd แคดเมียม โครเมียมผลิตภัณฑ์ลิ (ศอลิหอัล et al., 2009 Hepp et al., 2009 Hepp, 2012Gondal et al., 2010 วัง al. et, 2010 ศอลิหอัลและ Al-Enazi, 2011Al. et Adepoju Bello, 2012 Brandao et al., 2012 Gunduz และ Akman2012 Ullah et al., 2013) อย่างไรก็ตาม ส่วนใหญ่ของการศึกษาเหล่านี้มุ่งเน้นในการพัฒนาและประเมินเทคนิคการวิเคราะห์เท่านั้นตรวจโลหะเหล่านี้แทนที่จะประเมินการความเสี่ยงโดยสถานะของตนในด้าน วันที่ เพียงไม่กี่มีการดำเนินการประเมินความเสี่ยงดังกล่าว (เช่น หลิว et al., 2013),และเราจะวิเคราะห์เฉพาะเพื่อความเสี่ยงที่เกิดกับผู้หญิงและเด็ก โดยสร้างโมเดล BLLs ที่เกิดจากการกินของตะกั่วในลิปสติกนอกจากนี้ เราประเมินความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับ Pb กินในบริบทของภาพพื้นหลังน่าเป็น ซึ่งมากขึ้นสถานการณ์จริงและการปรับปรุงในความพยายามก่อนหน้านี้หลิว et al. (2013) ตรวจสอบเนื้อหาโลหะผลิตภัณฑ์ลิ 32ประเมินศักยภาพบริโภคประจำวันโลหะจากผลิตภัณฑ์เหล่านี้เปรียบเทียบการประเมินถึงแนวทางความเสี่ยงสุขภาพที่มีอยู่เช่นเดียวกับการวิเคราะห์ปัจจุบัน ผู้เขียนกำหนดประเมินทุกภาคตามรูปแบบการใช้งานที่รายงาน โดย Loretzal. ร้อยเอ็ด (2005), แต่เปรียบเทียบเหล่านี้ประมาณ ด้วยได้รับการยอมรับภาคประจำวัน (อาดิ) สำหรับโลหะที่น่าสนใจ Pb พบ75% ของผลิตภัณฑ์ลิกับความเข้มข้นเฉลี่ยของ 0.36 ppmผู้เขียนรายงานเป็นอาร์ดี้สำหรับ Pb μg 0.95/วัน แสดงที่Pb กินไม่น้อยกว่า 20% ของ ADIs จากลิเฉลี่ย และสูงการใช้งานผลิตภัณฑ์ และ จะ ควรเสี่ยงเล็กน้อยต่อสุขภาพมนุษย์อย่างไรก็ตาม การย่อยอาหารไม่สมบูรณ์ของตัวอย่างในการศึกษาอาจทำให้ความเข้มข้นชัดเจนถูกน้อยกว่าจริงระดับผลิตภัณฑ์ลิ (หลิว et al., 2013); นี้แนะนำที่ของพวกเขาวิเคราะห์อาจไม่ได้อย่างสมบูรณ์ลักษณะความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องมีแสงนี้ Pbเสี่ยงต่อสุขภาพของมนุษย์สำหรับ Pb เป็นส่วนลักษณะในแง่ของความเข้มข้นตะกั่วในเลือดจำกัดเปรียบเทียบความเข้มข้นของแสงมีค่าอาดิ ดังนั้น ในการวิเคราะห์ปัจจุบันรุ่น IEUBK และ ALM ใช้ประเมินการเปลี่ยนแปลงในเลือด Pbความเข้มข้นจากสัมผัสกับรายงานความเข้มข้นตะกั่วในลิปสติกวิธีการคล้ายกันเพิ่งถูกจ้างเพื่อประเมินความเสี่ยงของแสง Pb จากปริมาณการใช้น้ำแอปเปิ้ลในเด็ก (Tvermoesร้อยเอ็ด al., 2014) ในปัจจุบันการวิเคราะห์การ จะถูกแสดงที่พื้นหลังแสง Pb รุ่นปัจจุบันมีผู้สนับสนุนหลักไป BLL ในเด็กและผู้ใหญ่ ในตาราง 6 และ 7กิน Pb จากลิปสติกได้ไม่มากเปลี่ยนคาดคะเน BLLในเด็ก และเพิ่มการประเมิน BLL ในผู้ใหญ่โดย0.02 μg/dL ในสถานการณ์ความเสี่ยงสูงเท่านั้น นอกจากนี้ ควรจะสังเกตว่า พื้นหลังเลือดความเข้มข้นตะกั่วในเด็กในทั้งสองสูง และค่าเฉลี่ย ความเสี่ยง สถานการณ์เกินหลายเลือด Pb แนะนำหรืออ้างอิงค่าน่าสนใจพฤศจิกายน 2553 คณะกรรมการปรึกษาในวัยเด็กนำพิษป้องกัน (ACCLP) ก่อตั้งกลุ่มทำงานเลือด Pbแนะนำวิธีการดีที่สุดแทน "ระดับความกังวล" ในเลือดPb ในเด็กการเพิ่มหลักฐานสุขภาพร้ายผลที่ BLLs < 10 μg/dL (ACCLP, 2012) ต่อมาในปี 2012 การคณะกรรมการแนะนำที่: (1) คำที่มี "ระดับความกังวล"ผู้ที่ถูกคัดออกจากนโยบาย และคำแนะนำเอกสาร และ, (2) ที่จะCDC ควรใช้เลือดเด็ก Pb อ้างอิงตามค่าpercentile 97.5th ของความเข้มข้น Pb เลือดที่พบในเด็กระหว่างอายุ 1 ถึง 5 ปีระบุเด็กในสภาพแวดล้อมเกี่ยวข้องกับ Pb สัมผัสอันตราย 97.5th ปัจจุบันpercentile ในเด็กอายุ 1 – 5 ปีเป็น 5 μg/dL และใช้ในการระบุเด็กเลือด Pb ระดับที่สูงกว่าคนอื่น ๆ ส่วนใหญ่(CDC, 2014)OEHHA ได้เสนอการเปลี่ยนแปลงเพิ่มขึ้นในเลือดเข้มข้น Pbของ 1 μg/dL เป็นเกณฑ์ในการประเมินความเสี่ยงในเด็กค่านี้จะระบุถึงการประเมินเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้นในเด็กเลือด Pb ความเข้มข้น ที่จะช่วยลดเด็กIQ ถึงหนึ่งจุด (คาร์ไลล์และ Dowling, 2007) ผลลัพธ์จากการวิเคราะห์ปัจจุบันบ่งชี้ว่า การเพิ่มขึ้นในเลือดเข้มข้น Pbของ μg 1 dL จะต้องใช้งานน้อย 174 วันในการผู้ใหญ่ในปี (ตาราง 8) นอกจากนี้ จำนวนหลอดลิปสติกที่ต้องการจะกินช่วงเวลาของปีที่จะยกระดับพันธมิตรเลือด Pb ที่ความเข้มข้นในเด็กโดย μg 1 dL เป็นประมาณ90 – 120 หลอด/ปี (ตาราง 10)4.2. ข้อจำกัดของการวิเคราะห์นี้มีหลายแง่มุมของความเป็นพิษของตะกั่วที่ทำให้แสงสร้างโมเดลสถานการณ์ที่ท้าทายเนื่องจากความแตกต่างระหว่างแต่ละ ในเฉพาะ toxicokinetics ของ Pb ติดเครื่องแล้วเนื้อหาจะขึ้นอยู่กับปัจจัยต่าง ๆ มากมาย รวมถึงอายุ พันธุศาสตร์ องค์ประกอบ โภชนาการอาหารสถานะ ตลอดจนสถานะ หรือการขาดงาน (เช่น การถือศีลอดอาหารรัฐ) เวลากิน (ตรวจทาน โดย McCabe, 1979 Mahaffeyปี 1990 Onalaja และ Claudio, 2000 Ros และ Mwanri, 2003) ดังนั้นสำหรับการวิเคราะห์ของเรา เราเลือกรูปแบบ IEUBK และ ALM ซึ่งใช้ทั่วไป ใช้ประชากรปัจจัยเหล่านี้เพิ่มเติมพารามิเตอร์ toxicokinetic แทน O'Flaherty (1993, 19951998, 2000) หรือ รุ่น Leggett (1993) ซึ่งนำมาใช้มากกว่าการวิธีการเฉพาะของแต่ละบุคคลการสร้างโมเดล BLLs อื่น ๆ โดยเฉพาะ สำหรับอินสแตนซ์ รุ่น IEUBK ไม่มี physiologically ใช้ pharmacokineticแบบจำลอง และแม้ ว่าจะเป็นรูปแบบตามช่องวัตถุประสงค์เป็นส่วนใหญ่อธิบาย (O'Flaherty, 1998) จะ มันยังคงอยู่ได้ถ้าจะถึงบทสรุปคล้ายกันเกี่ยวกับการเกิดความเสี่ยง โดยกินตะกั่วในลิปสติกที่มีความสามารถในรูปแบบเพิ่มเติมส่วนตัววิเคราะห์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่รุ่น O'Flahertyจัดแสดงแนวโน้มที่จะไปทำนาย BLLs จากเราเคลียร์ Pb (O'Flaherty, 2000) นอกจากนี้ O'Flahertyแบบจำลองไม่สามารถเริ่มต้น ด้วย BLL เริ่มต้น เหนือศูนย์ และ เปิดไม่อนุญาตให้สร้างโมเดล utero ใน Pb ถ่าย (เวชศาสตร์มารดาและทารกในครรภ์เพื่อการโอนย้าย), ซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญของการวิเคราะห์ของเราแบบจำลองของ EPA ALM ใช้อ่อนอัตราส่วนแม่ของ 0.9แนะนำว่า อ่อนตัว BLL จะ 90% ของ BLL แม่ ขณะที่รุ่น IEUBK ของ EPA ใช้อัตราส่วนของ 0.85 แม้ว่าเหล่านี้ตัวเลขคล้ายกัน และทั้งสองได้รับมาจากข้อมูลประจักษ์ไม่จำเป็นต้องบัญชีสำหรับสถานการณ์ของโรคที่เป็นแม่สัมผัสผลลัพธ์ในกระดูกเพิ่มขึ้น Pb ที่ถูกปล่อยเข้ากระแสเลือดจาก resorption ในระหว่างตั้งครรภ์ (เรา EPA, 1996)สุดท้าย เราสันนิษฐานว่า รูปแบบของตะกั่วในลิปสติกเป็น Pb acetateนี้เป็นดีเทอร์มิแนนต์หลักของระบบดูดซึมค่าที่ใช้ในการวิเคราะห์ของเรา เป็นพารามิเตอร์ซึ่งอาจมากส่งผลกระทบต่อผลการวิจัยของเรา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Pb อยู่ในเครื่องสำอางอาจจะอยู่ในต่าง ๆ เคมีฟอร์ม Pb การแสดงผลเพิ่มเติม หรือน้อยพร้อมดูดซึม นอกจากนี้ หลัง จากการดูดซึม และต่อมาเผาผลาญ ยอด Pb "อิสระ" และ ในผลแก่เลี้ยวBLLs อาจแตกต่างกันมากขึ้นพร้อมวิธีออก Pbจากโครงสร้างทางเคมีให้ อย่างไรก็ตาม รักษา Pbโดยทั่วไปเป็น acetate อัสสัมชัญหัวเก่าเนื่องจากความสูงระบบดูดซึม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเด็ก ดังนั้นจึงมั่นใจความสำคัญของการประเมินความปลอดภัยของเรา

Results (Thai) 2:

4.1 ความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับตะกั่วในผลิตภัณฑ์ริมฝีปาก
มีจำนวนของการศึกษาที่ได้รับการประเมินระดับความเข้มข้น
ของโลหะหนักเช่น Pd แคดเมียมและโครเมียม
ในผลิตภัณฑ์ลิป (อัลซาเลห์และคณะ, 2009;. Hepp และคณะ 2009; Hepp, 2012;
. ดัล, et al, 2010; Wang และคณะ, 2010;. อัลซาเลห์และอัล Enazi, 2011;
Adepoju-เบลโลและคณะ, 2012;. Brandao, et al, 2012;. Gunduz และ Akman ,
2012;. Ullah, et ​​al, 2013) แต่ส่วนใหญ่ของการศึกษาเหล่านี้
มุ่งเน้น แต่เพียงผู้เดียวในการพัฒนาและการประเมินผลของเทคนิคการวิเคราะห์
การตรวจหาโลหะเหล่านี้มากกว่าการประเมิน
ความเสี่ยงที่เกิดจากการแสดงตนของพวกเขาในผลิตภัณฑ์ ในวันที่มีเพียงไม่กี่
ประเมินความเสี่ยงดังกล่าวได้รับการดำเนินการ (เช่นหลิว et al., 2013)
และการศึกษาของเราคือการวิเคราะห์เท่านั้นที่จะอยู่ที่ความเสี่ยงที่เกิดกับผู้หญิง
และเด็กโดย BLLs การสร้างแบบจำลองที่เกิดจากการบริโภคของตะกั่วในลิปสติก
นอกจากนี้เรามีการประเมินความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับการบริโภค Pb
ในบริบทของความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นพื้นหลังซึ่งเป็นอีก
สถานการณ์ที่เป็นจริงและการปรับปรุงเกี่ยวกับความพยายามก่อนหน้านี้.
หลิวและคณะ (2013) การตรวจสอบปริมาณโลหะใน 32 ผลิตภัณฑ์ริมฝีปาก
ประมาณปริมาณโลหะที่อาจเกิดขึ้นในชีวิตประจำวันจากผลิตภัณฑ์เหล่านี้
และเมื่อเทียบกับประมาณการของพวกเขาที่มีอยู่แนวทางการสัมผัสสุขภาพ.
คล้ายกับการวิเคราะห์ในปัจจุบันผู้เขียนกำหนด
ที่คาดการบริโภคในชีวิตประจำวันขึ้นอยู่กับรูปแบบการใช้รายงานโดย Loretz
และคณะ (2005) แต่เมื่อเทียบประมาณการเหล่านี้ได้รับการยอมรับมา
การบริโภคในชีวิตประจำวัน (ADI) สำหรับโลหะที่น่าสนใจ ตะกั่วที่ตรวจพบ
ใน 75% ของผลิตภัณฑ์ของริมฝีปากที่มีความเข้มข้นเฉลี่ย 0.36 พีพีเอ็ม.
ผู้เขียนรายงาน ADI สำหรับ Pb 0.95 ไมโครกรัม / วันแสดงให้เห็นว่า
การบริโภค Pb น้อยกว่า 20% ของการชักจากริมฝีปากเฉลี่ยและสูง
การใช้งานของผลิตภัณฑ์และ ในทางกลับกันควรก่อให้เกิดความเสี่ยงน้อยต่อสุขภาพของมนุษย์.
อย่างไรก็ตามการย่อยอาหารที่ไม่สมบูรณ์ของกลุ่มตัวอย่างในการศึกษาของพวกเขาอาจ
มีผลในระดับความเข้มข้นที่ชัดเจนเป็นน้อยกว่าที่เกิดขึ้นจริง
ในผลิตภัณฑ์ระดับริมฝีปาก (หลิวและคณะ, 2013.); นี้แสดงให้เห็นว่าพวกเขา
วิเคราะห์อาจจะไม่ได้โดดเด่นอย่างสมบูรณ์ความเสี่ยงที่เกี่ยวข้อง
กับการสัมผัสนี้ Pb.
ความเสี่ยงต่อสุขภาพของมนุษย์ Pb เป็นลักษณะที่ดีที่สุดในแง่ของ
ความเข้มข้นของเลือด Pb เมื่อเทียบกับการเปรียบเทียบความเข้มข้นของการสัมผัส
ที่มีค่า ADI ดังนั้นในการวิเคราะห์ในปัจจุบัน
IEUBK และรูปแบบ ALM ถูกนำมาใช้ในการประเมินการเปลี่ยนแปลงในเลือด Pb
ความเข้มข้นจากการสัมผัสกับรายงานความเข้มข้นของตะกั่วในลิปสติก.
วิธีการคล้ายถูกจ้างมาเมื่อเร็ว ๆ นี้ในการประเมินความเสี่ยง
ของการสัมผัสตะกั่วจากการบริโภคน้ำผลไม้แอปเปิ้ลในเด็ก (Tvermoes
et al., 2014) ในการวิเคราะห์ในปัจจุบันมันก็แสดงให้เห็นว่าพื้นหลัง
การสัมผัส Pb รุ่นปัจจุบันเป็นผู้สนับสนุนหลัก
ในการ BLL ทั้งในเด็กและผู้ใหญ่ ตามที่ได้รายงานในตารางที่ 6 และ 7,
การบริโภคตะกั่วจากลิปสติกไม่ได้อย่างมีนัยสำคัญปรับเปลี่ยนการคาดการณ์ BLL
ในเด็กและเพิ่มประมาณการ BLL ในผู้ใหญ่โดย
0.02 ไมโครกรัม / เดซิลิตรในสถานการณ์การสัมผัสสูงเท่านั้น นอกจากนี้ก็ควร
จะสังเกตเห็นว่าพื้นหลังเลือดเข้มข้นของตะกั่วในเด็ก
ทั้งในสถานการณ์ที่ค่าเฉลี่ยสูงเกินหลาย
คำแนะนำในเลือด Pb หรือค่าอ้างอิงที่น่าสนใจ.
ในเดือนพฤศจิกายนของปี 2010 คณะกรรมการที่ปรึกษาในวัยเด็กนำไปสู่
​​การป้องกันการเป็นพิษ (ACCLP) ที่จัดตั้งขึ้น เลือด Pb คณะทำงาน
ที่จะแนะนำวิธีการที่ดีที่สุดแทนที่ "ระดับของความกังวล" เลือด
ตะกั่วในเด็กที่อยู่ในการตอบสนองต่อหลักฐานที่เพิ่มขึ้นของสุขภาพไม่เอื้ออำนวย
ผลกระทบที่ BLLs <10 ไมโครกรัม / เดซิลิตร (ACCLP, 2012) ต่อมาในปี 2012
คณะกรรมการแนะนำว่า (1) คำว่า "ระดับของความกังวล" ถูก
ตัดออกจากนโยบายและเอกสารคำแนะนำและ (2) ที่
CDC ควรใช้เลือดในวัยเด็กของค่าอ้างอิง Pb ขึ้นอยู่กับ
เปอร์เซ็นต์ของ 97.5th เลือดความเข้มข้นของตะกั่วที่พบในเด็ก
อายุระหว่าง 1 ถึง 5 ปีเพื่อระบุเด็กที่อยู่ในสภาพแวดล้อม
ที่เกี่ยวข้องกับการได้รับสารตะกั่วอันตราย 97.5th ปัจจุบัน
เปอร์เซ็นต์ในเด็กอายุ 1-5 ปีคือ 5 ไมโครกรัม / เดซิลิตรและถูกนำมาใช้เพื่อระบุ
เด็กที่มีระดับตะกั่วในเลือดที่สูงกว่าคนอื่น ๆ มากที่สุด
(CDC, 2014).
OEHHA ได้เสนอการเปลี่ยนแปลงที่เพิ่มขึ้นในเลือดเข้มข้นของตะกั่ว
1 ไมโครกรัม / เดซิลิตรเป็นมาตรฐานสำหรับการประเมินความเสี่ยงในเด็ก.
ค่านี้จะระบุให้เป็นตัวแทนของประมาณการเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้น
ในเด็กเลือดเข้มข้นของตะกั่วที่จะลดของเด็ก
ไอคิวได้ถึงจุดหนึ่ง (คาร์ไลล์และดาวลิ่ง 2007) ผลลัพธ์ที่ได้จาก
การวิเคราะห์ในปัจจุบันแสดงให้เห็นว่าการเพิ่มขึ้นของความเข้มข้นของเลือด Pb
1 ไมโครกรัม / เดซิลิตรจะต้องมีอย่างน้อย 174 การใช้งาน / วันใน
ผู้ใหญ่สำหรับปี (ตารางที่ 8) นอกจากนี้จำนวนของหลอดของลิปสติก
ที่จะต้องกินในช่วงปีที่จะ
ยกระดับความเข้มข้นของเลือดตะกั่วในเด็กโดย 1 ไมโครกรัม / เดซิลิตรจะอยู่ที่ประมาณ
90-120 หลอด / ปี (ตารางที่ 10).
4.2 ข้อ จำกัด ของการวิเคราะห์นี้
มีหลายแง่มุมของความเป็นพิษตะกั่วที่ทำให้การสร้างแบบจำลองการสัมผัสเป็น
สถานการณ์ที่ท้าทายเนื่องจากความแตกต่างระหว่างบุคคล ใน
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง toxicokinetics ของกินปากเปล่า Pb จะขึ้นอยู่กับ
หลายปัจจัยรวมทั้งอายุพันธุศาสตร์ส่วนประกอบของอาหารโภชนาการ
สถานะเช่นเดียวกับการมีหรือไม่มีของอาหาร (เช่นการอดอาหาร
ของรัฐ) ในช่วงเวลาของการบริโภค (การตรวจสอบโดย McCabe, 1979; Mahaffey,
1990; Onalaja และเคลาดิโอ, 2000; ชมพูและ Mwanri 2003) ดังนั้น
สำหรับการวิเคราะห์ของเราเราเลือก IEUBK และรูปแบบ ALM ซึ่ง
ใช้มากขึ้นของทั่วไปพิจารณาประชากรที่ใช้เหล่านี้
พารามิเตอร์ toxicokinetic มากกว่าน่าเกลียดน่าขยะแขยง (1993, 1995,
1998, 2000) หรือ Leggett (1993) รุ่น ซึ่งนำมาใช้มากขึ้นของ
วิธีการของแต่ละบุคคลเฉพาะเจาะจงที่จะ BLLs การสร้างแบบจำลอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับ
ตัวอย่างเช่นรูปแบบ IEUBK ไม่เภสัชจลนศาสตร์ทางสรีรวิทยาตาม
รูปแบบและแม้ว่ามันจะเป็นรูปแบบช่อง-based,
จุดประสงค์ของมันเป็นส่วนใหญ่พรรณนา (น่าเกลียดน่าขยะแขยง, 1998) ในทางกลับกันมันก็ยังคง
ที่จะเห็นว่าข้อสรุปที่คล้ายจะเข้าถึงได้เกี่ยวกับ
ความเสี่ยงที่เกิดจากการบริโภคของตะกั่วในลิปสติกที่มีรูปแบบที่มีความสามารถใน
การวิเคราะห์ส่วนบุคคลมากขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่รูปแบบน่าเกลียดน่าขยะแขยง
จัดแสดงแนวโน้มที่จะมากกว่าคาดการณ์ BLLs เป็นผล การประเมิน
การกวาดล้าง Pb (น่าเกลียดน่าขยะแขยง, 2000) นอกจากนี้น่าเกลียดน่าขยะแขยง
แบบไม่สามารถเริ่มต้นด้วยการเริ่มต้น BLL เหนือศูนย์และในทางกลับ
ไม่อนุญาตให้มีการสร้างแบบจำลองของความเสี่ยงในมดลูก Pb (มารดาของทารกในครรภ์ที่จะ
โอน) ซึ่งเป็นการพิจารณาที่สำคัญของการวิเคราะห์ของเรา.
ของ EPA รุ่น ALM ใช้ทารกในครรภ์ต่อมารดาของ 0.9,
บอกว่าของทารกในครรภ์ BLL จะเป็น 90% ของมารดา BLL ในขณะที่
ของ EPA IEUBK แบบใช้อัตราส่วน 0.85 แม้ว่าเหล่านี้
ตัวเลขที่มีความคล้ายคลึงกันและทั้งสองจะได้มาจากข้อมูลเชิงประจักษ์,
ไม่จำเป็นต้องมีบัญชีสำหรับสถานการณ์ที่แม่ของเรื้อรัง
ผลการเปิดรับในกระดูก Pb เพิ่มขึ้นที่จะถูกปล่อยเข้าสู่กระแสเลือด
เป็นผลมาจากการสลายระหว่างการตั้งครรภ์ (EPA สหรัฐอเมริกา, 1996).
สุดท้าย เราสันนิษฐานว่ารูปแบบของตะกั่วในลิปสติกเป็นอะซิเตท Pb.
นี้เป็นปัจจัยสำคัญของการดูดซึมในทางเดินอาหาร
ค่าใช้ในการวิเคราะห์ของเราเช่นเดียวกับพารามิเตอร์ที่มากอาจจะ
ส่งผลกระทบต่อผลการวิจัยของเรา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Pb อยู่ในเครื่องสำอาง
อาจจะอยู่ในรูปแบบที่แตกต่างกันสารเคมี (s), การแสดงผล Pb มากขึ้นหรือ
น้อยลงดูดซึมได้อย่างง่ายดาย นอกจากนี้หลังจากการดูดซึมและต่อมา
การเผาผลาญปริมาณของ "ฟรี" Pb และในทางกลับผลลัพธ์
BLLs อาจแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับว่าพร้อม Pb ถูกปล่อยออกมา
จากโครงสร้างทางเคมีที่ได้รับ อย่างไรก็ตามการรักษา Pb
เป็นอะซิเตทโดยทั่วไปเป็นสมมติฐานเนื่องจากการสูง
ดูดซึมในทางเดินอาหารโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเด็กจึงมั่นใจ
ความเกี่ยวข้องของการประเมินความปลอดภัยของเรา

Results (Thai) 3:

4.1 . ความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับตะกั่วในผลิตภัณฑ์ lip
มีหลายการศึกษาที่มีความเข้มข้น
โลหะหนักประเมิน เช่น โปรดิวเซอร์ แคดเมียม โครเมียม
ในผลิตภัณฑ์ลิป ( Al Saleh et al . , 2009 ; เฮ็ป et al . , 2009 ; เฮ็ป , 2012 ;
Gondal et al . 2010 ; Wang et al . , 2010 ; อัลซาเลห์และอัล enazi 2011 ;
เบลโล เดโพจู et al . , 2012 ; brandao et al . , 2012 ; และ gunduz Akman
2012 ;ullah et al . , 2013 ) อย่างไรก็ตามส่วนใหญ่ของการศึกษาเหล่านี้
เน้นแต่เพียงผู้เดียวในการพัฒนาและการประเมินของเทคนิควิเคราะห์
สําหรับตรวจจับโลหะเหล่านี้มากกว่าการประเมิน
ความเสี่ยง posed โดยการแสดงตนของพวกเขาในผลิตภัณฑ์ เพื่อวันที่เพียงไม่กี่
เช่นการประเมินความเสี่ยงได้ดำเนินการ ( เช่น Liu et al . , 2013 ) ,
และการศึกษาของเราคือการวิเคราะห์เท่านั้นที่อยู่ความเสี่ยงที่เกิดกับผู้หญิง
และเด็กโดยการ blls ที่เกิดจากการกลืนกินของตะกั่วในลิปสติก
นอกจากนี้เราประเมินความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับ PB รับประทาน
ในบริบทของการพื้นหลังน่าจะเป็น ซึ่งเป็นมากกว่า
มีเหตุผลในสถานการณ์และการปรับปรุงในความพยายามก่อนหน้านี้
Liu et al . ( 1 ) ตรวจสอบปริมาณโลหะใน 32 ผลิตภัณฑ์ lip
ประมาณศักยภาพการบริโภคโลหะทุกวัน จากผลิตภัณฑ์เหล่านี้
และเมื่อเทียบกับการประมาณการของแนวทางสุขภาพที่มีอยู่
คล้ายกับการวิเคราะห์ปัจจุบัน ผู้เขียนตั้งใจ
ประเมินทุกวัน และตามลักษณะการใช้งาน รายงานโดย loretz
et al . ( 2005 ) แต่เมื่อเทียบกับประมาณการเหล่านี้ได้และยอมรับ
ทุกวัน ( ADI ) สำหรับโลหะที่น่าสนใจ ตะกั่วที่ตรวจพบ
ใน 75% ของผลิตภัณฑ์ครีมที่มีความเข้มข้นเฉลี่ยของ 12 ppm
เขียนรายงาน ADI PB μ 0.95 กรัม / วัน ระบุว่า การรับประทาน
ตะกั่วน้อยกว่า 20% ของค่าเฉลี่ยและการใช้ผลิตภัณฑ์ลิปสจาก
สูง และ เปิด ๆควรก่อให้เกิดความเสี่ยงต่อสุขภาพของมนุษย์ .
แต่ ไม่สมบูรณ์ การย่อยได้ของตัวอย่างในการศึกษาของพวกเขาอาจ
มีผลใน เข้มข้นชัดเจนเป็นน้อยกว่าระดับจริง
ในผลิตภัณฑ์ลิป ( Liu et al . , 2013 )นี้แสดงให้เห็นว่าการวิเคราะห์ของพวกเขาอาจจะไม่ได้สมบูรณ์

ลักษณะที่เสี่ยงกับการนี้ PB .
ความเสี่ยงสุขภาพของมนุษย์สำหรับ PB เป็นลักษณะที่ดีที่สุดในแง่ของปริมาณตะกั่วในเลือดเป็นนอกคอก

เทียบแสงที่มีค่าความเข้มข้นสูงสุด . ดังนั้น ในการวิเคราะห์ในปัจจุบันนางแบบ
ieubk ALM และถูกใช้เพื่อประเมินการเปลี่ยนแปลงในเลือด PB
จากการรายงานปริมาณความเข้มข้นตะกั่วในลิปสติก
คล้ายๆเมื่อเร็ว ๆ นี้ เพื่อใช้ประเมินความเสี่ยงของการเปิดรับ
PB จากการบริโภคน้ำแอปเปิ้ลในเด็ก ( tvermoes
et al . , 2010 ) ในการวิเคราะห์ปัจจุบัน มันแสดงให้เห็นว่าแสง PB พื้น
ปัจจุบันเป็นโมเดลหลักผู้สนับสนุน
ให้ BLL ทั้งในเด็กและผู้ใหญ่ตามรายงานตารางที่ 6 และ 7
PB รับประทานจากลิปสติกไม่ได้อย่างมากเปลี่ยนแปลง BLL คาดคะเน
ในเด็กและในผู้ใหญ่ โดยการเพิ่ม BLL μ
0.02 กรัม / เดซิลิตรในสถานการณ์ความเสี่ยงสูงเท่านั้น นอกจากนี้ควรสังเกตว่าพื้นหลังเลือด

ทั้งเด็กตะกั่วความเข้มข้นเฉลี่ยและสถานการณ์ความเสี่ยงสูงเกินหลาย
เลือด PB แนะแนวหรือค่าอ้างอิงที่น่าสนใจ .
ในเดือนพฤศจิกายน 2010 , คณะกรรมการที่ปรึกษาเกี่ยวกับวัยเด็กพิษตะกั่ว
การป้องกัน ( acclp ) จัดตั้งคณะทำงานเลือด pb
แนะนำวิธีการที่ดีที่สุดแทนที่ระดับ " กับ " เลือด
Pb ในเด็ก ส่งผลให้หลักฐานของภาวะสุขภาพ ผลที่ blls < 10 μกรัม / เดซิลิตร ( acclp , 2012 ) ต่อมาในปี พ.ศ. 2555
คณะกรรมการแนะนำว่า ( 1 ) คําว่า " ระดับของความกังวล "
ตัดออกจากนโยบาย และเอกสารคำแนะนำและ ( 2 )
( ควรใช้วัยเด็กเลือด PB ค่าอ้างอิงตาม
97.5th เปอร์เซนต์ไทล์ของตะกั่วความเข้มข้นเลือดพบในเด็ก
อายุระหว่าง 1 และ 5 ปีเก่า ระบุเด็กในสภาพแวดล้อมที่เกี่ยวข้องกับอันตราย
การตะกั่ว
97.5th ในปัจจุบันเปอร์เซ็นต์ในเด็กอายุ 1 - 5 ปี เป็น 5 μกรัม / เดซิลิตร และถูกใช้เพื่อระบุ
เด็กที่มีเลือด PB ระดับที่เพิ่มขึ้นมากกว่าผู้อื่น
( CDC , 2014 )
oehha ได้เสนอการเปลี่ยนแปลงความเข้มข้นของตะกั่วในเลือดเพิ่มขึ้น
1 μกรัมเป็นมาตรฐานสำหรับการประเมินความเสี่ยงใน เด็ก
มูลค่านี้จะระบุถึงประมาณการที่เพิ่มขึ้นเพิ่ม
ในเลือดของเด็กนั้น จะช่วยลดปริมาณตะกั่วไอคิวของเด็กด้วย
ถึงจุดหนึ่ง ( คาร์ไลส์ และ ดาวลิง , 2007 ) ผลจากการวิเคราะห์พบว่า
ปัจจุบันเพิ่มขึ้นในเลือดความเข้มข้นของตะกั่ว
1 μกรัม / ดล. จะต้องมีอย่างน้อยมีการใช้งาน / วันใน
ผู้ใหญ่สำหรับปี ( ตารางที่ 8 ) นอกจากนี้จำนวนของหลอดลิปสติก
มันจะต้องได้รับผ่านหลักสูตรของปี

ยกระดับเลือด PB สมาธิในเด็ก โดย 1 μกรัม / เดซิลิตรประมาณ
90 – 120 หลอด / ปี ( ตารางที่ 10 ) .
4.2 . ข้อจำกัดของการวิเคราะห์
มีหลายแง่มุมของตะกั่วเป็นพิษที่ทำให้แบบจำลองสถานการณ์ที่ท้าทายเนื่องจากการสัมผัส
อินเตอร์ ความแตกต่างระหว่างบุคคล ใน
โดยเฉพาะการ toxicokinetics ของแลกเปลี่ยนจาก PB จะขึ้นอยู่กับ
ปัจจัยมากมาย รวมถึงอายุ พันธุกรรม องค์ประกอบของอาหาร , โภชนาการ
เช่นเดียวกับการแสดงตนหรือขาดของอาหาร ( เช่น ลดอาหาร
รัฐ ) ในช่วงเวลาของการกลืนกิน ( ตรวจสอบโดย แมคเคบ , 1979 ; เมิกแฮฟฟีย์
, 1990 ; onalaja และเคลาดิโอ ปี 2543 ; Ros และ mwanri , 2003 ) ดังนั้นการวิเคราะห์ของเรา
เราเลือกรุ่นและ ieubk ALM ซึ่ง
ใช้เพิ่มเติมของทั่วไป , - ตามจำนวนประชากรของ toxicokinetic พิจารณาพารามิเตอร์เหล่านี้
มากกว่า o'flaherty ( 1993 , 1995
1998 , 2000 ) หรือ เลกเกตต์ ( 1993 ) รุ่นที่ใช้มากขึ้นของบุคคลเฉพาะแนวทางการ blls
. โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับ
อินสแตนซ์ ieubk แบบไม่ใช่เราใช้เภสัช
รูปแบบและถึงแม้ว่ามันเป็นรูปแบบตามช่อง
วัตถุประสงค์คือ บรรยาย ส่วนใหญ่ ( o'flaherty , 1998 ) ในการเปิด มันยังคงที่จะเห็นถ้าข้อสรุปที่คล้ายกัน

จะถึงเกี่ยวกับความเสี่ยงที่เกิดจากการกลืนกินของตะกั่วในลิปสติกกับโมเดลความสามารถในการวิเคราะห์ส่วนบุคคลมากขึ้น

โดยเฉพาะตั้งแต่รุ่น o'flaherty แสดงแนวโน้มที่จะมากกว่าคาดการณ์ blls ผลประเมิน
PB clearance ( o'flaherty , 2000 ) นอกจากนี้การ o'flaherty
แบบไม่สามารถเริ่มต้นด้วยเริ่ม BLL เหนือศูนย์และในที่สุด
ไม่อนุญาตให้มีการจำลองแบบในท้อง PB ( แม่โอนทารกในครรภ์
) ซึ่งเป็นปัจจัยสําคัญของการวิเคราะห์ของเรา .
ของ EPA ระบบแบบใช้ต่อตัวอ่อนในครรภ์มารดา 0.9 ,
กล่าวว่า อาจจะ 90% ของ BLL BLL มารดาในขณะที่
ของ EPA ieubk แบบใช้อัตราส่วน 0.85แม้ว่าตัวเลขเหล่านี้จะคล้ายกันและทั้งสอง

ที่ได้จากข้อมูลเชิงประจักษ์ บัญชีไม่จําเป็นสถานการณ์ที่แม่เป็นเรื้อรัง
แสงผลเพิ่มกระดูก PB ที่ถูกปล่อยออกสู่กระแสเลือด
เป็นผลมาจากการละลายของในระหว่างตั้งครรภ์ ( US EPA , 1996 ) .
ท้ายนี้ เราสันนิษฐานว่ารูปแบบของตะกั่ว ลิปสติกเป็นตะกั่วอะซิเทต
นี้เป็นปัจจัยสําคัญของระบบทางเดินอาหารการดูดซึม
ค่าที่ใช้ในการวิเคราะห์ของเรา เช่นเดียวกับพารามิเตอร์ซึ่งจะส่งผลมาก
ผลของเรา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตะกั่วในปัจจุบันเครื่องสำอาง
อาจอยู่ในรูปแบบทางเคมีที่แตกต่างกัน ( s ) , การแสดงผลของตะกั่วมากหรือน้อย
พร้อมดูดซึม นอกจากนี้ หลังจากการดูดซึมและต่อมา
การเผาผลาญปริมาณของ " ฟรี " PB ,และในทางกลับค่า
blls อาจแตกต่างกันอย่างมากขึ้นอยู่กับวิธีการพร้อม PB ออก
จากที่กําหนดโครงสร้างทางเคมี . อย่างไรก็ตาม การรักษาโดยทั่วไปคือ อะซิเตทตะกั่ว
เป็นสมมติฐานที่อนุรักษ์นิยม เนื่องจากความสูง
ทางเดินอาหาร การดูดซึม โดยเฉพาะเด็ก จึงมั่นใจ

ความเกี่ยวข้องของการประเมินความปลอดภัยของเรา